IPPB3/423-212/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Emisja obligacji na okaziciela serii A

Do stycznia 2010 r. A. S.A. była spółką holdingową, a jej działalność gospodarcza skupiała się głównie na nabywaniu udziałów lub akcji innych spółek w Polsce i za granicą i czerpaniu korzyści z praw udziałowych.

W dniu 21 grudnia 2007 r. nadzwyczajne walne zgromadzenie Spółki podjęło uchwałę w sprawie emisji obligacji na okaziciela serii A zamiennych na akcje na okaziciela serii C Spółki oraz warunkowego podwyższenia kapitału zakładowego.

Zgodnie z powyższą uchwałą Spółka postanowiła dokonać emisji nie mniej niż 1 i nie więcej niż 4.400 obligacji na okaziciela serii A (dalej; "Obligacje A"). Wartość nominalna oraz cena emisyjna jednej Obligacji A ustalona została na 10.000 zł.

Jednocześnie z podjęciem uchwały w sprawie emisji Obligacji A. Spółka postanowiła dokonać warunkowego podwyższenia kapitału zakładowego, z kwoty w wysokości 55.472.000 zł do kwoty nie wyższej niż 99.472.000 zł, poprzez emisję nie więcej niż 44.000.000 akcji zwykłych na okaziciela serii C, o wartości nominalnej 1 zł każda i łącznej wartości nominalnej nie wyższej niż 44.000.000 zł (dalej; "Akcje C"). Uprawnionymi oraz zobowiązanymi do objęcia Akcji C mieli być posiadacze Obligacji A.

Zgodnie z uchwałą Obligacje A miały zostać zaoferowane w drodze subskrypcji prywatnej za wyłącznym pośrednictwem Domu Maklerskiego S.A. (dalej: "Dom Maklerski"), jednemu lub większej ilości zindywidualizowanych podmiotów.

Zgodnie z treścią uchwały, celem emisji Obligacji A miało być m.in. współfinansowanie nabycia przez Spółkę 100% udziałów w kapitale zakładowym B. Sp. z o.o. (dalej; "B.") oraz 90% udziałów w kapitale zakładowym T. (dalej; "T."). Środki pozyskane z emisji Obligacji A zostały w całości wykorzystane na osiągnięcie powyższego celu.

Obligacje A podlegały oprocentowaniu w oparciu o stopę procentową zmienną obliczaną jako WIBOR 3M + 2 pkt% w skali roku, ustalaną w trzymiesięcznych okresach odsetkowych. Pierwszy okres odsetkowy liczony był od dnia emisji Obligacji A, rozumianego jako dzień zapisu Obligacji A w ewidencji Domu Maklerskiego i zarazem dzień powstania praw i obowiązków wynikających z Obligacji A. Z kolei ostatni okres odsetkowy upływać miał z dniem wykupu Obligacji A, rozumianym jako dzień przypadający na 18 miesięcy po dniu emisji.

Zgodnie z uchwałą z dniem wykupu zaktualizować miał się obowiązek Spółki zapłaty obligatariuszom wartości nominalnej Obligacji A oraz obliczonych w podany powyżej sposób odsetek, chyba że uprzednio zaktualizowałby się obowiązek zamiany Obligacji A na Akcje C. W przypadku realizacji obowiązku zamiany Obligacji A na Akcje C roszczenie z tytułu wypłaty odsetek miało wygasnąć.

Obowiązek zamiany Obligacji A na Akcje C został przewidziany dla obligatariuszy w następujących sytuacjach:

* w przypadku, gdyby pierwsza publiczna oferta akcji Spółki nastąpiła najpóźniej do dnia 1 lipca 2009 r., obligatariusze byliby zobowiązani do zamiany Obligacji A na Akcje C, która to zamiana powinna wówczas nastąpić w terminie trzydziestu dni od przeprowadzenia oferty publicznej, ale nie później niż w dniu wykupu,

* w przypadku, gdyby pierwsza publiczna oferta akcji Spółki nie nastąpiła przed dniem 1 lipca 2009 r., obligatariusze byliby zobowiązani do zamiany Obligacji A na Akcje C w dniu wykupu.

W oparciu o uchwałę walnego zgromadzenia, zarząd Spółki określił warunki emisji Obligacji A, które były w całości zgodne z postanowieniami zawartymi w uchwale. Dniem emisji, czyli dniem powstania praw i obowiązków wynikających z Obligacji A. był 8 stycznia 2008 r. Spółka wyemitowała 4.400 Obligacji A o łącznej wartości nominalnej 44.000.000 zł. Dzień wykupu Obligacji A przypadał na dzień 8 lipca 2009 r.

Emisja obligacji na okaziciela serii B

Dnia 28 kwietnia 2008 r. Spółka podjęła uchwałę w sprawie emisji obligacji na okaziciela serii B zamiennych na akcje na okaziciela serii C. Warunki emisji ustalone w powyższej uchwale zostały następnie inkorporowane do dokumentu zawierającego warunki emisji podpisanego przez zarząd Spółki.

Zgodnie z przedmiotowymi warunkami, Spółka postanowiła dokonać emisji 4.400 obligacji na okaziciela serii B (dalej: "Obligacje B"). Wartość nominalna oraz cena emisyjna jednej Obligacji B ustalona została na 10.000 zł.

Obligacje B miały zostać zaoferowane w drodze subskrypcji prywatnej, za wyłącznym pośrednictwem Domu Maklerskiego, podmiotom będącym posiadaczami Obligacji A. Wierzytelność Spółki o zapłatę ceny emisyjnej Obligacji B mogła być potrącona z wierzytelnością przysługującą podmiotowi obejmującemu Obligacje B powstałą w związku z nabyciem w celu umorzenia przez Spółkę od tego podmiotu Obligacji A.

