IPPB3/423-117/12-2/GJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2012 r. (data wpływu 3 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków stanowiących zwrot kosztów wyżywienia pracowników w czasie podróży służbowej związanych z podróżami służbowymi pracowników do kosztów podatkowych - jest prawidłowe.

W dniu 3 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków stanowiących zwrot kosztów wyżywienia pracowników w czasie podróży służbowej związanych z podróżami służbowymi pracowników do kosztów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Sp. z o.o. (dalej Spółka) jest zakup i sprzedaż produktów chemicznych, zwłaszcza polimerów, udział w przedsięwzięciach i pośredniczenie w transakcjach w zakresie przemysłu chemicznego oraz produkcja koncentratów barwiących do tworzyw sztucznych. W celu wykonywania swojej działalności Spółka zatrudnia pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Do zadań części pracowników należy między innymi nawiązywanie nowych kontaktów handlowych, podtrzymywanie współpracy z obecnymi kontrahentami krajowymi i zagranicznymi oraz inne czynności, które często wiążą się z koniecznością wyjazdu poza stale miejsce pracy (w szczególności związane ze współpracą w ramach grupy oraz ze szkoleniami pracowników). W przypadku podróży służbowych Spółka zamierza zwracać pracownikom koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb oraz koszty całodziennego wyżywienia.

W związku z tym, zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych oraz § 5 ust. 3 rozporządzenia w sprawie podróży zagranicznych, Spółka nie będzie wypłacać pracownikom diet z tytułu podróży służbowej. W przedmiotowym wniosku Spółka występuje we własnym imieniu. Spółka jest świadoma faktu, iż koszt wyżywienia pracownika w czasie podróży służbowej potwierdzony przedstawionymi przez niego dokumentami zakupu w większości przypadków będzie przewyższał wartość diety krajowej bądź zagranicznej określonej w rozporządzeniu. Spółka zamierza zaliczyć całość wydatków na wyżywienie poniesionych przez pracowników w czasie podróży służbowej do kosztów uzyskania przychodów i nie opodatkowywać podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty stanowiącej różnicę między rzeczywiście poniesionymi wydatkami na wyżywienie a kwotą limitu dziennego diety.

Jednocześnie Spółka zaznacza, że:

* cel podróży służbowych pracowników wiąże się z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów,

* wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w czasie podróży będą podlegały każdorazowo dwu stopniowej kontroli pod względem ich zasadności. Wydatki będą odpowiednio dokumentowane dowodami zakupu: fakturami, rachunkami bądź paragonami fiskalnymi. Liczba przedłożonych dowodów dotyczących wyżywienia będzie ograniczona maksymalnie do 3 dowodów na pełną dobę, co odpowiada 3 posiłkom dziennie. Powyższe dowody zakupu będą opisywane przez pracowników zgodnie z faktycznie zaistniałym zdarzeniem gospodarczym,

* w przypadku, gdy wydatki będą niezasadne z punktu widzenia Spółki, niezgodne z zasadami etyki i ładu korporacyjnego lub niewłaściwie udokumentowane, wydatki takie nie będą podlegały zwrotowi (lub pracownik będzie obowiązany do zwrotu wydatkowanych kwot).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez pracowników koszty wyżywienia podczas podróży służbowych (także ponad wysokość diety określonej w rozporządzeniu w sprawie podróży krajowych oraz podróży zagranicznych, w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ przedmiotem wniosku, jak zaznaczono w poz. 53 są przepisy w zakresie tego podatku. W związku z tym pominięto we własnym stanowisku Spółki fragmenty dotyczące przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Opisane w zdarzeniu przyszłym wydatki są poniesione w celu osiągnięcia przychodów, gdyż cel podróży służbowych pracowników wiąże się z profilem działalności Spółki i ma związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wydatki na wyżywienie poniesione przez pracowników w czasie podróży będą podlegały każdorazowo kontroli pod względem ich zasadności. Zdaniem Spółki na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki w całości stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowej zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (dalej: "rozporządzenie").

W myśl § 3 rozporządzenia z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Zgodnie z § 3 i § 4 rozporządzenia pracownikowi w związku z podróżą służbową przysługują diety przeznaczone na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży. Zgodnie natomiast z § 4 ust. 3 pkt 2 dieta nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie. Analogiczne regulacje przewiduje rozporządzenie w sprawie podróży zagranicznych, zgodnie z którym pracownikowi, który otrzymuje za granicą ekwiwalent pieniężny na wyżywienie, dieta nie przysługuje - § 5 ust. 3 tego rozporządzenia.

Spółka stosuje drugie rozwiązanie, tj. nie wypłaca pracownikom diet, ale pokrywa koszty ich całodziennego wyżywienia. Analogiczne rozliczenie stosowane jest w przypadku podróży zagranicznych, w tym także przypadku Spółka zapewnia płatność za wyżywienie w trakcie podróży. Pojęcie otrzymywany za granicą ekwiwalent za wyżywienie dotyczy wszystkich sytuacji, gdzie Spółka dokonuje płatności za wyżywienie pracownika (niezależnie od formy rozliczenia w tym zakresie, tj. czy płatność dokonywana jest firmową kartą kredytową, środkami pieniężnymi otrzymywanymi przez pracownika przed wyjazdem, czy też poprzez zwrot kosztów poniesionych przez pracownika. Wydatki pracowników na wyżywienie służą jedynie prawidłowemu wykonywaniu obowiązków zleconych im przez Spółkę. Jednocześnie należy podkreślić, że Spółka sprawuje ścisłą kontrolę nad ponoszonymi wydatkami i w przypadku, gdy wydatki są niezasadne z punktu widzenia Spółki, niezgodne z zasadami etyki i ładu korporacyjnego lub niewłaściwie udokumentowane, poniesione wydatki nie podlegają zwrotowi lub pracownik zobowiązany jest do zwrotu poniesionych przez niego wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock