IPPB3/423-323/12-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. Nr 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2012 r. (data wpływu 25 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie przychodów i kosztów uzyskania przychodów w zakresie:

* pytania numer 1 - jest prawidłowe;

* pytania numer 2 - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka" lub Wnioskodawca") jest spółką kapitałową prawa polskiego. Spółka należy do międzynarodowej grupy medialnej I. Na moment opisanego zdarzenia Spółka posiadać będzie jednego udziałowca D U.A. z siedzibą w Holandii ("D "). Nie jest wykluczone, iż wcześniej D może być przekształcona w "besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid" - B.V.

Spółka jest dłużnikiem z tytułu szeregu pożyczek wobec podmiotów z grupy, tj. m.in. wobec obecnego udziałowca - D oraz T S.A. ("T "). Środki finansowe z tytułu zaciągniętych pożyczek zostały przeznaczone na bieżącą działalność operacyjną Spółki (z szczególności nie zachodziły przypadki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 12, art. 16g ust. 3 i ust. 4 Ustawy o p.d.o.p.).

Obecnie, w związku z restrukturyzacją biznesową grupy I, planowane jest dokonanie podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy poprzez utworzenie nowych udziałów. Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym zostaną objęte zarówno przez dotychczasowego udziałowca Spółki, jak i przez spółkę T. w zamian za wkłady pieniężne.

Rozliczenie wkładów pieniężnych na pokrycie nowoutworzonych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki nastąpi w drodze umownego potrącenia wierzytelności (wskutek którego dochodzi do zapłaty) posiadanych przez D i T wobec Spółki z tytułu niespłaconych pożyczek (w tym naliczonych oraz nie skapitalizowanych odsetek) z wierzytelnościami Spółki wobec D i T o wniesienie przez te podmioty wkładów pieniężnych na pokrycie nowoutworzonych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym.

Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki mogą zostać objęte po cenie wyższej od ich wartości nominalnej. W takim przypadku nadwyżka (tzw. agio) przekazana zostanie na kapitał zapasowy Spółki. Odsetki z tytułu przedmiotowych pożyczek spełniają warunki uznania za koszty uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1.

Zdaniem Spółki, zapłata wkładu pieniężnego poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności w sposób opisany w zdarzeniu przyszłym nie będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu do opodatkowania.

Zgodnie z art. 14 § 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.; dalej: "k.s.h.") wspólnik i akcjonariusz nie może potrącać swoich wierzytelności wobec spółki kapitałowej z wierzytelnością spółki względem wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów albo akcji. Zgodnie z doktryną (patrz m.in. A. Szumański

Istotą umownego potrącenia jest umorzenie wzajemnych wierzytelności, w wyniku czego osoby mające wobec siebie nawzajem wierzytelności z tych samych lub różnych stosunków zobowiązaniowych nie otrzymują efektywnie należnych im świadczeń, lecz na skutek potrącenia każda z nich zostaje zwolniona ze swego zobowiązania albo całkowicie, albo też do wysokości należności niższej (art. 498 § 2 k.c.). Potrącenie jest więc formą wykonania zobowiązania, do którego, w myśl art. 503 k.c., stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

W sytuacji, gdy z uchwały zgromadzenia wspólników o podwyższeniu kapitału zakładowego wynika, że udziały mają być objęte za wkład pieniężny (tylko wówczas spółce przysługuje wierzytelność wobec wspólnika o dokonanie wpłat na poczet nowoutworzonych udziałów), a wspólnikowi przysługuje wobec spółki wierzytelność pieniężna, i na podstawie umowy, spółka i wspólnik dokonują potrącenia wzajemnych wierzytelności, którego skutkiem jest ich wygaśnięcie - udziały są objęte w zamian za wkład pieniężny, a wpłaty następują przez potrącenie.

W takiej sytuacji, wierzytelność wspólnika wobec spółki zostaje zaspokojona wierzytelnością spółki wobec wspólnika o dokonanie należnych wpłat na poczet udziałów - bez rozliczania wierzytelności jako wkładu niepieniężnego (wierzytelność nie staje się aktywem spółki, tylko wygasa przez potrącenie). Wkłady wniesione do Spółki w opisany powyżej sposób zachowują więc charakter wkładów pieniężnych. Dodatkowo fakt objęcia nowoutworzonych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki w zamian za wkłady pieniężne zostanie udokumentowany wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o p.d.o.p. przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 4 Ustawy o p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego, albo funduszu statutowego w banku państwowym, albo funduszu organizacyjnego ubezpieczyciela. Ponadto, wmyśl art. 12 ust. 4 pkt 11 Ustawy o p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, kwot i wartości stanowiących nadwyżkę ponad wartość nominalną udziałów (akcji), otrzymanych przy ich wydaniu i przekazanych na kapitał zapasowy, oraz w spółdzielniach i ich związkach - wartości wpisowego, przeznaczonych na fundusz zasobowy.

