IPPB2/415-53/14-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu pokrywania kosztów związanych z podróżami służbowymi oraz ciążących na spółce obowiązkach płatnika - jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej braku powstania przychodu z tytułu pokrywania kosztów wyżywienia w wysokości przekraczającej limit diet podczas podróży służbowej odbywanej przez pracowników.

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

W dniu 13 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników z tytułu pokrywania kosztów związanych z podróżami służbowymi oraz ciążących na spółce obowiązkach płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka" lub "Pracodawca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży produktów leczniczych. Z uwagi na charakter tej działalności zatrudnieni przez Spółkę pracownicy odbywają podróże służbowe, zarówno krajowe, jak i zagraniczne.

Zgodnie z obowiązującym w Spółce regulaminem dotyczącym organizacji i rozliczania podróży służbowych (dalej: "Regulamin") pracownikom Spółki, za czas podróży służbowej w kraju i poza jego granicami, przysługuje zwrot określonych kosztów, na warunkach i w wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013.167, dalej: "Rozporządzenie").

Pracownik Spółki odbywający podróż służbową jest uprawniony do diety, która pokrywa zwiększone koszty wyżywienia, zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu.

Zdarza się, że Spółka, zamiast wypłacać pracownikom diety, zapewnia im posiłki w tracie podróży służbowych. Wartość tych posiłków może w niektórych sytuacjach przekraczać kwoty diet określone w Rozporządzeniu. Pracownik, dla celów rozliczenia delegacji, jest zobowiązany do podania informacji, czy podczas podróży służbowej miał zapewniony posiłek oraz jaki to był posiłek (śniadanie, obiad, kolacja) bez względu na to czy z niego skorzystał. Na tej podstawie Spółka dokonuje obliczenia wysokości diety należnej oddelegowanemu pracownikowi, biorąc pod uwagę przepisy Rozporządzenia, z których wynika, że dieta w krajowej podróży służbowej podlega odpowiedniemu zmniejszeniu, jeżeli pracownikowi zostało zapewnione bezpłatne wyżywienie. Jeżeli natomiast Spółka zapewnia pracownikowi całodzienne bezpłatne wyżywienie w czasie podróży służbowej, wówczas pracownik taki nie otrzymuje już żadnej diety.

W czasie podróży służbowych poza granicami kraju pracownicy Spółki korzystają z różnych form transportu, w tym m.in. z przejazdów taksówkami, np. z lotniska czy dworca do hotelu, jak również do miejsc wykonywania zadań służbowych, np. na konferencje czy spotkania służbowe. Taksówki są zamawiane tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione brakiem możliwości skorzystania z innych środków komunikacji lub koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa pracownikom i przewożonym przez nich dokumentom. Zdarza się, że pracownicy ponoszą wydatki na ww. przejazdy taksówkami w kwocie wyższej niż wysokość przewidzianych w Rozporządzeniu ryczałtów przeznaczonych na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca, lotniska, portu morskiego. W takich przypadkach pracodawca zwraca pracownikom równowartość faktycznie poniesionych i udokumentowanych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wartość posiłków zapewnionych pracownikom przez Spółkę w czasie podróży służbowych, w części przekraczającej kwoty diet określone w Rozporządzeniu, stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy koszty przejazdów pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych, w części przekraczającej kwoty ryczałtów określone w Rozporządzeniu, stanowią dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu.

3. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych całą kwotę wydatków poniesionych na zapewnienie wyżywienia pracownikom odbywającym podróż służbową oraz całą kwotę wydatków zwróconych pracownikom odbywającym zagraniczną podróż służbową za przejazdy taksówkami, również w części przekraczającej kwoty diet i ryczałtów określonych w Rozporządzeniu.

Niniejsza interpretacji stanowi odpowiedź na zadane pytanie Nr 1 i 2 w przedmiocie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpowiedź na pytanie nr 3 wniosku w przedmiocie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostanie udzielona w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zapewnionych przez nią w czasie podróży służbowych posiłków stanowi dla pracowników przychód podlegający zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, także w części przekraczającej kwoty diet określone w przepisach Rozporządzenia. Tym samym, Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz, 231, z późn. zm., dalej; ustawy o p.d.o.f.), wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy.

