IPPB2/415-584/12-2/LS - PIT w zakresie aktualności certyfikatu rezydencji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 26 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie aktualności certyfikatu rezydencji - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie aktualności certyfikatu rezydencji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wypłaca na rzecz osób podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego - zarówno osób fizycznych, jak i podatników podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: nierezydenci) - należności, które podlegają opodatkowaniu u źródła zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Należności te przyjmują formę m.in. odsetek, dyskonta, dywidendy, należności licencyjnych, itp.

Bank jest w posiadaniu certyfikatów rezydencji klientów będących nierezydentami. Certyfikaty rezydencji stanowią podstawę do potrącenia podatku u źródła według obniżonej stawki lub zaniechania poboru tego podatku, zgodnie z postanowieniami odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską.

Certyfikaty rezydencji będące w posiadaniu Banku różnią się pod względem formy. Wydawane przez organy poszczególnych państw, będących miejscem siedziby lub zamieszkania klientów Banku, dostosowane są do formy tego dokumentu, obowiązującej w danym państwie. W szczególności wzór certyfikatu rezydencji z niektórych państw przewiduje wskazanie roku, na który został on wystawiony lub okresu, za który rezydencja jest poświadczana (często są to okresy przeszłe - przypadające przed dniem wydania certyfikatu - podobnie jak ma to miejsce w przypadku potwierdzeń rezydencji wydawanych przez polskie organy podatkowe) podczas gdy certyfikaty z pozostałych państw nie wskazują daty obowiązywania. Cechą wspólną wszystkich dokumentów jest m.in. jednoznaczne określenie państwa, w którym podatnik ma siedzibę dla celów podatkowych. Informacja ta wraz ze wskazaniem administracji podatkowej wydającej certyfikat uznawane są przez Bank za wystarczające do traktowania danego dokumentu jako certyfikatu rezydencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Bank, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wypłaca rzecz nierezydentów należności w formie odsetek, dyskonta, dywidendy, należności licencyjnych, itp.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 w związku z 29 ust. 1 oraz 30a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 331 z późn. zm.), dalej: "u.p.d.o.f.", od określonych przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby niemające miejsca zamieszkania w Polsce pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy.

W świetle art. 29 ust. 2 oraz 30a ust. 2 u.p.d.o.f. wyżej powołany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Podobne zapisy wskazane są w art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 i ust. 2 oraz 22 ust. 1 oraz art. 22a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), dalej: "u.p.d.o.p.". W myśl definicji wskazanych w u.p.d.o.p. i u.p.d.o.f. certyfikat rezydencji stanowi zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania (siedziby) podatnika.

W odniesieniu do pytania 1, zdaniem Banku, certyfikaty rezydencji przedstawiane Bankowi przez podmioty zagraniczne potwierdzające ich rezydencję podatkową, wystawione przez właściwe władze podatkowe, w przypadku, jeżeli nie wskazują daty do której obowiązują, potwierdzają określony stan faktyczny i zachowują swoją aktualność do czasu, kiedy nie ulegnie zmianie stan faktyczny w nich potwierdzany.

Taka sytuacja ma miejsce z uwagi fakt nie zawarcia w u.p.d.o.p. i u.p.d.o.f. odpowiednich regulacji, które wskazywałyby na określony termin ważności certyfikatu rezydencji. Przepisy nie regulują kwestii okresu ważności certyfikatu. Ustawy podatkowe nie nakładają również na płatników podatku od należności wypłacanych podmiotom zagranicznym obowiązku pozyskiwania corocznie certyfikatów rezydencji od odbiorców płatności. Omawiane wyżej regulacje podatkowe wskazują jedynie jakie niezbędne informacje powinno zawierać zaświadczenie wydane przez zagraniczne władze podatkowe, aby mogło zostać uznane za certyfikat rezydencji.

Zatem, zdaniem Banku, jak długo certyfikat rezydencji, wydany przez właściwy organ administracji podatkowej potwierdza określony, niezmieniony stan faktyczny, tak długo dokument ten zachowuje swoją ważność.

W związku z powyższym, Bank jako płatnik podatku od należności wypłacanych nierezydentom, jest uprawniony na podstawie opisanych powyżej certyfikatów rezydencji, które nie wskazują daty obowiązywania, do stosowania stawek podatku wynikających z odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania do momentu, w którym otrzyma od podatników nowy certyfikat rezydencji lub informację o zmianie danych zawartych w posiadanych certyfikatach rezydencji. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzone w podejściu organów podatkowych m.in.:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-206/10/MO, stwierdził: "Zasadne jest zatem twierdzenie, iż certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo nie ulega zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 10 grudnia 2009 r., sygn. IPPB4/415-648/09-2/JK2, wskazał, "certyfikaty rezydencji przedkładane Bankowi przez podmioty zagraniczne potwierdzające ich rezydencję podatkową (siedzibę lub miejsce zamieszkania) wystawione przez właściwe władze podatkowe jeżeli nie wskazują daty, do której obowiązują to potwierdzają określony stan faktyczny i zachowują swoją aktualność dopóki nie ulegnie zmianie stan faktyczny w nich przedstawiony."

W odniesieniu do pytania 2, zdaniem Banku w sytuacji gdy Bank posiada certyfikat rezydencji wskazujący rok za który został on wydany lub w dokumencie tym wskazany jest okres przypadający przed dniem wystawienia certyfikatu, możliwe jest stosowanie na jego podstawie zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania do dnia, w którym osoba której certyfikat dotyczy wskaże, że przedstawiony w tym dokumencie stan faktyczny uległ zmianie.

Zgodnie z definicją legalną certyfikatu rezydencji jest on zaświadczeniem o miejscu zamieszkania/siedziby podatnika dla celów podatkowych wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania/siedziby podatnika Ustawy podatkowe nie wskazują ponadto żadnych dodatkowych wymagań dotyczących formy lub treści tych dokumentów.

Zdaniem Banku, najważniejszym elementem powyższej definicji jest stwierdzenie, iż certyfikat rezydencji ma formę zaświadczenia. Zaświadczenie będąc dokumentem potwierdzającym dany fakt lub stan, może odnosić się jedynie do zdarzeń lub stanów istniejących w momencie jego wystawienia lub przeszłych.

W ocenie Banku, niezależnie od tego czy certyfikat określa rok obowiązywania lub rok wydania, zachowuje ważność do czasu w którym osoba której certyfikat dotyczy wskaże, że przedstawiony stan faktyczny uległ zmianie, podobnie jak w przypadku certyfikatów rezydencji nie zawierających daty obowiązywania.

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 30 grudnia 2008 r., sygn. IPPB2/415-1550/08-2/AK, w której potwierdził przedstawione przez podatnika stanowisko, zgodnie z którym: "W przypadku zmiany rezydencji podatkowej certyfikat utraci swoją aktualność, zaś w przypadku braku zmian w rezydencji podatkowej podmiotu, na rzecz którego wypłacane są należności certyfikat zachowa swoją aktualność nawet przez kilka lat."

Podobny pogląd wskazał Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji z dnia 6 kwietnia 2005 r. (sygn. 1471/DPD2/423/8/05/HT/2): "Według Banku należy uznać ze certyfikat rezydencji zachowuje tak długo ważność, jak długo nie ulega zmianie stan faktyczny wykazany w certyfikacie rezydencji Bank powinien zażądać od klienta nowego certyfikatu rezydencji wówczas, gdy ma wątpliwości co do rezydencji podatkowej klienta W pozostałych przypadkach Bank może stosować certyfikat rezydencji także po upływie roku od jego wydania."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 30 § 3 Ordynacji podatkowej płatnik odpowiada całym swoim majątkiem za niepobrany podatek lub podatek pobrany i niewpłacony do organu podatkowego.

Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi niepobranie podatku przez płatnika lub pobranie go i niewpłacenie do organu podatkowego, organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku - art. 30 § 4 O.p.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) od określonych przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby niemające miejsca zamieszkania w Polsce pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy. Podatek ten pobiera się m.in. od przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - w wysokości 20% przychodu (pkt 1 ust. 1 art. 29 cyt. ustawy).

Z przepisu art. 29 ust. 2 tej ustawy wynika, iż wyżej powołany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wypłaca rzecz osób podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego - zarówno osób fizycznych, jaki podatników podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: nierezydenci) - należności, które podlegają opodatkowaniu u źródła zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Należności te przyjmują formę m.in. odsetek, dyskonta, dywidendy, należności licencyjnych, itp.

Bank jest w posiadaniu certyfikatów rezydencji klientów będących nierezydentami. Certyfikaty rezydencji stanowią podstawę do potrącenia podatku u źródła według obniżonej stawki lub zaniechania poboru tego podatku, zgodnie z postanowieniami odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską. Certyfikaty rezydencji będące w posiadaniu Banku różnią się pod względem formy. Wydawane przez organy poszczególnych państw, będących miejscem siedziby lub zamieszkania klientów Banku, dostosowane są do formy tego dokumentu, obowiązującej wdanym państwie. W szczególności wzór certyfikatu rezydencji z niektórych państw przewiduje wskazanie roku, na który został on wystawiony lub okresu, za który rezydencja jest poświadczana (często są to okresy przeszłe - przypadające przed dniem wydania certyfikatu - podobnie jak ma to miejsce w przypadku potwierdzeń rezydencji wydawanych przez polskie organy podatkowe) podczas gdy certyfikaty z pozostałych państw nie wskazują daty obowiązywania. Cechą wspólną wszystkich dokumentów jest m.in. jednoznaczne określenie państwa, w którym podatnik ma siedzibę dla celów podatkowych. Informacja ta wraz ze wskazaniem administracji podatkowej wydającej certyfikat uznawane są przez Bank za wystarczające do traktowania danego dokumentu jako certyfikatu rezydencji.

Z powołanych powyżej przepisów prawa wynika, że certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że - na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony - stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Tym samym, brak zmiany rezydencji podatkowej podmiotu po upływie momentu/okresu, którego dotyczy wydany na jego rzecz certyfikat rezydencji, pozwala na stwierdzenie, że okoliczności faktyczne potwierdzone w certyfikacie nie uległy zmianie. Nie uprawnia to jednak do uznania, że okoliczności faktyczne istniejące po dniu/okresie, jakiego dotyczy certyfikat, zostały potwierdzone tym certyfikatem.

Certyfikat rezydencji stanowi dokument, z którego wynika, czy od wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku, tj. wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna zostać zastosowana.

W razie wątpliwości, to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 ww. Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Obowiązek dostarczenia certyfikatu ciąży na podmiocie zagranicznym, który uzyskuje ze źródeł polskich odpowiednie dochody. Zasadniczo więc certyfikat rezydencji powinien być dostarczony przez podmiot zagraniczny przy każdorazowej wypłacie określonych należności przez polski podmiot będący płatnikiem. Oczywiście tego rodzaju wymóg w stosunku do wszelkiego rodzaju płatności, w szczególności w przypadku, gdy płatności są dokonywane cyklicznie na rzecz stałego kontrahenta stanowiłyby niepotrzebne utrudnienie. W przypadku więc jakichkolwiek płatności dokonywanych przez polskich płatników w ciągu roku podatkowego na rzecz podmiotów zagranicznych, należy podchodzić pragmatycznie, biorąc pod uwagę m.in. bieżące kontakty między nimi.

Należy również podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga od płatnika posiadania certyfikatu rezydencji potwierdzającego miejsce zamieszkania podatnika na dzień wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 cyt. wyżej ustawy w momencie dokonywania tej wypłaty. W większości przypadków nie ma możliwości uzyskania takiego dokumentu w dniu wypłaty tych należności.

