IPPB3/423-126/12-3/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu 1 marca 2012 r.),uzupełniony pismem z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu do BKIP) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nabywania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze leasingu finansowego, w szczególności momentu uznania za wydatek kwalifikowany, o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych strefy ekonomicznych, wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji w dacie ich udokumentowania fakturą oraz ich zarachowania w księgach Spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nabywania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze leasingu finansowego, w szczególności momentu uznania za wydatek kwalifikowany, o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych strefy ekonomicznych, wydatków poniesionych w związku z realizacją inwestycji w dacie ich udokumentowania fakturą oraz ich zarachowania w księgach Spółki.

Pismem z dnia 30 maja 2012 r. Wnioskodawca poinformował o zmianie adresu siedziby spółki Spółka z o.o. Zmiana została wpisana do Rejestru przedsiębiorców w dniu 14 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z.o.o., utworzona została na podstawie Aktu Założycielskiego w dniu 13 kwietnia 2011 ri w dniu 28 kwietnia 2011 r. zarejestrowana została w Krajowym Rejestrze Sądowym. Spółka utworzona została w celu prowadzenia działalności w zakresie przetwórstwa mięsa, w tym głównie przetwórstwa mięsa wieprzowego Zgodnie z wydanym w dniu 4 lipca 2011 r. zaświadczeniem o numerze identyfikacyjnym REGON, przeważającą działalnością spółki jest "Produkcja wyrobów z mięsa, włączając wyroby z mięsa drobiowego (PKD 2007 10.13.Z). Celem uruchomienia produkcji, spółka dokona wydatków inwestycyjnych na budowę hali produkcyjnej wraz z instalacjami oraz nabycie maszyn, urządzeń, wyposażenia oraz oprogramowania niezbędnego do realizacji planowanej działalności. W dniu 9 września 2011 r. spółka Sp. z o.o. otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (w załączeniu kopia dokumentu). Na mocy zezwolenia, spółka korzystać będzie z pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 pkt 34 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 nr 74 poz. 397), stanowiącą pomoc regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji.

Wnioskodawca zamierza sfinansować nabycie środków produkcji i wyposażenia w oparciu o leasing finansowy, przy czym zawarta umowa leasingu finansowego przewidywać będzie zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy. Tym samym cena nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w oparciu o leasing finansowy zgodnie z § 6 ustęp 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 (Dz. U. z 2008 nr 232 poz. 1548) stanowić będzie koszt inwestycji kwalifikujący się do objęcia pomocą.

W dniu dostawy nabywanych w ramach leasingu finansowego środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy jako leasingobiorcy zostanie wystawiona faktura dokumentująca sprzedaż. Z dniem wystawienia faktury nabywane w ramach leasingu finansowego środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostaną ujęte w księgach rachunkowych firmy i stanowić będą element aktywów trwałych spółki. Wnioskodawca, jako korzystający będzie tym samym dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z pkt I.1. Zezwolenia, jednym z warunków prowadzenia działalności na terenie strefy jest poniesienie na terenie strefy wydatków inwestycyjnych w terminie do dnia 30 września 2015 r. Spółka planuje, iż okres spłaty leasingu finansowego zakończy się w miesiącu styczniu 2017 r. a tym samym okres spłat rat leasingowych przekroczy termin 30 września 2015 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku nabywania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w drodze leasingu finansowego jak opisano powyżej, poniesiony koszt inwestycji należy uznać w dacie poniesionego faktycznie wydatku (czyli w dacie zapłaty raty leasingowej) czy też poniesiony koszt inwestycji należy uznać w dacie jego udokumentowania fakturą dla nabywanych w ramach leasingu elementów aktywów trwałych oraz ich zarachowania w księgach Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt poniesionej inwestycji w ramach leasingu finansowego należy uznać z datą jego udokumentowania fakturą sprzedaży środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz zarachowania w księgach spółki, niezależnie od terminu zapłaty rat leasingowych.

Stanowisko swoje spółka określiła opierając się na Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2008 Nr 232, poz. 1548), gdzie zgodnie z brzmieniem § 6 ust. 1 za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia. Ponieważ w Rozporządzeniu nie zawarta została definicja terminu poniesienia kosztu, zasadne jest odwołanie się do sformułowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w ustawie o rachunkowości. Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 4e Ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 nr 74 poz. 397), za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano).

Artykuł 6 ust. 1 Ustawy o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223) precyzuje, iż w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Tym samym termin 30 września 2015 r. określony w zezwoleniu z 9 września 2011 r. na prowadzenie gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej jako termin poniesienia na terenie strefy wydatków inwestycyjnych należy rozumieć jako termin zarachowania kosztu inwestycji w księgach Wnioskodawcy.

W warunkach uznania kosztu poniesienia inwestycji z datą jego udokumentowania fakturą oraz zarachowania w księgach Spółki zachowana zostaje spójność zapisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. oraz Ustawy z dnia 29 września 1994 o rachunkowości (Tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223). Stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2011 r. (sygnatura II FSK 1721/10) którym uchylona została skarga kasacyjna Ministra Finansów w sprawie dopuszczalności stosowania memoriałowej metody ponoszenia wydatków kwalifikowanych przez firmy działające w specjalnych strefach ekonomicznych.

