IPPB2/415-728/08-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2008 r. (data wpływu 30 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy na Litwie w 2007 r.- jest:

* prawidłowe odnośnie:

* nieprawidłowe odnośnie:

W dniu 30 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy a Litwie w 2007 r.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawiony następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia 28 lutego 2007 r. do dnia złożenia wniosku spółka deleguje pracowników do pracy w Możejkach (Litwa). Delegowanie pracowników potwierdza aneks do umowy o pracę każdego pracownika określający miejsce pracy: Możejki (Litwa). W omawianym okresie spółka nie posiada zakładu na terenie Litwy w rozumieniu art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Litewskiej. Okres pobytu na terenie Litwy kilku z pracowników przekroczył w miesiącu listopadzie183 dni.

Podatek dochodowy jest pobierany zgodnie z obowiązującymi na terenie Polski przepisami i odprowadzany do Urzędu Skarbowego właściwego dla siedziby spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe odnośnie pytania 1,2,5,

* nieprawidłowe odnośnie pytania Nr 3,4.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a cytowanej wyżej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Stosownie do art. 15 umowy z dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277) zawartej pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku - pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie. Wyjątek od powyższej zasady sformułowany został w ust. 2, gdzie zastrzeżono, że bez względu na postanowienia ust. 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli: a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Jeżeli wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę mającego siedzibę w Polsce i pracodawca ten nie posiada położonego na Litwie zagranicznego zakładu lub stałej placówki, dochód pracownika podlega opodatkowaniu na Litwie tylko w sytuacji, gdy pobyt pracownika przekracza łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego. Po upływie tego okresu, wynagrodzenie to podlega opodatkowaniu zarówno na Litwie, jak i w Polsce, przy czym na Litwie opodatkowaniu podlega dochód z tytułu pracy tam wykonywanej, według przepisów litewskiego prawa podatkowego. Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Uniknięcie podwójnego opodatkowania nastąpi w złożonym przez pracownika - po zakończeniu roku podatkowego - zeznaniu podatkowym, przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, określonej w art. 25 ust. 1 lit. a) umowy oraz w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 25 ust. 1 lit. a) ww. umowy jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Litwie, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień litery b), taki dochód lub majątek od opodatkowania. Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony z opodatkowania.

W myśl przepisów art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Z kolei, na Wnioskodawcy, w sytuacji gdy dokonywał wypłaty wynagrodzeń, ciąży obowiązek sporządzenia i przesłania w ustawowym terminie informacji na druku PIT-11, w której wykazane zostaną wszystkie dochody pracowników podlegające opodatkowaniu w Polsce i na Litwie z załączonym wyszczególnieniem (o wysokości osiągniętego dochodu i pobranych zaliczkach, oddzielnie osiągniętych podczas pracy wykonywanej na terytorium Polski i Litwy). Nie wykazuje się natomiast dochodów zwolnionych od opodatkowania, za wyjątkiem dochodów o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5.

Reasumując w sytuacji przedstawionej we wniosku, z chwilą przekroczenia podczas danego roku kalendarzowego 183 dni pobytu pracowników na Litwie, spółka nie ma w Polsce obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłacanych tym pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej na Litwie. Jednocześnie spółka jako płatnik zobowiązana jest do przekazania pracownikom i właściwemu wg. miejsca zamieszkania pracownika urzędowi skarbowemu informacji o osiągniętych dochodach i pobranych zaliczkach w określonych w ustawie terminach.

W Polsce, oddelegowani pracownicy, podwójnego opodatkowania od uzyskanych przychodów (dochodów) ze źródeł położonych na terytorium Litwy, które są tam opodatkowane, unikną stosując przy rozliczeniu rocznym z polskimi organami podatkowymi umowę zawartą pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Dlatego też, wskazana przez spółkę metoda wyłączenia z progresją, określona w art. 27 ust. 8 ww. ustawy, przy rozliczeniu przez pracowników podatku dochodowego za 2007 r. będzie metodą właściwą.

Natomiast błędne jest stanowisko spółki odnośnie sumowania dni pobytu na terytorium Litwy w 2007 r. i 2008 r. Zgodnie z ww. umową okres 183 dni pobytu na terytorium Litwy oddelegowanym pracownikom, liczony winien być podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) umowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.