IPPB2/415-35/14-4/MG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2014 r. (data wpływu 24 stycznia 2014 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 14 marca 2014 r. (data nadania 14 marca 2014 r., data wpływu 17 marca 2014 r.) na wezwanie tut. organu z dnia 11 marca 2014 r. Nr IPPB2/415-35/14-2/MG (data nadania 11 marca 2014 r., data doręczenia 13 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w spółce z o.o. na rzecz spółki w celu ich umorzenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w spółce z o.o. na rzecz spółki w celu ich umorzenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca przy zakładaniu w 2007 r. A. Sp. z o.o. (dalej Spółka) objął 273 udziały za kwotę 13.650 PLN i pokrył je gotówką. W dniu 13 września 2013 r. na ZZW A., w obecności notariusza, podjęto uchwałę o zbyciu wszystkich (273) udziałów należących do Wnioskodawcy na rzecz Spółki w celu ich umorzenia, za zgodą Wnioskodawcy. Dobrowolne umorzenie odniosło skutek z dniem podjęcia uchwały, czyli 13 września 2013 r. Wynagrodzenie z tytułu dobrowolnego umorzenia 273 udziałów wyniosło 340.000 PLN. Uchwalono, że wynagrodzenie ze względu na konieczność zachowania płynności finansowej Spółki zostanie wypłacone Wnioskodawcy w 15 ratach, jak poniżej:

W roku 2013: 95 tys. zł w dniu 13 września i 50 tys. zł w dniu 31 października, łącznie 145 tys. zł w roku 2013 (kwoty Spółka zapłaciła Wnioskodawcy przelewem w powyższych terminach).

W roku 2014: 35 tys. zł w dniu 31 stycznia, po 13 tys. zł w dniach 28 lutego, 31 marca, 31 maja, 30 czerwca, 31 sierpnia, 30 września, 30 listopada, 31 grudnia i po 14 tys. zł w dniach 30 kwietnia, 31 lipca, 31 października, łącznie 181 tys. zł w roku 2014.

W roku 2015: 14 tys. zł w dniu 31 stycznia, łącznie 14 tys. zł w roku 2015.

Obok protokołu ze Zgromadzenia (A nr XX/2013) podpisano w tym samym dniu Umowę Zbycia Udziałów w celu ich umorzenia pomiędzy Wnioskodawcą i Spółką (A Nr XX/2013) zawierającą harmonogram z 15 ratami płatności w kwotach i terminach, jak powyżej (z nawiązaniem do uchwały Zgromadzenia), na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Umowa, ani żadna z uchwał Zgromadzenia nie zawiera żadnych warunków lub zdarzeń, które dałyby prawo Wnioskodawcy do domagania się od Spółki wcześniejszej zapłaty kwot niż to przewidziano w harmonogramie płatności (dalej Harmonogram). Wnioskodawca nie dysponuje i nie będzie dysponował w przyszłości żadną możliwością skutecznego domagania się którejkolwiek płatności z harmonogramu, przed upłynięciem daty przewidzianej dla tej płatności w tymże harmonogramie. Możliwość domagania się płatności, poprzez przewidziany umową tytuł egzekucyjny, dotyczy wyłącznie płatności po terminie, czyli zaległych. Nie przyszłych.

Naturalnie, Spółka może zapłacić Wnioskodawcy większą kwotę, niż jest to przewidziane w harmonogramie, ale nie jest ona do tego w żaden sposób zobowiązana. Jest to jej prawem, ale nie zobowiązaniem. Jak dotąd Spółka zapłaciła dwie pierwsze kwoty dokładnie w terminie płatności.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z tym pismem z dnia 11 marca 2014 r. Nr IPPB2/415-35/14-2/MG (data nadania 11 marca 2014 r., data doręczenia 13 marca 2014 r.), na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

* przeformułowanie zadanego przez Wnioskodawcę pytania mającego być przedmiotem interpretacji indywidualnej w powiązaniu z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, z uwagi na to, że sformułowane pytanie nie odnosi się bezpośrednio do uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie jest to pytanie podatkowe. Przedmiotem interpretacji indywidualnej nie może być ustalenie jakie kwoty przychodu oraz jakie koszty uzyskania przychodów powinny zostać wykazane w zeznaniu podatkowych Wnioskodawcy za dany rok podatkowy;

* przedstawienie jednoznacznego stanowiska Wnioskodawcy odnośnie ponownie sformułowanego pytania podatkowego.

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 14 marca 2014 r. (data nadania 14 marca 2014 r., data wpływu 17 marca 2014 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przez przychody należne należy rozumieć kwoty, co do których wystąpił termin wymagalności zgodnie z harmonogramem płatności (kwoty wymagalne).

Zdaniem Wnioskodawcy, za kwoty należne w danym momencie czasowym, Wnioskodawca uważa jedynie takie kwoty, których może się skuteczne domagać od Spółki, czyli takie dla których minął termin płatności przewidziany w Umowie. Dla kwot, których termin płatności jeszcze nie nadszedł, Wnioskodawca nie ma żadnego narzędzia ani podstawy, aby się ich domagać - Wnioskodawca nie traktuje ich więc jako należnych. Staną się takie po dniu ich wymagalności. Stanowisko identyczne ze stanowiskiem Wnioskodawcy podał WSA w Gliwicach, który stwierdził, iż przychód należny powstaje w dacie, kiedy określona kwota przysługującego podatnikowi świadczenia pieniężnego staje się wymagalna i może on domagać się jej zapłaty.

