IPPB3/423-1130/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2008 r. (data wpływu 11 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Po upływie powyższego terminu Y zwrócił się do wnioskodawcy o zapłatę poza kwotą odsetek kapitałowych także dodatkowych kwot odpowiadających poniesionym przez X - S.A. kosztom finansowym z tytułu konieczności pozyskiwania środków pieniężnych, których X - S.A. nie musiałby pozyskiwać gdyby wnioskodawca zwrócił kwotę pożyczki wraz z odsetkami.

Uznając za zasadne żądanie, wnioskodawca ma zamiar sformalizować swoje zobowiązanie z tytułu zapłaty kwoty odpowiadającej poniesionym przez X S.A. kosztom finansowym i zawrzeć stosowne porozumienie na mocy którego zapłaci poza odsetkami kapitałowymi także kwotę kosztów finansowych.

W związku z powyższym wnioskodawca zadał następujące pytanie.

Czy zapłata przez spółkę kwoty poniesionych przez X - S.A. kosztów finansowych będzie dla spółki kosztem uzyskania przychodu.

Zdaniem wnioskodawcy.

W opinii Spółki, zapłacone przez nią kwoty odpowiadające wysokości poniesionych przez X - S.A. kosztów finansowych będą stanowiły dla wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu. Bez zobowiązania do jej zapłaty spółka narażona będzie na odmowę przedłużenia umów najmu powierzchni magazynowych zawartych z X - S.A., które stanowią znaczne źródło dochodu wnioskodawcy. W efekcie bez zobowiązania do zapłaty kosztów finansowych ekonomiczna sytuacja spółki ulegnie pogorszeniu. X - S.A. pragnie pełnej rekompensaty za brak środków finansowych, które powinien był od spółki otrzymać.

Rekompensata nie jest ograniczona do kwoty odsetek ale obejmuje również poniesione koszty finansowe, których poniesienie było niezbędne dla uzupełnienie braku środków finansowych, które spółka zobowiązana była w określonym terminie zapłacić. Tym samym był to koszt uzasadniony zarówno dla X - S.A. jak i jest uzasadniony i konieczny dla spółki. Jego związek z przychodem spółki jest oczywisty. Odmowa zapłaty kosztów finansowych jest równoznaczna z rezygnacją X - S.A. z najmu powierzchni magazynowych, które swą specyfiką są dostosowane do potrzeb X - S.A. prowadzącego w F główne centrum usług serwisowych w zakresie cięcia blach. Z uwagi na specyficzne wyposażenie hal magazynowych trudno będzie wnioskodawcy znaleźć innego najemcę. Brak dochodów z najmu wiąże się z pogorszeniem sytuacji ekonomicznej.

Na tle przedstawionych zdarzenia przyszłego oznaczonego nr 1 i 2, stwierdzam, co następuje.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot "w celu" oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, takim że poniesienie go ma wpływ na powstanie przychodu. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodów. Ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Nie wystarczy w tym przypadku samo subiektywne przekonanie podatnika o wpływie poniesionego wydatku na osiągnięcie przychodu. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż podatnik, ma zamiar zwrócić X - S.A., będącej dla niego pożyczkodawcą a jednocześnie wierzycielem z tytułu dostaw towarów, koszty finansowe pozyskiwania środków pieniężnych poniesione przez X - S.A., w związku z niewywiązaniem się przez Wnioskodawcę z zobowiązań z tytułu zapłaty odsetek od zaciągniętej pożyczki oraz odsetek za opóźnienie w zapłacie należności z tytułu dostaw towarów.

Aby zakwalifikować przedmiotowe dodatkowe kwoty odpowiadające kosztom finansowym poniesionym uprzednio przez X - S.A. do kosztów uzyskania przychodów należy przede wszystkim wykazać związek pomiędzy osiągniętym przychodem a ponoszonym kosztem w takiej postaci, że możliwe jest przy przyjęciu kryteriów obiektywnych, stwierdzenie, iż poniesiono wydatek w związku z działaniem które przyniosło, bądź miało przynieść efekt w postaci uzyskania przychodu. A zatem koniecznym jest wykazanie, że poniesiony wydatek wpływa w sposób bezpośredni lub pośredni na osiągnięcie przychodu. W związku z tym nie można zgodzić się z argumentacją Spółki, że zwrot poniesionych pierwotnie przez X - S.A. kosztów finansowych związanych z uzyskaniem właśnie przez X - S.A. środków pieniężnych będzie stanowił dla Spółki koszt uzyskania przychodu, gdyż niewywiązanie się z umowy pożyczki oraz umowy dostawy towarów (polegające na opóźnieniu Spółki w spłacie odsetek od zobowiązań ciążących po stronie Spółki z tytułu zawarcia tych umów) z przyczyn leżących po stronie wnioskodawcy powoduje, że związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodem - określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - warunkującym zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, w ogóle nie wystąpi. Zapłata rekompensaty w postaci zwrotu poniesionych przez X - S.A. kosztów finansowych nie spowoduje bowiem uzyskania przychodu.

