IPPB3/423-189/12-3/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.),uzupełnionym w dniu 28 maja 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* uznania wydatków z tytułu prowizji należnych Dealerom za koszty bezpośrednio związane z przychodami zgodnie z art. 15 ust. 4b-4c ustawy o p.d.o.p. (tj. rozliczane w czasie proporcjonalnie do długości okresu, w którym Spółka uzyskiwać będzie przychody podatkowe) w wysokości odpowiadającej wartości dokonywanych odpisów RMK oraz dokonując korekty zeznań CIT-8 za lata podatkowe 2007, 2008, 2009 oraz 2010 (pytanie nr 1)- jest prawidłowe

* uznania od 1 stycznia 2011 r. za koszty uzyskania przychodów odpisy RMK (w zakresie prowizji należnych Dealerom) dokonywanych na podstawie umów leasingowych zawartych w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2010 r., (pytanie nr 2)- jest prawidłowe

* braku obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowizji należnych Dealerom, wypłaconych przed dniem 31 grudnia 2006 r., że uwagi na fakt, iż ustawa o p.d.o.p. w starym stanie prawnym, nie rozróżniała kosztów uzyskania przychodów z uwagi na ich bezpośredni lub pośredni związek z przychodami podatkowymi (pytanie nr 3)- jest prawidłowe.

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania wydatków z tytułu prowizji należnych Dealerom za koszty bezpośrednio związane z przychodami zgodnie z art. 15 ust. 4b-4c ustawy o p.d.o.p. (tj. rozliczane w czasie proporcjonalnie do długości okresu, w którym Spółka uzyskiwać będzie przychody podatkowe) w wysokości odpowiadającej wartości dokonywanych odpisów RMK oraz dokonując korekty zeznań CIT-8 za lata podatkowe 2007, 2008, 2009 oraz 2010, uznania od 1 stycznia 2011 r. za koszty uzyskania przychodów odpisy RMK (w zakresie prowizji należnych Dealerom) dokonywanych na podstawie umów leasingowych zawartych w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2010 r. oraz braku obowiązku korygowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowizji należnych Dealerom, wypłaconych przed dniem 31 grudnia 2006 r., że uwagi na fakt, iż ustawa o p.d.o.p. w starym stanie prawnym, nie rozróżniała kosztów uzyskania przychodów z uwagi na ich bezpośredni lub pośredni związek z przychodami podatkowymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank S.A. (dalej: Spółka lub B) świadczy usługi finansowe polegające w szczególności na udzielaniu kredytów na zakup samochodów, kredytów na zakup towarów i usług serwisowych oraz kredytów na polisy komunikacyjne, a także kredytów gotówkowych. Przychodami Spółki, zarówno podatkowymi jak i bilansowymi są m.in. opłaty / prowizje od udzielanych kredytów i odsetki od kredytów zawarte w racie kredytowej (dalej: odsetki).

Na gruncie prawa bilansowego, Spółka rozpoznaje te przychody w przychodach operacyjnych co miesiąc, proporcjonalnie do długości trwania umowy kredytowej według efektywnej stopy procentowej. Przy czym wartości te są wartościami malejącymi. Analogiczny sposób rozliczania przychodów Spółka przyjęła dla celów podatkowych. Spółka, celem pozyskiwania klientów dla oferowanych usług finansowych (a zatem celem zwiększania osiąganych przychodów), współpracuje z podmiotami zewnętrznymi, tj. Dealerami (dalej: Dealer). Zasady współpracy pomiędzy Spółką a Dealerem w przedmiotowym zakresie regulują postanowienia "Generalnej umowy współpracy w zakresie pośrednictwa przy zawieraniu umów o kredyt" (dalej: Umowa). Dealerowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne (dalej: wynagrodzenie prowizyjne lub prowizja) z tytułu pozyskania klienta dla Spółki.