Jak wynika z powyższego, w praktyce Obligacje A miały podlegać konwersji na Obligacje B. Konwersja miała zostać przeprowadzona w ten sposób, iż Spółka miała nabyć w celu umorzenia Obligacje A od ich dotychczasowych posiadaczy po ich cenie nominalnej, przy jednoczesnym zaoferowaniu im Obligacji B po cenie emisyjnej i wartości nominalnej odpowiadającej wartości nominalnej nabytych Obligacji A. Wzajemne wierzytelności Spółki oraz obligatariuszy miały podlegać wzajemnemu potrąceniu, a nabyte przez Spółkę Obligacje A umorzeniu w oparciu o stosowną uchwałę zarządu Spółki.

Jednocześnie z podjęciem uchwały w sprawie emisji Obligacji B, Spółka dokonała zmiany uchwały z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie warunkowego podwyższenia kapitału zakładowego. Zmieniona uchwała stanowiła, iż uprawnionymi oraz zobowiązanymi do objęcia Akcji C mieli być posiadacze Obligacji B.

Obligacje B podlegały oprocentowaniu w oparciu o stopę procentową zmienną, obliczaną jako WIBOR 3M + 2 pkt% w skali roku, ustalaną w trzymiesięcznych okresach odsetkowych. Pierwszy okres odsetkowy liczony był od dnia emisji Obligacji B, rozumianego jako dzień zapisu Obligacji B w ewidencji Domu Maklerskiego i zarazem dzień powstania praw i obowiązków wynikających z Obligacji B. Z kolei ostatni okres odsetkowy upływać miał z dniem wykupu Obligacji B, ustalonym na dzień 8 lipca 2009 r.

Zgodnie z warunkami emisji, odsetki naliczone za pierwszy okres odsetkowy miały zostać powiększone o sumę następujących kwot:

* kwoty odsetek naliczonych za okres od dnia 8 stycznia 2008 r. (dnia emisji Obligacji A) do dnia 7 kwietnia 2008 r. włącznie,

* kwoty odsetek naliczonych za okres od dnia 8 kwietnia 2008 r. do dnia poprzedzającego dzień emisji Obligacji B.

Jak wynika z powyższego, kwota odsetek naliczonych od Obligacji B miała uwzględniać również odsetki naliczone od Obligacji A w okresie od dnia emisji Obligacji A do dnia dokonania konwersji Obligacji A na Obligacje B.

W wyniku konwersji nie zmieniła się kwota zadłużenia Spółki względem obligatariuszy, bowiem wartość nominalna Obligacji B odpowiadała wartości nominalnej Obligacji A, a odsetki od wartości nominalnej Obligacji B naliczane były w takiej samej wysokości jak odsetki od Obligacji A, i podlegały zwiększeniu o kwotę odsetek naliczonych od dnia emisji Obligacji A.

Zgodnie z warunkami emisji, z dniem 8 lipca 2009 r. (dzień wykupu Obligacji B) zaktualizować miał się obowiązek Spółki zapłaty obligatariuszom wartości nominalnej Obligacji B oraz obliczonych w podany powyżej sposób odsetek, chyba że uprzednio zaktualizowałby się obowiązek zamiany Obligacji B na Akcje C (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 1.2. warunków emisji: "Emitent (...) zobowiązuje się wobec Obligatariusza nieodwołalnie i zgodnie z postanowieniami niniejszych Warunków Emisji do spełnienia świadczenia pieniężnego polegającego na zapłacie kwoty odpowiadającej wartości nominalnej Obligacji (zwanej Kwotą Główną) wraz z należnymi odsetkami (zwanymi Odsetkami) (Kwota Główna łącznie z Odsetkami będzie zwana Kwotą Wykupu), chyba że dojdzie do wykonania przez Obligatariusza obowiązku Obligatariusza zamiany Obligacji na Akcje", natomiast zgodnie z brzmieniem pkt 1.7. warunków emisji: "Obligacje podlegać będą wykupowi w dniu 8 lipca 2009 r. (zwanym Dniem Wykupu), chyba, że zostanie wykonany obowiązek zamiany Obligacji na Akcje"). W przypadku realizacji obowiązku zamiany Obligacji B na Akcje C warunki emisji przewidywały, iż roszczenie o wypłatę kwoty głównej oraz odsetek wygasa, przy jednoczesnym zastrzeżeniu, iż wygaśnięcie roszczenia nie uchybiało obowiązkowi uwzględnienia kwoty naliczonych odsetek przy ustalaniu kwoty wykupu w przypadku realizacji obowiązku zamiany obligacji na akcje (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2.2.1. warunków emisji: "W przypadku wykonania obowiązku Obligatariusza zamiany Obligacji na Akcje (...) roszczenie o wypłatę Kwoty Głównej i Odsetek wygasa, co nie uchybia obowiązkowi uwzględnienia kwoty naliczanych Odsetek przy ustaleniu Kwoty Wykupu w przypadku realizacji ww. obowiązku zamiany Obligacji na Akcje").

Obowiązek zamiany Obligacji B na Akcje C został przewidziany dla obligatariuszy w sytuacjach analogicznych jak w przypadku Obligacji A. a więc:

* w przypadku, gdyby pierwsza publiczna oferta akcji Spółki nastąpiła najpóźniej do dnia 1 lipca 2009 r., obligatariusze byliby zobowiązani do zamiany Obligacji B na Akcje C, która to zamiana powinna wówczas nastąpić w terminie trzydziestu dni od przeprowadzenia oferty publicznej, ale nie później niż w dniu wykupu,

* w przypadku, gdyby pierwsza publiczna oferta akcji Spółki nie nastąpiła przed dniem 1 lipca 2009 r., obligatariusze byliby zobowiązani do zamiany Obligacji B na Akcje C w dniu wykupu.

