IPPB2/415-784/10-2/MK - Ustalenie kosztów uzyskania przychodów z tytułu planowanej sprzedaży wierzytelności związanej z nieudaną transakcją nabycia udziałów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2010 r. (data wpływu 20 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu planowanej sprzedaży wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu planowanej sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w 2007 r. chciał dołączyć jako wspólnik do spółki P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. W związku z planowanymi zmianami w spółce, zgromadzenie wspólników tego podmiotu podjęło uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego tej spółki z kwoty wynoszącej 40.000.000 złotych (czterdzieści milionów złotych) do kwoty 50.000.000 złotych (pięćdziesiąt milionów złotych), poprzez utworzenie 100.000 (sto tysięcy) nowych udziałów o wartości nominalnej 100 (sto) złotych każdy, tj. o łącznej wartości 10.000.000 złotych (dziesięć milionów złotych).

Zgodnie z uchwałą 6000 (sześć tysięcy) nowych udziałów miało zostać objętych przez podatnika. Podatnik w wykonaniu zaciągniętego zobowiązania 7 marca 2007 r. złożył w formie aktu notarialnego oświadczenie o przystąpieniu do spółki o objęciu 6.000 udziałów o łącznej wartości 600.000 złotych (sześćset tysięcy złotych).

Jak się następnie okazało, podniesienie kapitału spółki zostało dokonane nieprawidłowo, a sąd rejestrowy odmówił dokonania zmiany wpisu polegającego na ujawnieniu nowej wysokości kapitału zakładowego spółki, jako, że uchwała dotycząca tej czynności została dokonana z pogwałceniem przepisu Kodeksu Spółek Handlowych (podkreślono, co nie jest istotne dla wydania interpretacji, że w przedmiotowej sprawie powinna mieć miejsce zmiana umowy spółki).

Prawomocna decyzja sądu rejestrowego spowodowała, że odpadła podstawa prawna do złożenia przez podatnika oświadczenia o objęciu udziałów oraz przystąpieniu do spółki. Podatnik jednocześnie zażądał zwrotu 600.000 złotych, które zostały przekazane na rzecz spółki celem pokrycia nowych udziałów.

W związku z tym, ze spółka w żaden sposób nie odniosła się do żądania podatnika, a w sprawie toczy się postępowanie sądowe, podatnik rozważa możliwość dokonania sprzedaży swojej wierzytelności wobec spółki, wynoszącej 600.000 złotych (kwota odpowiadająca wartości udziałów, które podatnik miał nabyć) na rzecz podmiotu skupującego długi bądź też innego podmiotu gospodarczego, posiadającego zobowiązania wobec spółki (w celu dokonania przez podmiot wzajemnej kompensacji).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku planowanej sprzedaży wierzytelności, wierzytelność ta będzie stanowić koszt podatkowy, podlegający odliczeniu od dochodów z kapitałów ujawnianych w PIT-38.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sprzedane wierzytelności będą stanowiły koszt podatkowy w kwocie pierwotnej wierzytelności tj. 600.000 złotych odpowiadającej kwocie udziałów, które miały zostać objęte i będą podlegały odliczeniu od dochodów z kapitałów ujawnianych w PIT-38.

Przede wszystkim podatnik pragnie zauważyć, że zgodnie z definicją zawartą w przepisie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) (Dz. U. z 2010 Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak się podkreśla pojęcie kosztów uzyskania przychodów ze względu na swój ogólnikowy charakter stanowi typową klauzulę generalną, pozwalając jednocześnie na elastyczne stosowanie tego pojęcia w zależności od okoliczności faktycznych.

Przytoczony art. 22 ust. 1 ustawy o PIT formułuje w sposób pośredni i bezpośredni następujące podstawowe warunki uznania kosztów podatnika za koszty uzyskania przychodów:

* poniesienie kosztu przez podatnika,

* celem poniesienia kosztu powinno być uzyskanie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu,

* niewymienienie pośród kategorii wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu.

Pierwszym z warunków uznania kosztu za koszt podatkowy jest jego faktyczne poniesienie przez podatnika. W doktrynie podkreśla się, że koszt poniesiony to koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym lub każdy faktycznie dokonany odpis niebędący wydatkiem, powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów. Poniesienie kosztu musi mieć ponadto charakter definitywny, oznacza to, że wartość poniesionego przed podatnika wydatku nie może być mu w żadnej formie zwrócona.

