IPPB2/415-617/07/10-9/S/SP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1748/08 z dnia 17 listopada 2008 r. (data wpływu 26 sierpnia 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007 r. (data wpływu 27 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przeznaczenia przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości w Polsce na nabycie nieruchomości w Brukseli zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przeznaczenia przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości w Polsce na nabycie nieruchomości w Brukseli zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W grudniu 2005 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nieruchomości, której była właścicielką za łączną kwotę 75.121 zł W maju 2006 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży nieruchomości, której była właścicielką razem z mężem za łączna kwotę 53.710 zł.

W deklaracjach o osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia nieruchomości (PIT - 23) złożonych w Urzędzie Skarbowym w P. i Urzędzie Skarbowym w G. małżonkowie zadeklarowali, że kwoty uzyskane ze zbycia ww. nieruchomości zostaną wydatkowane w okresie dwóch lat na cele mieszkaniowe.

W celu wykonania tego przepisu w dniu 26 czerwca 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła na cele mieszkaniowe za kwotę 270.000 euro nieruchomość położoną w Belgii, w Brukseli. Nabycie tej nieruchomości miało bezpośredni związek z podjęciem pracy w instytucjach wspólnot europejskich i banku, oraz w konsekwencji zmiany miejsca zamieszkania.

W odpowiedzi na przekazaną informację o zaistniałych okolicznościach Urząd Skarbowy w G. udzielił wyjaśnień pismem z dnia 15 listopada 2007 r. W związku ze złożeniem wspólnego wniosku małżonków pismem z dnia 25 lutego 2008 r. wezwano do uzupełnienia tego wniosku poprzez: wskazanie, którego z małżonków dotyczy wniosek i uiszczona opłata w wysokości 75 zł, wskazanie właściwego numeru identyfikacji podatkowej (NIP). Wniosek został uzupełniony w terminie.

Małżonkowie zostali poinformowani, iż druga osoba zainteresowana winna złożyć odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej oraz dokonać opłaty w wysokości 75 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ograniczenie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinny być uznane za niebyłe, a w konsekwencji, przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości wolne od podatku dochodowego przy uwzględnieniu faktu nabycia nieruchomości w Brukseli.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Przewidziane w polskich przepisach ograniczenia zwolnienia podatkowego wyłącznie do przypadków nabycia nieruchomości na terytorium Polski jest niezgodne z postanowieniami traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, a więc należy traktować jako niebyłe i stosować bezpośrednio skuteczne postanowienia traktatu. Przepis art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi bowiem nielegalne ograniczenie swobody przepływu osób we Wspólnocie Europejskiej przysługującej na mocy art. 39 ww. traktatu oraz swobody przepływu kapitału we Wspólnocie Europejskiej gwarantowanej przez art. 56 tego traktatu.

Ponadto przepisy o analogicznej treści zostały już znane za skuteczne z ww. traktatem przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w Luksemburgu między innymi wyrokami z dnia 26 października 2006 r. w sprawie C - 345/05 komisja przeciwko Portugalii oraz z dnia 18 stycznia 2007 r. C - 104/06 komisja przeciwko Szwecji.

Wnioskodawczyni uważa, iż przychody ze sprzedaży nieruchomości w Polsce a wydatkowane na nabycie nieruchomości w Brukseli powinny być wolne od podatku dochodowego.

W dniu 27 marca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2007 r. (data wpływu 27 grudnia 2007 r.) jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ stwierdził m.in., iż z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bezsprzecznie wynika, że zwolnienie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) uwarunkowane jest nabyciem określonych nieruchomości jedynie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem przychody wydatkowane na nabycie nieruchomości poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawczyni reprezentowana przez radcę prawnego wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w dniu 7 kwietnia 2008 r. (data wpływu 10 kwietnia 2008 r.), zaś odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono pismem z dnia 9 maja 2008 r. znak (skutecznie doręczonym w dniu 15 maja 2008 r.).