W ww. wyroku NSA zajął stanowisko, iż skoro zgodnie z Art. 15 ust. 4e Ustawy po podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach, nie ma uzasadnionego normatywnie powodu, by inaczej kwalifikować poniesienie wydatku w specjalnej strefie ekonomicznej jako koszt inwestycji, o którym mowa w § 6 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorstwom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnych stref ekonomicznych.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ustalenie momentu uznania za koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą z tytułu nowej inwestycji dla Wnioskodawcy - podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (na podstawie stosownego zezwolenia) - w związku z nabyciem środków produkcji i wyposażenia, tj. aktywów innych niż grunty, budynki i budowle-objętych najmem lub dzierżawą, gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.

Wnioskodawca jest podmiotem działającym na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia (o którym mowa w art. 16 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.; dalej-sse), która jest częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 tejże ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, pomoc regionalna udzielona przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi pomoc z tytułu kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6.

Z przepisów § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej (...), przy spełnieniu warunków wskazanych w punkcie 1 i 2. Warunki, których spełnienie skutkuje możliwością skorzystania ze zwolnienia w podatku dochodowym, dotyczą okresu prowadzenia działalności gospodarczej przez małych i średnich przedsiębiorców oraz okresu, w jakim obowiązuje zakaz przenoszenia własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne.

Zgodnie z treścią § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r. za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy m.in. na zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych (...) zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym. Natomiast z przepisów § 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy. Przy czym, zgodnie z § 6 ust. 4 powyższego rozporządzenia, cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustała się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Rozporządzenie z dnia 10 grudnia 2008 r. określa nie tylko jakiego rodzaju wydatki związane z realizacją na terenie sse nowej inwestycji mogą zostać uznane za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą ale wskazuje moment ich kwalifikacji, tj. dzień w którym możliwe jest ustalenie ceny nabycia konkretnego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem sądów administracyjnych (m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 22 października 2004 r., sygn. akt FSK 624/04 oraz z dnia 14 kwietnia 2004 r., sygn. akt FSK 113/04), a także z dotychczasowym stanowiskiem organów podatkowych (m.in. pismo Ministra Finansów z dnia 5 kwietnia 2006 r. PB4IKA-82I3-321- 25/06), "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. Zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, iż aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikujących się jako koszty inwestycji, nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego (pomocy publicznej) jedynie dokonanie w księgach odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku w księgach bez jego faktycznego poniesienia.

Należy zauważyć, iż pojęcie wymienione w powyższym przepisie "z tytułu kosztów nowej inwestycji" nie zostało nigdzie zdefiniowane. Jednak do wyliczenia (dyskontowania) otrzymanej pomocy w postaci niezapłaconego podatku dochodowego konieczne jest ustalenie daty poniesionych wydatków inwestycyjnych, tj. określenie, czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niezbędnego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy. Aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. Warunek skorzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wielkość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym a nie memoriałowym. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. A zatem należy stwierdzić, iż wydatkami kwalifikowanymi są wydatki poniesione w znaczeniu kasowym w trakcie obwiązywania zezwolenia na działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Uwzględniając fakt, że przepisy rozporządzenia nie zawierają wskazań, co do sposobu pojmowania zapisu "wydatki poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia" oraz nie ma w nim odesłania do definicji "wydatku poniesionego" ani do ustawy o podatku od osób prawnych, ani do ustawy o rachunkowości, należy odwołać się do reguł wykładni językowej, która w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego ma prymat. W języku potocznym wyrażenie ponosić należy rozumieć, jako "zostać obarczonym, obciążonym czymś doznać czegoś, doświadczyć czegoś". (Słownik Języka Polskiego, T. II pod red. M. Szymczaka, str. 802, wyd. PWN Warszawa 1984 r.). Nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianym przepisie pojęcie odnosi się do kosztów, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane. Za poprawnością przyjętego rozwiązania przemawiają także reguły wykładni celowościowej, istotnym, bowiem jest fakt, że zwolnienie ma na celu zachętę do inwestowania na terenach wymagających intensyfikacji w dziedzinie działalności przemysłowej, poprzez udzielenie ulg w postaci częściowej "refundacji" ponoszonych wydatków. Chodzi, zatem o wydatki inwestycyjne, które zostały przez dany podmiot zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem na prowadzenie działalności na danym terenie (strefy). Ograniczenie czasowe, jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych wydatków inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane. Jednocześnie, zgodne z regułami pomocy publicznej refundowaniu podlegają kwoty faktycznie poniesionego wydatku, a nie zobowiązania do zapłaty ceny.

