IPPB2/436-268/13-4/MZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2013 r. (data wpływu 23 maja 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lipca 2013 r. (data nadania 9 lipca 2013 r., data wpływu 11 lipca 2013 r.) na wezwanie z dnia 4 lipca 2013 r. Nr IPPB2/436-268/13-2/MZ (data nadania 5 lipca 2013 r., data doręczenia 8 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 30 stycznia 2013 r. została zawarta umowa pożyczki kwoty pieniężnej pomiędzy dwiema kościelnymi osobami prawnymi. Pożyczkodawcą jest Zgromadzenie Księży, a Pożyczkobiorcą - Zgromadzenie Sióstr, Prowincja.

Pismem z dnia 4 lipca 2013 r. Nr IPPB2/436-268/13-2/MZ wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez:

* przesłanie dokumentu (oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo Pani do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1 punkt 1b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z dnia 9 września 2000 r., że od umowy pożyczki pieniędzy należy się podatek, podatek taki rzeczywiście należy się wobec brzmienia art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku państwa do kościoła katolickiego w RP (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca wnosi o interpretację przepisu prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, to jest przepisu art. 1 ustęp 1 punkt 1b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem wnioskodawcy przepis ten wyłączony jest w przypadku umowy pożyczki zawartej pomiędzy dwiema kościelnymi osobami prawnymi, która to pożyczka nie jest przeznaczona do działalności gospodarczej. W stanie faktycznym sprawy umowa pożyczki została zawarta pomiędzy dwiema kościelnymi osobami prawnymi i nie jest ona przeznaczona do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca uważa, że przepis art. 1 ust. 1 pkt 1b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest wyłączony przez przepis art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 19089 r. o stosunku państwa do kościoła w RP i dlatego od takiej umowy pożyczki nie powinien być pobrany podatek.

Wnioskodawca otrzymał już postanowienie z dnia 6 maja 2013 r. Nr IPPB2/436-95/13-4/MZ, w którym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odmówił wszczęcia postępowania, twierdząc, że wnioskodawca przedstawił do interpretacji przepis, który nie jest przepisem prawa podatkowego. Dlatego Wnioskodawca przedstawia ponowny wniosek o interpretację art. 1 ust. 1 pkt 1b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, który to przepis na pewno należy do przepisów podlegających interpretacji, jako przepis prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ponieważ przepisy ww. ustawy nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem to w tej materii należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego.

Artykuł 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa została zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, natomiast obowiązek podatkowy w myśl art. 4 pkt 7 ciąży na biorącym pożyczkę.

W art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z późn. zm.) ustawodawca przewidział zwolnienie o charakterze przedmiotowym.

W myśl tego przepisu nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich przedmiotem są:

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 pkt 7 tej ustawy osobami prawnymi są prowincje zakonów, będące personalnymi jednostkami organizacyjnymi Kościoła.

Należy zauważyć, iż przepis art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej nie zawiera w swej treści zapisu o zwolnieniu od podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazując jedynie na zwolnienie od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej. W odniesieniu do opłaty skarbowej należy jednak w takiej sytuacji odwołać się do ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 tej ustawy jeżeli obowiązujące przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie dotyczącym czynności cywilnoprawnych opodatkowanych w niniejszej ustawie (ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych), rozumie się przez to przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Dokonując zatem interpretacji przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, że jeżeli w innych aktach prawnych przepisy powołują się na przepisy o opłacie skarbowej w zakresie odnoszącym się do czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to pomimo odwoływania się do prawnej instytucji opłaty skarbowej należy stosować przepisy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z uwagi na powyższe, w odniesieniu do sytuacji uregulowanej w art. 55 ust. 6 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, należy przyjąć, iż przepis ten w zakresie zwolnienia od opłaty skarbowej odnosi się do czynności cywilnoprawnych opodatkowanych na podstawie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zatem odpowiednie przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych mają zastosowanie do wskazanego wyżej przepisu ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym omawiane zwolnienie odnosi się do konkretnych czynności, z zastrzeżeniem, iż rzeczy i prawa będące przedmiotem transakcji nie mogą być przeznaczone do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, dokonując wykładni art. 55 ust. 6 pkt 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych należy stwierdzić, iż nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne jest zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, jeżeli przedmiotem tych czynności są rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej.

Wskazane powyżej zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych ma zatem zastosowanie w sytuacji, gdy stroną czynności cywilnoprawnej, np. umowy kupna - sprzedaży prawa majątkowego, jest kościelna osoba prawna - np. prowincja zakonu, a rzecz lub prawo majątkowe, będące przedmiotem tej umowy nie jest przeznaczone do działalności gospodarczej.

Należy tutaj nadmienić, iż wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest zatem w tym przypadku zastosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 stycznia 2013 r. została zawarta umowa pożyczki kwoty pieniężnej pomiędzy dwiema kościelnymi osobami prawnymi. Pożyczkodawcą jest Zgromadzenie Księży, a Pożyczkobiorcą - Zgromadzenie Sióstr, Prowincja.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że z tytułu zawarcia umowy pożyczki Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. W powyższej sprawie nie będzie miało zastosowania zwolnienie zawarte w art. 55 ust. 6 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Należy nadmienić, iż zgodnie z tym przepisem nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne jest zwolnione od podatku, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy i prawa nie przeznaczone do działalności gospodarczej. Przepis ten odnosi się wyłącznie do nabywania i zbywania rzeczy i praw majątkowych, nie dotyczy innych czynności cywilnoprawnych, w tym umów pożyczek. Tym samym przepis art. 55 ust. 6 ustawy nie ma w powyższej sprawie zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.