IPPB2/415-827/12/15-7/S/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 451/13 z dnia 24 lipca 2013 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2012 r. (data wpływu 17 września 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przekazania podatnikowi informacji PIT-8C w formie elektronicznej - jest prawidłowe.

W dniu 17 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przekazania podatnikowi informacji PIT-8C w formie elektronicznej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wykonując dyspozycję art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) Bank wystawia informacje PIT-8C, które są przesyłane do klientów Domu Maklerskiego (jednostki organizacyjnej Banku) - podatników dokonujących transakcji na instrumentach finansowych i uzyskujących dochody z odpłatnego zbycia lub realizacji tych instrumentów. Dodatkowo informacja ta jest przekazywana urzędom skarbowym właściwym ze względu na miejsce zamieszkania podatników (względnie właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych). Bank rozważa możliwość przygotowywania od 2013 r. i przekazywania Klientom Domu Maklerskiego informacji PIT-8C w formie elektronicznej (w formacie pliku PDF, z ang.: Portable Document Format, czyli przenośny format dokumentu).

Informacje będą przygotowane zgodnie zobowiązującym wzorem, wynikającym z Rozporządzenia Ministra Finansów wykonawczego do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (obecnie jest to Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, Dz. U. z 2011 r. Nr 252, poz. 1514 z późn. zm.) oraz będą udostępniane Klientom poprzez stronę internetową Domu Maklerskiego.

Klient, mający dostęp do strony internetowej Domu Maklerskiego i logujący się z użyciem spersonalizowanego hasła, będzie pobierał elektroniczną wersję informacji PIT-8C w formacie pliku PDF, rezygnując z otrzymania wersji papierowej. Dzięki spersonalizowanemu dostępowi do strony internetowej po pobraniu przez Klienta wersji elektronicznej Dom Maklerski będzie mógł potwierdzić fakt złożenia w określonej dacie przez danego Klienta powyższego oświadczenia o rezygnacji z papierowej wersji PIT-8C oraz fakt pobrania elektronicznego PIT-8C. W związku ze spersonalizowaniem dostępu do strony internetowej, Dom Maklerski nie będzie zamieszczał na pliku PDF z informacją PIT-8C tzw. bezpiecznego podpisu elektronicznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie podatnikowi informacji PIT-8C w opisany wyżej sposób wypełnia dyspozycję art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą wystawienia informacji PIT-8C jest art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: ustawa). Zasadniczym powodem wprowadzenia obowiązku przekazania ww. informacji jest dostarczenie podatnikom, dokonującym odpłatnego zbycia lub realizacji praw z instrumentów finansowych, danych potrzebnych do sporządzenia rocznego zeznania podatkowego (bez informacji PIT-8C wypełnienie przez nich obowiązku złożenia zeznania byłoby znacząco utrudnione).

Przepisy ustawy nie regulują natomiast szczegółowo zasad przekazywania podatnikom informacji wskazanej w art. 39 ust. 3 ustawy, poprzestając jedynie na samym ustanowieniu obowiązku przekazania tej informacji podatnikowi. Również i przepisy Ordynacji podatkowej oraz przepisy wydanych na jej podstawie rozporządzeń wykonawczych, regulacji takich nie zawierają. Należy zatem przyjąć, że doręczenie podatnikowi informacji PIT-8C może nastąpić nie tylko przez bezpośrednie jej doręczenie, w sposób zwyczajowo przyjęty, w każdym miejscu, w którym się zastanie adresata, czy też przez operatora pocztowego, ale również za pomocą środków komunikacji elektronicznej w sposób opisany w niniejszym wniosku, pod warunkiem jednak, że będzie ona zawierała wszystkie informacje ujęte we wzorze PIT-8C ustalonym przepisami wykonawczymi do ustawy wydanymi przez Ministra Finansów, jak również zostanie zachowany układ graficzny określony tym wzorem.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 stycznia 2012 r. (sygn. IPPB2/415-886/11-2/MK1), w której uznano prawo podmiotu prowadzącego działalność maklerską do udostępniania elektronicznej wersji informacji PIT-8C na zabezpieczonej platformie internetowej oraz przesyłania takiej informacji za pomocą poczty elektronicznej, w tym również bez tzw. bezpiecznego podpisu elektronicznego.

