IPPB2/415-34/12/15-5/S/AK

uwzględniająca prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2106/12

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2106/12 z dnia 25 stycznia 2013 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 17 stycznia 2012 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe

W dniu 17 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność bankową w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Bank zamierza organizować akcje promocyjne mające na celu promocję sprzedaży następujących usług (produktów finansowych) świadczonych przez Bank: sprzedaży i użytkowania kart kredytowych, rachunków bankowych (w tym typu ROR), kredytów oraz lokat terminowych. Promocje będą adresowane do klientów Banku (przyszłych klientów) - osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Mechanizm funkcjonowania planowanych Promocji będzie polegał na przyznaniu nagrody każdemu klientowi, który dokona zakupu produktów finansowych wskazanych przez Bank. Oznacza to, iż uzyskanie nagrody nie będzie związane z elementem rywalizacji pomiędzy uczestnikami Promocji, ani też losowości.

Szczegółowe zasady Promocji oraz okres jej trwania zostaną szczegółowo określone w regulaminie Promocji ogłoszonym przez Bank. Z tytułu zakupu jednej usługi (jednego produktu bankowego) klientowi będzie przysługiwało prawo do uzyskania tylko jednej nagrody. Wartość nagrody otrzymanej przez klienta w odniesieniu do jednego zakupu (wartość jednej Premii) nie będzie przekraczała kwoty 760 PLN (słownie: siedemset sześćdziesiąt złotych). Każdy klient będzie mógł dokonać zakupu więcej niż jednego produktu finansowego, a w konsekwencji otrzymać kilka Premii w okresie trwania Promocji. Przyznanie Premii będzie każdorazowo poprzedzone zweryfikowaniem przez pracowników Banku spełnienia wszelkich warunków przewidzianych w regulaminie danej Promocji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji przedstawionej we wniosku, za jednorazową wartość nagrody, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać wartość nagrody otrzymanej przez klienta w związku z zakupem pojedynczej usługi objętej Promocją, a nie sumę nagród w przypadku, gdy klient otrzyma nagrody więcej niż jeden raz w danym roku.

Zdaniem Wnioskodawcy: Zdaniem Banku w sytuacji przedstawionej we wniosku za jednorazową wartość nagrody o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 dalej: ustawa p.d.o.f.), wartość nagrody otrzymanej przez klienta w związku z zakupem pojedynczej usługi objętej Promocją (wartość jednej Premii).

Powyższe wynika z faktu, iż zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy p.d.o.f. nagrody związane ze sprzedażą premiową korzystają ze zwolnienia z podatku, jeżeli jednorazowa wartość tych nagród nie przekracza kwoty 760 zł.

Zwolnienie nie dotyczy nagród otrzymywanych przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą stanowiących przychód z tej działalności.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 68 ustawy p.d.o.f. nakazuje odnoszenie kwoty 760 zł do jednorazowej wartości nagród, nie precyzując jednak, w jaki sposób należy rozumieć wskazane w tym przepisie pojęcie jednorazowości. W związku z powyższym, w ocenie Banku, w celu ustalenia zakresu analizowanego pojęcia zasadnym jest odwołanie się do wykładni językowej. W myśl Słownika Języka Polskiego PWN "jednorazowy" oznacza:

Uwzględniając powyższe, zdaniem Banku, każdą nagrodę przyznawaną Klientowi w związku z zakupem każdej usługi (dającej odrębne prawo do jednej nagrody), należy oceniać oddzielnie pod kątem zastosowania zwolnienia przedmiotowego (tekst jedn.: limitu 760 PLN). Każda z tych nagród jest bowiem przyznawana odrębnie i jednorazowo. Każdy przypadek nabycia usługi finansowej objętej Promocją, podlega odrębnej weryfikacji przez pracowników Banku, czy jej właściciel spełnia określone w regulaminie Promocji warunki uprawniające Klienta do otrzymania nagrody z tytułu nabycia usługi Banku. Po spełnieniu zasad określonych w regulaminie Promocji, każdy Klient otrzymuje nagrodę - w wysokości każdorazowo nie większej niż 760 PLN. Tym samym warunek jednorazowej wartości nagrody, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy p.d.o.f. zostaje dopełniony. Stanowisko prezentowane przez Bank uzasadniają również interpretacje przepisów prawa podatkowego. Tytułem przykładu można wskazać następujące:

