IPPB2/4511-444/15-4/MK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) oraz piśmie z dnia 3 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB2/4511-444/15-2/MK1 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników oraz kosztów taksówek, parkingów, wyżywienia - jest prawidłowe.

W dniu 27 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników oraz kosztów taksówek, parkingów, wyżywienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zakład Ubezpieczeń (dalej jako: "P", "Spółka", "Wnioskodawca") zatrudnia na umowy o pracę pracowników, których miejsce świadczenia pracy obejmuje określony region Polski (obszar). W przypadku tych pracowników, w świetle przepisów prawa pracy, ich wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy do różnych miejsc na terenie kraju nie można traktować jako podróży służbowej (delegacji). W dalszej części wniosku, wyjazdy niestanowiące podróży służbowej (delegacji) w rozumieniu przepisów prawa pracy, będą nazywane "Wyjazdami służbowymi" albo "Wyjazdami".

Jak w przypadku typowych delegacji mogą zdarzyć się takie sytuacje, że osoby te będą musiały nocować w miejscu wykonywania swoich czynności służbowych, ze względu na brak możliwości powrotu w tym samym dniu do miejsca zamieszkania. Spółka, jako pracodawca tych osób będzie pokrywała koszty związane z tymi noclegami.

Ponadto, w związku z analizowanymi Wyjazdami służbowymi, pracownicy mogą ponosić również inne wydatki, np. koszty taksówek, parkingów, wyżywienia (łącznie wszelkie poniesione koszty dalej jako "Wydatki"). Spółka będzie dokonywała zwrotu poniesionych przez pracowników Wydatków na podstawie dokumentów (faktury, rachunki) wystawionych na Spółkę potwierdzających poniesione przez pracownika wydatki.

Analizowane wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 25 czerwca 2015 r. Nr IPPB2/4511-444/15-2/MK1 wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

* przeformułowanie pytania tak, aby dotyczyło ciążących na Spółce obowiązków płatnika / informacyjnych związanych z ewentualnie powstałym po stronie pracowników przychodem, ponieważ sformułowane pytanie odnosi się tylko i wyłącznie do skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników, natomiast nie dotyczy obowiązków Spółki jako zainteresowanego występującego z wnioskiem o wydanie interpretacji w swojej indywidualnej prawie.

* przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego adekwatnego do przeformułowanego pytania.

* w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 czerwca 2015 r.

Wniosek uzupełniono w terminie pismem z dnia 3 lipca 2015 r. (data nadania 3 lipca 2015 r., data wpływu 6 lipca 2015 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika / informacyjne w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze zwrotem Wydatków finansowanych przez pracodawcę, jeżeli pracownik nie odbywa co prawda podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba poniesienia Wydatków jest związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość Wydatków finansowanych przez pracodawcę nie będzie stanowiła dla pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pracownik nie odbywa co prawda podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba poniesienia Wydatków jest związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Na wstępie Wnioskodawca zwraca uwagę, iż niezależnie od tego, czy pracownik przebywa w delegacji służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, czy też jego wyjazd nie posiada takiego statusu, to pobyt w danym miejscu i ewentualna konieczność poniesienia Wydatków jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz. Dla pracownika, taki wyjazd jest obowiązkiem pracowniczym i nie można twierdzić, że osiąga z tego tytułu korzyści osobiste, którymi mógłby swobodnie i dobrowolnie rozporządzać. Wręcz przeciwnie, Wyjazdy służbowe pracowników wiążą się ze znacznymi niedogodnościami po ich stronie, takimi jak rozłąka z rodziną, niestandardowe godziny pracy, itp.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w rozważanym stanie faktycznym nie jest spełniona fundamentalna przesłanka opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mianowicie, po stronie pracowników nie powstaje dochód. Według niekwestionowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych oraz stanowiska Trybunału Konstytucyjnego (dalej: "Trybunał"), o dochodzie można mówić w sytuacji, gdy dany podatnik osiąga korzyść majątkową albo poprzez zwiększenie swojego majątku albo zwolnienia się z obowiązku zapłaty długu. (Por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wyrok NSA z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12). W rozważanym przypadku nie można mówić o jakimkolwiek przysporzeniu majątkowym. Pracownik ponosi wydatki w imieniu pracodawcy ze swojego prywatnego majątku i te wydatki są mu następnie zwracane. Zatem, z punktu widzenia pracownika, po zwrocie wydatków jego majątek wynosi dokładnie tyle samo, ile wynosił przed ich poniesieniem, czyli nie powstaje po jego stronie żadne przysporzenie majątkowe. Nie można również twierdzić, że pracownik ponosi wydatki, które przynoszą mu korzyści osobiste. Wszystkie wydatki ponoszone przez pracowników są związane z prawidłowym wykonywaniem obowiązków pracowniczych i pracownik nie musiałby ich ponosić, gdyby takich obowiązków nie zlecił mu pracodawca.

