IPPB2/415-591/11-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 18 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodów z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodów z tytułu ubezpieczenia pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) oraz Sp. z o.o. zawarły trójstronną umowę z firmą ubezpieczeniową w celu zapewnienia pracownikom obu spółek dodatkowego ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW) w trybie rocznym odnawialnym, gdzie określony został szczegółowy zakres świadczeń.

Ubezpieczeniem zostali objęci wszyscy pracownicy Spółki (ubezpieczenie w formie bezimiennej). Wszystkie osoby ubezpieczone są na jednakowych warunkach (co do rodzaju świadczeń, wysokości sum ubezpieczenia, zakresu ubezpieczenia, systemu świadczeń, składki).

Zgodnie z umową Spółka dokonuje płatności na rzecz firmy ubezpieczeniowej w formie ryczałtu. Wysokość składki została wskazana w umowie. Ogólne warunki ubezpieczenia wskazują sposób jej kalkulacji. Oblicza się ją na podstawie taryfy składek obowiązującej w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia biorąc pod uwagę system świadczeń, rodzaje świadczeń dodatkowych, wysokość sum ubezpieczenia, częstotliwość opłacania składek, wiek ubezpieczonych oraz charakter wykonywanej pracy przez osoby objęte ubezpieczeniem.

Rozliczanie składki miało następować na koniec okresu ubezpieczenia, na podstawie faktycznej liczby ubezpieczonych osób w każdym miesiącu trwania polisy. Niemniej jednak Spółka oraz firma ubezpieczeniowa zmieniły ogólne warunki ubezpieczenia dotyczące rocznego rozliczania składki. Gdy liczba ubezpieczonych wynosi od 200 do 300, strony nie będą dokonywały rozliczenia składki, a składka będzie stała w całym okresie ubezpieczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłacanie przez Spółkę składki na dodatkowe ubezpieczenie NNW skutkuje powstaniem przychodu po stronie jej pracowników w świetle przepisów ustawy o PIT w sytuacji, gdy Spółka nie jest w stanie ustalić wartości świadczenia uzyskanego przez poszczególną osobę.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, opłacanie składek na dodatkowe ubezpieczenie NNW dla pracowników, w sytuacji gdy Spółka nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia dla poszczególnej osoby, nie prowadzi do powstania przychodu po stronie osób zatrudnionych i w związku z tym Spółka nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wysokości tych składek.

Zdaniem Spółki, za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne, a także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Art. 12 ust. 1 tej ustawy określając kategorie przysporzeń stanowiących przychód osoby fizycznej ze stosunku pracy, wymienia również świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika oraz wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkie świadczenia, jakie pracownik otrzymuje w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy.

Z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT wynika, że wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych dla celów podatku dochodowego ustała się według cen zakupu (jeśli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione) lub na podstawie cen rynkowych (w pozostałych przypadkach).

Ustawa o PIT nie zawiera jednak bezpośrednio definicji "nieodpłatnego świadczenia" ograniczając się do wskazania sposobu ustalenia jego wartości. W praktyce i doktrynie przyjmuje się, iż za nieodpłatne świadczenia dla celów podatkowych należy uznawać takie świadczenia, które prowadzą do wzrostu majątku podatnika. Nieodpłatne świadczenie musi więc zostać wycenione, aby możliwe było określenie wartości przyrostu majątku podatnika.

Dodatkowo art. 11 ustawy o PIT wprowadza warunek, iż przychodem są nieodpłatne świadczenia, o ile zostały faktycznie otrzymane przez podatnika. Oznacza to, że nie występuje przychód podatkowy, jeśli nie doszło do faktycznego otrzymania przychodu z tego tytułu.

W świetle powyższych przepisów, ażeby można było mówić o powstaniu przychodu podatkowego po stronie osób objętych ubezpieczeniem NNW musi dojść do faktycznego "otrzymania" świadczenia, a poza tym musi istnieć obiektywna możliwość określenia konkretnej wartości takiego przysporzenia.

W ocenie Spółki, w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, ani nie dochodzi do faktycznego otrzymania (w rozumieniu dosłownym) świadczenia, ani nie jest możliwe określenie wartości ekonomicznej uzyskanego przez pracowników przysporzenia, gdyż nie zwiększa się majątek osobisty pracowników. W konsekwencji, uniemożliwia to ustalenie podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższa konkluzja znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, jak również w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Przykładowo w wyroku NSA z dnia 5 lutego 1997 r. (SA/Sz 1191/96), w którym uznano, iż "z redakcji przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż do świadczeń w naturze odnosi się wyłącznie pojęcie "otrzymanych". Zatem "przychodem" w rozumieniu art. 11 ust. 1 są wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie jak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych - również postawienie ich do dyspozycji podatnika".