W drugiej z wymienionych sytuacji, cena emisyjna Akcji C odpowiadać miała zasadniczo cenie emisyjnej dla akcji wyemitowanych i zarejestrowanych na skutek ostatniego podwyższenia kapitału zakładowego Spółki; poprzedzającego emisję obligacji (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2.2.4. warunków emisji:,"Jeżeli IPO nie nastąpi do dnia 1 lipca 2009 r., zamiana Obligacji na Akcje nastąpi w Dniu Wykupu (...) Z zastrzeżeniem pkt 2.2.6. poniżej, cena emisyjna Akcji wydanych za Obligacje w przypadku określonym w niniejszym punkcie będzie równa cenie emisyjnej dla akcji wyemitowanych i zarejestrowanych na skutek ostatniego podwyższenia kapitału zakładowego Emitenta bezpośrednio poprzedzającego Dzień Wykupu").

Ostatnie podwyższenie kapitału zakładowego Spółki poprzedzające emisję Obligacji B miało miejsce w dniu 5 grudnia 2007 r., i zostało dokonane na podstawie uchwały walnego zgromadzenia Spółki z dnia 15 listopada 2007 r., przewidującej cenę emisyjną akcji w wysokości 1 zł. Mając powyższe na uwadze, w przypadku, gdyby pierwsza oferta publiczna akcji Spółki nie nastąpiła przed dniem 1 lipca 2009 r., posiadacze Obligacji B mieli dokonać ich zamiany na Akcje C Spółki zasadniczo po cenie emisyjnej jednej akcji równej jej wartości nominalnej, wynoszącej 1 zł. Liczba Akcji C wydanych każdemu z obligatariuszy miała stanowić iloraz kwoty wykupu wszystkich Obligacji B (rozumianej jako suma wartości nominalnej oraz naliczonych odsetek) posiadanych przez danego obligatariusza oraz ceny emisyjnej jednej Akcji C (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2.2.4. in fine warunków emisji: ",Liczba Akcji objętych przez każdego z Obligatariuszy w zamian za posiadane przez niego Obligacje będzie stanowić iloraz Kwoty Wykupu dla wszystkich Obligacji posiadanych przez danego Obligatariusza podzielonej przez cenę emisyjną jednej akcji Emitenta dla akcji wyemitowanych na skutek ostatniego podwyższenia kapitału zakładowego Emitenta bezpośrednio poprzedzającego Dzień Wykupu").

Należy jednakże podkreślić, iż powyższy sposób ustalenia ceny emisyjnej Akcji C, w wypadku gdyby pierwsza publiczna oferta akcji Spółki nie nastąpiła przed dniem 1 lipca 2009 r., podlegał korekcie wynikającej z pkt 2.2.6. warunków emisji Obligacji B (do którego odsyłał przywołany pkt 2.2.4. warunków emisji). Należy bowiem zauważyć, że art. 20 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.) stanowi, że w przypadku zamiany obligacji na akcje na każdy jeden złoty wartości nominalnej obligacji może przypadać najwyżej jeden złoty wartości nominalnej akcji. Ograniczenie powyższe zostało również zamieszczone w warunkach emisji Obligacji B, zgodnie z którymi wartość nominalna Akcji C wydawanych w zamian za Obligacje B nie mogła przekraczać wartości nominalnej wymienianych obligacji (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2.2.6. warunków emisji: "Cena emisyjna jednej Akcji wydanej za Obligacje będzie ustalona zgodnie z pkt 2.2.3. albo 2.2.4. powyżej z tym, że w żadnym wypadku wartość nominalna Akcji przyznanych Obligatariuszowi za jedną Obligację nie będzie wyższa niż wartość nominalna Obligacji A. W przypadku, gdyby cena emisyjna Akcji C ustalona zgodnie z mechanizmem przedstawionym powyżej (w wysokości ceny emisyjnej akcji wydawanych na skutek ostatniego podwyższenia kapitału zakładowego), a co za tym idzie liczba Akcji C wydawanych w zamian za Obligacje B naruszała wspomniane ograniczenie, wówczas obligatariusz otrzymać miał Akcje C o łącznej wartości nominalnej odpowiadającej wartości nominalnej zamienianych Obligacji B, a część kwoty wykupu Obligacji B przewyższająca ich wartość nominalną miała być potraktowana jako agio i przelana na kapitał zapasowy (zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2.2.6. in fine warunków emisji: " W przypadku gdyby cena emisyjna lub liczba przyznanych Obligatariuszowi Akcji ustalona w sposób, o którym mowa w pkt 2.23. albo 2.2.4. powyżej, naruszała ograniczenie zawarte w zdaniu poprzedzającym, wówczas dany Obligatariusz otrzyma Akcje o łącznej wartości nominalnej równej iloczynowi liczby zamienianych przez danego Obligatariusza Obligacji oraz wartości nominalnej jednej Obligacji, natomiast część Kwoty Wykupu przewyższająca Kwotę Główną z wszystkich posiadanych przez niego Obligacji zostanie zaliczona na poczet agio za obejmowane przez niego Akcje ").

Spółka wyemitowała 4.400 Obligacji B o wartości nominalnej 44.000.000 zł, które zostały objęte przez dotychczasowych posiadaczy Obligacji A.

