IPPB2/415-302/12-2/AS - Możliwość powstania przychodu w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z organizacją przez pracodawcę imprezy integracyjnej dla pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2012 r. (data wpływu 28 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników w związku z uczestnictwem w spotkaniach integracyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych po stronie pracowników w związku z uczestnictwem w spotkaniach integracyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Urząd Miasta organizuje dla swoich pracowników spotkania integracyjne - jedno lub kilkudniowe wyjazdy o charakterze integracyjnym. Organizacja przedmiotowych spotkań wynika z przyjętej polityki w zakresie zarządzania kadrami. Celem spotkań jest tworzenie zespołu sprawnie realizującego zadania poprzez lepsze poznanie się pracowników, wspólne podejmowanie wyzwań, realizację zadań, co ma na celu poprawę współpracy przy wykonywaniu zadań wynikających ze stosunku pracy oraz poprawę atmosfery w miejscu pracy, co z kolei wpływa na podwyższenie efektywności pracy, a także standardu obsługi mieszkańców.

Wyjazdy organizowane są w ciągu trwania tygodnia roboczego bądź w weekendy. W ramach wyjazdów pracodawca zapewnia nocleg, z którego pracownicy korzystają w zróżnicowany sposób w pełnym wymiarze, częściowo bądź w ogóle, ponieważ część pracowników uczestniczy w wyjazdach w niepełnym wymiarze lub mieszkając w niewielkiej odległości od miejsca spotkania dojeżdża własnym środkiem transportu jedynie na zajęcia odbywające się w ciągu dnia. Uczestnikom stawiane są do dyspozycji obiekty sportowo - rekreacyjne w jakie wyposażone są ośrodki szkoleniowe (hotele). Ponadto organizowane są inne formy integracji, w których pracownicy uczestniczą na zasadzie pełnej dowolności (np.: basen, park, kawiarnia). Pracodawca w czasie trwania spotkań zapewnia posiłki i napoje. Menu najczęściej bywa zróżnicowane, a potrawy nie są zamawiane zgodnie z zasadą jedna porcja dla jednej osoby tyko serwowane jako "szwedzki stół", czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru.

Pracodawca do każdego wyjazdu integracyjnego sporządza imienną listę obecności pracowników na spotkaniu wyjazdowym. Niemniej często zdarza się, iż pracownicy wycofują swój akces z uczestnictwa w spotkaniu w ostatniej chwili bądź opuszczają je przed zakończeniem. Spowodowane jest to zdarzeniami losowymi, zarówno osobistymi jak i natury służbowej. Z tego powodu część pracowników nie w pełni korzysta ze świadczenia postawionego im do dyspozycji przez pracodawcę.

Urząd Miasta ponosi koszty związane z organizacją i przebiegiem spotkań, tj. opłaty za przejazd, zakwaterowanie, wyżywienie. Koszty pokrywane są na podstawie faktur VAT wystawianych przez przewoźników, ośrodki szkoleniowe (hotele), firmy szkoleniowe, a także firmy gastronomiczne i cateringowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty ponoszone przez Urząd Miasta z tytułu przedmiotowych spotkań integracyjnych stanowią dla pracowników biorących w nich udział przychód ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na wstępie należy przytoczyć treść przepisów prawa mających kluczowe znaczenie dla kwestii opodatkowania nieodpłatnych świadczeń zapewnianych przez pracodawcę na rzecz pracowników w ramach wyjazdów integracyjnych. Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 tekst jednolity) stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu i stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób szczegółowy ustała natomiast zasady określania przychodu ze stosunku pracy oraz stosunków pokrewnych. Stanowi on, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustęp trzeci tego przepisu nakazuje wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustalać według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Ponadto art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej zwane dalej zakładami pracy są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Urząd Miasta organizuje dla swoich pracowników spotkania integracyjne. Koszty związane z ich organizacją pracodawca pokrywa ze środków własnych. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracodawca powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić do organu podatkowego kwoty podatku od pieniędzy i wartości pieniężnych nawet tych postawionych do dyspozycji oraz nieodpłatnych świadczeń, z których pracownik rzeczywiście skorzystał. Taki obowiązek rodzić mogą również spotkania integracyjne, w ramach których pracownicy otrzymują od pracodawcy nieodpłatne świadczenia. Warunkiem koniecznym spełnienia tej przesłanki jest uprawdopodobniona możliwość ustalenia przez Urząd Miasta wartości świadczenia, które konkretny pracownik otrzymał.

W świetle powyższego nawet w sytuacji gdy organizując spotkanie pracodawca dokonuje płatności danej kwoty pomnożonej przez liczbę uczestników problematyczne staje się określenie dochodu dla pracownika, z uwagi na brak możliwości rzeczywistego obliczenia wartości świadczeń, z których pracownik skorzystał. Taki sposób kalkulacji kosztów nie przekłada się na faktycznie otrzymany przez pracownika dochód.