Zgodnie z prawomocnym wyrokiem wydanym przez WSA w Warszawie w dniu 17 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2659/10 "By wydatek mógł być uznany za wydatek kwalifikowany musi spełniać warunki określone w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia tj., musi być faktycznie poniesiony - tego strona nie kwestionuje, poniesiony na zakup (środka trwałego) oraz, zgodnie z ostatnim zdaniem musi być - zaliczony do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym. (...) Nie ulega wątpliwości, że o tym, jaki wydatek uważa się za wartość początkową środków trwałych stanowi przepis art. 16g ust. 1 pkt 1 u.p.d.p. Z kolei przepis ten stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Zapis ten oznacza, w ocenie Sądu, że w odniesieniu do środków trwałych wartość początkową wyznacza cena nabycia, nie jest nią inna wartość, jak np. zaliczka lub np. zadatek. (...)" Dodatkowo, Sąd zauważył, że ustawodawca zmieniając w rozporządzeniu omawiany § 6 (Dz. U. z 2006 r. Nr 211, poz. 1555) już nie odwoływał się do zapisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz wprost uznał za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

Pomimo, że przedmiotem powołanego powyżej wyroku są zaliczki to sposób ustalenia momentu uznania za koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą z tytułu nowej inwestycji dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem środków produkcji i wyposażenia, objętych w wyniku realizacji umowy leasingu finansowego należy dokonać w sposób analogiczny. Podobnie jak przy wpłacanych zaliczkach, wartość przedmiotów leasingu określona w fakturze dostarczonej Wnioskodawcy w dniu ich dostawy nie stanowi ceny ich nabycia, ponieważ cena nabycia (jak wykazano powyżej) stanowi sumę wartości z faktury z dnia dostawy oraz ceny określonej przez strony po upływie umowy leasingu. Zatem nie jest tożsama z "ceną nabycia", o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. i nie ma ona charakteru wydatku kwalifikowanego z § 6 ust. 1 rozporządzenia. Dopiero moment uiszczenia pozostałej części ceny nabycia środka trwałego będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł uznać wpłacone raty leasingowe za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną.

Odnosząc się wprost do argumentacji, iż poniesienie kosztu (wydatku na inwestycję w specjalnej strefie ekonomicznej) należy kwalifikować według zasady memoriałowej (art. 15 ust. 4e ustawy CIT), ponieważ odmienna kwalifikacja (tj. zakwalifikowanie tych wydatków według metody kasowej) prowadzi do błędu w wykładni prawa, w postaci naruszenia zasady konsekwencji terminologicznej (naruszenie zakazu wykładni homonimicznej), organ podatkowy wskazuje na fakt, że kwestia ustalenia dochodu dla celów podatkowych nie jest tożsama z kwestią ustalenia wielkości pomocy publicznej przysługującej przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Kwestie ustalenia wielkości pomocy publicznej wynikają bowiem z przepisów ustawy o sse oraz z przepisów wykonawczych do tej ustawy. Z przepisów tych wynika natomiast, iż pomoc publiczna udzielana przez państwo stanowi de facto zwrot wydatków inwestycyjnych poniesionych przez przedsiębiorcę w związku z inwestycją określoną w zezwoleniu.

Wyraźnie należy zaznaczyć, że zagadnienie stosowania zwolnień w sse wymaga rozróżnienia pomiędzy ustaleniem wyniku podatkowego (dochodu), którego obliczenie następuje na podstawie postanowień ustawy o podatku od osób prawnych a ustaleniem wielkości przysługującej z tytułu poniesienia wydatków inwestycyjnych pomocy publicznej (odpowiadającej wielkości maksymalnego zwolnienia podatkowego), dokonywanej na podstawie ustawy o sse i rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy.

Dochód podatkowy ustalany jest zatem na podstawie przepisów ustawy CIT, natomiast wielkość przysługującej przedsiębiorcy pomocy publicznej ustalana jest na podstawie przepisów ustawy o sse oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy. Dlatego też przyjęcie wykładni, zgodnie z którą wielkość pomocy publicznej w formie zwolnienia podatkowego uzależniona jest od wielkości poniesionych, w znaczeniu kasowym, przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikujących się jako koszty inwestycji, nie prowadzi do naruszenia wykładni homonimicznej, tj. wykładni, zgodnie z którą tym samym zwrotom nie należy nadawać różnych znaczeń. Rozpatrywane bowiem znaczenie pojęcia "poniósł wydatki inwestycyjne" wynika z systemu udzielania pomocy publicznej w specjalnych strefach ekonomicznych, i w związku z tym musi odpowiadać systematyce ustawy o sse i rozporządzeń wykonawczych regulujących kwestie przyznawania pomocy publicznej w obszarze specjalnych stref ekonomicznych. Natomiast termin "poniesienia kosztu" w rozumieniu omawianej ustawy podatkowej ma w tej sprawie znaczenie wyłącznie dla potrzeby ustalenia dochodu podatkowego.

Brak zachowania konsekwencji w używanej, w odrębnych przepisach prawnych, terminologii nie może być podstawą do stwierdzenia, iż kwalifikacja wydatków inwestycyjnych dla potrzeb ustalenia wielkości pomocy publicznej, zgodnie z metodą kasową, jest niezgodna z przepisami ustaw o podatku dochodowym.

W świetle powyższego organ podatkowy nie podziela stanowiska wyrażonego w wyroku NSA z dnia 25 maja 2011 r. sygn. akt II FSK 1721/10 i podkreśla, iż w obrocie prawnym funkcjonują orzeczenia sądów administracyjnych zgodne ze stanowiskiem organu (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 29 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 356/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.