IPPB3/423-1721/08-2/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2008 r. (data wpływu 29 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych odnośnie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej Spółka) zajmuje się sprzedażą materiałów budowlanych i innych towarów w sklepach swojej sieci handlowej. W ramach swojej działalności ponosi także koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółki takie jak koszty energii elektrycznej, wywozu nieczystości, wynajmu personelu (dalej koszty pośrednie).Zarachowane koszty pośrednie są przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o treść art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. tj. w dacie ich poniesienia, definiowanej z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. jako "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)". Spółka ujmuje w ten sposób w księgach koszty traktując je jako koszt uzyskania przychodów w roku podatkowym, którego dotyczą mimo, że dokument (np.: faktura czy rachunek) potwierdzający ich poniesienie Spółka otrzymuje w następnym roku podatkowym. Dla Spółki koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej np. w dniu wystawienia faktury przez kontrahenta, czy też otrzymania faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dla kosztów uzyskania przychodów termin "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)" należy rozumieć jako dzień, w odniesieniu do którego następuje zarachowanie kosztu przez podatnika, tzn. dzień do którego dany koszt jest przypisywany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Czy interpretując w ten sposób ww. termin (tzn. zgodnie z ustawą o rachunkowości) można za koszt uzyskania przychodu uznać koszt zarachowany w księgach rachunkowych roku podatkowego, którego dotyczy bez względu na zdarzenie:

Zdaniem Spółki określenie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)" należy rozpatrywać w rozumieniu ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r.

Użycie przez ustawodawcę sformułowania "dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych" zamiast "dzień w którym ()" określa jednoznacznie odniesienie się do przepisów ustawy do rachunkowości, w celu odróżnienia dnia faktycznego wykonania danej czynności (np.: sporządzenie sprawozdania finansowego) od dnia, do którego czynność się odnosi (np. dnia, na który sporządzane jest sprawozdanie finansowe). Powyższy termin powinien być interpretowany zgodnie z wynikającymi z ustawy o rachunkowości normami określającymi m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są koszty i przychody, zwłaszcza z zasadą współmierności zgodnie, z którą "w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ja koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty" (art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Ponadto zgodnie z art. 20 ust. 1 "do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym" co jasno określa obowiązek zarachowania w księgach rachunkowych danego okresu sprawozdawczego tych operacji gospodarczych, które w tym okresie nastąpiły bez względu na moment otrzymania dokumentu księgowego, datę jego wystawienia, czy też moment jego faktycznego zaksięgowania traktowany jako czynność techniczno rachunkową.

Spółka powołuje się przy tym na stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w postanowieniu 1473/892/KDO/423/29/07/EK

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.