Dodatkowym argumentem, potwierdzającym, iż przekazywanie informacji w formie elektronicznej jest zrównane z formą materialną, jest fakt, iż forma elektroniczna dokumentów jest przewidziana w przepisach regulujących funkcjonowanie banków (art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.), oraz podmiotów uczestniczących w obrocie instrumentami finansowymi (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538). Co więcej, w praktyce działalności instytucji finansowych, elektroniczna forma np. wyciągów z rachunków jest już bardzo rozpowszechniona. Tym bardziej nie powinno być wątpliwości, iż ogólna norma z art. 39 ust. 3 ustawy, nie precyzująca formy informacji, a jedynie obowiązek jej przekazania, dopuszcza przekazywanie informacji w formie elektronicznej, takiej jak opisana w niniejszym wniosku.

Należy w tym miejscu również zwrócić uwagę na to, że wprowadzenie elektronicznej formy PIT-8C przyczyni się do racjonalizacji kosztów (wyeliminowanie kosztów formy papierowej w sytuacji, gdy Klient Domu Maklerskiego otrzymuje wersję elektroniczną, potwierdzając jednocześnie brak zainteresowania wersją papierową), a także będzie stanowić, uwzględniając dużą skalę działalności Domu Maklerskiego, realizację konstytucyjnej zasady dbałości o stan środowiska (art. 86 Konstytucji).

Powyższe oznacza, zdaniem Wnioskodawcy, że brak jest podstaw do zanegowania możliwości przekazywania podatnikowi informacji PIT-8C w formie elektronicznej, w sposób opisany w niniejszym wniosku.

W przedmiotowej sprawie tut. organ podatkowy wydał w dniu 26 października 2012 r. postanowienie Nr IPPB2/415-827/12-2/MG o odmowie wszczęcia postępowania, ze względu na to, że żądanie udzielenia interpretacji w zakresie wyznaczonym pytaniem sformułowanym w złożonym wniosku, wykracza poza zakres przedmiotowy interpretacji wydanej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Wnioskodawca żąda od organu wydającego interpretacje de facto potwierdzenia, czy przekazanie podatnikowi informacji PIT-8C w formie elektronicznej wypełnia dyspozycję art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do czego, organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie jest ani zobowiązany ani uprawniony. Wobec powyższego, tutejszy organ nie może uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe albo nieprawidłowe również z tego względu, że wydanie żądanego przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia w zakresie wskazanym we wniosku naruszałoby kompetencje właściwych organów podatkowych i kontrolnych.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 26 października 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-2/MG zostało doręczone Stronie w dniu 2 listopada 2012 r.

Na powyższe postanowienie, Strona złożyła w dniu 6 listopada 2012 r. (data nadania 8 listopada 2012 r., data wpływu 12 listopada 2012 r. zażalenie na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 października 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-2/MG o odmowie wszczęcia postępowania.

Odpowiedzi na ww. zażalenie udzielono pismem z dnia 13 grudnia 2012 r. Nr IPPB2/415 -827/12-4/MG (skutecznie doręczonym w dniu 17 grudnia 2012 r.), w którym stwierdzono, że utrzymuje się w mocy zaskarżone postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 26 października 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-2/MG

W dniu 17 stycznia 2013 r. (data stempla pocztowego 15 stycznia 2013 r.) wpłynęła skarga z dnia 9 stycznia 2013 r. na ww. postanowienie, w której wniesiono o ich uchylenie.

Pismem z dnia 14 lutego 2013 r. Nr IPPB2/4160-3/13-2/MG, stosownie do art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wniósł o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 451/13 uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 13 grudnia 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-4/MG oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 26 października 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-2/MG stwierdzając, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 451/13 tut. organ podatkowy wniósł w dniu 8 października 2013 r. skargę kasacyjną.

Pismem z dnia 14 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku działający z upoważnienia Ministra Finansów wycofał skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 451/13.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 29 stycznia 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.) sygn. akt II FSK 3478/13 umorzył postępowanie kasacyjne.

