IPPB2/436-30/13-2/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu 16 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przeniesienia własności zabudowanej nieruchomości gruntowej zawartej na podstawie art. 231 Kodeksu cywilnego - jest prawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przeniesienia własności zabudowanej nieruchomości gruntowej zawartej na podstawie art. 231 Kodeksu cywilnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 3 grudnia 2003 r. osoby fizyczne nabyły własność niezabudowanej nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta została oddana do używania spółce jawnej (na podstawie umowy użyczenia zawartej w 2003 r.). która następnie w 2010 r. przekształciła się w spółkę komandytową - T. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej również "Wnioskodawca" lub "Spółka"). Wspólnikami spółki komandytowej są między innymi osoby fizyczne, które są właścicielami nieruchomości gruntowej. Na przedmiotowej nieruchomości w 2006 r. Spółka wybudowała w ramach działalności gospodarczej budynek - hale produkcyjno-uslugową przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskująca spółka poniosła z tytułu budowy spore nakłady finansowe, które łącznie przekraczają wartość zajętej na budowę budynku działki. Z tego względu zapadła decyzja o zawarciu umowy przeniesienia własności nieruchomości gruntowej na rzecz Spółki w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu umowy przeniesienia własności zabudowanej nieruchomości gruntowej zawartej na podstawie art. 231 Kodeksu cywilnego u Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu zawarcia z właścicielami działki, na której Spółka wniosła budynek - hale produkcyjno-usługową, umowy przeniesienia własności nieruchomości w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ rodzaj tej czynności nie znajduje się w katalogu zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej ustawy o p.c.c.), w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy o p.c.c. zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o p.c.c.).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma istotne konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zasadę numerus clausus czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył jednocześnie od opodatkowania inne, podobne czynności, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności nie wymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyuczone.

Podkreślenia wymaga fakt, że nabycie własności rzeczy może nastąpić w drodze szeregu różnego rodzaju czynności, nie tylko w drodze umowy sprzedaży, ale również w drodze umowy zamiany, darowizny, dożywocia, zniesienia współwłasności, przekazania nieruchomości lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy (art. 155 kodeksu cywilnego). Katalog czynności skutkiem, których jest przeniesienie własności nieruchomości jest otwarty, obejmuje nie tylko umowy nazwane, ale również inne umowy nienazwane, które wywołują taki skutek. Ustawodawca w art. 1 ust. 1 ustawy o p.c.c. zdecydował się jednak na opodatkowanie tylko niektórych rodzajów czynności. Jeżeli czynność skutkująca przeniesieniem własności rzeczy nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych umów zawartych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu to w konsekwencji, jako czynność w nim nie wymieniona nie podlega podatkowi. Katalog czynności podlegających p.c.c. jest katalogiem zamkniętym. I niesie to istotne konsekwencje, gdyż zgodnie z podstawową zasadą państwa prawa obowiązki podatkowe nałożone mogą być jedynie w drodze ustawy. Z tego względu, jeżeli ustawa nie nakłada obowiązku podatkowego, tym bardziej nie może być on nałożony w drodze rozszerzającej wykładni organów podatkowych.

Stosownie do art. 231 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny właściciel gruntu, na którym wzniesiono budynek lub inne urządzenie o wartości przenoszącej znacznie wartość zajętej na ten cel działki, może żądać, aby ten, kto wzniósł budynek lub inne urządzenie, nabył od niego własność działki za odpowiednim wynagrodzeniem. Umowa zawarta na podstawie art. 231 Kodeksu cywilnego jest inną umową nienazwaną skutkującą przeniesieniem własności. Nie jest typową umową sprzedaży zawieraną przez dwa niezależne podmioty lecz jest umową, której podstawą zawarcia jest zaistnienie ściśle określonych okoliczności wymienionych w tym przepisie. Z chwilą gdy dochodzi do sytuacji, iż na nieruchomości gruntowej inny podmiot, nie będący właścicielem gruntu, wznosi budynek, którego wartość znacznie przenosi wartość zajętej na ten cel działki u właściciela nieruchomości powstaje roszczenie (może on żądać) zawarcia umowy przenoszącej własność działki wraz z budynkiem.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca dokona zawarcia umowy, w formie aktu notarialnego, w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego, skutkiem której dojdzie do przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy własności gruntu oddanego uprzednio na podstawie umowy użyczenia do używania przez Wnioskodawcę, na którym w ramach prowadzonej działalności wybudował on budynek produkcyjno-usługowy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz obowiązujący stan prawny, należy stwierdzić, że ze względu na zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zawarty w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, przeniesienie własności nieruchomości w trybie art. 231 Kodeksu cywilnego nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Zatem z tytułu tej czynności na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza szereg interpretacji. Przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 stycznia 2010 r. sygn. ILPB2/436-230/09-4/MK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10 października 2011 r., sygn. IBPBII/1/436-333/11/MZ czy też inna interpretacja tego samego organu z dnia 18 października 2011 r. sygn. IBPBII/1/436-339/11/AA. Wnioskodawca ma świadomość, że są to akty wydane w indywidualnych sprawach, niemniej jednak mając na uwadze konieczność zachowania jednolitości orzecznictwa w zakresie spraw podatkowych oraz fakt publicznego udostępniania takich interpretacji w Systemie Informacji Podatkowej (SIP) stanowiska organów podatkowych nie powinny być skrajnie odmienne.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż interpretacje te co do zasady wiążą w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.