IPPB2/415-261/13-2/LS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2013 r. (data wpływu 2 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 2 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu pracowników z tytułu dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: "Spółka"), jako pracodawca, powierza swoim pracownikom samochody służbowe, na zasadach określonych w regulaminie wykorzystania pojazdów. W świetle tego regulaminu wykorzystanie pojazdu na cele prywatne może mieć jedynie wyjątkowy charakter. Powierzane w ten sposób pracownikom samochody służbowe albo stanowią własność Spółki, albo są wykorzystywane na podstawie umów leasingu, najmu lub dzierżawy. Samochody te zatem mogą (ale nie muszą) stanowić środki trwałe Spółki.

Spółka ma ograniczone możliwości zapewnienia miejsc do parkowania. Pracownik jest zatem zobowiązany, między innymi, do opieki nad samochodem po godzinach pracy, tj. parkowania go w bezpiecznym miejscu (w czasie godzin pracy Spółka zapewnia miejsca pewnej ilości pojazdów). W praktyce często oznacza to zapewnienie bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika.

Mając powyższe na uwadze, pracownicy użytkują samochody służbowe także i w ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych, w okolicach miejsca zamieszkania.

Samochody służbowe wykorzystywane są również w sytuacjach, gdy podczas jazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania występuje konieczność załatwienia spraw służbowych, takich jak: dojazdy na spotkania z dostawcami, zakupy materiałów (do biura, do produkcji), spotkania z kontrahentami, transport towarów i dokumentów (często, pomiędzy dwiema lokalizacjami Spółki), dojazdy w związku z realizacją obowiązków finansowych i administracyjnych (np. na poczcie), wizyty (najczęściej w celu spotkania) w drugiej lokalizacji Spółki.

Ponadto, z uwagi na to, że lokalizacja Spółki obejmuje dwa zakłady, leżące od siebie w znacznej odległości, istotne jest również przemieszczanie się pracowników pomiędzy tymi zakładami. Niektórzy pracownicy mieszkają bliżej tej lokalizacji, w której nie wykonują swoich codziennych zadań (a okazjonalnie, zobligowani są do wizyty w tej lokalizacji).

Należy zwrócić uwagę także na to, że Zielonka jest dość rozległym miastem, pozbawionym komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku od towarów i usług w dniu 24 maja 2013 r. została wydana interpretacja indywidualna Nr IPPP2/443-292/13-2/DG.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych stanowiących mienie powierzone, w powyższych okolicznościach, nie dochodzi do udostępniania samochodu służbowego do prywatnych celów podatnika i w związku z tym nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Powierzenie pracownikowi mienia Spółki (samochodu) kreuje po stronie pracownika określone zobowiązanie, a nie uprawnienie. Z uwagi na ww. okoliczności, jednym z elementów regulaminu jest zobowiązanie pracownika do dbania o powierzone mienie, w szczególności do zapewnienia bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu. W konsekwencji pracownicy użytkują samochody służbowe także iw ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych w okolicach miejsca swojego zamieszkania. Dodatkowo, parkowanie samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika stanowi warunek ekonomicznego użytkowania pojazdu, w tym, minimalizacji kosztów paliwa (załatwienie określonych spraw służbowych podczas przemieszczania się z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania).

Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, wynikłe z zapisów regulaminu, nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia - w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Należy dodać, iż parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) zapewniającym jego bezpieczeństwo, stanowi wyraz dbałości pracownika o powierzone mienie co stanowi obowiązek pracownika, wynikający nie tylko z "wewnętrznych" regulacji Spółki, lecz także z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Zgodnie bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym muz obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym, przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (tekst jedn.: miejscem parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., a zatem ich wartości nie można uznać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest więc zobowiązana do obliczenia i poboru podatku (jako płatnik).