Spółka, dla celów bilansowych, koszty wypłacanych prowizji - należnych Dealerowi - rozlicza w czasie proporcjonalnie do długości okresu, na jaki zostały zawarte umowy kredytowe, według tzw. efektywnej stopy procentowej. Powyższe założenia wynikają z przyjętej w Spółce polityki rachunkowości. Ewidencja prowizji w księgach rachunkowych odbywa się za pomocą automatycznego zapisu, wynikającego z "naliczenia" należnej Dealerowi prowizji w systemie komputerowym obsługującym umowy kredytowe, System komputerowy automatycznie dokonuje również tzw. "rozgraniczenia czasowego" dla przedmiotowych prowizji poprzez "rozpisanie" wartości prowizji przypadających do rozliczenia w poszczególnych miesiącach do długości okresu na jaki została zawarta umowa o kredyt, zgodnie z efektywną stopą procentową. Przy czym, powyższy, miesięczny tzw. "odpis RMK" (dalej: odpis RMK) nie stanowi wartości stałych. Wartości te maleją proporcjonalnie do malejących odsetek zawartych w racie kredytowej, płatnej przez klienta. Ewidencja naliczenia wynagrodzenia prowizyjnego w księgach rachunkowych Spółki odbywa się w ciężar konta księgowego (Strona Wn) Nr 5300-145 "Czynne rozliczenie międzyokresowe kosztów". Spółka podkreśla, iż taka konstrukcja zapisu w księgach rachunkowych nie konstytuuje "kosztu" na gruncie prawa bilansowego, a jedynie oznacza określoną "wartość" podlegającą dalszemu rozliczeniu w czasie. Spółka ujmuje w księgach rachunkowych miesięczny odpis RMK dotyczący wynagrodzenia prowizyjnego w kosztach operacyjnych na kontach księgowych (Strona Wn) Nr 7000-145, 7100-145, lub 7200-145 w korespondencji z kontem księgowym (Strona Ma) Nr 5300-145 "Czynne rozliczenie międzyokresowe kosztów". Zatem, w świetle powyższego, Spółka rozpoznaje koszt na gruncie prawa bilansowego wewnętrznym dokumentem źródłowym, poprzez comiesięczny zapis/ ewidencję w księgach rachunkowych wynagrodzenia prowizyjnego przypadającego do rozliczenia w danym okresie, tj. odpis RMK.

Od dnia 1 stycznia 2011 r. koszty prowizji należnych Dealerom Spółka uznaje za koszt bezpośrednio związany z przychodem (dalej: koszt bezpośredni) na gruncie Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, dalej: ustawa o p.d.o.p.). Prawidłowość kwalifikacji kosztów wynagrodzenia prowizyjnego należnego Dealerom do kosztów bezpośrednich dla celów podatku do chodowego od osób prawnych (dalej: p.d.o.p.) została potwierdzona w wydanej na rzecz Spółki przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacji indywidualnej z dnia 4 lipca 2011 r., sygn. IPPB3/423-295/I l-4/JB. W świetle powyższego, Spółka wydatki te rozlicza na gruncie prawa podatkowego, analogicznie jak na gruncie prawa bilansowego, uznając za koszt podatkowy odpis RMK. Przy czym, za koszt podatkowy roku 2011, Spółka uznała odpis RMK od prowizji dotyczących umów kredytowych zawartych po dniu 31 grudnia 2010 r. Do dnia 31 grudnia 2010 r. Spółka rozpoznawała ponoszone wydatki z tytułu prowizji należnych Dealerom jako inne, niż bezpośrednio związane z przychodem koszty uzyskania przychodów (dalej: koszty pośrednie) na gruncie ustawy o p.d.o.p. Spółka wydatki te uznawała za kosz uzyskania przychodów w rachunku podatkowym jednorazowo w dacie naliczenia prowizji do wypłaty, uwzględniając ich wartość w kalkulacji zaliczki na podatek p.d.o.p., Przy czym, dla celów bilansowych Spółka rozpoznawała te koszty w czasie proporcjonalnie do długości okresu, na jaki została zawarta umowa o kredyt, według efektywnej stopy procentowej. Odpisy RMK w tym zakresie - dla celów bilansowych - były więc przez cały okres ich dokonywania uznawane za koszty operacyjne. Dla celów podatkowych, odpisy RMK, Spółka uznawała za niestanowiące kosztów podatkowych. W świetle powyższego w roku 2011, Spółka uznała odpisy RMK - dokonywane dla celów bilansowych od prowizji dotyczących umów kredytowych zawartych przez Spółkę w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2010 r. - za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w świetle ustawy o PODP z uwagi na fakt, iż wartość tych prowizji, została jednorazowo rozliczona w kosztach podatkowych Spółki, w okresie za który została wypłacona.

Mając na względzie fakt, że w ubiegłych latach podatkowych, tj. 2007, 2008, 2009, 2010 czyli przed 2011 r., prowizje wypłacane Dealerom, były traktowane odmiennie, tj. jako koszty pośrednie, Spółka uznała, że w sposób nieprawidłowy rozliczała prowizje należne Dealerom w rachunku podatkowym w tych latach. W świetle powyższego, Spółka podjęła decyzję o dokonaniu korekty pierwotnych zeznać podatkowych CłT-8, złożonych za lata podatkowe 2007, 2008, 2009 oraz 2010. Spółka zaznaczą iż jej rok podatkowy jest zgodny z rokietu kalendarzowym.

W ocenie Spółki, nie ma konieczności dokonywania korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata podatkowe kończące się przed dniem 1 stycznia 2007, z uwagi na fakt, iż podział kosztów uzyskania przychodów na bezpośrednio lub pośrednio związanych z przychodami obowiązuje w ustawie o p.d.o.p. od dnia 1 stycznia 2007 r. Uwzględniając zatem regulacje prawne w tym zakresie, obowiązujące w ustawie o p.d.o.p. do końca roku 2006, zdaniem Spółki, sposób rozliczania tych kosztów w roku 2006 i wcześniej był prawidłowy i tym samym nie wymaga korekty. Spółka rozliczała koszty prowizji należnych Dealerom Jednorazowo w roku podatkowym, którego wydatki te dotyczyły, tj. zgodnie z wówczas obowiązującymi regulacjami prawnymi w tym zakresie.

W świetle powyższego, Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości metodologii dokonywania korekt zeznań CIT-8 za łata podatkowe 2007, 2008, 2009 oraz 2010.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki z tytułu prowizji należnych Dealerom są kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami. Stanowisko Spółki w tym zakresie zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2011 r., sygn. IPPB3/423-295/11-4/JB. Tym samym, w ocenie Spółki, konieczne jest skorygowanie zeznań podatkowych CIT-8 za lata 2007, 2008, 2009 oraz 2010, kiedy te wydatki Spółka uznawała za koszty pośrednio związane z przychodami podatkowymi.

Takie stanowisko Spółki wynika wprost z obowiązujących przepisów ustawy o p.d.o.p. W odniesieniu bowiem do momentu / okresu potrącania kosztów bezpośrednich, zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p., który stanowi, że koszty uzyskania przychodów związane bezpośrednio z przychodami poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącane w tym roku podatkowym w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 4b pkt 1 i 2 ustawy o p.d.o.p., w sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami zostały poniesione po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnik osiągnął odpowiadające im przychody, muszą one zostać potrącone w tym właśnie roku jeżeli zostały poniesione do dnia:

* sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

* złożenia zeznania nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania jeżeli podatnicy nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 4c ustawy o p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo 2, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Uwzględniając treść przywołanych powyżej regulacji ustawowych, wydatki ponoszone przez Spółkę tytułem wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz Dealerów, jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o p.d.o.p., co do zasady, powinny być potrącane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody, co również zostało potwierdzone w powołanej interpretacji indywidualnej otrzymanej przez Spółkę.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, B powinien dokonać korekty zeznań podatkowych CIT-8 za lata 2007, 2008, 2009 oraz 2010. W latach tych, wydatki te były uznawane przez Spółkę za koszty pośrednie. Zdaniem Spółki korekta zeznań CIT-8 za wskazane lata podatkowe, powinna być dokonana poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów w części dotyczącej jednorazowego rozliczenia prowizji w rachunku podatkowym Spółki oraz poprzez zwiększenie kosztów uzyskania przychodów o co miesiąc dokonywany dla celów bilansowych odpis RMK. Zgodnie bowiem z powołanymi regulacjami ustawy o p.d.o.p., prowizje te, jako koszty bezpośrednie, powinny być rozliczane w okresie kiedy Spółka rozpoznała przychód podatkowy odpowiadający tym wydatkom. Uwzględniając fakt, iż przychodem podatkowym Spółki są odsetki od udzielonych kredytów (kalkulowane według efektywnej stopy procentowej), tj. proporcjonalnie do długości okresu, na jaki zostały zawarte umowy kredytowe, zdaniem Spółki w takim samym okresie czasu, należy rozliczać koszty podatkowe dotyczące prowizji należnych Dealerom w kwocie odpowiadającej odpisom RMK dla celów bilansowych.

Uwzględniając powyższe, w złożonych przez Spółkę korektach zeznań podatkowych CIT-8, sposób rozliczenia prowizji wypłaconych na rzecz Dealerów w latach podatkowych 2007, 2008, 2009 oraz 2010 dla celów podatkowych, będzie analogiczny jak dla celów bilansowych. W związku z tym odpisy RMK (dokonywane w trakcie trwania całej umowy kredytowej), które w latach podatkowych 2007, 2008, 2009 oraz 2010 nie zostały uznawane przez Spółkę za koszty podatkowe (co wynikało z błędnego uznania przez Spółkę, że koszty prowizji należnych Dealerom są kosztami pośrednimi), w wyniku dokonanej przez Spółkę korekty zeznań podatkowych CIT 8 będą stanowić koszty uzyskania przychodów odpowiednio roku 2007 2008, 2009 oraz 2010. Z kolei, kosztów uzyskania przychodów w tych latach podatkowych nie będzie stanowić wartość prowizji należnej Dealerom, jednorazowo rozliczonej przez Spółkę w kosztach podatkowych.

Reasumując, wynagrodzenie wypłacone Dealerom w postaci prowizji z tytułu umów kredytowych zawartych w latach podatkowych 2007, 2008, 2009, 2010 należy uznać za bezpośredni koszt podatkowy rozliczany w czasie, w wartości dokonywanych odpisów RMK. Odpisy te - jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym - dokonywane są proporcjonalnie do okresów w których Spółka otrzymywać będzie przychody podatkowe w postaci odsetek od udzielonych kredytów. Innymi słowy, korektę zeznań podatkowych CIT-8 za lata 2007, 2008, 2009 oraz 2010 należy przeprowadzić w następujący sposób:

* wydatki Spółki z tytułu wypłaconych prowizji należnych Dealerom za umowy kredytowe zawarte w latach 2007, 2008, 2009, 2010 nie powinny być uznawane za koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia tj. wypłaty prowizji. Tym samym, Spółka powinna zmniejszyć koszty podatkowe, wykazane w zeznaniach CIT-8 za te lata o wartość tych prowizji;

* odpisy RMK, których Spółka nie uznawała za koszty uzyskania przychodów, należy uznać za koszty podatkowe - zatem, o wartość odpisów RMK, Spółka powinna zwiększyć koszty uzyskania przychodów, wykazane w zeznaniach CIT-8, złożonych pierwotnie za te lata podatkowe.

Ad 2.