W związku z faktem, iż pierwsza oferta publiczna akcji Spółki nie doszła do skutku przed dniem 1 lipca 2009 r., zaktualizował się obowiązek posiadaczy Obligacji B do ich zamiany na Akcje C w dniu wykupu, to jest w dniu 8 lipca 2009 r., po cenie emisyjnej ustalonej w opisany powyżej sposób. Mając powyższe na uwadze, posiadacze 4.400 Obligacji B o wartości nominalnej 44.000,000 zł dokonali ich wymiany na 44.000.000 Akcji C o wartości nominalnej 44.000.000 zł.

Część ceny emisyjnej Akcji C przekraczająca ich wartość nominalną została potraktowana jako agio i przelana na kapitał zapasowy Spółki. Z technicznego punktu widzenia operacja ta nastąpiła poprzez przeksięgowanie kwoty zobowiązań wobec posiadaczy Obligacji B, obejmujących zarówno kwotę główną obligacji jak i kwotę naliczonych od nich odsetek, z pozycji "zobowiązania" na pozycję "kapitał zakładowy" (część należności odpowiadająca kwocie głównej) i pozycję "kapitał zapasowy (część należności odpowiadająca kwocie odsetek). Prawidłowość bilansowego ujęcia transakcji zamiany Obligacji B na Akcje C została potwierdzona przez biegłego rewidenta badającego sprawozdanie finansowe Spółki.

Zgodnie z dosłownym brzmieniem pkt 2 lit. b) protokołu dokumentującego przekazanie Akcji C na rzecz posiadaczy Obligacji B: "Obligatariusz potwierdza, że w związku z objęciem przez niego Akcji i wydania mu przez Spółkę dokumentu (odcinka zbiorowego) Akcji, obligacje Obligatariusza zostały całkowicie spłacone poprzez objęcie przez Obligatariusza Akcji i wydanie mu dokumentu (odcinka zbiorowego) Akcji, tym samym Obligatariusz niniejszym oświadcza, że wszelkie przysługujqce mu roszczenia z tytułu Obligacji Obligatariusza zostały przez Spółkę zaspokojone".

W związku z powyższym Spółka wniosła o odpowiedź na pytanie:

Czy w powyższym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do potraktowania jako kosztów uzyskania przychodów kwot odsetek naliczonych od Obligacji B w momencie dokonania zamiany Obligacji B na Akcje C Spółki.

Stanowisko Spółki.

W ocenie Spółki kwota odsetek naliczonych od Obligacji B powinna podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie dokonania zamiany Obligacji B na Akcje C Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawy o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Najczęstszą przyczyną emisji obligacji jest pozyskanie przez emitenta kapitału niezbędnego do realizacji określonego przedsięwzięcia gospodarczego. W wyniku emisji obligacji emitent otrzymuje od podmiotów nabywających obligacje środki finansowe potrzebne do realizacji przedsięwzięcia. Środki finansowe są zwracane posiadaczom obligacji w ustalonym terminie wraz ze stosownym wynagrodzeniem uiszczanym przez emitenta w zamian za możliwość czasowego korzystania z kapitału obligatariuszy, przy czym wynagrodzenie powyższe przyjmuje najczęściej postać dyskonta lub odsetek. W przypadku dyskonta emitent ustala cenę emisyjną obligacji na poziomie niższym od wartości nominalnej, po jakiej wykupywane są obligacje, a różnica pomiędzy powyższymi wartościami stanowi wynagrodzenie należne posiadaczowi obligacji. W przypadku ustalenia wynagrodzenia w postaci odsetkowej (tekst jedn. tak jak w przypadku Spółki), emisja obligacji dokonywana jest po ich wartości nominalnej, natomiast w dacie wykupu emitent, poza wypłatą kwoty głównej, zobowiązany jest do uiszczenia kwoty odsetek naliczonej od wartości nominalnej obligacji.

Nie powinno ulegać wątpliwości, iż w przypadku, gdy emisja obligacji dokonywana jest w celu realizacji przedsięwzięcia gospodarczego mającego w zamierzeniu przynieść podatnikowi przychody podatkowe, wydatek w postaci wynagrodzenia za możliwość czasowego korzystania przez emitenta z ich środków finansowych powinien być uznany za koszt podatkowy w oparciu o przytoczony art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W przypadku wynagrodzenia mającego formę dyskonta, powyższe stanowisko znajduje swoje oparcie w brzmieniu art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta. Interpretacja a contrario powyższego przepisu wskazuje, iż wydatki na wykup obligacji w części obejmującej kwotę dyskonta, będącego wynagrodzeniem obligatariuszy za korzystanie z ich środków finansowych przez emitenta, mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie z powyższego przepisu pośrednio wynika, iż kwota dyskonta może podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie jej faktycznej wypłaty na rzecz obligatariuszy (tak m.in. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z dnia 22 czerwca 2006 r., 1472/ROP1/423-101-194/06/MP).

Z kolei mając na uwadze odsetki od obligacji, za możliwością zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów przemawia brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów kwot naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Interpretacja a contrario powyższego przepisu wskazuje, iż ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od zobowiązań, w tym również odsetek od zobowiązań inkorporowanych w obligacjach, pod warunkiem, iż zostaną one faktycznie zapłacone.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż w przypadku, gdy emisja obligacji przez podatnika ma związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i dokonywana jest w celu osiągnięcia przychodów podatkowych, względnie zachowania lub zabezpieczenia źródła tych przychodów, wynagrodzenie obligatariuszy za czasową możliwość korzystania przez podatnika z ich środków finansowych, czy to w formie dyskonta, czy odsetek od obligacji, może być potraktowane jako koszt uzyskania przychodu podatnika. Możliwość zaliczenia przedmiotowego wynagrodzenia do kosztów podatkowych uzależniona jest od uiszczenia kwot dyskonta lub odsetek od obligacji na rzecz obligatariuszy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się wydatków na nabycie udziałów albo akcji w spółce. Przedmiotowe wydatki stanowią jednakże koszty uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia udziałów lub akcji. Mając na uwadze powyższe, należy rozważyć, czy w przypadku emisji przez podatnika obligacji w celu sfinansowania zakupu udziałów lub akcji w spółkach, kwota wynagrodzenia wypłaconego obligatariuszom powinna podlegać wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów do czasu odpłatnego zbycia zakupionych udziałów lub akcji, zgodnie z dyspozycją przedmiotowego art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT.

