IPPB3/423-233/12-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 9 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2001 r. (data wpływu 16 kwietnia 2001 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2001 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: M. lub Spółka) jest operatorem usług mobilnych w Polsce, który posiada rezerwację częstotliwości pozwalającą na świadczenie usług telekomunikacyjnych w paśmie G na terenie całego kraju. A sp. z o.o. (dalej: A) - udziałowiec Spółki - podjął decyzję o podwyższeniu kapitału zakładowego M. Celem pokrycia podwyższonego kapitału zakładowego, A dokonała przeniesienia na rzecz Spółki:

Na datę aportu przedmiotowe należności zostały wycenione w wartości rynkowej, która obejmowała kwotę główną. Otrzymane przez M aportem należności zostały przeznaczone na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego oraz na kapitał zapasowy. W przyszłości wniesione aportem należności zostaną uregulowane przez S. i N. Nastąpi to albo w drodze "fizycznej" spłaty w pieniądzu albo w drodze potrącenia (kompensaty) wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Zdaniem Spółki, otrzymanie przez M spłaty wierzytelności z tytułu pożyczki i/lub bonów komercyjnych otrzymanych w drodze aportu niepieniężnego, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "CIT") do wysokości wartości rynkowej wierzytelności z daty aportu, która została przekazana na kapitał zakładowy lub zapasowy.

Powyższe konsekwencje podatkowe będą miały zastosowanie niezależnie od tego czy wierzytelności zostaną uregulowane w drodze spłaty w pieniądzu, czy też w drodze potrącenia (kompensaty).

Jak wskazano w stanie faktycznym, wierzytelności M z tytułu pożyczki oraz bonów komercyjnych, zostały na rzecz Spółki przeniesione przez A w celu pokrycia podwyższenia kapitału zakładowego i zapasowego. Podwyższenie kapitału zakładowego i zapasowego zostało przez Spółkę potraktowana jako neutralne na gruncie CIT, zgodnie bowiem z art. 1 ust. 4 pkt 4 oraz art. 1 ust. 4 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 199 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 011 r., Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: ustawy CIT), do przychodów podatkowych nie zalicza się m.in. (i) przychodów otrzymanych na powiększenie kapitału zakładowego oraz (ii) wartości stanowiących nadwyżkę ponad wartość nominalną udziałów, otrzymanych przy ich wydaniu i przekazanych na kapitał zapasowy.

W ocenie Spółki, spłata wierzytelności przekazanej pierwotnie na powiększenie kapitału zakładowego i zapasowego nie spowoduje powstania przychodu podatkowego po stronie Spółki do wysokości podwyższenia tych kapitałów odpowiadającego wartości rynkowej należności z daty aportu.

Spłata należności otrzymanej aportem nie jest związana bowiem z żadnym przychodem wygenerowanym przez Spółkę i nie stanowi przyrostu wartości majątku Spółki - jest to jedynie zmiana w strukturze aktywów otrzymanych w wyniku aportu od udziałowca. Dodatkowo uznanie, iż uregulowanie wierzytelności przeznaczonej na przeprowadzenie neutralnej na gruncie CIT operacji podwyższenia kapitału zakładowego i zapasowego miałoby się wiązać z powstaniem przychodu podatkowego po stronie Spółki spowodowałoby, że efektywnie opodatkowany CIT zostałby otrzymany aport należności (doszłoby do tego tylko w późniejszym momencie).

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka nie wyklucza, że uregulowanie wierzytelności z tytułu pożyczki i bonów komercyjnych zostanie dokonane w drodze potrącenia (kompensaty). Potrącenie (kompensata) jako forma regulowania zobowiązań, jest powszechnie stosowana w praktyce gospodarczej w sytuacjach, w których kontrahenci są wobec siebie zarówno dłużnikami jaki wierzycielami.

Instytucja potrącenia (kompensaty) została uregulowana w art. 498 § 1 i ustawy z dnia 3 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zgodnie z którym: "gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym."

W przypadku kompensaty nie dochodzi do efektywnej zapłaty w pieniądzu, lecz do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, co w rezultacie skutkuje zaspokojeniem wierzyciela i osiągnięciem przez to celu zobowiązania. W opinii Spółki potrącenie (kompensata) należności z tytułu pożyczki oraz bonów komercyjnych z zobowiązaniami Spółki wywoła takie same skutki podatkowe jak ich spłata w pieniądzu. Potrącenie jest bowiem jednym ze sposobów regulowania zobowiązań pieniężnych. W miejsce "równoległych" (co do daty dokonania i wysokości) płatności gotówkowych lub przelewów bankowych strony transakcji dokonują potrącenia, co skutkuje przyjęciem, iż zobowiązania zostały wykonane przez wszystkie strony transakcji. Potrącenie dokonywane jest zatem w miejsce "fizycznej" zapłaty wzajemnych zobowiązań.

O tym, iż skutki podatkowe potrącenia zostały przez ustawodawcę zrównane ze skutkami fizycznej" płatności na rachunek bankowy bądź w kasie, świadczy dodatkowo brzmienie art. 15a ust. 7 oraz art. 6 ust. 7 ustawy o CIT, zgodnie z którymi wykonanie (uregulowanie) zobowiązań może nastąpić m.in. w formie potrącenia wierzytelności. Podsumowując powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż uregulowanie kwoty wierzytelności z tytułu pożyczki i bonów komercyjnych otrzymanych przez Spółkę w drodze aportu niepieniężnego do wysokości wartości rynkowej z daty aportu, nie będzie skutkowało powstaniem przychodu podatkowego w CIT po stronie Spółki.

Ad. 2

Odsetki od należności otrzymanych aportem naliczone po dacie aportu, które nie były ujęte w wartości rynkowej należności na datę aportu, będą stanowiły przychód podatkowy Spółki, podlegający opodatkowaniu CIT w momencie otrzymania/kompensaty.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek. W związku z powyższym naliczone po dacie aportu odsetki powinny być rozpoznane w dacie ich otrzymania.

Literalna wykładnia przepisu art. 1 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że w momencie spłaty przeniesionych na Spółkę należności z tytułu pożyczek przychodem podatkowym M powinny być jedynie otrzymane odsetki naliczone po dacie aportu związane z tymi należnościami.

Ewentualna spłata przeniesionych na Spółkę należności oraz związanych z nimi odsetek w drodze potrącenia (kompensaty) wywoła takie same skutki podatkowe jak ich spłata w pieniądzu. Jak wskazał M w uzasadnieniu swojego stanowiska do pytania 1, potrącenie jest jednym ze sposobów uregulowania zobowiązań pieniężnych i zostało ono przez ustawodawcę zrównane ze spłatą należności w formie pieniężnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna /4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 5 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2000 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-40 Płock.