* interpretacja wydana w dniu 12 czerwca 2008 r. w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IBPB2/415-533/08/HK):"Sprzedaż premiowa jest umową sprzedaży zawartą pomiędzy sprzedawcą a kupującym, połączoną z przyznaniem przez sprzedającego premii kupującemu. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż zwolnienie określone cytowanym powyżej przepisem art. 21 ust. 1 pkt 68 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie osób fizycznych otrzymujących nagrody w związku z zawarciem umowy sprzedaży w swoim imieniu i na swoją rzecz, pod warunkiem, że sprzedaż premiowa nie dotyczy nagród otrzymanych przez te osoby w związku z prowadzoną przez nie pozarolniczą działalnością gospodarczą. Jeżeli zatem nagrody przyznane przez wnioskodawcę w ramach sprzedaży premiowej będą skierowane do osób niebędących przedsiębiorcami które dokonują zakupu we własnym imieniu i jednorazowa wartość nagrody nie przekroczy 760 zł, to wartość tych nagród objęta będzie zwolnieniem z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 68 ww. ustawy. Bez znaczenia dla możliwości skorzystania z powyższego zwolnienia pozostaje wartość otrzymanych w ciągu roku nagród oraz łączna ich wartość."

* interpretacja wydana w dniu 11 maja 2009 r. w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPB1/415-191/09-2/MT): "Reasumując należy stwierdzić, iż jedną z okoliczności zwalniających od podatku nagrodę jest otrzymanie jej przez podatnika w związku ze sprzedażą premiową. Jeśli nagrody przyznane przez wnioskodawcę w ramach sprzedaży premiowej będą skierowane do osób nie będących przedsiębiorcami, które dokonują zakupu we własnym imieniu i jednorazowa wartość nagrody nie przekroczy 760 zł, to wartość tych nagród objęta będzie zwolnieniem z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 68 ww. ustawy. Przez pojęcie jednorazowa wartość nagrody należy rozumieć wartość każdej odrębnie wybranej przez uczestnika programu nagrody:

* interpretacja wydana w dniu 14 lipca 2010 r. w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (nr IPPB2/415-292/10-4/MR):"Reasumując należy stwierdzić, iż nagrody o jednorazowej wartości nie przekraczającej 760 zł przyznane przez Wnioskodawcę w ramach programu lojalnościowego o charakterze sprzedaży premiowej, skierowane do osób nie będących przedsiębiorcami dokonujących zakupów we własnym imieniu będą objęte zwolnieniem z podatku na mocy art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia dla możliwości skorzystania z powyższego zwolnienia pozostaje ilość otrzymanych w ciągu roku nagród oraz łączna ich wartość".

Ze wszystkich powyższych wypowiedzi wynika, że zwolnienie odnosi się do jednorazowej wartości nagrody nie zaś do łącznej wartości nagród otrzymanych przez podatnika w danym roku.

W analizowanym przypadku zakup każdej usługi oferowanej przez Bank będzie dawał uprawnienie do uzyskania jednej nagrody. Dlatego też w przypadku, gdy klient w ciągu roku zakupi większą ilość usług (produktów finansowych) dla celów ustalenia czy spełnione zostały warunki określone w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy p.d.o.f. (czy zachowany został limit 760 zł) nagroda uzyskana w związku z zakupem każdej usługi (produktu finansowego) powinna być traktowana odrębnie.

W dniu 27 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB2/415-34/12-2/AK, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego, w której nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy uznając, iż wymienione czynności do jakich świadczenia zobowiązany jest bank na rzecz swoich klientów nie prowadzą w istocie do zawarcia umowy sprzedaży, lecz do świadczenia usług. W związku z tym przedmiotowe świadczenia jako niezwiązane ze sprzedażą nie mogą być uznane ze sprzedażą premiową.