Należy także wspomnieć o wyroku NSA w z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02), w którym Sąd stwierdza, iż o przychodzie podatkowym z tytułu nieodpłatnego świadczenia można mówić tylko wówczas, gdy efektem otrzymania świadczenia jest wzrost majątku beneficjenta.

Tymczasem, w związku z wykupem polis ubezpieczeniowych przez Spółkę nie ma mowy o jakimkolwiek przyroście w majątku osób ubezpieczonych z tytułu zapłaty składki ubezpieczenia (nie dochodzi więc do "otrzymania" świadczenia).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 2 kwietnia 2009 r. (III SA/Wa 3521/08) oraz w wyroku z 10 listopada 2009 r. (III SA/Wa 623/09), jak również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 lutego 2009 r. (I SA/Po 1423/08) podkreśliły, iż zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodem jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Tym samym, zdaniem sądów "według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast, ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń. Innymi słowy, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania".

Jak opisano powyżej, Spółka oraz firma ubezpieczeniowa dokonały zmian ogólnych warunków ubezpieczenia dotyczących rocznego rozliczenia składki, w ten sposób, iż gdy liczba ubezpieczonych wynosi od 200 do 300, to nie będzie następować rozliczenie roczne składki, a składka za umowę będzie stała w całym okresie ubezpieczenia.

Określona w umowie kwota ryczałtowa za objęcie ubezpieczeniem uprawnionych osób jest stała i dotyczy ogółu pracowników zatrudnionych w danym roku przez Spółkę. W związku z tym, nawet gdyby przyjąć, że wartość świadczenia przypadająca na jednego pracownika to iloraz ogólnej kwoty ryczałtu zapłaconego przez Spółkę i liczby pracowników zatrudnionych w danym miesiącu, to doszłoby do sytuacji, w której z miesiąca na miesiąc wartość tego samego świadczenia mogłaby się różnić, mimo że z punktu widzenia danego pracownika zakres świadczenia nie zmienia się.

W praktyce często spotykane są zmiany liczby zatrudnionych pracowników, którzy będą objęci ubezpieczeniem. Tym samym nie jest możliwe dokonanie prawidłowego podziału uiszczonej składki pomiędzy wszystkich pracowników. Przy częstych zmianach liczby osób objętych ubezpieczeniem, ewentualne obowiązki Spółki, jako płatnika związane z doliczaniem do przychodu poszczególnych pracowników byłyby niewykonalne.

Powyższa konkluzja znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, jak również w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W analogicznej jak przedstawiona w niniejszym wniosku sprawie wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z dnia 27 kwietnia 2010 r. (SA/Wa 2039/09) stwierdzając, że wprawdzie fakt, iż spółka pokrywa koszty ubezpieczenia za członków zarządu i rad nadzorczych, może skutkować powstaniem przychodu z nieodpłatnych świadczeń po stronie ubezpieczonych. Jednak na gruncie przepisów o PIT - opodatkowanie nieodpłatnego świadczenia dopuszczalne jest jedynie wtedy, gdy można określić konkretny przychód uzyskany przez każdą z osobna osobę objętą ubezpieczeniem wykupionym przez spółkę. Opodatkowaniu może bowiem podlegać przychód w określonej dla danego podatnika wysokości, odpowiadający ściśle wartości uzyskanego przez niego nieodpłatnego świadczenia. W analizowanej sprawie wobec braku jednoznacznych kryteriów pozwalających na zindywidualizowanie i przypisanie konkretnej osobie określonej wysokości osiągniętego przez nią przychodu - niedopuszczalne było opodatkowanie członków zarządu i rady nadzorczej.

Co więcej, w wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny nie zgodził się z koncepcją organu, że przychód tych osób należy ustalić na moment zapłaty składki, dzieląc jej kwotę na znane na ten moment osoby wchodzące w skład organów (i objęte ochrona).

Natomiast podzielił w tej mierze pogląd zaprezentowany w orzeczeniu z 26 lutego 2009 r. (III SA/Wa 2019/08), zgodnie z którym przeliczony w wyniku operacji matematycznej przychód jako uśredniony przeczy zasadzie opodatkowania przychodów otrzymanych lub postawionych do dyspozycji podatnika.

W powyższych wyrokach sądy wskazywały, iż przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby sprzeczne z postanowieniami ustawy o PIT i w konsekwencji, sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy także wspomnieć o wyroku NSA z dnia 15 września 2009 r. (II FSK 536/06), w którym Sąd rozpatrywał kwestię związaną z opodatkowaniem jako nieodpłatnych świadczeń równowartości kwot, jakie pracodawca ponosił na sfinansowanie swoim pracownikom dojazdów do pracy. W rozstrzygnięciu czytamy, że "jeżeli pracodawca finansuje pracownikom dojazd do pracy, za który ponosi opłatę w formie ryczałtu i jednocześnie nie jest mu wiadome, którzy pracownicy z usługi tej skorzystali, wówczas nie może określić wartości świadczenia otrzymanego przez konkretnego pracownika".

Powyższe prowadzi do wniosku, że tego typu świadczenie nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wprawdzie wspomniany wyrok nie dotyczy ubezpieczenia NNW i został wydany w indywidualnej sprawie, jednak w sposób wyraźny daje wskazówki, jak interpretować przepisy o nieodpłatnym świadczeniu.

Również organy podatkowe potwierdzają powyższe stanowisko m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji wydanej w imieniu Ministra Finansów z dnia 17 października 2008 r. (IPPB2/415-1082/08-2/SP), jak również w interpretacji z dnia 25 stycznia 2010 r. (IPPB4/415-743/09-2/SP).

Reasumując, pojęcie przychodu dla celów podatku dochodowego sprecyzowane w art. 11 ustawy o PIT nie może podlegać wykładni rozszerzającej poprzez uznanie, że opodatkowaniu podlega także wartość świadczenia jedynie przypisanych pracownikom, a nie faktycznie przez nich otrzymanych. Uiszczona przez Spółkę składka ubezpieczeniowa z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia nie stanowi zatem przychodu osób objętych ubezpieczeniem z uwagi na następujące argumenty:

* Ryczałtowa oplata z tytułu składek na ubezpieczenie NNW zapewniana pracownikom nie stanowi przychodu na gruncie PIT, gdyż uprawnia ona jedynie do skorzystania ze świadczeń, natomiast zgodnie z ustawą o PIT przychód powstaje, gdy jest możliwe określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik skorzystał.

* W przedstawionym stanie faktycznym nie jest możliwe ustalenie ewentualnego przychodu dla jednego pracownika.

* Przepisy podatkowe nie zawierają wskazówek, w jaki sposób ustalić przychód dla pracownika w takiej sytuacji.

* W prawie podatkowym nie istnieje możliwość nałożenia podatku dochodowego na grupę osób tylko dlatego, że niektóre z nich mogły skorzystać ze świadczenia ufundowanego przez pracodawcę.

* To, czy dany pracownik będzie objęty ubezpieczeniem, niekoniecznie zależy od jego woli.

* Brak możliwości przypisania wartości potencjalnych świadczeń ze względu na szeroki niesprecyzowany krąg osób ubezpieczonych.

* W wyrokach sądy wskazywały, iż przyjęcie stanowiska i zaliczenie takiego świadczenia jako przychodu pracownika byłoby sprzeczne z postanowieniami ustawy o PIT i w konsekwencji, sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

* Gdyby przyjąć, że wartość świadczeń przypadająca na jednego pracownika to iloraz ogólnej kwoty ryczałtu zapłaconego przez Spółkę i liczby pracowników zatrudnionych w danym miesiącu, to doszłoby do sytuacji, w której z miesiąca na miesiąc wartość tego samego świadczenia mogłaby się różnić, mimo że z punktu widzenia danego pracownika zakres świadczenia nie zmienia się.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w opisanej sprawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Artykuł 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów, do którego należy zaliczyć m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W związku z powyższym, należy zauważyć, iż w przypadku wykupienia przez pracodawcę polis ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków dla swoich pracowników, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Świadczenia pieniężne ponoszone za pracowników przez pracodawcę (Wnioskodawcę) należą do nieodpłatnych świadczeń. Tego pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych przyjmuje się, iż pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt uzyskania przez ubezpieczonego odszkodowania z tytułu zaistnienia wypadku wskazanego w umowie ubezpieczenia, lecz samo uzyskanie przez pracownika ochrony wynikającej z ww. umowy ubezpieczenia (o określonej wartości pieniężnej), dającej ewentualnie prawo do ubiegania się o odszkodowanie. Objęcie pracownika nieobowiązkowym ubezpieczeniem w zakresie następstw nieszczęśliwych wypadków stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że - Spółka oraz Sp. z o.o. zawarły trójstronną umowę z firmą ubezpieczeniową w celu zapewnienia pracownikom obu spółek dodatkowego ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków w trybie rocznym odnawialnym. Ubezpieczeniem zostali objęci wszyscy pracownicy Spółki. Wszystkie osoby ubezpieczone są na jednakowych warunkach (co do rodzaju świadczeń, wysokości sum ubezpieczenia, zakresu ubezpieczenia, systemu świadczeń, składki).

