IPPB3/423-304/12-3/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2012 r. (data wpływu 18 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest leasingobiorcą w ramach umowy, której przedmiotem jest prawo wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej wraz z własnością posadowionych na nieruchomości budynków (dalej: "Przedmiot Leasingu"). Umowa ta dla celów u.p.d.o.p. jest traktowana jako tzw. leasing operacyjny. Leasingodawcą jest inna spółka z siedzibą w Polsce, tj. I Sp. z o.o. (dalej: Leasingodawca). Przedmiot Leasingu jest wykorzystywany przez Spółkę wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT w ramach jej działalności gospodarczej.

Na mocy Umowy Leasingu z dnia 30 listopada 2006 r. Leasingobiorca jest zobowiązany do ponoszenia wszelkich kosztów niezbędnych do prawidłowego korzystania z Przedmiotu Leasingu, w tym, opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego. Zgodnie z zapisami ww. Umowy, Leasingodawca obciąża Spółkę kosztami związanymi z Przedmiotem Leasingu (traktując je jako element wynagrodzenia z tytułu usług leasingu). Leasingobiorcy przysługuje prawo do kwestionowania kosztów potraktowanych przez Leasingodawcę jako elementy wynagrodzenia, jeżeli uważa on, że koszty te są "bezpodstawne, nadmierne lub nieuzasadnione". Stosownie do art. 77 ust. 1 i 3 oraz art. 78 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) Prezydent, zamierzając dokonać aktualizacji opłaty rocznej dotyczącej Przedmiotu Leasingu, wypowiedział na piśmie Leasingodawcy wysokość dotychczasowej opłaty, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości, podwyższającą wysokość tej opłaty począwszy od roku 2011. Wypowiedzenie to zostało dokonane Leasingodawcy, jako użytkownikowi wieczystemu gruntu (który stanowił Przedmiot Leasingu).

Strony (tekst jedn.: Leasingodawca i Leasingobiorca) powzięły wątpliwość, czy ww. podwyżka opłaty z tytułu użytkowania wieczystego jest uzasadniona, kwestionując tym samym wysokość zaktualizowanej opłaty rocznej. Leasingodawca, stosownie do art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, złożył do właściwego samorządowego kolegium odwoławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek Leasingodawcy o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona, albo jest uzasadniona w innej wysokości, do dnia dzisiejszego nie został rozpatrzony.

Stosownie do art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Leasingodawca nie jest obowiązany oraz nie uiścił opłaty rocznej w wysokości wynikającej z aktualizacji (tekst jedn.: w wysokości, której dotyczy spór pomiędzy Leasingodawcą a Prezydentem). Do dnia złożenia niniejszego wniosku również Spółka nie dokonała zwrotu na rzecz Leasingodawcy, zgodnie z postanowieniami Umowy Leasingu, opłaty rocznej w wysokości wynikającej z aktualizacji, a jedynie opłatę roczną w wysokości sprzed aktualizacji. Ww. zaktualizowana opłata została ujęta na fakturze VAT, wystawionej przez Leasingodawcę na Leasingobiorcę.

W przypadku ustalenia przez właściwe samorządowe kolegium odwoławcze lub przez właściwy sąd opłaty z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości niższej niż wynikająca z aktualizacji (co Leasingodawca i Leasingobiorca uważają za prawdopodobne), Leasingodawca wystawi na Leasingobiorcę korektę faktury VAT, obniżając tym samym wysokość wcześniej wystawionej faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Leasingobiorcy przysługuje prawo do potraktowania kwoty netto jako kosztu uzyskania przychodu w pełnej kwocie wynikającej z faktury VAT, otrzymanej od Leasingodawcy - niezależnie od tego, że Leasingodawca zakwestionował podwyżkę opłaty za użytkowanie wieczyste (tzw. aktualizację), czy też prawo to dotyczy jedynie części odpowiadającej opłacie dotychczas obowiązującej.

Zdaniem Wnioskodawcy: może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość (netto), wykazaną na fakturze VAT wystawionej przez Leasingodawcę. Dopiero wystawienie przez Leasingodawcę faktury korygującej spowodowałoby, że doszłoby do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w (bieżących) rozliczeniach p.d.o.p. Spółki. Powyższe wynika wprost z przepisów u.p.d.o.p. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.: "Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów". Warto więc zauważyć, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, a nie dzień zapłaty za fakturę. Oznacza to, że Spółka powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodu w okresie, na który zaksięgowano fakturę Leasingodawcy. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, że kwota wykazana na fakturze jest kwestionowana (w części odnoszącej się do podwyżki opłaty rocznej za wieczyste użytkowanie). Należy przy tym podkreślić, że Strony (Leasingodawca i Leasingobiorca) nie kwestionują wykonania samej usługi (tekst jedn.: przekazania gruntu), a jedynie wysokość wynagrodzenia za tę usługę. Warto także zwrócić uwagę, że ustawodawca - odwołując się w art. 15 ust. 4e UPOOP do "rezerw" (pojęcia zdefiniowanego przez art. 35d Ustawy o Rachunkowości) - w sposób wyraźny zezwolił na zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków, co do których nie ma jeszcze pewności, że zostaną kiedykolwiek poniesione - o ile zostaną one udokumentowane fakturą wystawioną przez Usługodawcę. Wobec powyższego brak jest podstaw do kwestionowania ujęcia wzrostu wynagrodzenia (wynikającego z podwyżki opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego) jako kosztów uzyskania przychodów. Dopiero po otrzymaniu od Leasingodawcy korekty faktury VAT, Leasingobiorca będzie zobowiązany do pomniejszenia kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

W tym miejscu organ zastrzega, że w interpretacji odniósł się do pytania i stanowiska Spółki w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Nie odnosi się w niej do błędnych sformułowań typu "umowy leasingu, której przedmiotem jest prawo wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej", gdyż sprawa statusu prawa wieczystego użytkowania była przedmiotem interpretacji wydanej dla Spółki w dniu 22 czerwca 2009 r.nr IPPB3/423-225/09-2/GJ, doręczonej w dniu 29 czerwca 2009 r. w której sama Spółka zauważyła, co potwierdził organ, że "Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy CIT przedmiotem umowy leasingu, o której mowa w rozdziale 4a ustawy CIT, mogą być jedynie podlegające amortyzacji środki trwale lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Jak stanowi art. 16c ustawy CIT grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów amortyzacji nie podlegają. Do użytkowania wieczystego nie stosuje się zdaniem Spółki art. 17i ustawy CIT, gdyż dotyczy on wyłącznie gruntów stanowiących przedmiot prawa własności. Tak więc w części dotyczącej prawa wieczystego użytkowania gruntów umowa zawarta przez Spółkę nie stanowi umowy leasingu w rozumieniu ustawy CIT i nie będą miały do niej zastosowania przepisy rozdziału 4a tej ustawy".

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock