IPPB3/423-1475/08-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2008 r. (data wpływu do BKIP 27 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego po stronie Spółki powstanie przychód z nieodpłatnego świadczenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 października 2008 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy powstanie dla Spółki przychód z nieodpłatnego świadczenia, w przypadku gdy termin wypłaty dywidendy nie został określony w uchwale o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy. Termin ten został natomiast sprecyzowany później, w następnej uchwale, podczas nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wspólnikiem Spółki jest tylko jeden udziałowiec. W dniu 19 sierpnia 2008 r. zwyczajne zgromadzenie wspólników Spółki podjęło uchwałę o przeznaczeniu osiągniętego w roku 2007 zysku w części na wypłatę dywidendy, a w części na zasilenie funduszy rezerwowych, przeznaczonych, na przyszłą wypłatę dywidendy. Uchwała nie określała terminu wypłaty dywidendy, terminu takiego nie określa również umowa Spółki. W celu sprecyzowania uchwały z dnia 19 sierpnia 2008 r., w dniu 19 września nadzwyczajne zgromadzenie wspólników Spółki podjęło uchwałę, w której ustaliło termin wypłaty dywidendy określonej uchwałą z 19 sierpnia 2008 r. na dzień 11 czerwca 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym nie powstanie dla Spółki przychód w związku z dywidendą, która zgodnie z wolą Udziałowca zostanie mu wypłacona nie później niż 11 czerwca 2009 r....

Zdaniem Wnioskodawcy w analizowanym przypadku nie powstaje przychód podatkowy związany z brakiem wypłaty dywidendy i ustaleniem terminu jej wypłaty na dzień 11 czerwca 2009 r.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zwanej dalej ustawą o CIT, przychodem są m.in. otrzymane pieniądze lub wartości pieniężne. Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 wspomnianej ustawy przychodami są również otrzymane nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub prawa, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Jak jednoznacznie wynika z przywołanych przepisów dla uzyskania przychodu niezbędne jest otrzymanie pieniędzy lub nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z art. 191 kodeksu spółek handlowych wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającego z rocznego sprawozdania finansowego I przeznaczonego do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników. Z datą podjęcia uchwały o podziale zysku powstaje zatem wierzytelność wspólnika o wypłatę dywidendy. Jest jednak oczywistym, że środki pieniężne stanowiące równowartość dywidendy stają się własnością udziałowca z chwilą ich wypłaty. Dopiero z chwilą wypłaty dywidenda materializuje się, gdyż do tego czasu jest jedynie określonym typem wierzytelności, a wypłata jest formą jej zaspokojenia. Kodeks spółek handlowych nie wskazuje, w jakim terminie wypłata ta (spełnienie świadczenia) ma nastąpić, czyli w jakim terminie wierzytelność staje się wymagalna i kiedy spółka popada w zwłokę z zapłatą dywidendy. W takim przypadku, w opinii Spółki, w sprawie nieuregulowanej przepisami kodeksu handlowego zastosowanie winny znaleźć odpowiednie regulacje kodeksu cywilnego (zgodnie z art. 2 k.s.h.). Właściwym przepisem jest art. 455 k.c. Zgodnie z tą regulacją jeżeli termin świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Z przywołanych regulacji wynika niezbicie, że udziałowiec był uprawniony do wyznaczenia terminu wypłat dywidendy. Ponadto, do czasu wyznaczenia tego terminu świadczenie Spółki z tytułu dywidendy nie stało się wymagalne, gdyż udziałowiec nie zażądał jego spełnienia.

Spółka wskazuje, że działając jako zgromadzenie wspólników udziałowiec występuje jedynie w roli organu Spółki - podejmuje decyzje dotyczące wewnętrznych spraw Spółki. Do czasu dokonania wypłaty dywidendy udziałowiec nie uzyska jakichkolwiek środków pieniężnych, którymi mógłby zadysponować, na przykład na rzecz Spółki. W związku z powyższym jest całkowicie jasne, iż Spółka nie otrzymała od udziałowca jakichkolwiek środków pieniężnych, ani wartości pieniężnych. Zatem nie powstał dla niej z tego tytułu jakikolwiek przychód podatkowy.