W dniu 23 marca 2015 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 451/13 uchylający zaskarżone postanowienie, oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 26 października 2012 r. Nr IPPB2/415-827/12-2/MG stwierdzając, że uchylone postanowienia nie mogą być wykonane w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zdaniem Sądu skargę w rozpoznawanej sprawie należało uwzględnić, aczkolwiek podejmując rozstrzygnięcie Sąd oparł się na powodach innych niż w niej wskazane. Działanie takie ma umocowanie w art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., zwana dalej "p.p.s.a."), stanowiącym, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Sąd podniósł, że kontroli Sądu poddane zostało postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania w związku z wnioskiem Skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 239 O.p., w zakresie nie uregulowanym w rozdziale 16 (działu IV - wyjaśnienie Sądu) do zażaleń stosuje się odpowiednio przepisy o odwołaniach. Oznacza to, że do zaskarżonego postanowienia zastosowanie ma także art. 221 O.p. stanowiący, że w przypadku wydania decyzji w pierwszej instancji przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, dyrektora izby skarbowej, dyrektora izby celnej lub przez samorządowe kolegium odwoławcze odwołanie od decyzji rozpatruje ten sam organ podatkowy, stosując odpowiednio przepisy o postępowaniu odwoławczym. Nie ma przy tym znaczenia brak wskazania powyższych przepisów w art. 14h O.p., wymieniającym przepisy tej ustawy stosowane odpowiednio w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych, jako że w rozpoznanej sprawie nie doszło do wydania interpretacji indywidualnej. Na podstawie art. 165a § 1 O.p. odmówiono wszczęcia postępowania interpretacyjnego. Tryb instancyjny, w jakim wniosek Skarżącej został rozpatrzony jest trybem przewidzianym dla postanowień, nie zaś dla interpretacji indywidualnych. Dlatego też środkiem zaskarżenia przysługującym Skarżącej w tym postępowaniu było zażalenie.

W rozpoznanej sprawie Sąd przed zbadaniem merytorycznych zarzutów dotyczących zaskarżonego postanowienia zbadał, czy postępowanie, w którym wydano zaskarżone postanowienie zostało przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi przepisami. W ocenie Sądu w rozpoznanej sprawie doszło do naruszenia prawa uzasadniającego uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Z treści zaskarżonego postanowienia i postanowienia z dnia 26 października 2012 r. wynika, że obydwa te postanowienia zostały opatrzone podpisem Mirosławy K. pełniącej funkcję Naczelnika Wydziału. Na postanowieniu z dnia 26 października 2012 r. M. K. złożyła swój podpis, jako osoba upoważniona przez organ, natomiast na postanowieniu z dnia 13 grudnia 2012 r. jej podpis umieszczony został obok podpisu Leszka S. jako osoby działającej z upoważnienia organu i podpisu innej osoby, która tak samo jak M. K. złożyła podpis bez wskazania charakteru, w jakim dokonała tej czynności.

Zdaniem Sądu podpisanie przez Mirosławę K. zaskarżonego postanowienia oznacza, że osoba ta wzięła na siebie wraz z innymi osobami podpisującymi zaskarżone postanowienia odpowiedzialność za prawidłowość tego aktu administracyjnego. Oznacza to także, że Skarżąca brała udział w postępowaniu, w którym zaskarżone postanowienie wydano. Podpisanie przez Skarżącą postanowienia z dnia 26 października 2012 r. z upoważnienia organu uprawnionego do jego wydania oznacza, że w tej sprawie M. K. w ramach udzielonego jej upoważnienia działała za organ. Te okoliczności, zdaniem Sądu, świadczą o tym, że M. K. brała udział w wydaniu zaskarżonego do Sądu postanowienia z dnia 13 grudnia 2012 r. oraz poprzedzającego je postanowienia z 26 października 2012 r.

Sąd wskazał, że w tej sytuacji rozważyć należało, czy pracownik organu podatkowego - Dyrektora Izby Skarbowej, upoważnionego przez Ministra Finansów - wydający postanowienie w pierwszej instancji, w toku postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia na to postanowienie, może zostać uznany za pracownika, o którym mowa w art. 130 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej, to jest za pracownika podlegającego wyłączeniu od udziału w postępowaniu.