Tym samym nagrody otrzymywane przez klientów w ramach planowanych Promocji nie stanowią nagród związanych ze sprzedażą premiową o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić będą dla indywidualnych klientów banku w myśl art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy przychód z innych źródeł.

Tym samym bezprzedmiotowe stało się rozpatrywanie zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, kiedy klient banku może otrzymać więcej niż jedną nagrodę w roku z tytułu korzystania z kilku produktów finansowych oferowanych przez bank swoim klientom.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. (data wpływu 18 kwietnia 2012 r.) wniosł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Po dokonaniu wnikliwej analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 9 maja 2012 r. Nr IPPB2/415-34/12-4/AK.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 27 marca 2012 r. Nr IPPB2/415-34/12-2/AK. Strona złożyła pismem z dnia 4 czerwca 2012 r. (doręczonym w dniu 11 czerwca 2012 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2106/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 30 października 2015 r. do tut. organu wpłynęło prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2106/12 i akta sprawy.

W wyroku tym Sąd, stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż w omawianej sprawie organ nie ocenił stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pojęcia jednorazowej wartości nagrody w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f. uznał bowiem, że na gruncie ww. przepisu pojęcia te są związane z prowadzeniem sprzedaży premiowej. Dlatego organ skoncentrował się na wykładni tego pojęcia jako kluczowego dla zastosowania zwolnienia podmiotowego w ww. przepisie przewidzianego.

Uznając następnie, że Skarżąca - w zakresie okoliczności wynikających z wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - w żadnym przypadku nie jest stroną umowy sprzedaży, ale świadczy szeroko rozumiane usługi, organ poniechał oceny jej stanowiska w zakresie wykładni pojęcia nagrody i jednorazowej wartości nagrody w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f.

Wskazać należy, że organ definiując sprzedaż odwołał się do treści umowy sprzedaży uregulowanej w Kodeksie cywilnym i wskazał, że w art. 535 stanowi on, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Tymczasem w ocenie Sądu stanowisko organu co do wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f. w zakresie użytego w nim pojęcia sprzedaży należy zakwestionować.

W ocenie Sądu - w modelowym ujęciu - sprzedaż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z wykładnią systemową zewnętrzną, powinna być rozumiana tak jak nakazuje to Kodeks cywilny (tak jak też jest o tym mowa w uzasadnieniu uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2997 r., sygn. akt II FPS 5/06 rozstrzygającej kwestię, że art. 30 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. nie miał w 1999 r. zastosowania do dochodów (przychodów) ze sprzedaży premiowej otrzymanych przez podmioty uzyskujące przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej).

W tym bowiem przypadku skutki wynikające z prawa podatkowego są następstwem czynności cywilnoprawnych. Jeżeli pojęcia użyte w prawie cywilnym i w przepisach podatkowych nie są odmiennie zdefiniowane dla celów tego ostatniego (należy je, biorąc pod uwagę fakt, że obie gałęzie prawa składają się na jeden system prawny, interpretować tak, jak czyni to prawo cywilne (por. też A. Gomułowicz (w:) A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo podatkowe, Wyd. Prawnicze LexisNexis Warszawa 2002, str. 162-163). Jak trafnie zauważa Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2010 r. (I FSK 174/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl)"W sytuacji gdy dana gałąź prawa wprowadza swoje własne, odrębne definicje, mają one wówczas zastosowanie w miejsce tych powszechnie obowiązujących. Taka sytuacja ma miejsce w odniesieniu do ustawy o podatku od towarów i usług, który to akt prawny wprowadza szereg odrębnych pojęć".

