IPPB3/423-28/13-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2013 r. (data wpływu: 17 stycznia 2013 r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą polegającą przede wszystkim na sprzedaży produktów kosmetycznych. Dystrybucja produktów Spółki opiera się na systemie sprzedaży bezpośredniej, w ramach którego osoby fizyczne współpracujące ze Spółką nabywają produkty na własne potrzeby lub w celu odsprzedaży finalnemu odbiorcy (konsumentowi). Sprzedaż ta podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (podatkiem VAT). Wartość sprzedaży netto (bez podatku VAT) rozpoznawana jest przez Spółkę jako przychód należny i opodatkowywana podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z bardzo dużą ilością tych wierzytelności oraz utrudnioną ściągalnością części z nich, Spółka co jakiś czas dokonuje odpłatnego zbycia przysługujących jej wierzytelności (wierzytelności własnych Wnioskodawcy) za cenę niższą niż wartość nominalna (brutto, wraz z podatkiem VAT) tych wierzytelności. Prowadzi to w rezultacie do powstania straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności.

Powyższe obrazuje przykład:

Spółce przysługuje wierzytelność brutto wynikająca z faktury sprzedażowej na kwotę 123 zł (w tym: 100 zł wartość netto, zarachowana jako przychód należny w podatku dochodowym od osób prawnych, oraz 23 zł podatku VAT należnego);

Spółka dokonuje odpłatnego zbycia ww. wierzytelności za cenę w wysokości 50 zł.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym Spółka zadała następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do zaliczenia straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy ceną uzyskaną z odpłatnego zbycia wierzytelności a wartością nominalną (brutto) wierzytelności (tekst jedn.: wartością wierzytelności z uwzględnieniem należnego podatku VAT).

Odnosząc się do przykładu ze stanu faktycznego, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów podatkowych w wysokości 73 zł (123 zł minus 50 zł).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Po pierwsze, w opinii Wnioskodawcy, strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności Spółkę spełnia warunek podstawowy uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. poniesienie kosztu nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka zdając sobie sprawę z tego, że wyegzekwowanie spełnienia części przysługujących jej wierzytelności może być znacznie utrudnione lub wręcz niemożliwe, dokonuje odpłatnego zbycia tych wierzytelności. W ten sposób do Wnioskodawcy wpływają faktycznie środki pieniężne w postaci ceny za sprzedane wierzytelności, co wpływa korzystnie m.in. na płynność finansową Spółki a jednocześnie Spółka osiąga przychód podatkowy bezpośrednio związany z kosztem sprzedawanych wierzytelności.

Po drugie, w opisanym stanie faktycznym, nie znajdzie zastosowanie wyłączenie z art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p., ponieważ wierzytelności zbywane przez Spółkę zostały uprzednio zarachowane na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. jako przychody należne (w wysokości netto, bez podatku VAT należnego).VAT).

Odnosząc się natomiast do wysokości straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności podlegającej zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, w ocenie Wnioskodawcy, zaliczenie straty do kosztów podatkowych następuje przy uwzględnieniu wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług.

Fakt zarachowania wierzytelności jako przychodu należnego jest wyłącznie przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności, nie determinuje jednak wysokości straty, którą można do tej kategorii zaliczyć. Stratę z odpłatnego zbycia takiej wierzytelności stanowi kwota będąca różnicą pomiędzy wartością wierzytelności jako świadczenia, którego podatnik-wierzyciel (Spółka) mógł zażądać od swego kontrahenta dłużnika, a sumą uzyskaną z odpłatnego zbycia. Przedmiotem sprzedaży jest bowiem wierzytelność zbywana jako całość (wraz ze wszystkimi składnikami) a więc także w zakresie odpowiadającym należnemu podatkowi VAT a nie tylko w zakresie kwoty netto (przychodu należnego).

Wykładnia językowa systemowa (wewnętrzna) oraz celowościowa art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. przemawiają za przyjęciem, ze kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności, wraz z należnym podatkiem od towarów i usług (kwotę brutto), o tę bowiem kwotę podatnik (Wnioskodawca) uszczupli swój majątek zbywając wierzytelność w celu uzyskania przychodów. Mając na uwadze powyższe, zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego jest warunkiem koniecznym do zaliczenia straty ze sprzedaży tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ale zaliczeniu takiemu podlega strata ze sprzedaży wierzytelności w jej wartości nominalnej, a więc z podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 2012 r. (sygn. I FPS 3/11), mającej moc wiążącą w stosunku do składów sądów administracyjnych, o następującej treści: "Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) albo na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług".

Podsumowując, w opinii Spółki znajdującej poparcie we wskazanej powyżej uchwale NSA, Spółka ma prawo do zaliczenia straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z podatkiem VAT należnym, tj. w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy ceną uzyskaną z odpłatnego zbycia wierzytelności a wartością nominalną (brutto) wierzytelności (z VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.