IPPB3/423-1115/14-2/PK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2014 r. (data wpływu: 10 października 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania bazy klienckiej za wartość niematerialną i prawną (know-how), od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania bazy klienckiej za wartość niematerialną i prawną (know-how), od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. Sp. z o.o. (dalej "P.", "Spółka" lub "Wnioskodawca") należy do międzynarodowej grupy (dalej "Grupa" tub "Grupa Kapitałowa") zajmującej się spedycją i logistyką. Grupa działa w taki sposób, ze każda z jej Spółek zatrudnia specjalistów znających procedury celne i transportowe krajowe oraz zagraniczne na określonym obszarze. Zatem jeśli pewna część transportu organizowanego przez którąkolwiek ze Spółek Grupy przebiega przez terytorium innej Spółki lub przez inne terytorium, na którym dana Spółka może sprawować skuteczny nadzór, wówczas staje się ona podwykonawcą usług transportowych dla innej Spółki z Grupy. Taka współpraca wpływa na poprawę efektywności działalności prowadzonej przez poszczególne Spółki Grupy, a więc na redukcję kosztów, ograniczenie ryzyk oraz zwiększenie efektywności działalności i sprzedaży.

Usługi świadczone wzajemnie w Grupie związane z nadzorem i organizacją transportu mają charakter typowy spotykany praktycznie na każdym rynku, ale biorąc pod uwagę zapotrzebowanie Klientów Grupy na ściśle określony standard, znajomość klienta i dzięki strukturze Grupy - na szybki termin i niezawodność ich prawidłowego wykonania, usługi te należy uznać za nieosiągalne na rynku poza Grupą, ponieważ sposób ich świadczenia oparty jest na wypracowanym przez Grupę know-how.

Kompleksowa usługa nadzoru i organizacji transportu (może być określona też jako usługa logistyczna), polega w szczególności na:

* organizacji transportu towarów odbiorcy w transporcie międzynarodowym i krajowym morskim, kolejowym, lotniczym, samochodowym;

* organizacji przeładunku, załadunku, rozładunku towarów;

* organizacji przejścia kontenerów i ładunków pod opiekę innych służb (jeśli wymagają tego przepisy);

* organizacji czasowego przechowania (składowania) towarów, w tym usługi terminalowe i magazynowe;

* organizacja spedycji i dostawy towarów klientów pojazdami z magazynu odbiorcy i do magazynu odbiorcy;

* organizacja odbioru kontenerów i wagonów klientów na stacjach kolejowych w miejscach docelowych i ich dostawa do adresów wskazanych;

* organizacja ubezpieczenia towarów;

* sporządzenie dokumentów transportowych;

* organizacja odpraw celnych;

* zaplata w imieniu odbiorcy opłat, podatków i innych kosztów związanych z ww. usługami;

* sprawdzenie jakości i stanu towarów;

* świadczenie na rzecz odbiorcy usług konsultingowych, w szczególności co do zasad, stawek związanych z transportem towarów na danym rynku.

Powyższe składają się na jedną kompleksową usługę logistyczną i w żadnym wypadku nie należy tych usług traktować rozłącznie jako odrębnie świadczone usługi. Nawet w sytuacji, gdy dany podmiot z Grupy nie zamawia całości wymienionych usług od jednego dostawcy z Grupy, tylko ich część, zawsze są one komponowane w całą usługę logistyczną i związane z dostarczeniem towaru ostatecznego odbiorcy - Klienta Grupy do określonego miejsca przeznaczenia.

Wnioskodawca oraz inna ze spółek Grupy zlokalizowana w Austrii (dalej "P. A."), zawarły w dniu 30 kwietnia 2014 r. "Umowę przekazania klientów z jednoczesnym powstrzymaniem się przez przekazującego od świadczenia im usług w przyszłości" (dalej "Umowa"). Przedmiotem Umowy jest sprzedaż Spółce przez P. A. listy swoich klientów wraz z nazwami, warunkami zwartych z tymi klientami umów, uwagami dotyczącymi obsługi oraz informacjami o historii dotychczas świadczonego zakresu usług dla każdego z tych klientów. Przedmiotowej sprzedaży towarzyszą określone w Umowie dodatkowe warunki, w szczególności bezterminowe powstrzymanie się od obsługi klientów przez P. A., mające umożliwić skoordynowane przejęcie pozycji rynkowej P. A. przez Spółkę. W tym celu zostaną wypowiedziane umowy o świadczenie usług logistycznych, łączące przekazywanych klientów z P. A. i zostaną podpisane nowe umowy z P. Powyższy proces będzie się odbywał przy współpracy P. i P. A. Na mocy Umowy P. A. łącznie przekazuje Spółce obsługę pięćdziesięciu ośmiu klientów, obsługiwanych przez P. A. od przynajmniej kilku lat.