W opinii Spółki, należy zatem rozważyć, czy nie uzyskała ona nieodpłatnego świadczenia. Przepisy prawa nie zawierają definicji świadczenia. Doktryna określa świadczenie jako zachowanie dłużnika zgodne z treścią jego zobowiązania. Udziałowiec nie był, ani nie jest dłużnikiem wobec Spółki, ani też nie zobowiązał się wobec Spółki do spełnienia jakiegokolwiek świadczenia. Oznaczył jedynie termin spełnienia świadczenia z tytułu dywidendy przez Spółkę - działał tym samym jako wierzyciel, a nie dłużnik. W analizowanej sytuacji jest zatem oczywistym, że Spółka nie otrzymała jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia od udziałowca, w powyższym znaczeniu.Nawet jeśli uznać, że pojęcie "świadczenie nieodpłatne" na gruncie przepisów podatkowych ma szersze znaczenie niż w prawie cywilnym i należy przez nie rozumieć każde przysporzenie majątkowe, korzyść otrzymaną pod tytułem darmym, to nie zmienia to powyższej konkluzji. Przepisy podatkowe jednoznacznie wskazują bowiem, że nieodpłatne świadczenia stają się przychodem z chwilą ich otrzymania. W analizowanej sytuacji Spółka nie otrzymała od udziałowca jakiegokolwiek przysporzenia. W szczególności Spółka nie otrzymała jakichkolwiek środków pieniężnych do korzystania od udziałowca. Teoretycznie przychód mógłby powstać, gdyby udziałowiec przekazał Spółce do korzystania określoną sumę pieniężną bez pobierania wynagrodzenia (odsetek) z tego tytułu. Jednak taka sytuacja nie miała miejsca w analizowanym przypadku. Nie nastąpiła wypłata dywidendy, ani Spółka nie popadła w zwłokę z tą wypłatą - gdyż do czasu podjęcia uchwały z 19 września 2008 r. Spółka nie została wezwana do wypłaty dywidendy przez udziałowca, zatem ta wierzytelność nie stała się wymagalna. W konsekwencji należy uznać, że Spółka dysponuje własnymi środkami, z których w przyszłości będzie musiała wygospodarować odpowiednią kwotę dla wypłaty dywidendy, ale do czasu tej wypłaty nie dysponuje jakimikolwiek środkami należącymi do udziałowca - wobec tego nie otrzymała nieodpłatnego świadczenia od udziałowca. Udziałowiec nie mógł przekazać do korzystania Spółce jakiegokolwiek majątku związanego z dywidendą bo nie stał się właścicielem jakiegokolwiek majątku z tego tytułu. Zatem nawet przy szerokim rozumieniu pojęcia "nieodpłatne świadczenie" należy dojść do wniosku, iż Spółka nie otrzymała żadnego świadczenia od udziałowca i nie powstał dla niej przychód podatkowy.

W odniesieniu do terminu wymaganej wypłaty dywidendy należy wskazać, że spotykany jest również inny pogląd - tzn. iż powinno decydować w tym zakresie prawo zwyczajowe. A. Si podaje, iż przyjętym zwyczajem jest wypłata dywidendy w terminie 3 miesięcy od powzięcia uchwały o podziale zysku - o ile uchwała nie stanowi inaczej (S. S, A. S, A. S, J. S, Kodeks spółek handlowych. Tom 11. Komentarz", s. 304). Spółka wskazuje, iż nawet przy takiej interpretacji Spółka nie popadła w zwłokę z zapłatą dywidendy, bo do czasu podjęcia przez udziałowca uchwały z 19 września minęło znacznie mniej czasu niż 3 miesiące. Jednocześnie Spółka zwraca uwagę, że twierdzenia A. S nie mają oparcia w przepisach prawa i mogą być co najwyżej traktowane jako wskazówka co do pożądanego terminu wypłaty dywidendy, ale nie jako norma powszechnie obowiązująca. Spółka wypłacająca dywidendę, tak jak każdy dłużnik - zgodnie z art. 457 kodeksu cywilnego może bowiem spełnić swoje świadczenie przed czasem i wskazany 3 miesięczny termin należy traktować jako wskazówkę co do podjęcia takiej decyzji.

Dodatkowo Spółka zwraca uwagę, że w analizowanej sytuacji, wolą Udziałowca od momentu powzięcia uchwały z 19 sierpnia 2008 r. było otrzymanie dywidendy dopiero w 2009 r.. W przeciwnym wypadku zażądałby wypłaty tej dywidendy wcześniej. Uchwała z 19 września 2008 r. określająca termin wypłaty na 11 czerwca 2009 r. miała jedynie charakter uściślenia poprzedniej uchwały i jednoznacznego określenia tej kwestii. Spółka wskazuje, iż powyższe stanowisko zostało w pełni potwierdzone w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 4 stycznia 2008 r. (sygnatura L.IS.I/1/4231/12/2007).

