IPPB3/423-278/12-2/EŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Głównym obszarem działalności spółki B (zwanej dalej Wnioskodawcą lub Spółką) jest wyłączna dystrybucja wyrobów jubilerskich marki P na rynku polskim. W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje szereg działań mających na celu wsparcie sprzedaży dystrybuowanych produktów poprzez właściwe przedstawienie kontrahentom oraz klientom oferowanej biżuterii, a tym samym zachęcanie ich do jej nabycia.

W celu zwiększenia sprzedaży Spółka udostępnia punktom sprzedaży (np. sklepom) różnego rodzaju materiały merchandisingowe (zwane dalej również materiałami ekspozycyjnymi lub materiałami POS), służące informowaniu klientów o asortymencie Spółki oraz przekazywaniu wszelkich treści dotyczących oferty, tj:

* stand

* ekspozytory

* prezentery

* gabloty

* inne.

Materiały przeznaczone do eksponowania oferowanych produktów przekazywane są punktom sprzedaży nieodpłatnie na podstawie umowy udostępnienia materiałów ekspozycyjnych.

Zgodnie z treścią umowy wyłącznym właścicielem przekazywanych materiałów POS pozostaje Spółka. Punkt sprzedaży może je natomiast w określony sposób użytkować - przekazane materiały POS mają bowiem służyć wyłącznie sprzedaży, ekspozycji oraz informowaniu klientów o produktach dystrybuowanych przez Spółkę. Zgodnie z umową Spółka odpowiada za dostarczenie oraz stałą konserwację udostępnianych środków trwałych, materiałów POS oraz dostarczenie dodatkowych materiałów do ich dekoracji. Przedstawiciele handlowi Spółki 4-6 razy w roku obowiązani są do odwiedzenia punktu sprzedaży oraz przeszkolenia obsługi punktu sprzedaży z zakresu polityki merchandisingowej marki P, wiedzy o produkcie oraz technik sprzedaży. Punkt sprzedaży zobowiązany jest natomiast do kontaktu i współpracy z przedstawicielem handlowym Spółki w sprawie optymalnego zainstalowania i usytuowania udostępnionych materiałów POS; wykorzystywania ich do ekspozycji wyłącznie produktów marki P, dbania o ich nieprzerwaną ekspozycję oraz każdorazowego zamawiania najlepiej sprzedających się produktów celem optymalizacji sprzedaży. Punkt sprzedaży zobowiązuje się ponadto w umowie do sprzedaży najnowszej kolekcji produktów marki P oraz do wyznaczenia członka obsługi punktu sprzedaży jako ambasadora marki P. W przypadku wygaśnięcia zawartej z punktem sprzedaży umowy materiały POS podlegają zwrotowi, zaś w przypadku ich zniszczenia punkt sprzedaży obowiązany jest do wypłacenia Spółce kwoty równej cenie zakupu. Wartość początkowa większości z ww. materiałów POS nie przekracza kwoty 3.500 zł netto. Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej p.d.o.p.) spółka traktuje przekazane materiały POS jako własne środki trwałe i dokonuje ich amortyzacji zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych zawartym w załączniku nr 1 do p.d.o.p.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonywane przez Wnioskodawcę odpisy amortyzacyjne spełniają warunki do uznania ich za koszt podatkowy w świetle art. 15 ust. 6 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397).

Stanowisko Wnioskodawcy

Zdaniem Spółki, w opisanym stanie faktycznym Spółka ma prawo klasyfikować udostępniane materiały POS jako środki trwałe oraz zaliczać do kosztów uzyskania przychodu odpowiadające im odpisy amortyzacyjne. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (p.d.o.p.) za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle art. 16a ust. 1 p.d.o.p. amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (m. in maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Udostępniane przez Spółkę materiały POS pozostają własnością Spółki oraz charakteryzują się przewidywanym okresem użytkowania dłuższym niż rok. Spółka wykorzystuje ww. materiały na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą. Udostępnianie ww. środków jest nieodłącznym elementem prowadzonej przez Spółkę działalności.