Przepisami, o których mowa powyżej, są regulacje zawarte w Rozporządzeniu, obowiązującym od dnia 1 marca 2013 r. Zgodnie z § 2 tego Rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów oraz innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 7 ust. 1 Rozporządzenia, dieta w czasie krajowej podróży służbowej, przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, wynosi 30 zł. Jednocześnie, w myśl § 7 ust. 4 Rozporządzenia, kwotę diety należy zmniejszyć o określony procent, wynikający z zapewnionego pracownikowi bezpłatnego posiłku. Dieta nie przysługuje natomiast w ogóle, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie, o czym stanowi § 7 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia. Z kolei wysokość diety przysługującej w czasie podróży zagranicznej jest różna dla poszczególnych państw i została określona w załączniku do Rozporządzenia. Kwotę tej diety również pomniejsza się o odpowiedni procent, wynikający z zapewnionego bezpłatnego wyżywienia (§ 14 ust. 2 Rozporządzenia). Jeżeli natomiast pracownikowi zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne całodzienne wyżywienie, przysługuje mu 25% diety (§ 13 ust. 4 i § 14 ust. 1 Rozporządzenia).

Z analizy przepisów Rozporządzenia wynika, iż pracodawcy pozostawiono wybór: może albo wypłacić pracownikom odbywającym podróż służbową dietę albo zapewnić im całodzienne bezpłatne wyżywienie (przy czym, w przypadku zapewnienia pracownikowi całodziennego wyżywienia w czasie podróży zagranicznej, przysługiwać mu będzie 25% diety, gdyż jest ona przeznaczona nie tylko na koszty wyżywienia ale także na inne drobne wydatki - § 13 ust. 1 Rozporządzenia). Pracodawca może również zapewnić pracownikowi tylko wybrane posiłki - w takim przypadku, kwotę diety należnej pracownikowi będzie musiał pomniejszyć o odpowiedni procent, wynikający z zapewnionego posiłku. Jednocześnie, żaden przepis Rozporządzenia nie określa maksymalnego ani minimalnego kosztu takiego bezpłatnego wyżywienia. Jest to bowiem decyzja pracodawcy, która powinna być uzależniona od rzeczywistych potrzeb i warunków cenowych obowiązujących w danym miejscu.

Należy podkreślić, że z literalnego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f. wynika, że przewidziane w tym przepisie zwolnienie z podatku dotyczy diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w przepisach Rozporządzenia. Skoro zatem w Rozporządzeniu wyraźnie określona została wysokość wyłącznie diety wypłacanej pracownikom odbywającym podróż służbową, a nie wprowadzono limitu cenowego posiłków, które pracodawca może zapewnić pracownikowi zamiast wypłacenia mu diety, to należy uznać, że wysokość zwolnienia z podatku jest limitowana wyłącznie w stosunku do wypłacanych diet. Jeżeli zatem pracodawca wypłaci pracownikowi kwotę diety w wysokości wyższej niż określona w Rozporządzeniu, należy przyjąć, że nadwyżka ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji, gdy pracodawca nie wypłaca pracownikom diet, lecz zapewnia im bezpłatne posiłki w trakcie podróży, to koszt tych posiłków powinien podlegać zwolnieniu z podatku w całości, skoro Rozporządzenie nie przewiduje ograniczenia kwotowego w takiej sytuacji.

Za powyższym stanowiskiem przemawia także wykładnia celowościowa omawianych przepisów. Należy zauważyć, że system wypłaty diet polega na tym, że pracownik nie rozlicza się z pracodawcą z wydatkowanej kwoty (nie przedstawia pracodawcy żadnych faktur ani rachunków), przyjmuje się bowiem domniemanie, że otrzymaną kwotę pracownik faktycznie wydatkował na posiłki w trakcie podróży. W rzeczywistości może zdarzyć się, że pracownik wyda na posiłki mniej niż przewidziany ryczałt, co oznaczałoby powstanie po jego stronie przychodu. Jednak w świetle art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f. nie ma to jednak znaczenia, gdyż przychód ten będzie i tak zwolniony z opodatkowania. Odmienna sytuacja występuje w przypadku zapewnienia pracownikowi pełnego wyżywienia w trakcie podróży służbowej. W tym wypadku pracownik nie otrzyma od pracodawcy żadnych dodatkowych środków pieniężnych ponad to, co zostało wydane na posiłki. Nie może zatem dojść do sytuacji, w której niewydatkowane kwoty stałyby się przychodem pracownika, tak jak może to mieć miejsce w przypadku wypłaty diet w sposób zryczałtowany. Ustawodawca wprowadził zatem limit diety, który podlega zwolnieniu z opodatkowania, ale tylko w przypadku jej ryczałtowego rozliczania. Ograniczenie to ma zapobiegać przypadkom, kiedy pracownik otrzymywałby dietę jako ryczałt, a ponadto dostawałby dodatkową kwotę na podstawie zgromadzonych rachunków. W ten sposób dochodziłoby po stronie pracownika do nieuprawnionego zwolnienia przychodów ponad limit.