Co więcej, w ocenie Spółki, nawet gdyby hipotetycznie nie wypłaciła ona na czas dywidendy udziałowcowi, to w takim przypadku także nie powstałby dla niej przychód. Spółka nie uzyskiwałaby w takim przypadku jakiegokolwiek świadczenia od Udziałowca. Nie można bowiem w takiej sytuacji mówić o otrzymaniu czegokolwiek od udziałowca, nawet jeśli uznać, że dzięki opóźnieniu wypłaty dywidendy Spółka osiąga pewną korzyść. W przeciwnym wypadku należałoby dojść do wniosku, że w analogicznym przypadku, gdy podatnik nie płaci na czas np. dostawcy i popada w zwłokę (dostawca jest w takim przypadku wierzycielem tak samo jak udziałowiec) - otrzymuje tym samym nieodpłatne świadczenie od dostawcy i tym samym przychód. Taki wniosek, w opinii Spółki, byłby tyleż nieprawdziwy, co absurdalny. Warunkiem koniecznym uzyskania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia jest otrzymanie tego świadczenia - co wynika wprost z literalnej wykładni przepisów art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Brak wypłaty dywidendy w terminie jest skutkiem zachowania dłużnika - przykładem zwłoki dłużnika - a nie zachowania wierzyciela, nie jest zgodny z wolą wierzyciela, zatem nie może kreować przychodu dla spółki obowiązanej do wypłaty dywidendy. Spółka wskazuje, że wniosek ten potwierdza pismo Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego z dnia 22 lipca 2005 r. (P-I/423/42/AN/05), a także wyrok NSA z dnia 29 września 2004 r. (FSK 780/04) oraz WSA z dnia 16 lutego 2005 r. (I SA/Bd 734/04). Ponadto, Spółka wskazuje, że potwierdzenie takiego stanowiska odnajduje również w opiniach doktryny - np. w artykule D N "Niewypłacona dywidenda nie jest nieodpłatnym świadczeniem" (Prawo i Podatki, Listopad 2005, s. 36-41), czy też w komentarzu pod. red. W. N i A. M ("komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. 2007" s. 230 - 233).

Jako dodatkowy argument można podać, że gdyby uznać że w przypadku opóźnienia płatności dywidendy powstaje przychód dla zobowiązanej Spółki - to w praktyce nie ma możliwości obliczenia jego wysokości. Logicznie rozumując przychodem musiałaby być równowartość wynagrodzenia za korzystania z kapitału. Jednak nie wiadomo byłoby za jaki okres należałoby tą wartość obliczyć, bo Spółka może spełnić swoje świadczenie w każdym terminie, także przed oznaczonym momentem. Z kolei nie jest zasadnym uznawanie, że przychód powstaje w momencie faktycznej zapłaty dywidendy po okresie opóźnienia, bo nie ma w przepisach podatkowych jakichkolwiek podstaw do uznania że przychód powstaje w tym momencie. Takie rozważania mają jednak charakter czysto hipotetyczny, gdyż nawet opóźnienie w zapłacie dywidendy nie powoduje powstania przychodu podatkowego.

Spółka podkreśla, że w przedmiotowej sprawie nie popadła w jakąkolwiek zwłokę, nie nastąpił jeszcze termin wypłaty dywidendy i będzie zobowiązana do wypłaty dywidendy zgodnie z uchwałą zgromadzenia wspólników dopiero 11 czerwca 2009 r. W analizowanej sytuacji nie nastąpiło też jakiekolwiek odroczenie terminu płatności dywidendy - a jedynie oznaczenie przez zgromadzenie wspólników terminu, którego uprzednio nie wyznaczono. Dopiero po bezskutecznym upływie tego terminu można będzie ewentualnie twierdzić, że powstał przychód dla Spółki - choć w ocenie Spółki, nie będzie to twierdzenie prawdziwe. W konsekwencji należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie powstaje dla Spółki przychód podatkowy, w szczególności nie otrzymała ona jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia od wspólnika. Przychód ten nie powstanie na pewno także w przyszłości, jeśli Spółka dokona wypłaty dywidendy zgodnie z uchwałą zgromadzenia wspólników w dniu 11 czerwca 2009 r.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W niniejszej sprawie kwestią wymagająca rozstrzygnięcia jest to, czy tzw. zatrzymanie zysku w Spółce spowodowało powstanie przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Wskazać należy, że pojęciem zatrzymania zysku w spółce zwyczajowo obejmuje się dwa węższe zagadnienia:

Zgodnie z art. 191 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037), wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników. Uprawnionymi do dywidendy za dany rok podatkowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy) (art. 193 § 1 i § 2 ww. ustawy).

