IPPB2/415-358/14-2/MK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości częściowo odpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych i związanych z tym obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości częściowo odpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych i związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca: Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Pracodawca) posiada flotę samochodową użytkowaną przez przedstawicieli handlowych, dyrektorów regionalnych oraz supervisorów oraz pozostałą kadrę zarządzającą. Samochody osobowe są nabywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów kupna i nie są leasingowane. Samochody osobowe są udostępniane do używania w celach służbowych oraz prywatnych na podstawie Umowy o używanie samochodu służbowego oraz Regulaminu użytkowania samochodów służbowych - pracownikom. Regulamin przewiduje iż pracownik jest zobowiązany do użytkowania samochodu z należytą starannością dbania o samochód w sposób przewidziany w fabrycznej instrukcji korzystania oraz zapewnienia bezpieczeństwa podczas parkowania w taki sposób aby samochód nie byt narażony na niepotrzebne ryzyko kradzieży czy tez usterek podczas postoju. Jeżeli miejsce parkowania jest oddalone od miejsca pracy, przejazd z miejsca parkowania do miejsca pracy jest traktowany przez pracodawcę jako użytek służbowy. W tym celu spółka wyznaczyła miejsce parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika lub w miejscu zamieszkania pracownika. Ponadto jak przewiduje regulamin i umowa samochód może być wykorzystywany do celów prywatnych wyłącznie za zgodą bezpośredniego przełożonego pracownika.

Użyczenie pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych jest traktowane jako świadczenie nieodpłatne dla pracownika i jego przychód doliczany do wynagrodzenia i opodatkowany tak jak wynagrodzenie ze stosunku pracy. Wartość udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych ustalana jest z uwzględnieniem marki samochodu, roku produkcji, stanu technicznego pojazdu, przebiegu kilometrów oraz wyposażenia na poziomie cen stosowanych przez działające na tym samym terenie na jakim samochód jest używany przedsiębiorstwa profesjonalnie zajmujące się wynajmem samochodów na rynku. Pracownik ponadto pokrywa wszystkie koszty związane z eksploatacją samochodu podczas używania pojazdu do celów prywatnych t.j. koszty paliwa oraz inne.

Obecnie Spółka rozważa zmianę regulaminu oraz umów dotyczących użytkowania samochodów służbowych przez pracowników w części dotyczącej używania samochodów do celów prywatnych. W szczególności w związku ze zmianą przepisów VAT w tym zakresie, które przewidują pewne uproszczenia w zasadach rozliczania użytku prywatnego samochodów, Spółka zamierza wprowadzić zasady odpłatności za użytkowanie samochodów do celów prywatnych, polegające na comiesięcznym obciążaniu pracowników. Podstawą do wystawienia faktury na rzecz pracownika nie będzie jednak kwota porównywalna z kwotą należną za wynajęcie pojazdu tego samego rodzaju z uwzględnieniem stopnia zużycia i innych czynników branych pod uwagę przy ustaleniu ceny za wynajem samochodów przez firmy profesjonalnie zajmujące się wynajmem samochodów. Spółka zastosuje inną metodologię wyceny świadczenia. Na podstawie badania średniego przebiegu pojazdu przysługującego danej grupie pracowników z uwzględnieniem dni wolnych od pracy i urlopowych w podziale na miesiące ustalono współczynnik procentowy, który pomnożony przez miesięczne koszty utrzymania i eksploatacji danego typu pojazdu pozwoli ustalić podstawę do wystawienia faktury VAT na pracownika z danej grupy. Miesięczne koszty samochodów obejmują takie pozycje jak naprawy, koszty części samochodowych, amortyzację, opłaty parkingowe i garażowe materiały eksploatacyjne, ubezpieczenie. Współczynnik oraz koszty eksploatacyjne będą ustalane na podstawie wartości z poprzedniego roku. Z uwagi na brak przepisów w tym zakresie w podatku dochodowym oraz po przeanalizowaniu dotychczasowej praktyki Spółka stoi na stanowisku iż ustalanie podstawy do wystawienia faktur na pracowników na podstawie cen stosowanych przez przedsiębiorstwa zajmujące się profesjonalnie wynajmem samochodów nie znajduje uzasadnienia. Co za tym idzie w przypadku stwierdzenia różnic pomiędzy tymi wartościami nie ma podstaw do definiowania tej różnicy jako świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego, od wartości którego spółka, jako płatnik, byłaby zobowiązana pobierać podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wystawiania faktur na rzecz pracowników spółki za użytkowanie samochodów służbowych do celów prywatnych na podstawie przedstawionej metodologii wyceny świadczenia przez Spółkę, Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do naliczania zaliczek na podstawie art. 11 u.p.d.o.f. w sytuacji gdyby cena tego świadczenia różniła się od ceny stosowanej przez przedsiębiorstwa zajmujące się profesjonalnie wynajmem samochodów osobowych... I co za tym idzie brak będzie podstaw do zastosowania przepisów art. 30 ustawy - Ordynacja podatkowa wobec Spółki jako płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji faktycznej brak będzie podstaw do zastosowania art. 11 ust. 2 ustawy o u.p.d.o.f. w związku z art. 12 ust. 2 u.p.d.o.f. i Spółka nie będzie miała obowiązku naliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy z tytułu częściowo odpłatnych świadczeń pracowniczych, gdyby cena stosowana przez przedsiębiorstwa zajmujące się profesjonalnie wynajmem samochodów różniła się od wyceny stosowanej przez spółkę