Z przepisów art. 29 ust. 2 tejże ustawy wynika, że warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. A zatem, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jakim terminie płatnik powinien wejść w posiadanie tego dokumentu.

Wobec powyższego, w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik może - mając jednak na względzie ryzyko odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej - zastosować zwolnienie od podatku bądź stawki podatku wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o informacje uzyskane od podatnika bądź na podstawie uzyskanego wcześniej certyfikatu rezydencji i potwierdzenia przez podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku późniejszego uzyskania certyfikatu rezydencji dotyczącego okresu, w którym dokonane zostały te wypłaty.

Jeśli natomiast płatnik nie ma pewności co do rezydencji podatkowej danego podmiotu, w celu dochowania należytej staranności przy realizacji ciążących na nim obowiązków, powinien stosować przepisy krajowe. W przypadku poboru podatku w wysokości wyższej niż należna, podatnik ma bowiem możliwość wystąpienia do właściwego organu podatkowego o zwrot nadpłaty.

Prawidłowa realizacja obowiązków płatnika wymaga uzyskania przez niego certyfikatu rezydencji potwierdzającego rezydencję podatkową kontrahenta na moment dokonywania na jego rzecz wypłat należności z tytułów określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie certyfikatu rezydencji dotyczącej jakiegokolwiek okresu, w tym certyfikatu "potwierdzonego" przez kontrahenta.

Ponadto podkreślić należy, że wydając certyfikat rezydencji właściwy organ potwierdza, że - na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony - stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może więc dotyczyć wyłącznie teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych a nigdy okoliczności przyszłych. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż certyfikat rezydencji zachowuje swoją aktualność tak długo, jak długo nie ulegnie zmianie potwierdzony w nim stan faktyczny. Uznając taką interpretację za prawidłową trzeba byłoby bowiem przyjąć, że certyfikat rezydencji potwierdza okoliczności przyszłe, które w momencie wydania przez właściwy organ podatkowy tego certyfikatu, nie były temu organowi znane.

Zastosowanie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zatem możliwe pod warunkiem uzyskania przez płatnika, certyfikatu rezydencji podatnika, potwierdzającego miejsce jego zamieszkania lub siedziby na dzień dokonania wypłaty.

Zatem, w odniesieniu do zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska, w świetle powyższego należy stwierdzić, iż certyfikaty rezydencji przedstawiane Bankowi przez podmioty zagraniczne potwierdzające ich rezydencję podatkową, wystawione przez właściwe władze podatkowe, w przypadku, jeżeli nie wskazują daty do której obowiązują, nie potwierdzają określonego stan faktycznego i nie zachowują swojej aktualności do czasu, kiedy nie ulegnie zmianie stan faktyczny w nich potwierdzany. Natomiast w sytuacji gdy Bank posiada certyfikat rezydencji wskazujący rok za który został on wydany lub w dokumencie tym wskazany jest okres przypadający przed dniem wystawienia certyfikatu, niemożliwe jest stosowanie na jego podstawie zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania do dnia, w którym osoba której certyfikat dotyczy wskaże, że przedstawiony w tym dokumencie stan faktyczny uległ zmianie. Nie przesądza to jednak o tym, że płatnik w dniu dokonania wypłaty jest zobowiązany posiadać "aktualny" certyfikat rezydencji. Bank może, w dniu dokonania wypłaty, zastosować stawkę podatku wynikającą z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zastosować zwolnienie zgodnie z taką umową biorąc pod uwagę np. wcześniej uzyskany certyfikat rezydencji wraz z oświadczeniem podatnika, że dane w nim zawarte nie uległy zmianie. Nie zwalnia to jednak płatnika z obowiązku udokumentowania prawidłowości obliczenia podatku u źródła "aktualnym" certyfikatem rezydencji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.