Umowa została zawarta w związku z rezygnacją świadczenia usług spedycyjno-transportowych w zakresie transportu, morskiego i kolejowego przez P. A., przy jednoczesnych planach rozwinięcia powyższej działalności przez P.

Dodatkowo P. A. podjęła działania zmierzające do uzyskania zgody klientów na podpisanie nowych umów z P. i ustnie taka zgodę otrzymała od wszystkich klientów. Zasadą jest, że umowy podpisane będą na takich samych warunkach, na jakich świadczone były usługi przez P. A. P. A. dostarczyła Spółce listę umów (oraz ich kopie) zawierające wszystkie informacje dotyczące klientów oraz ich zamówień.

P. będzie wykorzystywać przez okres dłuższy niż rok prawa z nabytej bazy klientów oraz wiedzę, jaką zdobył na temat rynku austriackiego dla potrzeb skutecznej obsługi tych klientów i sprzedaży na ich rzecz usług.

Informacje, jakie Spółka otrzymała w związku z zawartą Umową spełniają w szczególności następujące warunki;

* są wynikiem wypracowanego doświadczenia;

* są poufne i nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane i łatwo dostępne;

* są istotne i użyteczne dla Spółki w zakresie możliwości obsługi przejętych klientów oraz

* realizacji sprzedaży;

* są utrwalone w umowach i innych dokumentach otrzymanych od P. A. a przede wszystkim w systemie operacyjnym Grupy Kapitałowej, do którego dostęp w zakresie obsługi austriackich klientów, uzyskała Spółka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej stanowić będzie wartość początkową know-how (wartość niematerialną i prawną), o której mowa w art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne, stanowiące dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie stanowić będzie wartość początkową know-how (wartość niematerialną i prawną), od której Spółka dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("Ustawa") amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 16c Ustawy, nabyta nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: "wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiechą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z powyższego przepisu wprost wynika, iż wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how). Informacje mogą być uznane za know-how, jeżeli:

* stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

* można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

* powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny

* powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego. Przedmiotem know-how nietechnicznego są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np, projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że "know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadaje się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

* cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),

* istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),

* identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone - czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest "nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).

Powyższe stanowisko sądów (wyrażone m.in. w wyroku NSA z dnia 31 lipo a 2003 r., sygn. akt III SA 1661/02) jest zbieżne z definicją know-how zawartą rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. Urz. I, 123 z 27 kwietnia 2004 r., str. 11-17).

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą. Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, najistotniejszą wartością ekonomiczną, jaką Wnioskodawca nabył w wyniku zawarcia Umowy jest przejęcie bazy klienckiej. Przejęte Umowy określały krąg nabywców usług oraz zasady współpracy. Przedmiotem Umowy byty zatem informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia działalności P. Informacje w ten sposób zdobyte przez Spółkę spełniają cechy wskazane w orzecznictwie sądów administracyjnych jako cechy konstytuujące know-how, czyli:

* poufność: informacje przekazane Spółce nie są dostępne w sposób zwykły osobom trzecim;

* istotność: informacje te są konieczne, aby Spółka mogła prowadzić właściwą obsługę nabytych klientów;

* identyfikowalność: informacje zebrane są w dokumentacji prawnej oraz w systemie komputerowym.

Według Spółki należy uznać, iż wymieniona wyżej "baza kliencka" stanowi "know-how", a więc wartość niematerialną i prawną, zatem wydatki poniesione na jej nabycie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., tj. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 16a-16 m u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.