Zgodnie z umową Spółka dokonuje płatności na rzecz firmy ubezpieczeniowej w formie ryczałtu. Wysokość składki została wskazana w umowie. Ogólne warunki ubezpieczenia wskazują sposób jej kalkulacji. Oblicza się ją na podstawie taryfy składek obowiązującej w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia biorąc pod uwagę system świadczeń, rodzaje świadczeń dodatkowych, wysokość sum ubezpieczenia, częstotliwość opłacania składek, wiek ubezpieczonych oraz charakter wykonywanej pracy przez osoby objęte ubezpieczeniem.

Rozliczanie składki miało następować na koniec okresu ubezpieczenia, na podstawie faktycznej liczby ubezpieczonych osób w każdym miesiącu trwania polisy. Niemniej jednak Spółka oraz firma ubezpieczeniowa zmieniły ogólne warunki ubezpieczenia dotyczące rocznego rozliczania składki. Gdy liczba ubezpieczonych wynosi od 200 do 300, strony nie będą dokonywały rozliczenia składki, a składka będzie stała w całym okresie ubezpieczenia.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem koniecznym do uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. Otrzymanie oznacza przysporzenie w majątku w postaci czegoś, za co pracownik nie zapłacił, a co ma określoną wartość wyrażoną w pieniądzu. Świadczenia nieodpłatne to taki rodzaj świadczenia, w przypadku którego otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Jeżeli pracownik nie odmówił przyjęcia takiego świadczenia, to znaczy, że je przyjął a tym samym doszło po jego stronie do przysporzenia.

Ryczałtowy sposób opłacania kosztów związanych z otoczeniem pracowników ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków w zawartej umowy ubezpieczeniowej, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest w posiadaniu informacji o ilości osób uprawnionych w danym miesiącu do skorzystania z opieki ubezpieczeniowej, a także zna wysokość zryczałtowanego miesięcznego kosztu wynikającego z umowy za usługi ubezpieczenia pracowników, wysokość kosztu przypadającego na jedną uprawnioną osobę.

Powyższe dane będą również znane pracodawcy w wypadku zmiany ceny za wykonane usługi w wyniku zwiększenia lub zmniejszenia osób uprawnionych do korzystania z ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków w stosunku do ilości osób uprawnionych w dniu podpisania umowy, a składka za umowę będzie stała w całym okresie ubezpieczenia

Jednocześnie należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. Z opisanego stanu faktycznego wynika, że odpłatność uzależniona jest od ilości pracowników, dla których pracodawca wykupuje ubezpieczenie. Ponadto pracodawca wie, w jakiej wysokości opłaca wynagrodzenie ryczałtowe za wykupione dodatkowe ubezpieczenie dla jednego uprawnionego pracownika. Możliwe jest więc ustalenie wysokości opłaty w odniesieniu do jednego pracownika. Kwota opłaty przypadającej na danego pracownika będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy.

Organ podatkowy ponadto wyjaśnia, iż pomimo swobody zawierania umów Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodów pracowników, w momencie zawierania przedmiotowej umowy lub zmiany ogólnych warunków ubezpieczenia dotyczące rocznego rozliczania składki powinien mieć na uwadze, że pokrywanie kosztów korzystania przez ww. osoby z ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków, do finansowania których nie jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy i innych ustaw stanowi dla tych osób przychód do opodatkowania. Dlatego też na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia z kwoty ogólnej zryczałtowanej składki kwoty przypadającej na pracownika i włączenia jej do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Reasumując: W przedstawionym stanie faktycznym, opłacanie przez Spółkę składki na dodatkowe ubezpieczenie NNW skutkuje powstaniem przychodu po stronie jej pracowników w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy Spółka ponosi odpłatność za to ubezpieczenie w formie ryczałtu.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądowych, należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację. Orzeczenia sądów administracyjnych nie stanowią wiążącej wykładni ani źródła prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.