Zdaniem Spółki na skutek rozliczenia wkładu pieniężnego poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności pieniężnych pomiędzy Spółką a D i T nie uzyskuje ona korzyści majątkowej, która w świetle powołanej wyżej regulacji stanowiłaby przychód podlegający opodatkowaniu. Jak Spółka wykazała powyżej, opisany w zdarzeniu przyszłym sposób rozliczenia wkładów pieniężnych w celu objęcia przez D i T nowoutworzonych udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki stanowi jedynie techniczną realizację woli stron i pozwoli na ograniczenie obrotu środkami pieniężnymi pomiędzy stronami.

Powyższa konkluzja (tekst jedn.: brak przychodu do opodatkowania) obejmuje również tę część wkładu pieniężnego otrzymanego przez Spółkę, który zostanie przekazany na kapitał zapasowy w wyniku obejmowania udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki udziałów powyżej ich wartości nominalnej.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych organów podatkowych, w tym m.in.:

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 marca 2010 r., sygn. IBPB1/423-1631/09/AP;

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. IBPBI/423-250/10/PP;

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 marca 2008 r. sygn. ITPB3/423-225/07/MK.

Spółka podkreśla, że T. S.A. również zwróciła się do właściwego organu podatkowego z wnioskiem o potwierdzenie po jej stronie skutków podatkowych opisanego powyżej zdarzenia przyszłego.

Ad. 2.

Zdaniem Spółki, na moment zapłaty wkładu pieniężnego poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności w sposób opisany w zdarzeniu przyszłym odsetki będące przedmiotem rozliczenia stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p. za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z kolei w świetle art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Tym samym, odsetki od zobowiązań można uznać za koszt podatkowy dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty (metoda kasowa), pod warunkiem, że ich odliczalność nie jest ograniczona na mocy innych przepisów Ustawy o p.d.o.p. (np. art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 Ustawy o p.d.o.p. regulacje kwestie tzw. cienkiej kapitalizacji).

W opisanym zdarzeniu przyszłym na skutek potrącenia wzajemnych wierzytelności pieniężnych dochodzi zdaniem Spółki, co zostało wykazane powyżej w punkcie 1 (potrącenie jest formą wykonania zobowiązania, do którego, w myśl art. 503 k.c., stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty) do efektywnego uregulowania zobowiązania przez Spółkę. Konsekwentnie na dzień rozliczenia wkładu gotówkowego (umownego potrącenia przez strony ich wzajemnych wierzytelności pieniężnych) dojdzie do zapłaty odsetek, będących przedmiotem tego rozliczenia. W konsekwencji Spółka na ten dzień będzie mieć prawo do uznania tych odsetek (z wyjątkiem uznanych uprzednio za koszty w momencie kapitalizacji) za koszty uzyskania przychodów o ile ich odliczalność nie będzie ograniczona innymi przepisami Ustawy o p.d.o.p. (np. o tzw. cienkiej kapitalizacji).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Jak przewiduje art. 14 § 1 ustawy z 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.), przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej nie może być prawo niezbywalne lub świadczenie pracy bądź usług. Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być więc każde prawo, które nie jest prawem niezbywalnym, świadczeniem pracy bądź usług, ale także nie kwalifikuje się jako tzw. prowizja grynderska, czyli wynagrodzenie wspólnika za świadczenia związane z zakładaniem spółki. Powszechnie przyjmuje się, że wierzytelność przysługująca osobie obejmującej udziały (akcje) w spółce kapitałowej może być przedmiotem wkładu niepieniężnego do tej spółki.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. Zbycie wierzytelności następuje w drodze przelewu wierzytelności. Umowa przelewu (cesji) wierzytelności nie jest odrębna umową nazwaną, lecz sposobem na dokonanie zmian podmiotowych w ramach łączących strony stosunków zobowiązaniowych.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być wierzytelność, jaką posiada obecny/przyszły wspólnik wobec spółki jak również wierzytelność posiadana przez obecnego/przyszłego wspólnika wobec osoby trzeciej. Sytuację, w której przedmiotem aportu jest wierzytelność posiadana przez obecnego/przyszłego wspólnika wobec spółki przyjmuje się określać jako konwersję wierzytelności na udziały/akcje (z perspektywy wspólnika-wierzyciela) albo też jako konwersję długu na kapitał (z perspektywy spółki-dłużnika). Konwersja wierzytelności wierzyciela oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego.