Artykuł 12 ust. 1 oraz ust. 2 i 3 u.p.d.o.f. zawiera unormowanie dotyczące ogólnej definicji przychodów pracowniczych. Zawiera on także unormowanie dotyczące przychodów wynikających z nieodpłatnych świadczeń i świadczeń w naturze.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Artykuł 11 ust. 2 stanowi iż wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich rodzaju i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Ponadto zarówno w świetle przepisów jak i orzecznictwa warunkiem koniecznym do uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. Dla celów podatkowych natomiast nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwala NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. W szczególności z takimi świadczeniami nie mamy do czynienia w przypadku odpłatności.

Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach innych niż świadczenia w naturze. Przedmiotem tych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychodem jest ich wartość.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W analizowanym przypadku nie mamy więc do czynienia z nieodpłatnymi świadczeniami ponieważ pracownik będzie otrzymywał fakturę i ponosił odpłatność za użytkowanie samochodów do celów prywatnych. Natomiast należy rozważyć czy w przypadku gdy istnieje różnica pomiędzy kwotą zafakturowaną a kwotą jakiej należałoby się spodziewać gdyby ten sam pracownik wynajął samochód u profesjonalisty na swoim terenie, będzie miał zastosowanie art. 11 ust. 2b u.p.d.o.f., który dotyczy świadczeń częściowo-odpłatnych.

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W przypadku gdy przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, wartość takiego świadczenia należy ustalić według cen stosowanych wobec innych odbiorców. Świadczenia otrzymywane przez pracownika od pracodawcy stanowią co do zasady u pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem w sytuacji uiszczenia przez pracownika opłat niższych od opłat, jakie ponoszą z tego tytułu osoby niebędące pracownikami, występuje korzyść która będzie przychodem u pracownika. Będzie to różnica pomiędzy ceną stosowaną wobec innych osób a ceną uiszczoną przez pracownika.

Jednak należy interpretować że nie będzie przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu w sytuacji, gdy:

* pracodawca nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług, które na preferencyjnych warunkach proponuje swoim pracownikom,

* odpłatność pracownika została skalkulowana co najmniej na poziomie kosztów,

* zakład pracy nie dokonał dopłaty do ceny, jaka została ustalona dla pracowników zakładu.

W związku z powyższym w przypadku gdy:

* spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu samochodów i nie jest to jej zarejestrowany przedmiot działalności, więc dla wyceny świadczenia dla pracownika nie będzie reprezentatywna cena jaką stosują profesjonaliści, którzy zajmują się wynajmem samochodów. Nie będzie to cena porównywalna, ze względu na istotne różnice pomiędzy transakcjami, decydujące a braku ich porównywalności;

* spółka obciąży pracownika, kosztami za okres, w którym pracownik będzie wykorzystywać samochód do celów innych niż służbowe (prywatne),

* ceną dla pracownika będzie cena skalkulowana przy użyciu algorytmu stworzonego na bazie średniego przebiegu samochodu oraz kosztów eksploatacyjnych przypadających na dni wolne i urlopy;

* cena, którą pracownik zapłaci, będzie odpowiadać stopniowi i okresowi użytkowania pojazdu do celów prywatnych oraz jego rodzajowi;

Pracodawca nie ma podstaw do ustalenia dochodu pracownika na podstawie art. 11 ust. 2b, w szczególności do doliczania do przychodu różnicy miedzy ceną świadczenia zafakturowaną na pracownika a wartością usługi jaką świadczą profesjonaliści na rynku wynajmu samochodów, ponieważ spółka nie świadczy takich usług dla klientów.