Dzień dywidendy, zgodnie z art. 193 § 3 k.s.h., wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy. Zasadniczo więc dniem dywidendy jest dzień powzięcia uchwały o podziale zysku, chyba że dzień ten - zgodnie z uchwałą wspólników zostanie wyznaczony w innym terminie w okresie dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały. Do dnia podjęcia uchwały o podziale zysku prawo do dywidendy ma charakter warunkowy, to znaczy istnieje, o ile uchwała taka zapadnie. Po podjęciu uchwały staje się prawem bezwarunkowym, kreującym konkretne uprawnienie dla wspólników o wypłatę, i równie konkretne zobowiązanie dla spółki do zapłaty na rzecz wspólników (art. 193 § 1 i § 2 K.s.h).

Ten sposób uregulowania prawa wspólników do dywidendy oznacza, że prawo do dywidendy powstaje dopiero po podjęciu uchwały zgromadzenia wspólników i przeznaczeniu zysku do podziału, co w dalszej konsekwencji oznacza, iż do tego czasu zysk może być w spółce legalnie zatrzymany. Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 191 § 2 k.s.h., odmienny sposób podziału zysku może wynikać w umowy spółki, z uwzględnieniem przepisów art. 192-197.

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają wprost terminu wypłaty dywidendy przewidzianej do zrealizowania na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników. Najczęściej termin ten wynika z podejmowanej uchwały o wypłacie dywidendy. Jeżeli jednak nie ustalono terminu wypłaty dywidendy, wówczas należy przyjąć, że świadczenie jest natychmiast wymagalne, po powzięciu uchwały o podziale zysku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wiąże obowiązek podatkowy z osiągnięciem dochodu - bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód został osiągnięty, o czym stanowi art. 7 ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń z wyjątkiem związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia "nieodpłatności" lub "odpłatności". Według Nowego Słownika Języka Polskiego, PWN 2003, odpłacać to "oddawać komuś coś w zamian, odwzajemniać się jakimś czynem, postępkiem, odwdzięczać się...", odpłatny zaś to "taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrotu kosztów". Wobec tego, uznać należy, iż otrzymanie czegoś nieodpłatnie, oznacza otrzymanie jednostronnego przysporzenia kosztem innego podmiotu, czyli takiego przysporzenia, które nie wiąże się ze świadczeniem na rzecz drugiej strony.

Należy w tym miejscu mieć na względzie, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formę ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. O ile w prawie cywilnym nie ma świadczenia bez świadczącego, o tyle w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest istotne, kto świadczył ani czy w ogóle działanie (lub zaniechanie) innego podmiotu było źródłem przysporzenia majątkowego.

Zgodnie z cyt. art. 7 ust. 1 ustawy przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Właśnie ta zasada stanowi podstawę odmiennego od cywilistycznego rozumienia pojęcia "świadczenia" na gruncie omawianej ustawy. Skoro bowiem nie jest ważne źródło przychodów, lecz sam fakt osiągnięcia dochodu, to tym, bardziej nie jest ważne, czy osiągnięty dochód był następstwem działania (zaniechania) innej osoby, czy też nie.