Powyższe stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektorów Izb Skarbowych, w tym:

* Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 grudnia 2012 r. (sygn. akt, IPPB2/415-831/12-5/MK):

"Pracownicy Spółki wykorzystują samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. W godzinach pracy wszystkie samochody firmowe dostępne są dla wszystkich pracowników i używane wg priorytetów ważności i pilności realizowanych zadań jak: dojazdy na spotkania związane z omawianiem, negocjowaniem kontraktów, dojazdy na spotkania z klientami i realizacja sprzedaży, dojazdy na spotkania z dostawcami i realizacja dostawi zakupów, wyjazdy w celach realizacji napraw serwisowych i gwarancyjnych, transport towarów i dokumentów, dojazdy w związku z realizacją obowiązków finansowych i administracyjnych i inne.

(...)

W świetle powyższego uznać należy, że przydzielenie pracownikom samochodów służbowych, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku służbowego".

* Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. (sygn. akt. IPPB2/415-168/10-2/AS),

* Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 września 2010 r. (sygn. akt. IPPB4/415-553/10-4/MP):

" (...) W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowania samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy oraz parkowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu".

* Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. (sygn. akt. IBPBII/1/415-89/09/HK):

Należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy".

Warto zwrócić uwagę, że powyższe stanowiska silnie akcentują cel "stałej gotowości do użytkowania, osiągania przychodów, itp.", tj. związek pomiędzy wykorzystaniem pojazdu a celami pracodawcy (Spółki).

W przedmiotowej sytuacji, taki związek z pewnością istnieje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca (dalej: "Spółka"), jako pracodawca, powierza swoim pracownikom samochody służbowe, na zasadach określonych w regulaminie wykorzystania pojazdów. W świetle tego regulaminu wykorzystanie pojazdu na cele prywatne może mieć jedynie wyjątkowy charakter. Powierzane w ten sposób pracownikom samochody służbowe albo stanowią własność Spółki, albo są wykorzystywane na podstawie umów leasingu, najmu lub dzierżawy. Samochody te zatem mogą (ale nie muszą) stanowić środki trwałe Spółki. Spółka ma ograniczone możliwości zapewnienia miejsc do parkowania. Pracownik jest zatem zobowiązany, między innymi, do opieki nad samochodem po godzinach pracy, tj. parkowania go w bezpiecznym miejscu (w czasie godzin pracy Spółka zapewnia miejsca pewnej ilości pojazdów). W praktyce często oznacza to zapewnienie bezpiecznego miejsca parkowania (garażowania) samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Mając powyższe na uwadze, pracownicy użytkują samochody służbowe także i w ten sposób, że wykonują jazdy do pracy i z pracy i parkują powierzone samochody w miejscach bezpiecznych, w okolicach miejsca zamieszkania. Samochody służbowe wykorzystywane są również w sytuacjach, gdy podczas jazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z miejsca pracy do miejsca zamieszkania występuje konieczność załatwienia spraw służbowych, takich jak: dojazdy na spotkania z dostawcami, zakupy materiałów (do biura, do produkcji), spotkania z kontrahentami, transport towarów i dokumentów (często, pomiędzy dwiema lokalizacjami Spółki), dojazdy w związku z realizacją obowiązków finansowych i administracyjnych (np. na poczcie), wizyty (najczęściej w celu spotkania) w drugiej lokalizacji Spółki. Ponadto, z uwagi na to, że lokalizacja Spółki obejmuje dwa zakłady, leżące od siebie w znacznej odległości, istotne jest również przemieszczanie się pracowników pomiędzy tymi zakładami. Niektórzy pracownicy mieszkają bliżej tej lokalizacji, w której nie wykonują swoich codziennych zadań (a okazjonalnie, zobligowani są do wizyty w tej lokalizacji). Należy zwrócić uwagę także na to, że Zielonka jest dość rozległym miastem, pozbawionym komunikacji miejskiej.

W świetle powyższego uznać należy, że przydzielenie pracownikom samochodów służbowych, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku służbowego.

W konsekwencji realizacja obowiązków służbowych przez pracownika w tym również przejazdy z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i z powrotem będące konsekwencją zawarcia umowy cywilnoprawnej parkowania samochodu służbowego w bezpiecznym miejscu, tj. okolicach miejsca swojego zamieszkania, nie mogą generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Sytuacja taka występuje, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mogłyby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników samochodami służbowymi do i z miejsca wykonywania pracy na podstawie zawartej umowy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczyły konkretnych indywidualnych spraw, podatnika w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.