Kodeks spółek handlowych, podobnie zresztą jak i poprzednio obowiązujący Kodeks handlowy, nie definiują pojęć wkład pieniężny czy niepieniężny (aport) jako form pokrycia kapitału w spółce z o.o., jak również technicznego sposobu realizacji wniesienia tego wkładu na pokrycie kapitału zakładowego. Ustawodawca wprowadzając ten dychotomiczny podział wkładów przeciwstawił wkład niepieniężny, wkładowi pieniężnemu, a to logicznie oznacza, że przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko to co - nie będąc pieniądzem - przedstawia wartość ekonomiczną.

Artykuł 14 § 4 k.s.h. nie przesądza pieniężnego charakteru konwersji wierzytelności na udziały w przypadku omawianej konwersji, lecz o wyeliminowaniu dotychczasowej praktyki wnoszenia tzw. ukrytych aportów polegającej na samowolnej zmianie sposobu pokrycia i zamiast wkładu pieniężnego do czego się zobowiązał wspólnik ("należnej zapłaty na poczet udziałów") wnoszenia do spółki za zgodą zarządu aportu w postaci wierzytelności pieniężnej, którą sam posiada względem spółki. Przepis ten więc dopuszczając umowne potrącenie zapewnia realność wniesionego wkładu, przez co realizuje ochronną funkcję kapitału zakładowego.

W kontekście powyższego nie można utożsamiać umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności (spółki i obecnego/przyszłego wspólnika) związanego z podwyższeniem kapitału zakładowego spółki, z fizycznym uregulowaniem przez obecnego/przyszłego wspólnika istniejącej wierzytelności spółki wobec takiego wspólnika, z tytułu roszczenia o wniesienie przez niego wkładu pieniężnego na podwyższony kapitał zakładowy spółki. Nie można zgodzić się ze Spółką (Wnioskodawcą), iż dokując konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy drogą potrącenia umownego, na co pozwala art. 14 § 4 k.s.h., można w ten sposób wywołać te same skutki podatkowe jakie powstać mogą jedynie w wyniku faktycznego przekazania środków pieniężnych na kapitał zakładowy. Potrącenie jest bowiem formą wygaszania istniejących wierzytelności prowadzącą do umorzenia wzajemnych należności i zobowiązań. Kompensata nie prowadzi zatem do realizacji świadczeń wzajemnych, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, przy czym wierzytelności umarzają się do wierzytelności niższej a zobowiązania wzajemne wygasają. Przyjęta przy kompensacie forma wykonania świadczenia jest więc czym innym niż spełnienie świadczenia poprzez zapłatę.

Powyższe wnioski mają decydujący wpływ na ocenę skutków podatkowych przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego w kontekście zadanych we wniosku pytań.

Ad. 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Stosownie do ust. 2 tegoż artykułu, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Na mocy art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego, albo funduszu statutowego w banku państwowym, albo funduszu organizacyjnego ubezpieczyciela.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 4 pkt 11 tej ustawy, do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, kwot i wartości stanowiących nadwyżkę ponad wartość nominalną udziałów (akcji), otrzymanych przy ich wydaniu i przekazanych na kapitał zapasowy (...).

W konsekwencji wartość wierzytelności pożyczkowych otrzymanych przez Spółkę od D oraz T na powiększenie kapitału zakładowego i zapasowego (ewentualnie) Spółki nie będzie stanowić przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 4 oraz art. 12 ust. 4 pkt 11 ww. ustawy. Ponieważ Spółka otrzyma na kapitał zakładowy i zapasowy wierzytelności z tytułu pożyczek i z tego tytułu wyda obecnemu/przyszłemu udziałowcowi (D oraz T) własne udziały, które zostaną objęte po cenie wyższej od ich wartości nominalnej to zgodnie z powyższymi przepisami, przychód podatkowy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie powstanie (art. 12 ust. 4 pkt 4 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Ad.2.