Do kwestii konieczności zachowania spójności terminologicznej pomiędzy różnymi dziedzinami prawa, sprzyjającej zachowaniu zasady jasności prawa, w swoich orzeczeniach nawiązał także Trybunał Konstytucyjny. W orzeczeniu z dnia 19 października 1988 r., sygn. akt Uw 4/88, podkreślił konieczność tworzenia spójnego prawa podatkowego, powiązanego logicznie z całym systemem prawa finansowego i całym systemem prawa w ogóle. Tworzenie prawa podatkowego według zasady spójności zewnętrznej jest jednym z podstawowych postulatów wysuwanych przez doktrynę w stosunku do systemu podatkowego w państwie. Z kolei w wyroku z dnia 29 października 2003 r., sygn. K 53/02, Trybunał stwierdził, iż z wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady państwa prawnego wynika nakaz przestrzegania zasad poprawnej legislacji. Zasady prawidłowej legislacji nakazują formułowanie przepisów w sposób jasny, precyzyjny, poprawny pod względem językowym. Wymóg jasności oznacza obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów (por. również: wyrok TK z dnia 23 maja 2006 r., sygn. SK 51/05, OTK ZU nr 5/A/2006, poz. 58). W orzeczeniu z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt P 33/09, zawarto zaś pogląd, że w uregulowaniach prawa podatkowego obowiązują wyższe standardy jednoznaczności i określoności.

Interpretując przedmiotowy przepis u.p.d.o.f. należy także wspomnieć o zakazie wykładni homonimicznej, z którego wynika, iż tym samym zwrotom nie należy nadawać różnych znaczeń. Na zakaz wykładni homonimicznej powołuje się explicite Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 grudnia 1988 r., sygn. akt VI KZP 9/88, OSNKW 1989/1-2/1 stwierdzając, iż nie sposób nadawać różnych znaczeń identycznym wyrazom w ramach przynajmniej tego samego aktu prawnego. Dyrektywę wykładni nakazującej, aby to samo pojęcie miało zawsze to samo znaczenie we wszystkich kontekstach, w których występuje Sąd Najwyższy uzasadnia koniecznością przestrzegania "zasady jednolitej wykładni prawa i zachowania jego spójności" (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000 r., sygn. akt III KKN 337/00, SNKW 2000/9-10/81). W oparciu o powyższe uzasadniona jest teza, iż skoro nie wolno tym samym zwrotom nadawać różnych znaczeń, to także zakazane jest interpretowanie określonego pojęcia w ustawie podatkowej, w taki sposób, iż posiadałoby ono dwa różne znaczenia.

Skoro zaś w art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. mowa jest o sprzedaży towarów i usług to tym samym zakwestionowana została interpretacja odwołująca się do rozumienia tego terminu wyłącznie zgodnie z Kodeksem cywilnym. Świadczenie usług nie może bowiem z cywilistycznego punktu widzenia stanowić przedmiotu umowy sprzedaży. W orzecznictwie zapadłym na tle art. 535 Kodeksu cywilnego przyjmuje się, że przedmiotem umowy sprzedaży, a w konsekwencji - świadczenia sprzedawcy mogą być rzeczy, energie: elektryczna, wysokich ciśnień, gazowa, wodna, cieplna, prawa majątkowe zbywalne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2002 r.,

Niemniej jednak wskazać należy, że ze "sprzedażą" usług mamy do czynienia na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Wobec jednoznacznej definicji zawartej w powyższym przepisie nie ma zastosowania definicja sprzedaży zawarta w Kodeksie cywilnym. Omawiane unormowanie bez wątpienia zawiera znacznie szerszy zakres pojęciowy (por. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2010 r., I FSK 174/09, http://orzeczenia.nsa.qov.pl).

Wobec takiego braku konsekwencji terminologicznej ustawodawcy na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przyznać rację podatnikowi, który twierdzi, że także w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprzedaż może dotyczyć tak towarów (rzeczy), jak i usług. Niejasnych regulacji podatkowych nie wolno bowiem interpretować na niekorzyść podatników. Nie można też w procesie stosowania prawa, a zwłaszcza na etapie jego wykładni, poprawiać istniejących już przepisów.