Należy także podkreślić, że finansując posiłki pracownikom Spółka działa przede wszystkim we własnym interesie. Interes pracownika jest drugorzędny. Opłacenie kosztów wyżywienia jest związane wyłącznie z delegowaniem pracownika i wykonywaniem przez niego czynności służbowych podczas wyjazdu służbowego. Nie można zatem przyjąć, że zapewnienie pracownikowi bezpłatnych posiłków w czasie takiej podróży skutkuje powstaniem po jego stronie przysporzenia, podlegającego opodatkowaniu.

Zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie sądowym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 3 października 2013 r., sygn. akt SA/Wa 937/13, orzekł, że; "w sytuacji, w której pracownicy Spółki odbywają podróże służbowe i nabywają w imieniu i na rzecz Spółki jako pracodawcy posiłki, które spożywają w trakcie podróży nie wystąpi przychód opodatkowany po stronie pracowników Skarżącej, nawet jeżeli wydatki te przekraczają kwotowo określone limity zawarte w odpowiednich rozporządzeniach dotyczących rozliczania diet i innych kosztów związanych z podróżami służbowymi". Sąd odwołał się także do ratio legis analizowanych przepisów, stwierdzając: "Poza tym, zdaniem Sądu, nie można przypisać jako przychód pracownika wydatków ponoszonych przez pracodawcę na jego wyżywienie w czasie podróży służbowej, jeżeli przekraczają one limity z właściwych rozporządzeń, ponieważ realizują oni zadania Spółki a nie własne. Przypisanie im takiego przychodu spowodowałoby u nich, w przypadku częstych wyjazdów, szybkie przekroczenie progów podatkowych i obowiązek zapłaty 32% podatku. Nie o to chyba ustawodawcy chodziło."

Wobec powyższego, Spółka uważa, iż wartość zapewnionych przez nią w czasie podróży służbowych posiłków nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu, także w części przekraczającej kwoty diet określone w Rozporządzeniu. W konsekwencji, Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Stanowisko Spółki w zakresie drugiego pytania

W ocenie Spółki, koszty przejazdów jej pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych podlegają w całości zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizyczny na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT. Tym samym Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z § 17 ust. 1 Rozporządzenia, pracownikowi odbywającemu zagraniczną podróż służbową przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu. Z kolei w ust. 3 § 17 Rozporządzenia wskazano, iż na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej.

Natomiast na podstawie § 2 pkt 2 Rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów oraz innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f., zwolnione z podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. W ocenie Spółki, przepisu tego nie należy interpretować w ten sposób, iż zwrot wydatków za przejazd taksówkami korzysta ze zwolnienia tylko do wysokości określonych w Rozporządzeniu ryczałtów. W sytuacji, gdy pracownik nie może dowolnie wybrać środka komunikacji, ale jest zmuszony do skorzystania z przejazdu taksówką, wydatek taki należy uznać za inny niezbędny udokumentowany wydatek określony przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, który nie podlega limitom z Rozporządzenia.

Rozporządzenie nie precyzuje, jakich "innych niezbędnych wydatków dotyczy ta regulacja, nie ograniczono również ich wysokości, pozostawiając to w gestii pracodawcy. Zdaniem Spółki, należy do nich zaliczyć między innymi wydatki na przejazdy pracowników taksówkami, jeżeli nie mieszczą się one w kwotach ryczałtów na przejazdy określonych w Rozporządzeniu.

