IPPB2/415-868/12-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2012 r. (data wpływu 1 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank (dalej:"Bank") posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza stałymi miejscami wykonywania pracy, w tym siedzibą Banku. Bank uregulował kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez opracowanie "Zasad użytkowania samochodów służbowych w Banku (...)" (dalej: "Zasady"). Zgodnie z Zasadami, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy Banku (dalej: "pracownicy"). Zgodnie z Zasadami, użytkownik samochodu ma obowiązek m.in.:

* dbać o samochód zgodnie z instrukcją obsługi danej marki samochodu,

* zamykać samochód na zamki fabryczne i inne zabezpieczenia oraz włączać urządzenie alarmowe,

* dokonywać przeglądów i badań technicznych w czasie wyznaczonym, w autoryzowanych stacjach obsługi danej marki, wskazanych przez Centrum Obsługi Kierowców danego leasingodawcy,

* należycie zabezpieczać samochód przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* wydać pojazd Bankowi w stanie niepogorszonym po zakończeniu jego użytkowania (z uwzględnieniem zużycia eksploatacyjnego).

Zgodnie z § 4 pkt 4 Zasad, przy przekazaniu samochodu w użytkowanie, dodatkowo użytkownik podpisuje oświadczenie pracownika Banku o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie.

Uwzględniając zasady odpowiedzialności pracowników za powierzone im mienie, a także charakter pracy użytkowników samochodów służbowych oraz względy ekonomiczne związane z zapewnieniem miejsc parkingowych przy siedzibie Banku i innych miejscach stałego wykonywania pracy przez użytkowników samochodów (dalej miejsca określane jako "Spółka"), miejsca parkingowe samochodów służbowych zostały określone jako miejsca w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej wyżej sytuacji powstanie u korzystających z samochodów służbowych pracowników przychód podlegający opodatkowaniu, który musiałby być uwzględniony przez Bank (jako płatnika) przy kalkulowaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu przejazdów z miejsca parkowania wyznaczonego przez Bank w okolicach miejsca lub w miejscu zamieszkania pracownika użytkującego samochód do Spółki i z powrotem.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Banku taki przychód nie powstanie. Przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania wyznaczonym przez pracodawcę, a miejscem stałego wykonywania pracy (np. miejscem w którym znajduje się siedziba Banku), nie stanowią dla pracowników Banku nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) (dalej: "ustawa o p.d.o.f."), a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jednocześnie Bank wskazuje, że w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej wyżej regulacji, w ocenie Banku, nie można twierdzić, że pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki oraz ze Spółki do miejsca parkowania uzyskują przychody ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia. Podkreślenia wymaga, że miejsce parkowania samochodu służbowego zostało pracownikowi wyznaczone przez Bank zgodnie z obowiązującymi Zasadami. Jest to uzasadnione potrzebą zabezpieczenia możliwości sprawnego dojazdu do miejsc wykonywania pracy. W szczególności, jeżeli pracownicy rozpoczynają dzień od wyjazdów służbowych, unikają konieczności wcześniejszego dojazdu do Spółki by następnie rozpocząć przejazd samochodem służbowym poza Spółkę. Efektem tego jest skrócenie czasu dojazdu, poprzez to zwiększenie motywacji pracowników, którzy zaoszczędzony czas mogą wykorzystać na efektywną pracę na rzecz Banku.

Należy wskazać, że aby powstał przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia niezbędnym jest uzyskanie przez podatnika korzyści, wzbogacenia, przysporzenia. Zatem dla powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia niezbędne jest łączne wystąpienie dwóch elementów: korzyści otrzymującego i braku jakiegokolwiek wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego. Warto dodać, że powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądów administracyjnych. Przykładowo, Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 marca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wr 1455/09) stwierdził: "świadczenie nieodpłatne to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmowym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy ani też zobowiązuje się do przyszłych świadczeń". Tak też definiuje "nieodpłatne świadczenie" skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 26 października 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 531/11).

Podkreślenia wymaga, że w sytuacji, w której pracownik wykorzystuje samochód służbowy w związku ze świadczoną pracą, nie uzyskuje on jakiegokolwiek świadczenia od pracodawcy pod tytułem darmym. Na mocy bowiem zawartej z pracodawcą umowy, pracownik jest zobowiązany do wykonywania określonych działań na jego rzecz. Przydzielenie samochodu przez pracodawcę umożliwia jedynie prawidłowe i/lub bardziej efektywne wykonywanie obowiązków przez pracownika.

Konsekwentnie, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do wykonywania czynności służbowych nie może być mowy o nieodpłatnym świadczeniu generującym przychód podatkowy po stronie podatnika. Przeciwnie, samochód pełni jedynie funkcję "narzędzia" przy wykonywaniu obowiązków służbowych.

Wskazać należy, że pracownicy którym powierzono samochody służbowe wykonują część czynności poza Spółką. Pracownicy ci często uczestniczą w spotkaniach poza Spółką oraz wyjeżdżają w podróże służbowe.

