IPPB3/423-283/10-6/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2010 r. (data wpływu 18 maja 2010 r.), uzupełnionym o odpis KRS w dniu 31 maja 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.), oraz w dniu 29 czerwca 2010 r. (data wpływu 5 lipca 2010 r.) o dodatkowe informacje z zakresu stanu faktycznego na podstawie wezwań Organu z dnia 25 maja 2010 r. i 24 czerwca 2010 r., w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, momentu zaliczenia do kosztów podatkowych nieściągalnej wierzytelności:

* udokumentowanej zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy - jest prawidłowe;

* udokumentowanej zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wartości nieściągalnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

R. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w branży metalowej Spółka dostarcza komponenty, systemy oraz zintegrowane rozwiązania oparte na metalach dla przemysłu budowlanego oraz maszynowego. W związku z prowadzeniem powyższej działalności w Spółce powstają liczne wierzytelności.

W przypadku nie spłacania wierzytelności w terminach umownych oraz po wyczerpaniu wszelkich działań windykacyjnych obowiązujących w Spółce (monity, upomnienia, wezwania do zapłaty, monity telefoniczne, porozumienia i ugody, kompensaty), Spółka wnosi przeciwko dłużnikom pozwy do sądu o zapłatę.

W wyniku zakończenia spraw sądowych, wydawane są nakazy zapłaty zasądzające od dłużników na rzecz Spółki stosowne kwoty. Spółka wnioskuje o nadanie powyższym nakazom klauzul wykonalności a następnie kieruje do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji z majątku dłużnika (z rachunków bankowych, z ruchomości, z wynagrodzeń za pracę, z wierzytelności, z świadczeń ZUS etc.).

W niektórych przypadkach egzekucja okazuje się bezskuteczna ze względu na brak jakiegokolwiek majątku dłużnika. W takich sytuacjach komornik wydaje stosowne postanowienia potwierdzające bezskuteczność egzekucji.

Po otrzymaniu postanowień Spółka nie zawsze dokonuje ujęcia tych wierzytelności w ciężar kosztów podatkowych w dacie otrzymania postanowienia ponieważ jeszcze analizuje poszczególne przypadki licząc na ujawnienie nieznanych dotąd majątków dłużników. Czasami dopiero w kolejnych latach Spółka ostatecznie stwierdza, iż nie ma faktycznej możliwości odzyskania ww. wierzytelności i uznaje bezskuteczność egzekucji, wynikającą z postanowień komorników za odpowiadającą stanowi faktycznemu.

W momencie uznania przez Spółkę postanowienia o bezskuteczności egzekucji za odpowiadające stanowi faktycznemu, Spółka uznaje nieściągalność wierzytelności za udokumentowaną - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a), w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 uCIT. Moment spisania nie zawsze następuje więc w roku, w którym komornik wydał postanowienie o bezskuteczności egzekucji ze względu na brak majątku dłużnika. Pokrywa się on jednak z momentem uznania tych postanowień za zgodne ze stanem faktycznym.

Uznanie wierzytelności za nieściągalne następuje również na podstawie sądowych postanowień wydanych w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku (art. 16 ust. 2 pkt 2 uCIT).

Informację o wydaniu tego typu postanowień Spółka sporadycznie otrzymuje bezpośrednio od dłużnika, syndyka lub sądu. Co do zasady wiedzę o ich wydaniu przez sąd Spółka czerpie z treści ogłoszeń publikowanych w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, w wyniku czego nie jest już możliwym zarachowanie kosztu do okresu sprawozdawczego, w którym postanowienie to zostało wydane.

Spółka podkreśla, iż wszystkie wierzytelności opisane w przedmiotowym wniosku zaliczane są do przychodów należnych, stosownie do treści art. 12 ust. 3 uCIT.

W odpowiedzi na wezwanie, z dnia 24 czerwca 2010 r.,nr IPPB3/423-227/10-4/JB w zakresie wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego, Spółka złożyła w dniu 5 lipca 2010 r., następujące wyjaśnienia:

W odniesieniu do wierzytelności opisanych w przedmiotowym wniosku Spółka tworzy, zgodnie z ustawą o rachunkowości odpisy aktualizujące. Ma to miejsce przed uznaniem postanowienia komornika o bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym lub przed otrzymaniem informacji o wydaniu postanowienia sądowego w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.

Odpisy aktualizujące utworzone zgodnie z ustawą o rachunkowości obciążają najczęściej pozostałe koszty operacyjne. Spółka nie zalicza tych odpisów w ciężar kosztów podatkowych, ponieważ w momencie utworzenia odpisu Spółka nie dysponuje dokumentami, na podstawie których można uprawdopodobnić dla celów podatkowych nieściągalność wierzytelności oraz zaliczyć odpis aktualizujący w koszty (art. 16 ust. 1 pkt 26a w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 uClT).