Podkreślenia wymaga fakt, iż pracownicy Spółki korzystają z taksówek tylko w wyjątkowych sytuacjach, jeżeli jest to uzasadnione brakiem innych środków komunikacji czy koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa pracownikom i przewożonym przez nich dokumentom. Pracownik nabywa te usługi wyłącznie po to, aby móc świadczyć pracę na rzecz Spółki. W ocenie Spółki, nieuzasadnione byłoby w takiej sytuacji zaliczanie do przychodu podlegającego opodatkowaniu kwot przekraczających ryczałty na przejazdy określone w Rozporządzeniu, skoro korzystając z taksówek podczas podróży służbowych, pracownik nie otrzymuje żadnego świadczenia o charakterze osobistym. Przejazdy taksówkami związane są wyłącznie z czynnościami służbowymi i służą prawidłowemu wykonaniu zadań w ramach wyjazdu służbowego. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 20 lipca 2011 r., sygn.; ITPB2/415-439/11/MM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził; "Przepis § 2 pkt 2 lit. c ww. rozporządzenia nie wymienia natomiast o jakie inne udokumentowane wydatki chodzi, nie ogranicza również ich wysokości pozostawiając to w gestii pracodawcy. To pracodawca decyduje o zwrocie faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków, które nie są limitowane i które muszą mieć związek z wykonaną podróżą służbową, a ponadto muszą zostać prawidłowo udokumentowane. W sytuacji zatem, gdy pracownicy odbywający zagraniczną podróż służbową w związku z potrzebą określoną przez pracodawcę za uzasadnioną korzystali z taksówek i na poniesione wydatki przedstawili Wnioskodawcy rachunki, otrzymany zwrot poniesionych ww. wydatków w wysokości określonej na ww. rachunkach stanowi dla tych pracowników przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie pobiera zaliczki na podatek od zwróconych pracownikom kwot za przejazdy taksówkami w trakcie zagranicznej podróży służbowej." Interpretacja ta została wydana na gruncie poprzednio obowiązującego Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz, 1555), które zawierało przepis § 2 pkt 2 lit. c (będący odpowiednikiem § 2 pkt 2 lit. d aktualnie obowiązującego Rozporządzenia), zgodnie z którym z tytułu podróży służbowej pracownikowi przysługiwał zwrot "innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb". Tezy zawarte w powyższej interpretacji są zatem aktualne także w obecnie obowiązującym stanie prawnym.

Stanowisko Spółki potwierdza także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 lipca 2013 r., sygn.: IPPB2/415-926/11/13-5/S/AK, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż zwrot wydatków ponoszonych przez pracowników podczas zagranicznych podróży służbowych na wynajem samochodów, paliwo, przejazdy autostradami oraz przejazdy taksówkami objęty jest zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f., bowiem wydatki te należą do zwracanych pracownikowi kosztów nielimitowanych, określanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 20 stycznia 2009 r" sygn.:ILPB1/415-883/08-6/AMN.

Warto również zwrócić uwagę na powoływany już wcześniej przez Spółkę wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 października 2013 r., sygn. III SA/Wa 937/13. Dotyczy on wprawdzie zapewnienia pracownikom wyżywienia w czasie podróży służbowych, jednakże skład orzekający wskazał, iż jego tezy należy odnieść także do innych wydatków objętych ryczałtami. W ocenie Sądu: "Limity zwolnienia z opodatkowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f nie mają zastosowania w przypadkach, kiedy pracodawca nie rozlicza kosztów podróży służbowej (...) w formie ryczałtowej, a ponosi bezpośrednio całe koszty podróży służbowej".

Wobec powyższego zdaniem Spółki, cała wartość przejazdów pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych, także w części przekraczającej ryczałty określone w rozporządzeniu, podlega zwolnieniu z przewidzianemu w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o p.d.o.f. W konsekwencji, Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej braku powstania przychodu z tytułu pokrywania kosztów wyżywienia w wysokości przekraczającej limit diet podczas podróży służbowej odbywanej przez pracowników, natomiast w pozostałym zakresie prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne należności otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Podstawowym warunkiem zwolnienia z opodatkowania ww. świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niewątpliwie odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zacytowana definicja ma charakter ogólny, co oznacza, że swoim zakresem obejmuje wszystkich pracowników, bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju (Dz. U. z 2013 r. poz. 167), obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r.

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzeniu, w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 30 zł za dobę podróży i jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży (§ 7 ust. 1 ww. rozporządzenia). Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Z kolei jak stanowi § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego w następujący sposób:

Zgodnie z § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia, kwotę diety, o której mowa w ust. 1, zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

Stosownie do ust. 5 § 7 ww. rozporządzenia, w przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w przypadku podróży zagranicznych, dieta w czasie podróży jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki (§ 13 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe (§ 13 ust. 2 rozporządzenia).

Jak stanowi § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia, wysokość diety za dobę w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia.

Stosownie do § 14 ust. 1 rozporządzenia, pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne, całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Jak wynika z ust. 2 § 14 rozporządzenia, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio (§ 14 ust. 3 cytowanego rozporządzenia).

Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli należność pieniężna jest niższa od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety (§ 14 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy odwołać się do przepisów prawa pracy. W myśl art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie określa warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową mogą przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu, niż wynikające z przepisów Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy - Kodeks pracy. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych, bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli obecnie w przypadku podróży krajowych 30 zł za dobę podróży, odpowiednio w przypadku podróży zagranicznej w wysokości diety za dobę podróży obowiązującej dla docelowego państwa podróży.