W przypadku Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że koszt pokrycia udziałów w spółce został faktycznie poniesiony, dodatkowo w sposób definitywny. Oznacza to, że została spełniona pierwsza przesłanka uznania kosztu za koszt podatkowy.

Ponadto, aby dany wydatek można było uznać za koszt podatkowy, musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Jest to pojęcie oceniane subiektywnie, według zasad racjonalności postępowania podatnika. Orzecznictwo sądów administracyjnych daje jednak pewne wskazówki, w jaki sposób należy oceniać, czy poniesione przez podatnika wydatki stanowią koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu. Przede wszystkim wskazuje, że posłużenie się przez ustawodawcę pojęciem celu, a nie skutku sugeruje, że decydującą rolę przy ocenie możliwości zaliczenia przez podatnika wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest zamiar podatnika (przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie SA/Bd 1760/03). Ponadto, podkreśla się, że możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów może być oceniania przy pomocy dodatkowego kryterium - kryterium racjonalności poniesienia przez podatnika kosztu. Aczkolwiek organy podatkowe nie powinny oceniać ekonomicznej zasadności poniesienia przez podatnika kosztu, który służył uzyskaniu przychodów. Jak podkreślono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2005 r. w sprawie II FSK 279/05: "działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu, ale nie oznacza to, by organy podatkowe mogły kontrolować celowość działania podatnika. Z drugiej zaś strony nie można twierdzić, że każdy wydatek, o ile został zrealizowany przychód należy uznać za koszt uzyskania przychodu, gdyż oznaczałoby to negowanie możliwości badania związku wydatku z przychodem. Wydatek musi więc przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów".

W przypadku Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że wydatki na objęcie udziałów w spółce związane były z celem, jakim było osiągnięcie przyszłego przychodu przez podatnika. To, że wydatek w rzeczywistości nie doprowadził do osiągnięcia przychodu nie jest czynnikiem dyskwalifikującym go od zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodu. Co kluczowe w sprawie Wnioskodawcy, został on oszukany i jego zamierzeniem było nabycie udziałów, oraz przyszłe partycypowanie m.in. w przychodach z kapitałów pieniężnych. Należy podkreślić, że w normalnej sytuacji gospodarczej, przy założeniu uczciwości kontrahentów, podatnik niewątpliwie osiągnąłby w przyszłości przychody. Wnioskodawca pragnie więc podkreślić, że jego celem, który chciał osiągnąć nabywając udziały w spółce, było osiąganie przychodu w przyszłości. Cel ten niewątpliwie zostałby zrealizowany, gdyby kontrahenci podatnika byli uczciwi, a podatnik nie byłby zmuszony obecnie dochodzić swoich spraw na drodze postępowania sądowego.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że wydatki poniesione przez podatnika nie powinny zostać zakwalifikowane jako koszty wymienione w art. 23 ustawy o PIT.

Ponadto, podatnik pragnie podkreślić, że w prawie podatkowym obowiązuje zasada przyporządkowywania kosztów uzyskania przychodów do źródła ich uzyskania. W przypadku podatnika ewidentnie potencjalnym źródłem uzyskania przychodu był przychód z kapitałów pieniężnych, zdefiniowany szczegółowo w przepisie art. 17 ustawy o PIT.

Jak się podkreśla jednym z odrębnych źródeł przychodów są kapitały pieniężne. Zostały one przez ustawodawcę zgrupowane razem z prawami majątkowymi w ramach jednego źródła przychodów, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT. Ustawodawca jednakże - mimo ujęcia w jednym źródle przychodów - odrębnie opisuje przychody z kapitałów pieniężnych i przychody z praw majątkowych. Natomiast przez pojęcie kapitałów pieniężnych należy rozumieć czysty majątek w postaci zasobów pieniężnych, przechowywanych w rożnej formie, w tym również istniejących w postaci praw do kapitału innych podmiotów (spółek kapitałowych, towarzystw inwestycyjnych), które same w sobie przynoszą ich posiadaczowi przychód.