Sąd wskazał ponownie rozpatrując wniosek organ interpretacyjny zobowiązany będzie pogląd Sądu o rozumieniu pojęcia sprzedaż na gruncie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f. uwzględnić, a następnie odnieść się do kwestii jednorazowej wartości nagrody w rozumieniu ww. przepisu poprzez ocenę stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie wyrażonego. W tej bowiem kwestii organ nie wypowiedział się, kwestionując stanowisko Skarżącej co do zasady. Sąd zaś nie udziela interpretacji, a zatem nie może, z pominięciem interpretacji dokonanej przez organ interpretacyjny, ocenić prawidłowości stanowiska wnioskodawcy. Kontroli Sądu nie jest bowiem poddawane stanowisko wnioskodawcy, a interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269). Tylko poprzez ocenę prawidłowości interpretacji i w zakresie, w jakim jej udzielono, Sąd może wypowiedzieć się również co do merytorycznego zagadnienia przedstawionego we wniosku o interpretację. Skoro z ww. powodów Minister Finansów nie zajął stanowiska co do zagadnień przedstawionych przez Skarżącego w analizowanym zakresie, wypowiedź Sądu dotycząca merytorycznych zagadnień objętych zaskarżoną interpretacją byłaby przedwczesna i równałaby się udzieleniu interpretacji przez Sąd, co jest obowiązkiem Ministra Finansów.

Sąd nie podzielił zarzutu Skarżącej (w powiązaniu z argumentacją przytoczoną w skardze na jego uzasadnienie) o naruszeniu w sprawie przepisów o postępowaniu interpretacyjnym poprzez nieudzielenie przez organ odpowiedzi na pytanie Banku zadane we wniosku oraz nie przedstawienie przez organ oceny stanowiska Banku zawartego we wniosku o wydanie interpretacji w zakresie pojęcia "jednorazowej wartości nagrody"w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f.

Instytucja indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego ma bowiem na celu usunięcie ewentualnych wątpliwości prawnopodatkowych, dotyczących zastosowania konkretnego przepisu prawa podatkowego w konkretnym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym. Wywołuje też dodatkowe skutki polegające na ochronie podmiotu, który zastosował się do treści wydanej w jego sprawie interpretacji indywidualnej przed ewentualnymi negatywnymi skutkami wynikającymi z zastosowania się do jej treści.

Tak więc interpretacja indywidualna, to odpowiedź na wniosek zainteresowanego złożony w konkretnej sprawie o wydanie interpretacji. Nie stanowi ona abstrakcyjnego wyjaśnienia przepisów prawnych, lecz jest dokonaniem oceny prawnej stanowiska wnioskującego na tle zindywidualizowanego stanu faktycznego, który jest przedstawiany we wniosku o udzielenie interpretacji.

Stosownie do art. 14k § 1 O.p. podmiot, który uzyskał interpretację indywidualną i zastosował się do niej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną, chroniony jest przed skutkami jej wadliwości. Zyskuje więc swego rodzaju gwarancję, że zastosowanie się do interpretacji indywidualnej nie może mu szkodzić. Tymczasem odniesienie się przez organ jedynie do pojęcia użytego w przepisie ustanawiającym zwolnienie podatkowe bez odkodowania całej normy prawnej zawartej w tym przepisie sprawi, że na etapie postępowania wymiarowego, kiedy podatnik będzie chciał się odwołać do wydanej na jego rzecz interpretacji, pojawi się spór o jej znaczenie.

Stąd, zdaniem Sądu, po pierwsze prawidłowe zrekonstruowanie normy prawnej zawartej w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 68 u.p.d.o.f., wymagało uwzględnienia kontekstu normatywnego, w którym użyto pojęcia wskazanego w pytaniu zawartym we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji, i po drugie wykładni przepisu, o który pytał Wnioskodawca, należało dokonać z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnego stanu faktycznego.

Sąd uchylił zaskarżoną interpretację z mocy art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu, określono w oparciu o art. 152 tej ustawy, a rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie jej art. 200.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2106/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji, tj. 27 marca 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.