Zatem, z uwagi na charakter pracy pracowników użytkujących samochody służbowe, ekonomicznie uzasadnionym jest, aby pracownicy parkowali wykorzystywane przez siebie samochody odpowiednio w miejscu swojego zamieszkania, tak aby w przypadku wyjazdów w podróże służbowe bądź na spotkania każdorazowo nie musieli uprzednio dojeżdżać do Spółki. W ocenie Banku, nieracjonalne wydaje się by w sytuacjach wskazanych wyżej pracownicy musieli jechać do Spółki w celu zabrania samochodu służbowego i następnie wyjeżdżać w podróż służbową, na spotkanie lub w innym celu służącym pracodawcy. W tym kontekście oczywistym jest, że część zadań służbowych jest wykonywana przez pracowników w danym dniu przed przyjazdem do Spółki. Należy wskazać, że analogiczna sytuacja będzie miała miejsce, w sytuacjach w których pracownicy jadą ze Spółki na spotkanie bądź wykonują inne zadania zlecone przez pracodawcę. W takich przypadkach nieracjonalny byłby, w ocenie Banku, powrót pracownika do Spółki w celu pozostawienia samochodu służbowego. Podkreślenia wymaga również, że zdarzają się sytuacje, w których pracownicy późną porą kończą jedno spotkanie i następnego dnia od rana uczestniczą w kolejnym.

Podsumowując, zakres zadań i dyspozycyjność mają w opisywanej sytuacji zasadnicze znaczenie; nie ma więc wątpliwości, że za jazdy służbowe należy uznać również dojazd do miejsca świadczenia pracy i z powrotem.

Należy wskazać, że również względy ekonomiczne oraz brak możliwości zapewnienia wystarczającego bezpieczeństwa parkowanych samochodów służbowych przy budynkach Spółki wpłynęły na decyzję Banku o wyznaczeniu miejsc parkingowych dla samochodów służbowych w okolicach miejsc lub w miejscach zamieszkania użytkujących je pracowników. Nie bez znaczenia jest lokalizacja siedziby Banku w centrum miasta oraz fakt, że Bank nie dysponuje miejscami w garażu w ilości odpowiadającej liczbie posiadanych samochodów służbowych.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 lutego 2009 r. (znak: IBPBII/1/415-89/09/HK) stwierdzając: "w świetle wskazanego wyżej przepisu (art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. - wyjaśnienie Banku) pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby płatnika oraz z siedziby płatnika do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym Regulaminem. Sytuacja taka występuje w sytuacji, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłaby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność".

Ponadto, należy przywołać przepisy obowiązujące pracowników określające m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Zgodnie z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Zgodnie z przywołanym przepisem, pracownik jest zobowiązany do dbania o powierzony mu przez pracodawcę samochód. Parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Bank miejscach np. w okolicach miejsca lub w miejscu zamieszkania pracownika użytkującego służbowy samochód, gwarantujących w najwyższym stopniu ich bezpieczeństwo jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Należy wskazać, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 14 sierpnia 2012 r. (znak: IPPB2/415-556/12-2/AS), z dnia 20 grudnia 2011 r. (znak: IPPB4/415-814/11-2/JK2) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2010 r. (znak: IPPB2/415-168/10-2/AS). W przywołanej interpretacji z maja 2010 r. Dyrektor stwierdził, że "przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania".

Dyrektor tej samej Izby w interpretacji indywidualnej z dnia 20 sierpnia 2009 r. (znak: IPPB2/415-361/09-4/MK) potwierdził, że "przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywany w celach służbowych".

Należy wskazać, że podobnie wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2011 r. (znak: ILPB2/415-642/11-2/JK).

Podsumowując, w przypadku gdy pracownicy korzystają z samochodów służbowych na potrzeby wykonywanej pracy, w tym przemieszczając się pojazdami z miejsca ich parkowania w okolicach swojego miejsca zamieszkania, do miejsca, w których będą wykonywali pracę i z powrotem, nie uzyskują z tego tytułu przychodu podatkowego, a co za tym idzie Bank, jako pracodawca, nie ma obowiązku pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Bank posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza stałymi miejscami wykonywania pracy, w tym siedzibą Banku. Bank uregulował kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych poprzez opracowanie zasad użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z Zasadami, osobami upoważnionymi do użytkowania samochodów są pracownicy Banku. Zgodnie z Zasadami, użytkownik samochodu ma obowiązek m.in.: dbać o samochód zgodnie z instrukcją obsługi danej marki samochodu; zamykać samochód na zamki fabryczne i inne zabezpieczenia oraz włączać urządzenie alarmowe; dokonywać przeglądów i badań technicznych w czasie wyznaczonym, w autoryzowanych stacjach obsługi danej marki, wskazanych przez Centrum Obsługi Kierowców danego leasingodawcy; należycie zabezpieczać samochód przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem; wydać pojazd Bankowi w stanie niepogorszonym po zakończeniu jego użytkowania (z uwzględnieniem zużycia eksploatacyjnego).

Zgodnie z § 4 pkt 4 Zasad, przy przekazaniu samochodu w użytkowanie, dodatkowo użytkownik podpisuje oświadczenie pracownika Banku o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Uwzględniając powyższe oraz względy ekonomiczne związane z zapewnieniem miejsc parkingowych przy siedzibie Banku i innych miejscach stałego wykonywania pracy przez użytkowników samochodów, miejsca parkingowe samochodów służbowych zostały określone jako miejsca w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Banku (płatnika) oraz z siedziby Banku do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Banku. Sytuacja taka występuje w sytuacji, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłyby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, iż interpretacje zostały wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.