IPPB3/423-34/13-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo (dalej: "P." lub "Wnioskodawca") jest właścicielem budynku służącego do obsługi pasażerów zwanego dalej Terminalem. Wnioskodawca zagospodarował część wolnej przestrzeni konstrukcyjnej w Terminalu na dodatkowe pomieszczenie związane z obsługą pasażerów. W tym celu w pomieszczeniu zostały umieszczone elementy niestanowiące konstrukcji stałej tj. ścianki wydzielające obszar Salonu z ogólnodostępnej przestrzeni Terminala wykonane ze szkła, aluminium oraz drewna na ruszcie stalowym ze szklanymi drzwiami. Wewnętrzne przepierzenia wydzielające toalety, oraz pomieszczenia pracowników obsługi Salonu wykonano z płyt kartonowo-gipsowych na metalowym stelażu. Od góry przestrzeń ograniczona jest przez sufit podwieszany. Toalety wyposażone zostały w urządzenia sanitarne w postaci sedesów, pisuarów, umywalek oraz pryszniców.

Należy wskazać, że zagospodarowane tej przestrzeni wykazuje się dużą elastycznością tj. możliwością dostosowywania jej do aktualnych potrzeb Wnioskodawcy. Przepierzenia jak i pozostałe elementy, ulegają łatwemu demontażowi, gdyż nie są trwale związane z budynkiem (nie są elementami konstrukcyjnymi/nośnymi) i ich rozebranie nie wpływa na funkcjonowanie budynku, jako całości. Z uwagi na powyższe, elementy te mogą być więc swobodnie przemieszczane w inne lokalizacje.

Jednocześnie metraż wydzielonych przestrzeni za pomocą przepierzeń, jak i ścian może ulec zmianie poprzez ich montaż lub demontaż, w konsekwencji czego zmianie ulec może ilość i wielkość pomieszczeń w danej przestrzeni bez naruszenia ścian nośnych.

Dodatkowo w wydzielonej części umieszczono następujące elementy wyposażenia:

* przepierzenia - meble wykonane w podkonstrukcji drewnianej, z płyt MDF, mocowane do podłogi śrubami i zewnętrznie oklejone laminatem. W ściankach zamontowano gniazda elektryczne do korzystania przez pasażerów. Przepierzenia są rodzajem parawanu, o wysokości poniżej 2 metrów (nie sięgają do sufitu) i służą zapewnieniu większej prywatności osób korzystających z pomieszczenia.

* bufety - meble, których korpusy zabudowy wykonane są na podkonstrukcji drewnianej z płyty MDF. Fronty i drzwiczki baru zostały oklejone laminatem, zaś wnęki barów (blat, ścianki i sufit) są wyklejone konglomeratem. W szafkach są półki szklane. Meble posiadają elementy konstrukcyjne pozwalające na samodzielne użytkowanie, jednak ze względów bezpieczeństwa i prezentacji są przymocowane do ściany.

* szafa przelotowa - mebel wykonany z materiałów ze stali nierdzewnej w postaci pólek wewnętrznych. środek szafy czyli boki, sufit i dolna półka zostały wykończone Corianem. Skrzydła drzwi z obu stron od strony przygotowalni i od strony zmywalni są laminowane laminatem. Jest to element umieszczony w otworze w ścianie pozwalający na wykorzystywanie jednocześnie z dwóch pomieszczeń.

* okno podawcze - element meblowy umocowany w otworze w ścianie, na który składają się od strony zmywalni drzwiczki zamykające okno podawcze z zamkiem meblowym. Pod blatem okna podawczego znajdują się drzwiczki zamykające przestrzeń pod blatem, wykończone laminatem matowym. Okno służy do łatwiejszego przekazywania elementów wyposażenia z części wykorzystywanej przez pasażerów do części roboczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym wskazane w stanie faktycznym elementy stanowią poszczególne środki trwałe podlegające odrębnej amortyzacji, w związku z czym nie zwiększają one wartości początkowej środka trwałego (budynku). Wydatki związane ze wskazanymi w stanie faktycznym elementami Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (wartość każdego z elementów powyżej 3500 zł).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa o CIT") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - odpisy amortyzacyjne - dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...). Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Pojęcie środków trwałych określone zostało w art. 16a. Ustawy o CIT. Na pojęcie to składają się:

i. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością

ii. maszyny, urządzenia i środki transportu,

iii. inne przedmioty jeżeli:

Jednocześnie podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa W art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT jeżeli środki trwale uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub preferencyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak powyżej zostało wskazane, aby wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego zwiększały jego wartość początkową konieczne jest spełnienie (łącznie) kilku warunków:

Niezbędne jest więc ustalenie, czy dokonywane przez P. prace związane z zagospodarowaniem przestrzeni spełniają hipotezę art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT.