Co za tym idzie Spółka jako pracodawca i płatnik nie będzie zobowiązana do doliczenia kwoty różnicy do wynagrodzenia pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie również odpowiedzialna na podstawie art. 30 ustawy - Ordynacja podatkowa za niewykonanie obowiązków płatnika i niepobranie i niewpłacenie podatku dochodowego z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

* obliczenie,

* pobranie,

* wpłacenie

- podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, że ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (dalej: Spółka lub Pracodawca) posiada flotę samochodową użytkowaną przez przedstawicieli handlowych, dyrektorów regionalnych oraz supervisorów oraz pozostałą kadrę zarządzającą. Samochody osobowe są nabywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów kupna i nie są leasingowane. Samochody osobowe są udostępniane do używania w celach służbowych oraz prywatnych na podstawie Umowy o używanie samochodu służbowego oraz Regulaminu użytkowania samochodów służbowych - pracownikom. Obecnie Spółka rozważa zmianę regulaminu oraz umów dotyczących użytkowania samochodów służbowych przez pracowników w części dotyczącej używania samochodów do celów prywatnych. W szczególności w związku ze zmianą przepisów VAT w tym zakresie, które przewidują pewne uproszczenia w zasadach rozliczania użytku prywatnego samochodów, Spółka zamierza wprowadzić zasady odpłatności za użytkowanie samochodów do celów prywatnych, polegające na comiesięcznym obciążaniu pracowników. Podstawą do wystawienia faktury na rzecz pracownika nie będzie jednak kwota porównywalna z kwotą należną za wynajęcie pojazdu tego samego rodzaju z uwzględnieniem stopnia zużycia i innych czynników branych pod uwagę przy ustaleniu ceny za wynajem samochodów przez firmy profesjonalnie zajmujące się wynajmem samochodów. Spółka zastosuje inną metodologię wyceny świadczenia. Na podstawie badania średniego przebiegu pojazdu przysługującego danej grupie pracowników z uwzględnieniem dni wolnych od pracy i urlopowych w podziale na miesiące ustalono współczynnik procentowy, który pomnożony przez miesięczne koszty utrzymania i eksploatacji danego typu pojazdu pozwoli ustalić podstawę do wystawienia faktury VAT na pracownika z danej grupy. Miesięczne koszty samochodów obejmują takie pozycje jak naprawy, koszty części samochodowych, amortyzację, opłaty parkingowe i garażowe materiały eksploatacyjne, ubezpieczenie. Współczynnik oraz koszty eksploatacyjne będą ustalane na podstawie wartości z poprzedniego roku.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przypadku wystawiania faktur na rzecz pracowników spółki za użytkowanie samochodów służbowych do celów prywatnych na podstawie przedstawionej metodologii wyceny świadczenia przez Spółkę, Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do naliczania zaliczek na podstawie art. 11 u.p.d.o.f. w sytuacji gdyby cena tego świadczenia różniła się od ceny stosowanej przez przedsiębiorstwa zajmujące się profesjonalnie wynajmem samochodów osobowych... I co za tym idzie brak będzie podstaw do zastosowania przepisów art. 30 ustawy - Ordynacja podatkowa wobec Spółki jako płatnika.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca nie świadczy usług najmu samochodów. Wnioskodawca będzie wystawiał faktury na rzecz pracowników spółki za użytkowanie samochodów służbowych do celów prywatnych. Jednakże cena tego świadczenia określona na fakturze może różnić się od ceny stosowanej przez przedsiębiorstwa zajmujące się profesjonalnie wynajmem samochodów osobowych. W takim przypadku należy rozpoznać przychód w wysokości różnicy pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2a pkt 4 (na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia), a odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Zatem fakt, że Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu samochodów i nie jest to jej zarejestrowany przedmiot działalności, nie stanowi przeszkody do wyceny przedmiotowego świadczenia i nie wyłącza jego odpowiedzialności z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

Wartość świadczeń częściowo odpłatnych Wnioskodawca będzie miał obowiązek uwzględnić jako przychód ze stosunku pracy i doliczyć do wynagrodzeń wypłaconych w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Zagadnienie dotyczące potwierdzenia prawidłowości przedstawionej we wniosku kalkulacji nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie przepisu, na podstawie którego należy ustalić wartość świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracowników.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.