Ponadto należy podkreślić, że rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz finansowania kosztów wyżywienia nie oznacza, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej, bowiem należności te również korzystają ze zwolnienia do wysokości określonego limitu.

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, że niezależnie od formy, w jakiej pracodawca zapewnia pracownikom wyżywienie w związku z uczestnictwem w organizowanych przez pracodawcę wyjazdach, stanowiących podróż służbową, ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. Ustawy, korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustaw - Kodeks pracy.

W konsekwencji nadwyżka kosztów wyżywienia ponad kwotę diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy o którym mowa w powołanym art. 12 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu, od którego Spółka, jako płatnik, jest obowiązana pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dalszej kolejności odnosząc się do kwestii czy koszty przejazdów pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych, stanowią dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osob fizycznych, organ podatkowy stwierdza co następuje.

Jak wskazano w ww. § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, noclegów oraz innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 4 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (ust. 2 § 4 powołanego rozporządzenia).

Stosownie do § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia, do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

W myśl § 17 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego w wysokości jednej diety w miejscowości docelowej za granicą oraz w każdej innej miejscowości za granicą, w której pracownik korzystał z noclegu.

W przypadku gdy pracownik ponosi koszty dojazdu, o których mowa w ust. 1, wyłącznie w jedną stronę, przysługuje ryczałt w wysokości 50% diety (§ 17 ust. 2 rozporządzenia).

Stosownie do ust. 3 § 17 rozporządzenia, na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 10% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży zagranicznej.

W myśl § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.

Przepisy ww. rozporządzenia nie wymieniają o jakie inne udokumentowane wydatki chodzi, nie ograniczają również ich wysokości pozostawiając to w gestii pracodawcy. To pracodawca decyduje o zwrocie faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków, które nie są limitowane i które muszą mieć związek z wykonaną podróżą, a ponadto być prawidłowo udokumentowane.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy zostało zastosowane zwolnienie z opodatkowania dla świadczeń pochodzących od pracodawcy, a mających zapewnić pokrycie kosztów podróży służbowej pracownika.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania odnosi się do świadczeń otrzymywanych w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu cytowanych przepisów Kodeksu pracy.

Zatem, zwrot pracownikom - (na warunkach wskazanych w ww. rozporządzeniu) - poniesionych rzeczywistych kosztów w związku z przemieszczaniem się taksówkami, udokumentowanych rachunkiem lub paragonem będzie stanowił przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się bowiem każde świadczenie, które otrzymane zostało przez pracownika, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Wartość powyższego zwrotu korzysta jednak ze zwolnienia z podatku dochodowego na mocy przywołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym wypłacane pracownikom kwoty, jako zwrot wydatków za przejazdy taksówkami w zagranicznej podróży służbowej stanowią przychód ze stosunku pracy pracownika, który w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania, w związku z czym na Spółce, jako na płatniku, o którym mowa w art. 31 ww. ustawy nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przywołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że:

* wartość posiłków zapewnionych pracownikom przez Spółkę w czasie podróży służbowych, w części przekraczającej kwoty diet określone w Rozporządzeniu, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy pracownika, od którego Spółka, jako płatnik, jest obowiązana pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;

* udokumentowane koszty przejazdów pracowników taksówkami podczas zagranicznych podróży służbowych, stanowią dla pracowników przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, który w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

W zakresie powołanego orzecznictwa sądowego wskazać trzeba, że przepisy Ordynacji podatkowej nakazują Ministrowi Finansów uwzględnienie orzecznictwa sądów przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przepis art. 14a ww. ustawy stanowi, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Natomiast z przepisu art. 14e § 1 cytowanej powyżej ustawy wynika, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Organ podatkowy nie jest natomiast zobligowany do uwzględnienia wykładni przepisów prawa podatkowego dokonanej w podnoszonych przez Wnioskodawcę wyrokach. Zatem podstawowym nakazem ustawowym, znajdującym wyraz w treści art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, jest wydawanie interpretacji prawidłowych. Uwzględnianie przy wydawaniu interpretacji indywidualnych ocen zawartych w orzecznictwie winno więc odbywać się w ten sposób, aby nie wydawać interpretacji "nieprawidłowych" (por. Oceny prawne wyrażone w orzecznictwie a wydawanie interpretacji indywidualnych. T. Jakubiak vel Wojtczak, Hortensja Zawal-Kubiak, Przegląd Podatkowy 10/2009).

Ponadto podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia, dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach, nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy wnioskodawcy, jeżeli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.