Przepisy art. 16a ust. 1 uzależniają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Ustawodawca nie odniósł się przy tym jednak w żadnej mierze do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego bezpośrednio przez podatnika oraz w jego siedzibie. Analizując powyższe przepisy Spółka stoi na stanowisku, że środek trwały musi więc służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. W przypadku ponoszenia przez podatnika wydatków na środki trwałe, wydatki te zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów poprzez system odpisów amortyzacyjnych uregulowany w przepisach art. 16a-16m p.d.o.p.

Spółka dokona zakupu materiałów POS, które mają służyć zwiększeniu sprzedaży oferowanych przez Spółkę produktów, w związku z czym Spółka twierdzi, że wydatki na zakup materiałów POS będą poniesione w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 p.d.o.p. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 16d ust. 1 podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Wnioskodawca stosownie do art. 16f ust. 3 rozlicza wydatki na nabycie materiałów POS jako odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z załącznikiem nr 1 do p.d.o.p.

Spółka udostępni punktom sprzedaży materiały POS na podstawie zawartych umów. Działania takie są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i przyczyniają się do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Materiały POS są wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Spółki pomimo, iż faktycznie znajdują się poza jej siedzibą.

Wzrost przychodów Spółki z tytułu sprzedaży produktów jest jej zdaniem uzależniony od ich ekspozycji i atrakcyjnego przedstawienia walorów sprzedawanych produktów potencjalnym klientom. W celu maksymalizacji zysków, spółka dąży do zbudowania jak najkorzystniejszego wizerunku marki P na rynku polskim i zjednania jej jak najszerszego grona klientów. Aby to osiągnąć konieczne jest zawieranie umów z punktami sprzedaży, a także wspomaganie ich w eksponowaniu produktów właśnie tej marki, co przełoży się na wzrost sprzedaży i wzrost przychodów Spółki. Skoro zatem, będące własnością Spółki materiały POS, udostępniane punktom sprzedaży w celu zabezpieczenia przychodów spółki (zwiększenia jej zysków), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez spółkę powinny stanowić dla niej koszty uzyskania przychodu.

Spółka zauważa ponadto, iż w przypadku przyjęcia stanowiska przeciwnego wydatek na nabycie materiałów POS nie zostałby przez żadną ze stron uznany za koszty uzyskania przychodów, gdyż punkty sprzedaży nie będące właścicielami ani współwłaścicielami materiałów POS nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych oraz nie spełniają przesłanek zawartych w art. 16a ust. 2 pkt 1 p.d.o.p.

Artykuł 16a ust. 1 p.d.o.p. wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże na mocy art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c p.d.o.p. w ściśle określonych przypadkach wykluczone jest uznawanie odpisów amortyzacyjnych za koszt podatkowy. Zgodnie z treścią tego przepisu do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Przepis ten nie znajduje jednak zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym. Zdaniem Spółki, nie dochodzi w nim bowiem do nieodpłatnego oddania do używania. Za nieodpłatne świadczenie uznaje się bowiem świadczenie, którego spełnienie nie powoduje obowiązkowego świadczenia wzajemnego po stronie otrzymującego. Tymczasem zgodnie z umowami zawieranymi przez Spółkę z punktami sprzedaży, punkty sprzedaży zobowiązują się do wykonywania określonych czynności, m.in. do nieprzerwanej ekspozycji produktów marki P na otrzymanych materiałach POS, każdorazowego zamawiania najlepiej sprzedających się produktów celem optymalizacji sprzedaży oraz do sprzedaży najnowszej kolekcji biżuterii marki P.

Spółka wskazuje, że w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c p.d.o.p. Mimo bowiem braku bezpośredniego przychodu ze sprzedaży materiałów POS Spółka uzyska przychód ze sprzedaży swoich produktów, tj. biżuterii marki P. Mając na uwadze powyższe, Spółka ma zatem prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych punktom sprzedaży materiałów POS stanowiących środki trwałe spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w tym zakresie odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.