W praktyce jest tak, że jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń ponad ustaloną kwotę na osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia. Spowodowane jest to komplikacjami, które zostały zawarte w stanie faktycznym gdzie pracownik ze względów obiektywnych bądź subiektywnych nie korzysta w pełni z nieodpłatnych świadczeń postawionych mu do dyspozycji przez pracodawcę. Wobec tego brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych spotkań, ponieważ nie sposób stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wysokość. Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż ustawodawca w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu otrzymanie i postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane ale również postawione do dyspozycji. Skoro więc w ustawie podatkowej te dwa pojęcia rozróżnia się, to nie można tych zwrotów utożsamiać, nadając im te same znaczenia. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu podlegać może jedynie przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Osiągnięty przez pracownika przychód powinien więc mieć charakter realny i skonkretyzowany. Nie sposób natomiast przyjąć, jako podstawy opodatkowania przychodu wyliczonego w sposób uśredniony i statystyczny z dwóch powodów. Po pierwsze nie można określać podstawy opodatkowania wirtualnie, gdyż godzi to w podstawową zasadę zaufania podatników do organów podatkowych. Oznacza to, że sposób prowadzenia postępowania podatkowego powinien budzić u podatnika przekonanie, ze odnoszące się do niego działania są prawidłowe i odpowiadają prawu oraz, że postępowanie prowadzone jest w sposób bezstronny. Zasada ta bardziej szczegółowo wyraża się np. w nakazie stosowania w razie wątpliwości co do rozumienia konkretnego przepisu takiej jego wykładni, która nie byłaby krzywdząca dla podatnika lub która za wszelką cenę by dążyła do rozstrzygnięcia na korzyść Skarbu Państwa. W tym przypadku byłoby więc ewidentnym łamaniem tej zasady przyjmowanie za podstawę opodatkowania dochodu uśrednionego, niemającego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Wiąże się z tym również problem w ustaleniu podstawy opodatkowania dla płatnika, a w wyniku tego brak możliwości odprowadzenia podatku we właściwej wysokości w imieniu właściwego pracownika. Wobec tego zastosowanie znajdzie tu zasada impossibilium nulla obligatio est. Brak bowiem możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego (zob. wyrok NSA z 16 września 2010 r. sygn. akt II FSK 1989/08). Po wtóre ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych daje możliwość ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń jedynie w oparciu o art. 11 ust. 2a, gdzie nie wzmiankuje się o szacowaniu wysokości osiągniętego dochodu, a w przedmiotowej sprawie jedynym rodzajem ustalonego dochodu dla pracownika będzie dochód statystyczny, wirtualny, czyli oszacowany.

Mając powyższe na uwadze brak jest możliwości ustalenia właściwej kwoty do zapłacenia podatku przez konkretnego pracownika w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 6, poz. 60 - tekst jednolity) zgodnie, z którym zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Nadmienić należy również, iż dyspozycję do takiego sformułowania art. 5 Ordynacji podatkowej ustawodawca zawarł w art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w brzmieniu "Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów następuje w drodze ustawy."

Przedstawiony powyżej pogląd reprezentują również w prawomocnych wyrokach sądy administracyjne, tj. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08, a także wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1531/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość (koszt organizacji). Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa, wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Powyższe postanowienia zastosować należy zarówno do nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód z innych źródeł, jak i tych, które na mocy art. 12 ust. 3 ww. ustawy, stanowią przychód ze stosunku pracy.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca - Urząd Miasta organizuje dla swoich pracowników spotkania integracyjne - jedno lub kilkudniowe wyjazdy o charakterze integracyjnym. Wyjazdy organizowane są w ciągu trwania tygodnia roboczego bądź w weekendy. W ramach wyjazdów pracodawca zapewnia nocleg, z którego pracownicy korzystają w zróżnicowany sposób w pełnym wymiarze, częściowo bądź w ogóle, ponieważ część pracowników uczestniczy w wyjazdach w niepełnym wymiarze lub mieszkając w niewielkiej odległości od miejsca spotkania dojeżdża własnym środkiem transportu jedynie na zajęcia odbywające się wciągu dnia. Uczestnikom stawiane są do dyspozycji obiekty sportowo - rekreacyjne w jakie wyposażone są ośrodki szkoleniowe (hotele). Ponadto organizowane są inne formy integracji, w których pracownicy uczestniczą na zasadzie pełnej dowolności (np.: basen, park, kawiarnia). Pracodawca w czasie trwania spotkań zapewnia posiłki i napoje. Menu najczęściej bywa zróżnicowane, a potrawy nie są zamawiane zgodnie z zasadą jedna porcja dla jednej osoby tyko serwowane jako "szwedzki stół", czyli zgodnie z zasadą wolnego wyboru.