Rozstrzygając powyższe zagadnienie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z jednolitym poglądem prezentowanym zarówno przez organy podatkowe jak i sądy administracyjne, pojęcie "wydatków na nabycie udziałów lub akcji" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT obejmuje swoim zakresem cenę nabycia udziałów lub akcji oraz wydatki, których poniesienie jest niezbędne do skutecznego nabycia udziałów lub akcji pod względem prawnym. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 września 2004 r. (FSK 324/04) czytamy: "Przez wydatki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozumieć wydatki podatnika bezpośrednio związane z nabyciem akcji, a więc w szczególności ich cenę, opłaty notarialne, prowizje biura maklerskiego. Do wydatków tych nie mogą być zaliczane odsetki od kredytu zaciągniętego przez podatnika na nabycie akcji, gdyż nie pozostają one w bezpośrednim związku z ich nabyciem. Z kolei zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 września 2007 r. (IP-PB3-423-13/07-2/AJ): "Użycie przez ustawodawcę określenia "wydatków na nabycie oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów ale dopiero z chwilą sprzedaży udziałów lub akcji - zalicza się wydatki bezpośrednio warunkujące nabycie tych udziałów lub akcji, tj. takie, bez których poniesienia skuteczne nabycie udziałów lub akcji nie byłoby możliwe. Do typowych kosztów warunkujących nabycie udziałów lub akcji zaliczyć należy zapłaconą cenę udziałów, akcji oraz inne koszty bezpośrednio związane z tym zakupem (np. opłaty notarialne itp.) (...) wydatki związane z otrzymaniem pożyczek z przeznaczeniem na nabycie akcji nie są wydatkami bezpośrednio warunkującymi nabycie tych akcji a zatem do omawianych wydatków nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych "Analogiczny pogląd przedstawiony został również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 października 2008 r. (ILPB3/423-534/08-2/H5) oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 6 maja 2009 r. (IBPBI/2/423-206/09/PC)

Podzielając w pełni zaprezentowane powyżej argumenty Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz organów podatkowych uznać należy, iż w przypadku emisji przez podatnika obligacji w celu nabycia udziałów lub akcji w spółkach, odsetki od obligacji nie stanowią "wydatków na nabycie udziałów lub akcji" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, a co za tym idzie możliwość ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie jest wstrzymana do czasu zbycia przez podatnika udziałów lub akcji w tych spółkach. Powyższe wynika z faktu, iż odsetki od obligacji, podobnie jak odsetki od pożyczki, nie należą do kategorii wydatków warunkujących nabycie udziałów lub akcji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego zauważyć należy, iż Spółka dokonała emisji Obligacji A w celu pozyskania środków finansowych na nabycie udziałów w spółkach A. oraz T. Wydatki na nabycie udziałów w przedmiotowych spółkach miały bezpośredni związek z rozwojem działalności gospodarczej (holdingowej) prowadzonej wówczas przez Spółkę, a co za tym idzie były wydatkami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Mając powyższe na uwadze, odsetki od Obligacji A, stanowiące wynagrodzenie posiadaczy Obligacji A należne w zamian za korzystanie przez Spółkę z należących do nich środków finansowych, zasadniczo mogły być uznane za koszt podatkowy Spółki. Zgodnie z zacytowanym już art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT właściwym momentem ujęcia odsetek od Obligacji A jako kosztów uzyskania przychodów powinien być dzień, w którym zostały one zapłacone przez Spółkę.

Emisja Obligacji B dokonana została w celu spłaty wierzytelności Spółki wynikających z Obligacji A. Poprzez wykup Obligacji A i wyemitowanie w ich miejsce Obligacji B, Spółka dokonała faktycznej konwersji Obligacji A na Obligacje B. Obligacje B objęte zostały przez dotychczasowych posiadaczy Obligacji A. Należy zwrócić uwagę, iż w wyniku konwersji nie zmieniła się kwota zadłużenia Spółki względem obligatariuszy, bowiem wartość nominalna Obligacji B odpowiadała wartości nominalnej Obligacji A, a odsetki od wartości nominalnej Obligacji B naliczane były w takiej samej wysokości jak odsetki od Obligacji A, i podlegały zwiększeniu o kwotę odsetek naliczonych od dnia emisji Obligacji A.

Uwzględniając fakt, iż emisja Obligacji A dokonana została w celu osiągnięcia przychodów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, również emisja Obligacji B, przeprowadzona w celu spłaty zobowiązań Spółki związanych z wykupem Obligacji A, wykazywała związek z przychodami Spółki. Tym samym, skoro odsetki od Obligacji A mogłyby zostać uznane za koszty uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w momencie ich uregulowania, również odsetki od Obligacji B podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych Spółki z chwilą ich zapłaty.

Obligacje B zostały zamienione na Akcje C Spółki, zgodnie z możliwością przewidzianą w warunkach emisji (zgodnie z warunkami emisji Obligacji B, z dniem 8 lipca 2009 r. zaktualizować miał się obowiązek Spółki zapłaty obligatariuszom wartości nominalnej Obligacji B oraz odsetek, chyba że uprzednio zaktualizowałby się obowiązek zamiany Obligacji B na Akcje C). Jak wynika z zaprezentowanego stanu faktycznego, posiadacze Obligacji B objęli Akcje C, których łączna cena emisyjna była równa kwocie wykupu Obligacji B. Poprzez wydanie Akcji C posiadaczom Obligacji B Spółka spłaciła swoje zobowiązania wobec posiadaczy Obligacji B, których wartość odpowiadała kwocie głównej Obligacji B oraz kwocie naliczonych odsetek.

W tym miejscu należy podkreślić, iż zamiana obligacji na akcje ma na gruncie prawnym skutki analogiczne do tzw. konwersji długu na kapitał (tak przykładowo M. Romanowski, "Obligacja zamienna a charakter prawny wkładu w spółce akcyjnej", Państwo i Prawo, nr 9, 1997, gdzie czytamy: "Zagadnienie istoty i charakteru prawnego pokrycia kapitału akcyjnego w związku z zamianą obligacji na akcje może być prawidłowo wyjaśnione jedynie przez odwołanie się do instytucji tzw. konwersji długu na kapitał"). Należy zwrócić uwagę, iż posiadaczowi obligacji przysługuje wobec jego emitenta określona wierzytelność pieniężna (o uiszczenie ceny wykupu obligacji oraz ewentualnie odsetek naliczonych od tej kwoty), która w przypadku zamiany obligacji na akcje emitenta podlega konwersji na kapitał zakładowy emitenta i na skutek tej operacji wygasa.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż z techniczno-prawnego punktu widzenia zamiana Obligacji B na Akcje C dokonana została poprzez konwersję inkorporowanych w Obligacjach B wierzytelności wobec Spółki na kapitał Spółki. Należy przy tym podkreślić, iż konwertowane wierzytelności obejmowały zarówno roszczenia o wypłatę kwot odpowiadających wartości nominalnej Obligacji B, jak również roszczenia o wypłatę kwot naliczonych odsetek. Wprawdzie przywołane w stanie faktycznym warunki emisji zawierały postanowienie, zgodnie z którym, w przypadku zaktualizowania się obowiązku zamiany Obligacji B na Akcje C, roszczenia o wykup kwoty głównej Obligacji B oraz odsetek wygasały, były one jednakże w dalszym ciągu uwzględniane przy obliczaniu ceny nabycia Akcji C. Powyższe oznaczało, iż w przypadku zamiany Obligacji B na Akcje C obligatariusze nie mogli się domagać od Spółki zapłaty na ich rzecz inkorporowanych w Obligacjach B kwot, nie oznaczało jednakże, iż wygasały same wierzytelności. Przechodząc do analizy skutków podatkowych opisanej powyżej konwersji wierzytelności wynikających z Obligacji B na kapitał Spółki, należy zauważyć, iż konwersja wierzytelności na kapitał była przedmiotem licznych interpretacji organów podatkowych. Z punktu widzenia analizowanej sprawy najistotniejszą kwestią są skutki podatkowe związane z konwersją wierzytelności o zapłatę odsetek, a konkretnie pytanie, czy w wyniku dokonania takiej konwersji następuje zapłata odsetek w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, a tym samym, czy kwota odsetek może podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów dłużnika.

Należy zwrócić uwagę, iż zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN termin "zapłacić" oznacza nie tylko "dać pieniądze lub inne rzeczy jako należność za pracę, towar czy usługi", lecz również "odwzajemnić się czymś, dać ekwiwalent czegoś". Biorąc powyższe pod uwagę, już na gruncie wykładni literalnej art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT istnieją argumenty, aby możliwości zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów nie ograniczać wyłącznie do przypadków, kiedy należne odsetki zostały uregulowane w formie gotówkowej (fizycznie zapłacone). Za taką interpretacją przedmiotowego przepisu przemawia również obecne brzmienie art. 15a ust. 7 oraz art. 26 ust. 7 ustawy o CIT. Pierwszy z wymienionych przepisów stanowi, iż za dzień zapłaty uznawać należy dzień uregulowania zobowiązania w dowolnej formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności, natomiast drugi z nich definiuje pojęcie "wypłaty" jako "wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek".

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki konwersja wierzytelności o wypłatę odsetek na kapitał powinna być zatem traktowana na równi z zapłatą tych odsetek w formie gotówkowej na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT, a tym samym powinna umożliwiać uznanie odsetek za koszt podatkowy.

Należy zwrócić uwagę, iż powyższe stanowisko jest powszechnie akceptowane przez organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 3 kwietnia 2009 r. (IBPBI/2/423-14/09/MS) zajął następujące stanowisko: ", (..) jeżeli w wyniku dokonanej zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa konwersji, spółka z o.o. wyda, a udziałowiec obejmie udziały w podwyższonym kapitale zakładowym o wartości odpowiadającej kwocie pożyczki oraz należnych na dzień konwersji odsetek, to uznać należy, iż na dzień konwersji odsetki od pożyczki zostały faktycznie zapłacone, a więc spełniona została przesłanka uprawniająca Spółkę do zaliczenia kwoty odpowiadającej zapłaconym odsetkom do kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o p.d.o.p.". Z kolei w interpretacji Naczelnika Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego z dnia 21 września 2007 r. (RO/423-52/07) czytamy: "W wyniku konwersji wierzyciel (udziałowiec niemiecki) otrzymał nowe udziały o wartości odpowiadającej kwocie zobowiązania wraz z należnymi odsetkami, natomiast zobowiązanie Spółki tytułu zwrotu pożyczki wraz z należnymi na dzień konwersji odsetkami, wygasło. Należy zatem uznać, że w dniu konwersji odsetki od ww. zobowiązania zostały zapłacone (...). Jeżeli więc naliczenie odsetek związane było z prowadzoną działalnością gospodarczą i przychodami Spółki lub zabezpieczeniem źródła przychodów, to w momencie konwersji spełniona została przesłanka do zaliczenia przez Spółkę kwoty odpowiadającej odsetkom do kosztów uzyskania przychodów (...) ".