Ponadto WSA zauważył, że ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia "kwot należnych". Dlatego przyjmuje się, że chodzi tu o tego typu przychody, co do których podatnikowi przysługuje skuteczne prawo ich domagania się od kontrahenta. Musi zatem być to należność wynikająca z istniejącego stosunku prawnego łączącego podatnika z jego dłużnikiem. Powinien też nastąpić termin wymagalności danej raty należności. Kwoty należne trzeba zatem utożsamiać z wymagalnymi świadczeniami.

Za nieracjonalną uznał WSA wykładnię, że opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlega przychód, który podatnikowi nie przysługuje, tzn, nie może się on go nawet domagać. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno mówić, by podatnikowi należał się przychód, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego.

Wyrok WSA w Gliwicach z 15 kwietnia 2013 r. (I SA/Gl 1023/12).

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, że w zeznaniu PIT za 2013 rok powinien wykazać kwotę przychodu (jako przychód należny) z tytułu zbycia udziałów w wysokości sumy kwot przewidzianych w harmonogramie wyłącznie w roku 2013 (145 tys. zł), pomniejszoną o proporcjonalnie przypadający koszt jego uzyskania, którym jest cena objęcia udziałów w 2007 r. w proporcji do wykazanego przychodu (13.650 * 145.000 / 340.000 = 5.821,32 gr). W zeznaniu za rok 2014 Wnioskodawca powinien wykazać 181 tys. przychodu, pomniejszonego o koszt jego uzyskania (13.650 * 181.000 / 340.000), a w zeznaniu za rok 2015 przychodem będzie kwota płatności na dzień 31 stycznia 2015 r. w wysokości 14.000 zł pomniejszona o proporcjonalny koszt (13.650 * 14.000 / 340 000).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c).

Natomiast w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2013 r. wskazano, że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia m.in. udziałów w spółkach mających osobowość prawną.

Przy ustalaniu wartości przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 4 lit. c, pkt 6, 7, 9 i 10, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 (art. 17 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2007 r. objął 273 udziały w spółce z o.o., pokrywając je wkładem pieniężnym w wysokości 13.650 zł. W dniu 13 września 2013 r. na Walnym Zgromadzeniu Wspólników, w obecności notariusza podjęto uchwałę o zbyciu wszystkich udziałów należących do Wnioskodawcy na rzecz spółki w celu ich umorzenia, za zgodą Wnioskodawcy. Dobrowolne umorzenie odniosło skutek z dniem podjęcia uchwały, czyli 13 września 2013 r. Wynagrodzenie z tytułu dobrowolnego umorzenia 273 udziałów wyniosło 340.000 zł. Uchwalono, że wynagrodzenie ze względu na konieczność zachowania płynności finansowej spółki zostanie wypłacone Wnioskodawcy w 15 ratach. Obok protokołu ze Zgromadzenia Wspólników podpisano w tym samym dniu umowę zbycia udziałów w celu ich umorzenia pomiędzy Wnioskodawcą i spółką zawierającą harmonogram z 15 ratami płatności na rachunek bankowy Wnioskodawcy. W 2013 r.: 95 tys. zł w dniu 13 września i 50 tys. zł w dniu 31 października, łącznie 145 tys. zł (kwoty te spółka zapłaciła Wnioskodawcy przelewem). W 2014 r.: 35 tys. zł w dniu 31 stycznia, po 13 tys. zł w dniach 28 lutego, 31 marca, 31 maja, 30 czerwca, 31 sierpnia, 30 września, 30 listopada, 31 grudnia i po 14 tys. zł w dniach 30 kwietnia, 31 lipca, 31 października, łącznie 181 tys. zł w 2014 r. W 2015 r.: 14 tys. zł w dniu 31 stycznia, łącznie 14 tys. zł w 2015 r.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że określając moment, w którym podatnik uzyskuje przychód z kapitałów pieniężnych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów (w tym zbycia udziałów na rzecz spółki w celu ich umorzenia) należy kierować się literalnym brzmieniem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń oraz treść zacytowanego powyżej art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy. Artykuł ten wyraźnie odróżnia przychód należny od jego "faktycznego otrzymania", czyli "zapłaty". Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy prawa podatkowego nie wprowadzają definicji legalnej pojęcia "przychody należne".

Realizując założenia wykładni prawa nakazującej poszukiwanie znaczenia interpretowanego terminu w powszechnym języku polskim, wskazać należy na rozumienie znaczeniowe pojęcia "należny" według Słownika języka polskiego pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN - Warszawa 1998 r., wydanie I, tom II, str. 253), który wskazuje znaczenie wyrazu "należny" - jako "przysługujący, należący się komuś lub czemuś". Tak więc "przychód należny" oznacza przychód przysługujący, który się należy i nie ma znaczenia, że nie został otrzymany.