Analizując spełnienie przesłanki celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów organ pragnie zauważyć, iż zgodnie ze Słownikiem języka polskiego 1996 przez pojęcie "zachować" ("zachowywać") należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nie naruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" ("zabezpieczać") oznacza "uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić". Można więc przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nie naruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki, które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to takie wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła. W związku z powyższym negatywna pozostaje odpowiedź na pytanie: czy okoliczności sprawy, a w szczególności: niespłacenie odsetek od zaciągniętej pożyczki oraz niespłacanie należności za towary, skutkujące zwiększeniem obciążenia ekonomicznego Spółki w postaci dodatkowych kosztów tych zobowiązań poprzez zwrot kosztów finansowych poniesionych przez X - S.A., pozwalają na uznanie że jest to działanie w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Zapobieżenie potencjalnej odmowie przedłużenia umów najmu powierzchni magazynowych zawartych z pożyczkodawcą nie mieści się zaś w ustawowej definicji przychodu. W ocenie organu, w przedmiotowej sprawie nie występuje podstawowa przesłanka związku wydatku w postaci dodatkowych kosztów zobowiązań kosztu z przychodem (rozumianym zarówno wąsko jak i szeroko), zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż tutejszy organ nie kwestionuje podejmowanych przez Spółkę decyzji gospodarczych, analizuje jedynie skutki podatkowe takich czynności. Działania podatnika wynikające z podejmowanych przez niego decyzji nie są przedmiotem ingerencji organu podatkowego.

Oceniając skutki tych działań na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, iż sam fakt podjęcia przez Spółkę korzystnych w jej ocenie decyzji gospodarczych nie może stanowić wystarczającej przesłanki do uznania danego wydatku ze koszt uzyskania przychodów.

Podkreślić należy, iż w przedmiotowej sprawie Spółka poniosła ryzyko gospodarcze nie spłacając posiadanych zobowiązań w postaci odsetek od pożyczki i należności z tytułu umowy dostawy towarów, w konsekwencji czego naraziła się na dodatkowy wydatek w postaci zwrotu kosztów finansowych poniesionych przez X - S.A.

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie (w sensie obiektywnym, a nie subiektywnym) i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego nie można stwierdzić, że działanie podatnika miało taki właśnie charakter. Poniesienie dużo większego obciążenia finansowego (w postaci zwiększonych wydatków na odsetki oraz dodatkowego zwrotu kosztów finansowych poniesionych przez inny podmiot) spowodowane działaniami podatnika polegającymi na niepłaceniu odsetek od zobowiązań nie może przyczynić się do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, skoro Spółka nie była w stanie ponosić mniejszego obciążenia finansowego (samych odsetek).

Poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego przy braku zachowania reguł należytej staranności i dostatecznego rozeznania, podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą stanowią koszty uzyskania przychodów. To podatnik ponosi ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, w związku z tym efektów nietrafnych i nieracjonalnych decyzji skutkujących powstaniem (zwiększeniem) kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa całego ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że wydatki w postaci zwrotu poniesionych pierwotnie przez X - S.A. kosztów finansowych związanych z koniecznością uzyskania przez X - S.A. środków pieniężnych, z powodu niewywiązania się przez Spółkę z umowy pożyczki oraz umowy dostawy towarów (polegające na opóźnieniu Spółki w spłacie odsetek od zobowiązań ciążących po stronie Spółki z tytułu zawarcia tych umów) - nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (ani w sposób pośredni, ani w sposób bezpośredni), w związku z czym na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego oznaczonego nr 1 i 2 uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.