Gdyby przyjąć cywilistyczne pojęcia świadczenia, określone dochody Spółki znalazłyby się poza opodatkowaniem jedynie z tej przyczyny, że do ich powstania nie przyczyniła się inna osoba, a w szczególności - że brak było osoby świadczącego. Taka wykładnia pozostawałaby w sprzeczności nie tylko z zasadą wymienioną w art. 7 ust. 1 ustawy, ale także wolą ustawodawcy, wyrażoną w art. 12 ust. 4 tej ustawy, enumeratywnie wyliczającym przychody, których wystąpienie nie prowadzi do powstania obowiązku podatkowego. Nie ma wśród nich przychodów związanych z bezpłatnym korzystaniem z cudzych praw ani z odroczeniem ich dochodzenia przez wierzyciela. Skoro więc każdy przychód, poza wymienionymi w art. 12 ust. 4 ustawy, stanowi - po odliczeniu kosztów jego uzyskania - przedmiot opodatkowania, a wyliczenie przychodów w art. 12 ust. 1-3 ma jedynie charakter przykładowy, to pojęcie nieodpłatnego świadczenia, wymienione w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie może być zawężone do jego cywilistycznego znaczenia. Nie przeczy temu użycie przez ustawodawcę w tym przepisie wyrazu "otrzymanych" w odniesieniu do nieodpłatnych świadczeń. Okoliczność ta bowiem nie przesądza wcale o konieczności występowania podmiotu świadczącego i podmiotu odbierającego świadczenie. W "Słowniku języka polskiego" (http://sjp.pwn.pl) zwrócono uwagę, że wyraz "otrzymać" znaczy również "uzyskać coś z czegoś". Niewątpliwie oznacza to działanie własne i czynność jednostronną. A zatem, otrzymanie nieodpłatnego świadczenia może być także konsekwencją działań własnych, a więc jednostronnych.

W wypadku uchwały odraczającej termin wypłaty dywidendy (w analizowanej sprawie o 10 miesięcy) korzyść ekonomiczna Spółki jest ewidentna. Należy zauważyć, że korzyść Spółki nie polega wyłącznie na możliwości obracania pieniędzmi, a w razie jej braku - majątkiem stanowiącym równowartość dywidendy, lecz również na tym, że nie musi pozyskiwać w banku oprocentowanej pożyczki w celu zrealizowania świadczenia na rzecz wspólnika.

A zatem powyższe okoliczności stanowią o powstaniu korzyści w konkretnym wymiarze finansowym, który tym samym mieści się w przytoczonej wyżej definicji świadczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dlatego też, nie można zgodzić się z argumentacją Spółki, iż omawiane zdarzenie jest analogiczne ze zdarzeniem powodującym powstanie długu w stosunku zobowiązaniowym w sytuacji, gdy podatnik nie płaci na czas dostawcy i popada w zwłokę.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w uchwale z dnia 19 sierpnia 2008 r. nie określono terminu wypłaty dywidendy. Terminu takiego nie określała również umowa Spółki. Wobec powyższego, świadczenie to stało się natychmiast wymagalne, po podjęciu przedmiotowej uchwały.

Spółka nie dokonała jednak wypłaty dywidendy. W dniu 19 września 2008 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników Spółki podjęło kolejną uchwałę, w której ustaliło, że wypłata dywidendy określonej uchwałą z dnia 19 sierpnia 2008 r. nastąpi w dniu 11 czerwca 2009 r.

Zgodnie z powyższym, należy stwierdzić, że świadczenie stało się wymagalne natychmiast, od dnia podjęcia uchwały o podziale zysku. Od tego dnia Spółka dysponowała środkami, które była zobowiązana wypłacić wspólnikowi. A zatem zaistniała sytuacja, w której można mówić o otrzymaniu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie zmienia tego również fakt, że zgromadzenie wspólników podjęło w następnej uchwale decyzję o odroczeniu terminu na wypłatę dywidendy. Albowiem, jak już wykazano powyżej, nawet w przypadku uchwały odraczającej termin wypłaty dywidendy Spółka osiąga ewidentną korzyść ekonomiczną związaną z niewypłaceniem należnego wspólnikowi zysku (dywidendy).

Reasumując, w niniejszej sprawie, w okresie od dnia podjęcia uchwały o podziale zysku do dnia wypłaty dywidendy Spółka uzyska, przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jego wysokość natomiast należy określić, zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 ustawy na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia, tj. w wysokości odsetek, jakie Spółka musiałaby zapłacić w warunkach rynkowych za pozyskania kapitału w wysokości niewypłaconej dywidendy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, postanowień interpretacyjnych organów podatkowych, stanowisk przedstawicieli doktryny organ wydający interpretację pragnie podkreślić, że rozstrzygnięcia w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego, podobnie jak orzeczenia sądów administracyjnych zapadają w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną, co do zasady nie stanowią źródła prawa, natomiast poglądy występujące w doktrynie prawa podatkowego odzwierciedlają jedynie indywidualne stanowiska ich autorów na dany temat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.