Zagadnienie powyższe zostało rozstrzygnięte uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2013 r., sygn. akt I GPS 2/12, zgodnie z którą "Artykuł 130 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) ma zastosowanie do pracownika organu jednoosobowego w postępowaniu odwoławczym, o którym mowa w art. 221 tej ustawy".

W ocenie Sądu istota rozstrzygniętego problemu dotyczy zatem instytucji wyłączenia pracownika załatwiającego daną sprawę w pierwszej instancji od rozpoznania jej w postępowaniu odwoławczym przed organem jednoosobowym, w postępowaniu, w którym nie obowiązuje zasada dewolutywności. Instytucja wyłączenia pracownika - jak się przyjmuje - jest elementem sprawiedliwości proceduralnej, a więc jednej z zasad demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Z zasady demokratycznego państwa prawnego wynika ogólny wymóg, aby wszelkie postępowania prowadzone przez organy władzy publicznej w celu rozstrzygnięcia sporów indywidualnych odpowiadały standardom sprawiedliwości proceduralnej. Podkreślając znaczenie tej zasady Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego oraz piśmiennictwa.

Przesłanka wyłączenia pracownika, określona w art. 130 § 1 pkt 6 O.p., wskazuje, że niepożądaną jest sytuacja, gdy przy rozpatrywaniu sprawy - i to bez względu na to, czy chodzi o jej rozpoznanie w ramach dwóch instancji, czy też w ramach jednej instancji - zaangażowany w jej merytoryczne rozpoznanie w jej całokształcie jest pracownik, który brał już udział w wydaniu decyzji w poprzedniej fazie. Uczestniczyłby on nie tylko w dokonywaniu ponownej oceny materiału dowodowego, ale również miałby odnieść się do zarzutów stawianych poprzedniej decyzji przez stronę, w tym także zarzutów adresowanych ad personam do osoby np. najpierw prowadzącej postępowanie dowodowe, a następnie wydającej (podpisującej) decyzję.

W ocenie Sądu oczywistym jest, że w tego rodzaju przypadkach może istnieć bardzo prawdopodobna obawa, że ze względu na tę bliskość pracownika do sprawy, wyrażone w uzasadnieniu poglądy, nie będzie on obiektywny przy ocenie podniesionych zarzutów. Byłby tu poza tym niejako "sędzią we własnej sprawie". Pod znakiem zapytania stałaby, więc rzetelność i prawidłowość takiego procedowania, a kontrola byłaby iluzoryczna (tak R. Karczmarczyk, glosa do uchwały NSA z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt II GPS 2/06, GSP Przeg. Orzecz. 2008, nr 1, s. 53). Podobnie podkreślał W. Dawidowicz, podnosząc, że "istotą specyficznego stosunku określonego pracownika do określonej sprawy jest jego osobiste zaangażowanie i zainteresowanie w określonym sposobie załatwienia sprawy, stąd rodzi się niebezpieczeństwo, że będzie on działał w sprawie stronniczo, a więc sprzecznie z zasadniczym celem postępowania, jakim jest rozstrzygnięcie sprawy w sposób obiektywny" (tak J. Borkowski, B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Warszawa 2000, s. 147).

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił wyrażany w orzecznictwie pogląd, że przesłanka "brania udziału w wydaniu zaskarżonej decyzji", powodująca wyłączenie pracownika jednoosobowego organu podatkowego z postępowania wszczętego wniesieniem odwołania, o którym mowa w art. 221 O.p. utożsamiana jest z określeniem "udział w załatwianiu sprawy". Ustawodawca nie posługuje się określeniem "wydał zaskarżoną decyzję", a określeniem szerszym, nawiązującym do procesu wydawania decyzji jako czynności rozciągniętej w czasie, obejmującej także jej przygotowanie i podejmowanie czynności procesowych, co niewątpliwie rozszerza istotę tego określenia. W wyroku z 15 grudnia 2008 r. sygn. akt P 57/07 (OTK ZU-A 2008, Nr 10, poz. 178) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż "przez określenie to należy rozumieć nie tylko wydanie (podpisanie) decyzji przez pracownika (...), lecz także podejmowanie czynności procesowych mających lub mogących mieć wpływ na wynik (rozstrzygnięcie) sprawy. Ograniczenie zakresu tego pojęcia tylko do formy wydania decyzji w znaczeniu prawnym wydaje się nieuzasadnione ze względu na szczególną właściwość postępowania administracyjnego, w którym - w odróżnieniu od postępowania sądowego - poszczególne czynności o różnej doniosłości procesowej mogą być wykonywane przez różne osoby, mogące mieć mniejszy lub większy wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie".