Spółka stoi na stanowisku, że od dnia 1 stycznia 2011 r., powinna uznawać za koszty uzyskania przychodów odpisy RMK - w zakresie prowizji należnych Dealerom - dokonywane od kwot prowizji należnych od umów kredytowych zawartych w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2010 r. Takie stanowisko Spółki wynika ze zmiany sposobu kwalifikacji wydatków z tytułu prowizji należnych Dealerom. W wyniku uznania tych wydatków za koszty bezpośrednie dla celów podatkowych, koszty te powinny być rozliczane w rachunku podatkowym Spółki w okresie kiedy Spółka będzie osiągać przychód podatkowy odpowiadający tym kosztom. Takim przychodem są odsetki otrzymywane przez Spółkę w wyniku spłaty poszczególnych rat kredytowych przez klientów. Oznacza to, że jeśli w latach 2007, 2008, 2009 oraz 2010 za pośrednictwem Dealera została zawarta umowa o kredyt, a raty kredytowe (zawierające część odsetkową stanowiącą przychód Spółki) są spłacane po 1 stycznia 2011 r., to Spółka ma prawo w tym okresie do uznania prowizji wypłaconej Dealerowi za koszt uzyskania przychodów, w części przypadającej na ten przychód, w wartości odpisów RMK, dokonywanych dla celów bilansowych. W związku z powyższym, odpisy RMK dokonane dla celów bilansowych w roku 2011 (od umów kredytowych zawartych w latach 2007, 2008, 2009 oraz 2010) powinny stanowić koszt uzyskania przychodów w roku 2011, również dla celów podatkowych. Odzwierciedlają one bowiem wartość poniesionych wydatków w postaci prowizji na rzecz Dealerów proporcjonalnie przyporządkowanych do przychodów podatkowych Spółki w postaci odsetek.

Reasumując, w wyniku zmiany sposobu kwalifikacji wydatków z tytułu prowizji należnych Dealerom dla celów podatkowych, tj. uznanie ich za koszty bezpośrednie, Spółka powinna zwiększyć koszty podatkowe roku 2011 o wartość odpisów RMK, dotyczących prowizji należnych Dealerom od umów kredytowych zawartych w latach 2007, 2008, 2009 oraz 2010.

Ad 3.

W ocenie Spółki, nie ma konieczności korygowania zeznań podatkowych CIT-8 dotyczących lat podatkowych poprzedzających dzień 1 stycznia 2007 r. Spółka stoi bowiem na stanowisku, iż w okresie do dnia 31 grudnia 2006 r., postępowała prawidłowo w zakresie rozliczania kosztów prowizji należnych Dealerom. Wskazać, bowiem należy, że do dnia 31 grudnia 2006 r. ustawa o p.d.o.p. nie dzieliła kosztów uzyskania przychodów na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami. Art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p. obowiązujący do dnia 31 grudnia 2006 r., stanowiący o tym, że "koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione" wskazywał jedynie horyzont czasowy, kiedy podatnik miał prawo do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższą regulacją, ustawa o p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. stanowiła, że koszty podatkowe, co do zasady, są potrącane w roku podatkowym, którego dotyczą. Tym samym, dla celów podatkowych nie było koniecznym rozliczanie prowizji należnych Dealerom w czasie, do długości okresu, w którym Spółka spodziewała się uzyskiwać przychody podatkowe, dotyczące tych wydatków. Uwzględniając powyższe, w ocenie Spółki, nie ma ona obowiązku dokonania korekty zeznania CIT-8 złożonego za rok 2006 z uwagi na fakt, iż postępowała zgodnie z obowiązującymi w tym czasie przepisami ustawy o p.d.o.p.

Tym samym, Spółka postąpiła prawidłowo, rozliczając wartość prowizji należnych Dealerom, jednorazowo w kosztach podatkowych roku 2006 oraz nie uznając za koszty podatkowe odpisów RMK w tej części, dokonywanych dla celów bilansowych. Uznać zatem należy, że odpisy RMK od wartości tych prowizji, nie będą stanowiły kosztów podatkowych w żadnym z lat podatkowych, w tym również w roku 2011 i kolejnych, z uwagi na powołane regulacje prawne jak również sposób rozliczenia tych wydatków w rachunku podatkowym Spółki dotyczącym roku 2006.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.