Pracodawca do każdego wyjazdu integracyjnego sporządza imienną listę obecności pracowników na spotkaniu wyjazdowym. Niemniej często zdarza się, iż pracownicy wycofują swój akces z uczestnictwa w spotkaniu w ostatniej chwili bądź opuszczają je przed zakończeniem. Wnioskodawca ponosi koszty związane z organizacją i przebiegiem spotkań.

Mając na względzie powołane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podkreślić należy, iż przychód ze stosunku pracy powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Najistotniejszą więc kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez pracownika. W tym też zakresie, zauważyć należy, iż w przypadku organizowania przez pracodawcę spotkań integracyjnych o powstaniu przychodu przesądza fakt uczestnictwa przez uprawnione osoby w zorganizowanym przez Wnioskodawcę spotkaniu integracyjnym oraz atrakcjach zapewnionych podczas tego spotkania, a nie samo otrzymanie przez te osoby możliwości skorzystania z spotkania. Tak więc, jeżeli pracownik nie weźmie udziału w spotkaniu integracyjnym nie otrzyma nieodpłatnego świadczenia, a w związku z tym nie powstanie u niego przychód podatkowy.

Organizowanie imprez integracyjnych nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa.

Natomiast wzięcie udziału przez pracownika w spotkaniu integracyjnym zorganizowanym i w całości sfinansowanym przez pracodawcę jest równoznaczne z otrzymaniem przez niego nieodpłatnego świadczenia, którego wartość ustala się według zasad określonych w cyt. wyżej art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje, czy i z jakich atrakcji skorzysta, czy dojeżdża własnym środkiem transportu lub opuszcza spotkanie przed zakończeniem, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że osoby te skorzystały z możliwości udziału w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym im przez pracodawcę. Samo uczestnictwo pracownika w organizowanym spotkaniu, której koszty pokrywa w całości pracodawca posiada konkretny wymiar finansowy.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, którzy będą uczestniczyć w spotkaniu, mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty kosztów zorganizowania spotkania integracyjnego nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia, jaka wartość (część) uiszczonej kwoty przypada na danego pracownika.

Zatem ustalenie przychodu u poszczególnych uczestników jest sprawą oczywistą, nawet jeżeli zapłata nastąpi globalnie nie będzie określała jednostkowej ceny tego świadczenia. Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje albo czy uczestniczy w całości imprezy, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy pracodawca zorganizuje spotkanie o charakterze integracyjnym dla osób będących pracownikami i poniesie wszystkie koszty związane ze zorganizowaniem tego spotkania, winien ustalić wartość nieodpłatnego świadczenia dla każdej uprawnionej osoby, która weźmie w niej udział. W świetle przepisów prawa podatkowego, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, nawet w sytuacji gdy organizując spotkanie pracodawca dokonuje płatności danej kwoty pomnożonej przez liczbę uczestników problematyczne staje się określenie dochodu dla pracownika, z uwagi na brak możliwości rzeczywistego obliczenia wartości świadczeń, z których pracownik skorzystał oraz to, że taki sposób kalkulacji kosztów nie przekłada się na faktycznie otrzymany przez pracownika dochód. Techniczne trudności w ustaleniu wartości świadczenia dla pracowników obecnych na spotkaniu integracyjnym, nie mogą bowiem stanowić podstawy do uznania, iż dana osoba świadczenia nie otrzymała. Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, samo skorzystanie z danego świadczenia przez uprawnionego pracownika (wzięcie udziału w zorganizowanym spotkaniu), skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu u każdej z osób, która została zaproszona na spotkanie integracyjne zorganizowane przez pracodawcę.

Przychód powstały w ten sposób po stronie pracowników Wnioskodawcy, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jako przychód ze stosunku pracy. Obliczoną wartość świadczeń, przypadających na pracownika, należy doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przypadku organizacji spotkań integracyjnych, pracownikom Urzędu Miasta z tytułu udziału w tych spotkaniach należy przypisać przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i od łącznego dochodu z tytułu wypłaconego wynagrodzenia w danym miesiącu obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Świadczeniem nieodpłatnym dla pracownika jest udział w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez pracodawcę. Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych pracowników w imprezie. Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w ustaleniu dokładnej listy pracowników uczestniczących w niektórych imprezach integracyjnych, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Jeżeli odpłatności za zorganizowanie imprezy dokonano ryczałtowo, koszt całkowity należy podzielić przez liczbę wszystkich pracowników (jeśli impreza miała charakter obowiązkowy) lub przez liczbę pracowników, którzy deklarowali chęć wzięcia w niej udziału, a następnie przypisania tak obliczonej kwoty do przychodu ze stosunku pracy uczestników imprezy. "Ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego" (wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1998 r. sygn. akt. I SA/Ka 1719/96).

Podkreślić również należy, iż na wysokość przychodu pracownika powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie integracyjnej nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszczał pracodawca za zorganizowanie imprezy nie była uzależniona od stopnia "skonsumowania" tych atrakcji przez pracowników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.