Wnioskodawca w całej rozciągłości zgadza się ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA"), zgodnie z którym "przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca". (Wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12).

Należy wskazać, że w przypadku, gdyby pracodawca nie zwrócił pracownikowi analizowanych wydatków, wówczas majątek pracownika uległby de facto uszczupleniu, co byłoby niezgodne z przepisami Kodeksu pracy oraz stanowiskiem NSA.

Dodatkowo, zgodnie z art. 94 pkt 2 i 2a ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141 - dalej "Kodeks pracy"), pracodawca jest obowiązany w szczególności:

* organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy

* organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie

Odnosząc się do powyższych regulacji, należy wskazać, że według NSA "obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. (...) Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości." (ibidem)

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe rozważania należy w całej rozciągłości analogicznie zastosować do innych niż noclegi Wydatków związanych z Wyjazdami służbowymi pracowników.

Należy również zwrócić uwagę, że kwestia powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., była przedmiotem analizy Trybunału, zdaniem którego za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można twierdzić, że świadczenia, za które są zwracane Wydatki poniesione pierwotnie przez pracownika, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie pracodawcy). Ponadto, tak jak wspomniano we wcześniejszym wywodzie, nie przyniosły one pracownikowi korzyści w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W konsekwencji, wskazany przez Trybunał warunek 2) nie jest spełniony, a zatem w myśl wyroku Trybunału nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia po stronie pracownika.

Reasumując, w świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że wartość Wydatków finansowanych przez pracodawcę nie będzie stanowiła dla pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pracownik nie odbywa co prawda podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba poniesienia Wydatków jest związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy nie będą na nim ciążyły obowiązki płatnika / informacyjne w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze zwrotem Wydatków finansowanych przez pracodawcę, jeżeli pracownik nie odbywa co prawda podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba poniesienia Wydatków jest związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika.

Na wstępie Wnioskodawca zwraca uwagę, iż w całej rozciągłości podtrzymuje stanowisko wraz z uzasadnieniem przedstawionym we Wniosku.

Jak zostało wykazane w uzasadnieniu Wniosku, wartość Wydatków finansowanych przez pracodawcę nie będzie stanowiła dla pracownika przychodu ze stosunku pracy. Skoro zatem nie powstaje przychód ze stosunku pracy, to Wnioskodawca jako pracodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do wyliczenia, poboru i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dodatkowo, Wnioskodawca podtrzymuje pogląd wyrażony we Wniosku, zgodnie z którym "w rozważanym przypadku nie można mówić o jakimkolwiek przysporzeniu majątkowym". W konsekwencji, po stronie pracownika nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "u.p.d.o.f."), a zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do spełnienia obowiązków informacyjnych, o których mowa w u.p.d.o.f.

Ponadto, Wnioskodawca zwraca uwagę, iż stanowisko zaprezentowane we Wniosku oraz w odpowiedzi na wezwanie zbieżne jest z odpowiedzią Ministra Finansów (sygn. DD3.055.3.2015.MCA) z dnia 29 maja 2015 r. (tekst jedn.: wydanym po złożeniu przez Wnioskodawcę Wniosku) na pismo Rzecznika Praw Obywatelskich, w której Minister podzielił "zapatrywanie Naczelnego Sądu Administracyjnego (...), zgodnie z którym zapłatę przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracownika) należy traktować jako wydatek ponoszony w interesie pracodawcy, a nie pracownika. W związku z powyższym sfinansowanie noclegu takiego pracownika nie może być uznane za element jego przychodów."

Reasumując, skoro po stronie pracownika nie powstanie przychód podatkowy wynikający ze zwrotu Wydatków finansowanych przez pracodawcę, jeżeli pracownik nie odbywa co prawda podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba poniesienia Wydatków jest związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika, to także po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek poboru podatku jako płatnik w rozumieniu przepisów u.p.d.o.f., tj. w szczególności na podstawie art. 31 u.p.d.o.f. Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do innych obowiązków informacyjnych wynikających z u.p.d.o.f., w szczególności do sporządzania informacji PIT-8C na podstawie art. 42a u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo - odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.