NSA zaznaczył, że w pojęciu "udział w wydaniu zaskarżonej decyzji" chodzi o podejmowanie istotnych czynności procesowych, a nie tylko czynności technicznych, organizacyjnych, a więc nie tylko o wydanie decyzji w rozumieniu art. 210 § 1 pkt 2 i pkt 8 O.p. Może się, bowiem zdarzyć tak, że jeden upoważniony pracownik przeprowadzi w danej sprawie całe postępowanie dowodowe, a inny - także upoważniony pracownik - wyda decyzję. Może się tak stać z różnych powodów, choroby, przejścia na emeryturę, awansu itp. Zawężające rozumienie tej przesłanki przeczyłoby i niweczyło istotę oraz cele wyłączenia pracownika. Należy przy tym mieć na uwadze to, że istnienie przesłanek wyłączenia należy tylko uprawdopodobnić, ale charakter czynności polegających na braniu udziału w wydaniu decyzji należy wykazać, udowodnić. Niemniej jednak każde wydanie (podpisanie) decyzji przez upoważnionego pracownika w poprzedniej fazie załatwiania sprawy wyłączy go zawsze od udziału w postępowaniu w sprawach dotyczących zobowiązań podatkowych oraz innych spraw normowanych przepisami prawa podatkowego, w sytyacji określonej w art. 221 O.p.

Sąd wskazał, że z akt rozpoznanej sprawy wynika, że Naczelnik Wydziału M. K. wydała (podpisała) postanowienie z dnia 26 października 2012 r., co w świetle przytoczonych wyżej rozważań zawartych w uchwale NSA powinno było skutkować jej wyłączeniem od udziału w postępowaniu w sytuacji określonej w art. 221 w związku z art. 239 O.p. Jednocześnie, z akt sprawy wynika, że Naczelnik Wydziału M. K uczestniczyła w rozpoznaniu zażalenia na powyższe postanowienie.

Sąd zaznaczył, że specyfika rozpoznanej sprawy, w której zapadło rozstrzygnięcie o odmowie wszczęcia postępowania, przejawiała się w tym, że postępowanie dowodowe nie było prowadzone, a zatem przygotowanie rozstrzygnięcia w istocie wyczerpywało istotne czynności tego postępowania.

Przepis art. 240 § 1 pkt 3 O.p. stanowi, że w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja wydana została przez pracownika lub organ podlegających wyłączeniu z mocy art. 130-132 tej ustawy. Stosownie do art. 219 O.p., przepis ten ma odpowiednie zastosowanie do postanowień.

Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny uchyla zaskarżony akt, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów prawa dające podstawę do wznowienia postępowania.

W ocenie Sądu, z uwagi na wydanie postanowienia w pierwszej instancji przez Naczelnika Wydziału M. K. która nie została wyłączona następnie od udziału w rozpatrzeniu zażalenia, uznać należało, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania podatkowego, tj. art. 130 § 1 pkt 6 w związku z art. 221 i 239 O.p., dającego podstawę do wznowienia postępowania.

Sąd stwierdził, że powyższa wadliwość zaskarżonego postanowienia uniemożliwia ocenę jego merytorycznej prawidłowości, a tym samym odniesienie się do zarzutów skargi w tym zakresie. Zaznaczył jednak, że zażalenie Skarżącej należy rozpatrzeć ponownie, eliminując udział w tej fazie postępowania pracowników, którzy uczestniczyli w wydaniu postanowienia z dnia 26 października 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 451/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego - wskazać należy, że orzeczenie to nie jest wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.