Spółka dokonuje odpisów aktualizujących analizując strukturę czasową wymagalności należności (rozkład należności według wynikających z warunków sprzedaży dat ich zapłaty) i własne doświadczenie, które pozwala wiarygodnie ustalić prawdopodobieństwo spłaty należności w całości lub części.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może uznać nieściągalność wierzytelności za udokumentowaną stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 i 2 uCIT dopiero w roku, w którym uzna postanowienie komornika o bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym, a w przypadku postanowienia sądowego wydanego w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku - w roku, w którym otrzymała tę wiadomość.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki może ona uznać nieściągalność wierzytelności za udokumentowaną stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 i 2 uCIT w roku, w którym uzna postanowienie komornika o bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym, a w przypadku postanowienia sądowego wydanego w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku - w roku, w którym Spółka otrzyma tę wiadomość.

Wierzytelności odpisane jako nieściągalne i udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 uCIT stanowią koszty pośrednie uzyskania przychodu. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż nie można ich czasowo powiązać z żadnym określonym przychodem. W związku z faktem, iż nieściągalne wierzytelności stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodu, dla potrzeb ich rozliczenia zastosowanie powinien znaleźć art. 15 ust. 4d i 4e uClT. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów; inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Jak wynika z powyższych regulacji uCIT, datą poniesienia kosztu podatkowego z tytułu nieściągalności wierzytelności jest data ujęcia jej w księgach jako koszt na podstawie dowodu, przy czym dowodem tym może być także dowód inny niż faktura lub rachunek.

W art. 16 ust. 2 uCIT ustawodawca wskazuje wprost, iż dowodem nieściągalności wierzytelności powinno być postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego lub postanowienie sądu wydane w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku.

Ustawodawca nie wskazuje jednak wprost w przepisach uCIT kiedy ww. dokumenty powinny zostać ujęte w kosztach podatkowych. Ustawodawca wskazał jedynie w art. 16 ust. 1 pkt 20 górną granicę czasową stwierdzając, iż wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów; o ile nie uległy przedawnieniu.

Ze względu na brak stosownych regulacji w uCiT, Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo uznać, że nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w tym roku podatkowym, w którym Spółka uzna, iż postanowienie komornika stwierdzające brak majątku dłużnika odpowiada stanowi faktycznemu.

Również w przypadku, gdy wiedzę o dacie wydania przez sąd postanowień o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 uCIT Spółka otrzymuje od dłużnika, syndyka lub sądu z opóźnieniem lub też czerpie informacje z Monitora Sądowego i Gospodarczego - Spółka może zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztu podatkowego okresu, w którym tę wiadomość otrzymała. W tej sytuacji bowiem zarachowanie nieściągalności wierzytelności do kosztów okresu, w którym postanowienie sądu zostało wydane nie byłoby możliwe z przyczyn niezależnych od Spółki.

Powyższy pogląd Spółki potwierdzają interpretacje organów podatkowych:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 7 stycznia 2010 r. (lTPB3/423630/09/PS)uznał: "Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności (art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy) może nastąpić zatem najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. Reasumując, Spółka ma prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności udokumentowane postanowieniem wydanym przez organ egzekucyjny o ich nieściągalność uznając, iż postanowienie to odpowiada stanowi faktycznemu nie później niż do daty przedawnienia tych wierzytelności".

* Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi w interpretacji z 15 marca 2006 r. (ŁUS-ll-2-423/31/06/AT) stwierdził: "Uznając postanowienie organu egzekucyjnego za zgodne ze stanem faktycznym, wierzyciel wywodzi korzystny dla siebie skutek prawny w postaci zaliczenia wartości nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Moment ujawnienia skutku prawnego zależy zatem od działań podatnika, których czas nie został w żaden sposób ograniczony".

* Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku w interpretacji z 20 maja 2004 r. (P-l/423/38/MW/04) uznał: "zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana, zgodnie z przepisem prawa, może nastąpić dopiero w dacie podjęcia takiej decyzji przez zarząd spółki, tj. uznania postanowienia za zgodne ze stanem faktycznym".

* Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku w interpretacji z 29 września 2006 r. (DP/423-0107/06/AK) stwierdził: "Jeżeli jednak Podatnik wydane przez organ postępowania egzekucyjnego / sąd postanowienie dokumentujące nieściągalność wierzytelności (lub też informację o nim) otrzyma od dłużnika, syndyka lub sądu z opóźnieniem, w wyniku czego nie będzie już możliwym zarachowanie kosztu do okresu sprawozdawczego, którego koszt ten dotyczy, to Podatnik może zaliczyć nieściągalną wierzytelność do kosztów okresu, w którym otrzymał tę wiadomość. W tej sytuacji bowiem zarachowanie nieściągalnej wierzytelności do kosztów okresu, w którym postanowienie organu postępowania egzekucyjnego / sądu zostało wydane nie było możliwe z przyczyn niezależnych od Podatnika. Przedstawione wyżej zasady dotyczą również przypadku, gdy wiedzę o dacie wydania przez sąd postanowień, o których mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Podatnik czerpie z Monitora Sądowego i Gospodarczego. Również w tym przypadku nie zachodzi konieczność korygowania deklaracji podatkowej CIT-2, przykładowo w sytuacji gdy Spółka z bieżącego Monitora Sądowego i Gospodarczego uzyskała informację o postanowieniu o ukończenia postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku sprzed dwóch miesięcy. Reasumując w ocenie tut. Organu podatkowego nieprawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż w każdym przypadku spisanie należności jako nieściągalnej w koszty uzyskania przychodów powinno następować z chwilą wydania przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego/sąd postanowienia dokumentującego nieściągalność wierzytelności.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Odnosząc się do zagadnienia związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych należy stwierdzić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę "przypisywania" kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Przy czym stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

* wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz

* nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka nie zawsze spisuje nieściągalne wierzytelności (na które uprzednio utworzyła odpisy aktualizujące obciążające koszty bilansowe) w koszty podatkowe po otrzymaniu postanowienia komornika potwierdzającego bezskuteczność egzekucji (art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy), ponieważ analizuje jeszcze poszczególne przypadki, licząc na ujawnienie nieznanych dotąd majątków dłużnika. Dopiero, gdy Spółka stwierdza że nie ma faktycznej możliwości odzyskania ww. wierzytelności, czyli uznaje postanowienie o nieściągalności za odpowiadające stanowi faktycznemu, spisuje nieściągalne wierzytelności w koszty podatkowe.

Spółka wskazuje, że uznanie wierzytelności za nieściągalne następuje również na podstawie sądowych postanowień wydawanych w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku (art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy). Ponieważ wiedzę o ich wydaniu Spółka czerpie głownie z treści ogłoszeń publikowanych w Monitorze Sądowym i Gospodarczym lub otrzymuje od dłużnika, syndyka lub sądu z opóźnieniem, to nie jest możliwe zarachowanie kosztu podatkowego do okresu sprawozdawczego, w którym postanowienie zostało wydane. Zdaniem Spółki w takiej sytuacji, spisanie wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów powinno nastąpić w roku, w którym otrzymano informację o danym postanowieniu.

Zdaniem Spółki może ona uznać nieściągalność wierzytelności za udokumentowaną stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy CIT w roku, w którym uzna postanowienie komornika o bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym, a w przypadku postanowienia sądowego wydanego w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku - w roku, w którym Spółka otrzyma tę wiadomość.

Jak już wspomniano powyżej, nieściągalną wierzytelność zalicza się do kosztów podatkowych w dacie spełnienia dwóch warunków, tj. odpisania jej jako nieściągalnej (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz odpowiedniego jej udokumentowania.

Spółka dokonuje odpisania wierzytelności jako nieściągalnych w księgach rachunkowych przed uznaniem bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym oraz przed otrzymaniem postanowienia sądu dokumentującego jej nieściągalność.

A zatem, zgodnie z tezą, że zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków, to moment zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów powinien zostać wyznaczony w roku podatkowym:

* w którym nastąpiło uznanie postanowienia komornika o bezskuteczności egzekucji za zgodne ze stanem faktycznym

* w którym uprawomocniło się postanowienia sądu, wydane w związku z ukończeniem lub umorzeniem postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku. W tym przypadku bez znaczenia pozostaje rok jego otrzymania lub pozyskania informacji o jego wydaniu. Ważna jest bowiem data dokumentu, w tym przypadku postanowienia sądu, a dokładniej jego uprawomocnienia, gdyż w tej dacie, a nie dopiero w dacie uzyskania (z różnych źródeł) informacji o wydaniu postanowienia, spełniona jest przesłanka udokumentowania nieściągalności - istnieje dokument, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe nie oznacza, ze Spółka nie będzie w ogóle mogła zaliczyć udokumentowanej w sposób j.w. nieściągalnej wierzytelności do kosztów podatkowych. Jeżeli bowiem podatnik nie zaliczy wierzytelności nieściągalnej do kosztów podatkowych w odpowiednim roku podatkowym (w którym spełnione zostały oba ww. warunki, tj. udokumentowanie jej nieściągalności i zaliczenie rachunkowo do kosztów), to aby zaliczyć wierzytelności nieściągalną do kosztów podatkowych, będzie musiał dokonać odpowiedniej korekty zeznania rocznego.

Dodatkowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgadza się z Wnioskodawcą, że niewątpliwie górną granicę zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów wyznacza art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie powołane w uzasadnieniu postanowienia interpretacyjne wydane przez naczelników urzędów skarbowych w trybie obowiązujących do dnia 30 czerwca 2007 r. przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach (art. 14a-14e Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dn.30 czerwca 2007 r.) oraz interpretację indywidualną, wydaną w trybie art. 14b § 1 Ordynacji w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. organ podatkowy zauważa, że postanowienia takie oraz interpretacja indywidualna nie stanowią źródła prawa i wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, nie można więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych przenosić wprost na grunt indywidualnych spraw innych podatników. Ponadto zauważa się, że w temacie momentu zaliczania do kosztów wierzytelności nieściągalnej, udokumentowanej postanowieniem sądu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, organy podatkowe wydające interpretacje indywidualne prezentują jednolite stanowisko, zbieżne z zawartym w przedmiotowej interpretacji (por. przykładowo: interpretacja indywidualna z dnia 1 marca 2010 r.,IPPB3/423-942/09-4/JB).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalności została udokumentowana na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy, uznaje się za prawidłowe, w odniesieniu natomiast do wierzytelności udokumentowanych, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy, uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.