IPPB2/415-674/08-3/SP - Czy w przypadku wypłaty wynagrodzenia jurorom z Niemiec, którzy złożą stosowne oświadczenia, że nie są rezydentami podatkowymi Rzeczypospolitej Polskiej, ale nie przedstawią certyfikatu rezydenta niemieckiego, uczelnia może nie pobrać zaliczki na podatek dochodowy i wypłacić kwotę wynagrodzenia brutto?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jen. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2008 r. (data wpływu 17 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia jurorów będących obywatelami Niemiec - jest prawidłowe.

W dniu 17 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia jurorów będących obywatelami Niemiec.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca organizuje międzynarodowy konkurs muzyki instrumentalnej dla studentów szkół muzycznych. Międzynarodowe jury przyzna nagrody pieniężne dla najlepszych uczestników, określone regulaminem konkursu w wysokości od 4000,00 zł. do 12000,00 zł. Jednocześnie członkowie jury (w tym obywatele Niemiec) otrzymają wynagrodzenie za udział w pracach jury, wkłady oraz wykonanie koncertu podczas inauguracji i zakończenia konkursu. Wynagrodzenie i zakres pracy określa umowa o dzieło zawarta pomiędzy jurorem, a uczelnią.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty wynagrodzenia jurorom z Niemiec, którzy złożą stosowne oświadczenia, że nie są rezydentami podatkowymi Rzeczypospolitej Polskiej, ale nie przedstawią certyfikatu rezydenta niemieckiego, uczelnia może nie pobrać zaliczki na podatek dochodowy i wypłacić kwotę wynagrodzenia brutto?

Zdaniem wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z art. 15 i art. 17 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, podpisaną między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, jeżeli praca lub działalność artystyczna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie to otrzymane za nie wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Wnioskodawca uważa, że jeżeli juror, który nie jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej wyrazi wolę opodatkowania wyłącznie w kraju zamieszkania, to Uczelnia może wypłacić wynagrodzenie w kwocie brutto, sporządzając jednocześnie informację na druku IFT-1 o uzyskanym przychodzie, którą obowiązany jest przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Wnioskodawca jest zdania, że nierezydent obowiązany jest przedstawić certyfikat rezydencji, w przeciwnym razie uczelnia jako płatnik obowiązana jest zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potrącić zryczałtowany podatek w wysokości 20% przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania wynagrodzenia jurorów, będących obywatelami Niemiec uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 13 pkt 8 za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do treści art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż płatnicy mogą stosować preferencyjne stawki przewidziane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku, tylko pod warunkiem posiadania zaświadczenia o siedzibie lub miejscu zamieszkania osoby zagranicznej (certyfikat rezydencji), której te należności są wypłacane.

W interesie podatnika jest więc, by dostarczyć wymagany prawem dokument - certyfikat. Pobranie podatku w stawce wynikającej z umowy bądź też odstąpienie od poboru zryczałtowanego podatku możliwe jest bowiem tylko pod warunkiem udokumentowania płatnikowi, dla celów podatkowych, miejsca zamieszkania lub siedziby podatnika (odbiorcy płatności) uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej właściwy dla odbiorcy należności, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Definicja rezydencji w międzynarodowym prawie podatkowym wynika z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodu i majątku. Ponieważ umowy te nie określają obowiązującej formy zaświadczenia o miejscu zamieszkania lub siedziby, certyfikat rezydencji nie zawsze wydawany jest na sformalizowanym druku, jak również nie musi wprost zawierać nazwy "certyfikat rezydencji".

Z treści tych przepisów wynika, że certyfikat rezydencji powinien spełniać przynajmniej następujące warunki:

Nie wszystkie dokumenty, jakie może otrzymać polski płatnik, będą więc mogły być uznane za certyfikat rezydencji dla potrzeb zastosowania omawianych przepisów ustaw podatkowych oraz zasad opodatkowania wynikających ze stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na gruncie powyższych rozważań nie ulega wątpliwości, że warunkiem niepobrania podatku od nierezydenta bądź pobrania wg stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest uzyskanie przez płatnika, od odbiorcy należności, certyfikatu jego rezydencji podatkowej wystawionego przez administrację podatkową właściwą dla danego odbiorcy potwierdzającego, że jest on w danym kraju podatnikiem podatku dochodowego podlegającym w tym kraju opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce (kraj) ich uzyskania.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4, 4a, 5 i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do treści art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w r. podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, oświadczenia jurorów, że nie są rezydentami podatkowymi Rzeczypospolitej Polskiej nie stanowią zaświadczeń wydanych przez właściwe organy administracji podatkowej, w związku z tym nie mogą być uznane za certyfikaty rezydencji dla potrzeb zastosowania zasad opodatkowania wynikających z Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeżeli jurorzy konkursu będący nierezydentami nie przedstawią Wnioskodawcy ważnego certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas uczelnia jako płatnik zobowiązana będzie, zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy do pobrania od wypłaconych jurorom wynagrodzeń zryczałtowanego podatku dochodowego. Tym samym na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika.

W kontekście powyższego należy mieć również na względzie, że płatnik odpowiada za nie pobrany lub nieprawidłowo pobrany podatek. Certyfikat rezydencji ma służyć natomiast mu przede wszystkim do ustalenia, czy ma zastosować stawkę określoną w Umowie, czy też ze względu na istniejące wątpliwości, potrącić podatek w wysokości określonej w ustawie, aby nie odpowiadać za nieprawidłowe potrącenie (nie potrącenie) podatku od dochodu osiągniętego przez nierezydenta. W tym ostatnim przypadku, jeżeli podmiot zagraniczny udowodni, że w stosunku do niego miały zastosowanie postanowienia danej umowy, które przewidywały zwolnienie od opodatkowania lub redukcję krajowej stawki podatkowej, będzie mógł żądać stwierdzenia nadpłaty i zwrotu nienależnie pobranego podatku.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nagród przyznanych studentom-laureatom konkursu będącym obywatelami Niemiec, zawarto w interpretacji indywidualnej Nr IP-PB2-415-674/08-2/SP z dnia 14 lipca 2008 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.