IPPB2/436-703/14-4/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 stycznia 2015 r. (data nadania 2 stycznia 2015 r., data wpływu 5 stycznia 2015 r.) na wezwanie z dnia 22 grudnia 2014 r. (data doręczenia 31 grudnia 2014 r.) Nr IPPB2/436-703/14-2/AF o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty solidarnej kredytu - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty solidarnej kredytu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w kwietniu 2011 r. razem z rodzicami - B. i J. wzięła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania. Wnioskodawczyni od 2009 r. pracuje na umowę o dzieło, pracodawca odmawia stałego etatu mimo że dwa lata temu Wnioskodawczyni skończyła studia. Rodzice chcąc pomóc Wnioskodawczyni (Wnioskodawczyni nie ma zdolności kredytowej) postanowili wziąć z nią kredyt. W powstałej sytuacji Wnioskodawczyni została trzecim kredytobiorcą, rodzice odpowiednio pierwszym i drugim. Z racji wieku rodziców kredyt nie mógł być przeznaczony na długi okres - dostano go na 16 lat. Mama Wnioskodawczyni w chwili wzięcia kredytu miała 54 lata. W związku z krótkim okresem spłaty, raty są dosyć duże. Rodzice jako współkredytobiorcy spłacają swoją część kredytu, zwłaszcza, że warunki finansowe Wnioskodawczyni na to nie pozwalają. Mieszkanie od chwili zakupu jest własnością Wnioskodawczyni (dziecka) co potwierdza akt notarialny, natomiast kapitał i naliczane odsetki - kredyt od chwili zaciągnięcia spłacają rodzice razem z Wnioskodawczynią - spłacają go solidarnie. Rodzice przelewają Wnioskodawczyni na konto kredytowe część długu, drugą przelewa Wnioskodawczyni. Sytuacja finansowa Wnioskodawczyni w ciągu trzech lat nie uległa zmianie. Wnioskodawczyni nie otrzymała także stałej umowy o pracę. Rodzice pozostają więc nadal współkredytobiorcami spłacając razem z nią zadłużenie.

Pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. nr IPPB2/436-703/14-2/AF wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

* uzupełnienie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez wskazanie: czy pomiędzy Wnioskodawczynią a jej rodzicami z tytułu spłaty wspólnie zaciągniętego kredytu została zawarta umowa darowizny lub umowa zwolnienia z długu,

* ponowne sprecyzowanie pytania zadanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od spadków i darowizn w taki sposób, aby w konsekwencji możliwe było wydanie w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej - interpretacji przepisów prawa podatkowego,

* przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, które winno być powiązane z przedstawionym stanem faktycznym i ponownie sprecyzowanym pytaniem.

Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie, wskazując, że pomiędzy nią, a jej rodzicami z tytułu spłaty wspólnie zaciągniętego kredytu nie została zawarta umowa darowizny ani zwolnienia z długu.

Wnioskodawczyni ponownie sprecyzowała pytanie oraz przedstawiła własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców Wnioskodawczyni) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego spoczywającego na Wnioskodawczyni, określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy i w związku z tym podlega obowiązkowi zgłoszenia nabycie majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2.

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch kredytobiorców (rodziców) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy. Art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zgodnie z brzmieniem ust. 1 powyższego artykułu wymienionej ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

Artykuł 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje w jasny, precyzyjny sposób przedmiot, który podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Przedmiotowy kredyt hipoteczny stanowi zobowiązanie solidarne, które zgodnie z brzmieniem art. 366 paragraf 1 k.c. oznacza sytuację, w której kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Kolejny art. 366 paragraf 2 k.c. przynosi informacje, iż "aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani". W związku z tym spłata długu przez dwóch współkredytobiorców (rodziców) stanowi spłatę ich własnego długu do którego świadomie przystąpili.

Artykuł 367 paragraf 1 k.c. stanowi, że "jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może ona żądać zwrotu od współdłużników". Wynika z tego, iż fakt spłaty zobowiązania przez jednego z dłużników oznacza, iż może on stać się wierzycielem wobec pozostałych współdłużników.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela wszyscy solidarni dłużnicy pozostają zobowiązani. Każdy z nich odpowiada więc za całość długu, a nie tylko za część.

W zaistniałej sytuacji, gdy jeden z dłużników (jako strona zobowiązania solidarnego) spłaca całość zadłużenia, aby zwolnić się z długu, nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec powyżej przedstawionych przepisów, należy jasno stwierdzić, iż fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez pozostałych dwóch kredytobiorców (rodziców Wnioskodawczyni) nie może wiązać się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy.

Skoro nie występuje obowiązek podatkowy określony w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni uznaje, iż zgłoszenie nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2 jest bezprzedmiotowe i bezzasadne.

Stanowisko zajęte przez Wnioskodawczynię w podobnych stanach faktycznych potwierdzane były w innych interpretacjach indywidualnych:

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2011 r. nr ILPB2/436-204/11-2/MK,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 lutego 2013 r., nr ITPB2/436-210/12/TJ,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r., nr IPPB2/436-302/13-4/AF,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 czerwca 2014 r., nr IPPB2/436-313/14-2/MZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

3. Zasiedzenia;

Określony w zacytowanym przepisie przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką możnaby mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami - lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że spłata kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców Wnioskodawczyni), który to kredyt zaciągnięty został przez Wnioskodawcę i jej rodziców nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie podatku od spadków i darowizn u Wnioskodawczyni. Tym samym na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek złożenia zgłoszenia SD-Z2 do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.