Dla momentu ustalenia przychodu podatkowego bez znaczenia jest fakt, że cena zbycia może zostać zapłacona w całości w dniu podpisania umowy sprzedaży lub w częściach (ratach), po dniu podpisania umowy sprzedaży, czy też może ulec zmianie. Albowiem sposób zapłaty ceny może być dowolnie kształtowany przez strony umowy i nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego. Ten bowiem wypływa z dokonania przez podatnika zbycia udziałów w spółce w określonej dacie za określoną cenę, zbyciem jest zawarcie umowy sprzedaży, na mocy której następuje przeniesienie praw i obowiązków wynikających z ich posiadania na nabywcę.

Stosownie do art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą, w której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność przedmiotu sprzedaży i wydać mu ten przedmiot, a kupujący zobowiązuje się przedmiot ten odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Zatem przychodem z odpłatnego zbycia udziałów w spółce z o.o. jest ich wartość wynikająca z umowy wyrażona w cenie zbywanych udziałów, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży udziałów uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Tak więc w opisanym stanie faktycznym zawarta w dniu 13 września 2013 r. umowa zbycia udziałów w celu ich umorzenia pomiędzy Wnioskodawcą a spółką skutkowała po stronie Wnioskodawcy przeniesieniem na spółkę własności 273 udziałów, natomiast po stronie spółki zapłatą ceny wynikającej z umowy. Te dwa elementy świadczą o powstaniu stosunku zobowiązaniowego pomiędzy obiema stronami transakcji. Fakt zawarcia dodatkowego postanowienia w umowie sprzedaży o sposobie i terminach płatności, tj. harmonogramu rat, wynikającego z konieczności zachowania płynności finansowej spółki - nie ma znaczenia dla wielkości powstania tego zobowiązania. Po stronie sprzedającego powstaje należność w wysokości ceny za sprzedane udziały.

Zatem w dacie zawarcia umowy sprzedaży udziałów w celu ich umorzenia pomiędzy Wnioskodawcą a spółką po stronie Wnioskodawcy powstał przychód należny, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 4 ww. ustawy, dochodem z tytułu odpłatnego zbycia udziałów jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38.

Odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów zauważyć należy, że ustawodawca różnicuje sposób ich ustalania w zależności od tego, czy papiery wartościowe lub udziały w spółkach mających osobowość prawną zostały nabyte lub objęte w zamian za wkład pieniężny, czy też w zamian za wkład niepieniężny.

W rozpatrywanej sprawie 273 udziały w spółce z o.o. Wnioskodawca nabył za środki pieniężne, zatem zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu ustawy obowiązującym w 2013 r., w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji), wkładów oraz innych papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych, albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Na podatniku, który uzyskał dochód (poniósł stratę) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b ww. ustawy ciąży obowiązek złożenia we właściwym urzędzie skarbowym zeznania według ustalonego wzoru (formularz PIT-38), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W tym samym terminie dokonuje się też wpłaty należnego podatku wynikającego z zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca uzyskał przychód w momencie sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz spółki w celu ich umorzenia, a więc w dniu 13 września 2013 r. W tym dniu przychód z odpłatnego zbycia udziałów stał się należny, czyli przysługujący, należący się Wnioskodawcy. Zatem bez znaczenia dla momentu uzyskania przychodu powstałego w 2013 r. pozostaje fakt, że cena za zbyte udziały zostanie wypłacona Wnioskodawcy w ratach, tj. w poszczególnych latach, zgodnie z harmonogramem rat, czyli w 2013 r., 2014 r. i 2015 r. W zeznaniu podatkowym PIT-38 składanym za rok 2013, w którym Wnioskodawca dokonał sprzedaży 273 udziałów, zobowiązany jest wykazać przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie wynikającej z zawartej umowy sprzedaży (po pomniejszeniu o ewentualne koszt odpłatnego zbycia) i od uzyskanego dochodu, ustalonego zgodnie z zacytowanymi powyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych naliczyć i odprowadzić 19% podatek dochodowy.

W zakresie powołanego przez Wnioskodawcę nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wskazać należy, że przepisy Ordynacji podatkowej nakazują Ministrowi Finansów uwzględnienie orzecznictwa sądów przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przepis art. 14a ww. ustawy stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Natomiast z przepisu art. 14e § 1 cytowanej powyżej ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Organ podatkowy nie jest natomiast zobligowany do uwzględnienia wykładni przepisów prawa podatkowego dokonanej w podniesionym przez Wnioskodawcę wyroku. Zatem podstawowym nakazem ustawowym, znajdującym wyraz w treści art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, jest wydawanie interpretacji prawidłowych. Uwzględnianie przy wydawaniu interpretacji indywidualnych ocen zawartych w orzecznictwie winno więc odbywać się w ten sposób, aby nie wydawać interpretacji "nieprawidłowych" (por. Oceny prawne wyrażone w orzecznictwie a wydawanie interpretacji indywidualnych. T. Jakubiak vel Wojtczak, Hortensja Zawal-Kubiak, Przegląd Podatkowy 10/2009).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.