W dniu 23 maja 2008 r. Wnioskodawczyni za pośrednictwem pełnomocnika wniosła do tut. organu podatkowego skargę na ww. interpretację, w której wnioskowała o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1748/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż Minister Finansów nie dokonał pełnej oceny stanowiska Skarżącej. Pominął bowiem w całości podnoszone przez nią przepisy TWE, tj. art. 39 oraz art. 56. Tymczasem organ wydający interpretację, formułując tezy uzasadnienia interpretacji powinien odnieść się do stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą oraz do argumentacji i wyrażanych przez nią stwierdzeń w kontekście postawionego we wniosku o interpretację pytania. W realiach niniejszej sprawy Minister Finansów tego nie uczynił.

Wobec powyższego Sąd stwierdził, że lakoniczność uzasadnienia wydanej interpretacji, a także brak odniesienia do powoływanych przez Skarżącą przepisów TWE, nie budzi zaufania do Ministra Finansów jako organu wydającego interpretację indywidualną.

Sąd wskazał, iż podkreślenia wymaga, że po wejściu Polski od UE, nie wystarczy już interpretacja koncentrująca się na wykładni językowej przepisów krajowych. Nie tylko organy podatkowe, ale także sądy winny bowiem respektować zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób przyjazny prawu wspólnotowemu, która znajduje oparcie w art. 91 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z tą zasadą, od organów stosujących prawo oczekuje się zgodnej z prawem europejskim interpretacji prawa wewnętrznego (co wynika z art. 10 TWE). Z zasady lojalnej współpracy, wyrażonej w art. 10 TWE, wynika, że wszystkie organy państwa (zob. wyrok ETS z 10 kwietnia 1984 r., 14/83 - Van Colson and Kamann), w tym organy administracyjne (por. wyrok ETS z 22 czerwca 1989 r. w sprawie 103188, Fratelli Costanzo), są zobowiązane interpretować i stosować prawo krajowe tak, aby zapewnić pełną skuteczność praw zagwarantowanych przez przepisy wspólnotowe. Tak więc w orzecznictwie ETS (zob. orzeczenie z 13 listopada 1991 r. w sprawie C-106/89, Marleasing) uznaje się powinność wykorzystania prawa europejskiego jako wzorca przy interpretacji prawa wewnętrznego. Potwierdza to także orzecznictwo TK (wyrok z 21 kwietnia 2004 r., K 33/03).

Sąd wskazał, iż od chwili przystąpienia do UE Polska ma obowiązek stosowania się do zasad interpretacji wynikających z dorobku wspólnotowego (acquis communautaire). Powyższej konstatacji nie zmienia fakt, że podatki bezpośrednie podlegają kompetencjom państw członkowskich UE. Państwa członkowskie powinny bowiem korzystać z tych kompetencji z poszanowaniem prawa wspólnotowego (zob. w szczególności wyroki ETS z 11 sierpnia 1995 r. w sprawie C-80/94, Wielockx; z 6 czerwca 2000 r. w sprawie C-35/98, Verkooijen: oraz z 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-422/01, Skandia i Ramstedt).

Sąd nakazał, iż ponownie wydając interpretację Minister Finansów, na zasadzie art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., dalej powoływanej jako "p.p.s.a."), powinien uwzględnić wyrażoną powyżej ocenę prawną poprzez rozpoznanie wniosku Skarżącej z uwzględnieniem powołanych przez Skarżącą przepisów prawa wspólnotowego.

W dniu 14 stycznia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną od powołanego wyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2008 r.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2010 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2008 r.- stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588 z późn. zm.) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w tej ustawie, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

W przedmiotowej sprawie należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Podatek od przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu, zgodnie z dyspozycją wynikającą z art. 28 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. Podatek ten płatny jest bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika.

Zasada ta nie ma jednak zastosowania do podatników, którzy w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży złożą oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczą na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a lub lit. e ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. - wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży:

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,

* na nabycie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie przeznaczonych pod budowę budynku mieszkalnego, w tym również gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego,

* na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

* na rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację - na cele mieszkalne - własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego, położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2008 r. w oparciu o przedstawiony stan faktyczny i powołane przez Wnioskodawczynię przepisy prawa wspólnotowego, należy stwierdzić, iż przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości korzysta ze zwolnienia przedmiotowego wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., w przypadku gdy przychód ten w całości został przeznaczony na nabycie nieruchomości w Brukseli.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.