Warto przytoczyć również stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 29 września 2008 r. (IBPB3/423-564/08/AM), w którym organ podatkowy podzielił stanowisko podatnika, iż potrącenie wierzytelności obligatariusza o wypłatę dyskonta z wierzytelnością przysługującą spółce wobec tego obligatariusza należy traktować na równi z zapłatą kwoty dyskonta, a tym samym przedmiotowa kwota może być uznana za koszt uzyskania przychodu w momencie dokonania potrącenia. Analogicznie powinny zatem zostać potraktowane odsetki od obligacji (skoro pełnią one alternatywną do dyskonta funkcję wynagrodzenia obligatariusza za udostępnienie środków pieniężnych).

Jak zostało przedstawione w stanie faktycznym sprawy, przysługujące obligatariuszom Obligacje B zostały zamienione na Akcje C Spółki. Jak już zostało podkreślone, z techniczno-prawnego punktu widzenia operacja zamiany Obligacji B na Akcje C powinna być traktowana na równi z operacją konwersji wierzytelności inkorporowanych w obligacjach na kapitał emitenta.

Spółka przyznała każdemu z posiadaczy Obligacji B Akcje C, których łączna cena emisyjna odpowiadała kwocie wykupu Obligacji B (tekst jedn. wartości nominalnej posiadanych Obligacji B oraz naliczonych odsetek). Na skutek przeprowadzonej konwersji wierzytelności inkorporowanych w Obligacjach B, opiewających na kwotę główną oraz odsetki (kwota wykupu), na Akcje C o ustalonej w powyższy sposób cenie emisyjnej, Spółka wykonała swoje zobowiązania, a interes ekonomiczny obligatariuszy został zaspokojony (co potwierdza przywołany w stanie faktycznym protokół dokumentujący przekazanie Akcji C).

Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, dokonanie potrącenia wierzytelności o zapłatę odsetek z wierzytelnością przysługującą dłużnikowi, w tym przeprowadzone w wyniku konwersji wierzytelności o zapłatę odsetek na kapitał, powinno być traktowane na równi z zapłatą odsetek na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CTT.

Konkludując, Spółka w dniu przeprowadzenia zamiany Obligacji B na Akcje C, dokonanej poprzez konwersję wierzytelności inkorporowanych w Obligacjach B na kapitał Spółki, była uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot odsetek od Obligacji B naliczonych do tego dnia, potrąconych z wierzytelnościami Spółki o uiszczenie ceny emisyjnej wydanych w wyniku zamiany Akcji C.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 z późn. zm.), obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Istota tych papierów polega bowiem na tym, że emitent poprzez sprzedaż uzyskuje od nabywców określoną kwotę pieniężną (pewnego rodzaju pożyczkę), którą jest zobowiązany zwrócić w terminie oznaczonym na danym papierze wartościowym (w sposób i w terminach określonych w warunkach emisji) oraz zapłacić nabywcy papieru wartościowego, określoną kwotę dyskonta lub procent za korzystanie z pieniędzy.

Kwestia podlegająca rozstrzygnięciu w niniejszej sprawie, sformułowana przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczy zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek naliczonych od wyemitowanych przez Spółkę Obligacji serii B, w momencie dokonania zamiany Obligacji serii B na Akcje serii C Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy, wskazuje iż definicja kosztów uzyskania przychodów składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj. konieczności faktycznego poniesienia wydatku oraz poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu, względnie zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów. Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.p., do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na nabycie lub objęcie udziałów (akcji), wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji). Przepis ten nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż odsetki od obligacji wyemitowanych w celu sfinansowania nabycia udziałów nie są wydatkami "na nabycie", tj. wydatkami bezpośrednio warunkującymi nabycie tych udziałów.

Wydatki z tego tytułu nie są więc uznawane za koszty podatkowe w momencie zbycia udziałów/akcji, lecz w momencie ich poniesienia.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze powyższy przepis, należy stwierdzić, iż dla celów podatkowych za koszty uzyskania przychodów uznawane są wyłącznie zapłacone przez podatnika odsetki od zobowiązań (w tym z tytułu wyemitowanych papierów dłużnych jakimi są obligacje), pod warunkiem, że wiążą się one z jego przychodami. Obciążenie finansowe z tytułu odsetek musi być zatem faktycznie poniesione przez podatnika. W związku z tym nie stanowią kosztów podatkowych spełniające warunek związku z przychodami odsetki naliczone, lecz niezapłacone lub umorzone.

Jak wynika z treści wniosku, Spółka wyemitowała Obligacje serii A (Obligacje A) zamienne na akcje na okaziciela serii C (Akcje C), skonwertowane następnie na Obligacje serii B (Obligacje B) zamienne na Akcje C w celu współfinansowania nabycia przez Spółkę 100% udziałów w kapitale zakładowym B. Sp. z o.o. oraz 90% udziałów w kapitale zakładowym T., na który to cel środki pozyskane z emisji Obligacji A zostały w całości wykorzystane.

Wobec tego można byłoby uznać, że wydatki poniesione na zapłatę odsetek od Obligacji B spełniają przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - tj. poniesienia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a w konsekwencji mogłyby być zaliczone na podstawie tego przepisu do kosztów podatkowych, o ile nie zaszłyby okoliczności wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 u.p.d.o.p.