Ustawodawca na pozór w sposób wyczerpujący wskazuje, jakie przychody stanowią przychód z kapitałów pieniężnych. Katalog tych przychodów w istocie nie jest zamknięty. W art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT stanowi się bowiem o innych przychodach z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Przepis art. 24 ust. 5 ustawy o PIT jedynie przykładowo określa przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Sprawia to, ze katalog przychodów z kapitałów pieniężnych w praktyce ma w pewnej mierze charakter otwarty oznacza to, że objęcie udziałów w spółce może co do zasady generować przychód z kapitałów pieniężnych w rożnej postaci, np.: dywidendy, udziału w zyskach, ewentualnej sprzedaży udziałów.

Niewątpliwie objęcie udziałów przez podatnika spowodowałoby u niego powstanie w przyszłości konieczności opodatkowania przychodów z kapitałów pieniężnych w zeznaniu rocznym PIT-38. W związku z tym że podatnik został oszukany przez swojego kontrahenta i w praktyce nie objął udziałów mimo, że za nie zapłacił nie będzie wykazywał takich przychodów.

Fakt ten nie powoduje jednak, że wydatki na nabycie udziałów nie powinny zostać potraktowane jako koszt uzyskania przychodu, który powinien być przyporządkowany przychodom z kapitałów pieniężnych bowiem wydatek ten dotyczył potencjalnych przychodów z tego źródła.

Jak się podkreśla w literaturze, koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychód z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodów są zatem ścisłe i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 października 2002 r. w sprawie o sygnaturze I SA/Wr 1118/00: "przez koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów należy rozumieć takie wydatki podatnika, które prowadzą do osiągnięcia przychodów oraz dotyczą przychodów otrzymanych lub należnych w danym roku. Wobec tego są to wydatki związane z już istniejącymi źródłami przychodów, a nie z tworzeniem nowych źródeł przychodu."

W konsekwencji koszty uzyskania przychodów należy przyporządkowywać do tego źródła, z którymi dane wydatki są związane.

W przypadku podatnika wierzytelność obejmująca wartość nieobjętych udziałów powinna być zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu z kapitałów pieniężnych, bowiem nabycie udziałów, które miało nastąpić prowadziłoby niewątpliwie do powstania przychodów możliwych do zakwalifikowania tylko do tego źródła.

Podatnik pragnie ponownie podkreślić, że dla potraktowania wydatku jako kosztu podatkowego nie ma znaczenia czy przychód faktycznie został osiągnięty. Jak powszechnie podkreśla się, kluczowe jest określenie celu, który towarzyszył podatnikom przy dokonywaniu wydatków. W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości okoliczność, że podatnik nabywał udziały w celu osiągania w przyszłości przychodów, a z przyczyn niezależnych od niego nie doszło do osiągnięcia żadnego przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, podatnik stoi na stanowisku, że:

* wierzytelność w wartości odpowiadającej cenie obejmowanych udziałów stanowić będzie koszt podatkowy,

* koszt podatkowy będzie przyporządkowany do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych i w konsekwencji będzie podlegał odliczeniu w rocznym zeznaniu podatkowym PIT-38.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) jako źródło przychodów wymieniono kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Natomiast w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy wskazano, iż za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych.

Na podstawie art. 30b ust. 1 ww. ustawy od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Definicja dochodu zawarta jest w art. 30b ust. 2 ww. ustawy. Zgodnie z pkt 4 cyt. przepisu dochodem z odpłatnego zbycia jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38.

Zgodnie z treścią art. 18 ww. ustawy za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności". Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Wierzytelność jest prawem podmiotowym, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi. Przy podziale praw na majątkowe i niemajątkowe podstawę będzie stanowił interes, jaki one realizują. Prawa majątkowe związane są z interesem ekonomicznym danego podmiotu. Będą to więc także wierzytelności, wynikające ze stosunków zobowiązaniowych, w wysokości wartości świadczeń majątkowych (np. wierzytelności z tytułu umowy sprzedaży). Ponadto instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 cyt. wyżej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być dokonany też w formie pisemnej. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności, wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Na gruncie przepisów podatkowych transakcja odpłatnego zbycia wierzytelności jest zdarzeniem wywołującym określone skutki podatkowe.

Otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z dokonaną cesją wierzytelności stanowią przychód w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy podatkowej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zdarzenia przyszłego Wnioskodawca dokonał wpłaty 600.000 zł na rzecz spółki celem objęcia nowych udziałów. Jednakże w związku z zaistniałymi okolicznościami nie doszło do objęcia przez Wnioskodawcę nowoutworzonych udziałów i przystąpienia nowego wspólnika do spółki. W konsekwencji Wnioskodawca zażądał od spółki zwrotu przekazanych pieniędzy. Ponieważ spółka w żaden sposób nie odniosła się do żądania Wnioskodawcy rozważa On możliwość dokonania sprzedaży swojej wierzytelności wobec spółki na rzecz podmiotu skupującego długi bądź tez innego podmiotu gospodarczego.

W związku z powyższym powstała wątpliwość czy w przypadku dokonania planowanej sprzedaży wierzytelności, wierzytelność ta będzie stanowiła koszt podlegający odliczeniu od dochodów z kapitałów pieniężnych.

Zgodnie z generalną zasadą ustalania kosztów, określoną w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem określonych w art. 23 tej ustawy. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 38 do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji), wkładów oraz innych papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych, albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Prawo przewiduje, że udziały (akcje) w spółkach mających osobowość prawną mogą być obejmowane za wkład pieniężny, czyli gotówkę bądź za wkład niepieniężny. Zgodnie z powyższym, w zależności od rodzaju wkładu, w zamian za który obejmowane są udziały (akcje) ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa sposoby ustalenia kosztów uzyskania przychodów w razie zbycia udziałów (akcji). W razie sprzedaży udziałów (akcji) objętych w zamian za wkład pieniężny zastosowanie ma art. 23 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy,

Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że ustawodawca wyłączył mocą art. 23 ust. 1 pkt 38 z kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na nabycie udziałów/akcji. A zatem do przedmiotowego wydatku nie ma zastosowania przepis art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Należy jednak zauważyć, że wolą ustawodawcy w określonych okolicznościach wydatki na nabycie udziałów/akcji stanowią koszt uzyskania przychodu, ale dopiero w momencie uzyskania przychodu ze zbycia tych udziałów i podlegają rozliczeniu według przepisów obowiązujących w roku podatkowym, w którym uzyskano przychód, czyli w momencie odpłatnego zbycia udziałów. Warunkiem niezbędnym aby poniesione wydatki na nabycie udziałów mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia jest fakt nabycia udziałów/akcji, czyli ich faktyczne poniesienie.

Ponieważ w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie doszło do nabycia udziałów w spółce z o.o. poniesionego przez Wnioskodawcę wydatku nie można będzie uwzględnić, jako koszt związany z odpłatnym zbyciem udziałów.

Z powyższego wynika, że do wydatków na nabycie udziałów/akcji należy zaliczyć wydatki bezpośrednio przypisane do konkretnej transakcji, a więc wydatki, bez których nie byłoby możliwe nabycie udziałów/akcji. Co w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie miało miejsca, bowiem nie doszło do skutecznego nabycia udziałów w spółce z o.o.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że sprzedawana wierzytelność będzie stanowiła koszt przyporządkowany do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych polegający rozliczeniu w zeznaniu podatkowym PIT-38.

Natomiast mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz wyżej przywołane uregulowania prawne organ podatkowy zauważa, że w przypadku podjęcia decyzji o sprzedaży wierzytelności związanej z nieudaną transakcją nabycia udziałów, sprzedawana wierzytelność będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu w stosunku do przychodu uzyskanego z tytułu sprzedanej wierzytelności.

Zgodnie z zasadą ustanowioną w ww. art. 9 ust. 2 ustawy podatkowej, dochód stanowić będzie kwota przychodu uzyskanego z tytułu przeniesienia praw i obowiązków pomniejszona o koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z ich nabyciem, do których należeć będzie kwota wpłacona do spółki z o.o. na zakup udziałów.

Ustalony dochód lub strata, stosownie do dyspozycji art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien być wykazane w zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, w którym osiągnięto dochód lub poniesiono stratę.

Reasumując w przypadku planowanej sprzedaży wierzytelności, wierzytelność będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu w stosunku do przychodu zakwalifikowanego do przychodów z praw majątkowych.

Końcowo - odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.