W opinii P prace przeprowadzane w Terminalu nie spełniają wszystkich koniecznych warunków określonych w art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT pozwalających na uznanie, iż środek trwały uległ ulepszeniu. Prace te nie stanowią bowiem przebudowy, rozbudowy, adaptacji, rekonstrukcji ani modernizacji, a więc nie są czynnościami mogącymi powodować ulepszenie. Również wydatki poniesione na te prace nie powodują wzrostu mierzalnej wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania objawiającej się czy to we wzroście okresu użytkowania, zdolności wytwórczej, jakości produktów uzyskiwanych przy wykorzystaniu ulepszonego środka trwałego, czy też zmniejszeniu kosztów eksploatacji. Terminal w dalszym ciągu pozostaje tym samym nowoczesnym budynkiem nie zmieniającym swojej funkcji. Nawet gdyby uznać, że przeprowadzane prace w związku z zagospodarowaniem Terminala zaliczają się do jednej z kategorii czynności wymienionych w art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT tj. przebudowy, rozbudowy, adaptacji, rekonstrukcji lub modernizacji to i tak nie spełniają one warunku w postaci mierzalnego wzrostu wartości użytkowej. W żaden sposób prace te bowiem nie wpłynęły ani na okres używania Terminala, ani na zmniejszenie kosztów jego eksploatacji. W niniejszym przypadku trudno natomiast mówić o zdolności wytwórczej jak również o jakości produktów z uwagi na brak charakteru produkcyjnego środka trwałego.

W odniesieniu do przepierzeń, bufetów, szafy oraz okna podawczego (pytanie nr 1), o których mowa w stanie faktycznym należy nadto stwierdzić, że nie są to konstrukcje stałe i mogą być demontowane oraz wykorzystywane ponownie w zależności od potrzeb Wnioskodawcy. Elementy te nie spełniają definicji części składowych z uwagi na swój charakter tj. możliwość odłączenia ich bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości zagospodarowanego pomieszczenia jak również bez uszkodzenia jak i istotnej zmiany odłączanych elementów, nie stanowią również części peryferyjnych. Elementy te nie zostały bowiem wbudowane w konstrukcję budynku (środka trwałego) na stałe w związku z czym nie są z nim trwale związane.

W odniesieniu do konstrukcji wydzielających przestrzeń Salonu z ogólnodostępnej części Terminala oraz konstrukcji dzielących teren Salonu na poszczególne pomieszczenia wraz wyposażeniem sanitarnym toalet (pytanie nr 2) również należy zaznaczyć, że nie są to konstrukcje stałe, z uwagi na fakt, iż również nie zostały wbudowane w konstrukcje stałą budynku, w związku z czym nie są z nim trwale związane, Elementy te można również swobodnie zarówno montować jak i demontować bez naruszania ścian nośnych, co tym samym nie wpływa na ogólną funkcjonalność budynku. W konsekwencji można dowolnie dzielić i łączyć wskazaną w stanie faktycznym powierzchnię, przy czym budynek cały czas pozostaje tym samym budynkiem, o nie zmienionej funkcji.

Z uwagi na powyższe, za zasadne w opinii Wnioskodawcy należy przyjąć stanowisko, iż elementy, o których mowa w stanie faktycznym, które stanowią własność P i są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą nie stanowią ulepszenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT, a zatem nie zwiększają jego wartości początkowej, jako elementy niewbudowane w konstrukcję stałą budynku. Jeżeli więc wartość jednej ścianki lub innego wymienionego w stanie faktycznym elementu przekracza wartość 3500 zł, jest on komplety i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż rok, to z chwilą pierwszego oddania go do użytkowania, Wnioskodawca winien zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Elementy te w ocenie wnioskodawcy stanowią odrębny środek trwały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.