Jednak, aby można było powiązane w wyżej wskazany sposób wydatki zaliczyć do kosztów podatkowych, należy w pierwszej kolejności zbadać czy w niniejszej sprawie doszło, w momencie zamiany Obligacji B na Akcje A Spółki, do poniesienia wydatków w wysokości naliczonych odsetek od przedmiotowych Obligacji B (uwzględniających również odsetki naliczone od Obligacji A), zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Organ zauważa, iż pojęcie wydatków jest szerokie, a ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie ogranicza wskazanego pojęcia tylko i wyłącznie do wydatków pieniężnych podmiotu regulującego ciążące na nim zobowiązanie np. z tytułu wyemitowanych obligacji.

Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych, a także potrącenia (kompensaty).

Tak więc sformułowanie "poniesione wydatki" będzie odnosiło się do wydatków zarówno pieniężnych jak i niepieniężnych bezpośrednio poniesionych na wypełnienie istniejącego zobowiązania podatnika.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, polegającej na zamianie obligacji B na Akcje A Spółki, objęcie przez obligatariuszy Akcji A Spółki spowoduje całkowite uregulowanie istniejącego zobowiązania Spółki wobec obligatariuszy z tytułu Obligacji B wraz z przysługującymi odsetkami.

Jak wynika bowiem z treści wniosku Spółka przyznała każdemu z posiadaczy Obligacji B Akcje C, których łączna cena emisyjna odpowiadała kwocie wykupu Obligacji B (tekst jedn. wartości nominalnej posiadanych Obligacji B oraz naliczonych odsetek). A więc, na skutek przeprowadzonej konwersji wierzytelności inkorporowanych w Obligacjach B, opiewających na kwotę główną oraz odsetki (kwota wykupu), na Akcje C o ustalonej cenie emisyjnej, Spółka wykonała swoje zobowiązanie, a interes ekonomiczny obligatariuszy został zaspokojony.

Przy czym, co istotne, jak wynika ze stanu faktycznego, zgodnie z warunkami emisji Obligacji B, wartość nominalna Akcji C wydawanych w zamian za Obligacje B nie mogła przekraczać wartości nominalnej wymienianych obligacji. W konsekwencji, część ceny emisyjnej Akcji C przekraczająca ich wartość nominalną została potraktowana jako agio i przelana na kapitał zapasowy Spółki.

Odnosząc powołane wyżej uregulowania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, należy stwierdzić, że wydane obligatariuszom akcje własne Spółki (Akcje C) stanowią zapłatę z tytułu wykupu Obligacji B, a więc wartość Akcji C stanowi wydatek na wykup tychże obligacji.

Z tym, że za "poniesiony wydatek" o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. nie może być uznana wartość emisyjna Akcji C, a jedynie ich wartość nominalna. Trzeba bowiem pamiętać, że wartość emisyjna wydanych akcji własnych jest zazwyczaj wyższa (tak też jest w niniejszej sprawie) od wartości nominalnej, a tylko wartość nominalna odpowiada wartości jednej z równych części, na które został podzielony kapitał akcyjny spółki wydającej akcje własne. Wartość emisyjna akcji przewyższająca ich wartość nominalną - tzw. agio, nie tworzy zaś kapitału zakładowego Spółki, a co najważniejsze - nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych - art. 12 ust. 4 pkt 11 ww. ustawy. Skoro więc jest ona neutralna po stronie przychodów podatkowych, to nie powinna również sztucznie wpływać na wielkość kosztów uzyskania przychodu. Stanowisko organu podatkowego znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Bk 155/08).

Tym samym do wyliczenia wartości poniesionych wydatków na uregulowanie zobowiązania z tytułu wykupu Obligacji B poprzez konwersję wierzytelności obligatariuszy z tego tytułu, na kapitał zakładowy Spółki (wydanie im Akcji A Spółki), należy przyjąć wartość nominalną wydanych przez Spółkę Akcji A, a nie wartość emisyjną tychże akcji. Bowiem, to wartość nominalna Akcji A, a nie ich wartość emisyjna odzwierciedla udział w kapitale zakładowym Spółki jaki uzyskali dotychczasowi obligatariusze z tytułu objęcia Akcji A, a więc wysokość wydatku poniesionego przez Spółkę na uregulowanie zobowiązania z tytułu wyemitowanych Obligacji B.

Przy czym, skoro jak wskazuje Spółka w stanie faktycznym: "Z technicznego punktu widzenia operacja ta nastąpiła poprzez przeksięgowanie kwoty zobowiązań wobec posiadaczy Obligacji B, obejmujących zarówno kwotę główną obligacji jak i kwotę naliczonych od nich odsetek, z pozycji "zobowiązania" na pozycję "kapitał zakładowy" (część należności odpowiadająca kwocie głównej) i pozycję "kapitał zapasowy (część należności odpowiadająca kwocie odsetek)." należy przyjąć, że nie doszło do poniesienia wydatku przez Spółkę na zapłatę odsetek należnych od Obligacji B. Zatem Spółka nie będzie mogła, w momencie dokonania zamiany Obligacji B na Akcje A Spółki, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwot odsetek naliczonych od Obligacji B, gdyż wydatki te nie zostały przez nią poniesione - kwota wartości emisyjnej Akcji A przewyższająca wartość nominalną wydanych udziałów własnych, odpowiadająca kwocie naliczonych odsetek, jako agio została przekazana na kapitał zapasowy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji organów podatkowych, organ podkreśla, że nie stanowią one źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy. Jednocześnie organ zauważa, że kwestie opisane w powołanych interpretacjach, dotyczą stanów faktycznych odmiennych od przedstawionego przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.