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje iż definicja kosztów uzyskania przychodów składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj. konieczności faktycznego poniesienia wydatku oraz poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów. Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze powyższy przepis, stwierdzić należy, iż dla celów podatkowych za koszty uzyskania przychodów uznawane są wyłącznie zapłacone przez podatnika odsetki od zobowiązań (w tym pożyczek), pod warunkiem, że wiążą się one z jego przychodami. Obciążenie finansowe z tytułu odsetek musi być zatem faktycznie poniesione przez podatnika. W związku z tym nie stanowią kosztów podatkowych spełniające warunek związku z przychodami odsetki naliczone, lecz niezapłacone lub umorzone.

Pojęcie wydatków jest szerokie, a ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie ogranicza wskazanego pojęcia tylko i wyłącznie do wydatków pieniężnych podmiotu regulującego ciążące na nim zobowiązanie np. z tytułu pożyczki.

Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych, a także potrącenia (kompensaty).

Tak więc sformułowanie "poniesione wydatki" będzie odnosiło się do wydatków zarówno pieniężnych jak i niepieniężnych bezpośrednio poniesionych na wypełnienie istniejącego zobowiązania podatnika.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, polegającej na objęciu udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym i zapasowym (ewentualnie) Spółki w wyniku wniesienia na te kapitały wierzytelności pożyczkowych D oraz T dojdzie do uregulowanie istniejącego zobowiązania Spółki z tytułu tychże wierzytelności pożyczkowych wobec D oraz T wraz z przysługującymi odsetkami. Jak wynika z treści wniosku Spółka wyda w zamian za skonwertowane wierzytelności pożyczkowe D oraz T swoje udziały, z tym że mogą one zostać objęte po cenie wyższej od ich wartości nominalnej. W konsekwencji, w takim przypadku nadwyżka zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki.

Odnosząc powołane wyżej uregulowania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stwierdzić należy, że wydane obecnemu/przyszłemu wspólnikowi udziały Spółki będą stanowiły swoista zapłatę za wniesione wierzytelności pożyczkowe. A więc wartość wydanych przez Spółkę udziałów własnych stanowiła będzie wydatek na spłatę pożyczek objętych tymi wierzytelnościami.

Z tym, że za "poniesiony wydatek" o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. może być uznana jedynie ich wartość nominalna, odpowiadająca tej części wierzytelności pożyczkowych które zostaną przekazane na kapitał zakładowy Spółki. Trzeba bowiem pamiętać, że tylko wartość nominalna odpowiada wartości jednej z równych części, na które został podzielony kapitał zakładowy spółki wydającej udziały własne. Wartość udziałów przewyższająca ich wartość nominalną - tzw. agio, przekazana na kapitał zapasowy Spółki, nie tworzy kapitału zakładowego Spółki, a co najważniejsze - nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - art. 12 ust. 4 pkt 11 ww. ustawy. Skoro więc jest ona neutralna po stronie przychodów podatkowych, to nie powinna również sztucznie wpływać na wielkość kosztów uzyskania przychodu. Stanowisko organu podatkowego znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Bk 155/08 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2882/10.

Tym samym do wyliczenia wartości poniesionych wydatków na uregulowanie zobowiązania wobec D oraz T z tytułu pożyczek poprzez konwersję wierzytelności D i T (w wyniku potrącenia), na kapitał zakładowy Spółki (wydanie udziałów Spółki), należy przyjąć wartość nominalną wydanych przez Spółkę udziałów, ponieważ to wartość nominalna udziałów Spółki odzwierciedla udział w kapitale zakładowym Spółki jaki uzyskają obecny i przyszły wspólnik, a więc wysokość wydatku poniesionego przez Spółkę na uregulowanie zobowiązania z tytułu pożyczek, w tym odsetek od tych pożyczek.

Przy czym, określając wysokość wydatków poniesionych na spłatę odsetek od tychże pożyczek należy ustalić jaka część wydanych przez Spółkę udziałów przypadać będzie na spłatę części odsetkowej wierzytelności pożyczkowych, a jaka odpowiadać będzie kwotom głównym tych wierzytelności i uwzględnić te ustalenia przy określaniu wysokości wydatku z tytułu spłaty na rzecz D i T odsetek od przedmiotowych wierzytelności, które Spółka będzie uprawniona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Odnośnie powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych podkreślić należy, że interpretacje indywidualne wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, co do zasady nie stanowią źródła prawa. Podstawą dokonania przez organ indywidualnej interpretacji są same przepisy prawa podatkowego, w tym ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

* pytania numer 1 za prawidłowe;

* pytania numer 1 za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.