IPPB2/415-260/14-2/MK1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 4 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawcą jest spółka (dalej: Spółka, Wnioskodawca), która jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Samochody będą wykorzystywane przez pracowników przede wszystkim do celów służbowych. Spółka rozważa uregulowanie kwestii związanej z używaniem samochodów służbowych przez pracowników poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która miałaby obowiązywać w spółce i określałaby zasady korzystania z samochodów służbowych w celach służbowych. Zasady używania samochodów służbowych w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy będą każdorazowo określane w umowie o używanie samochodu służbowego zawieranej z pracownikiem-użytkownikiem samochodu.

Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należeć będzie m.in. używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem, wydanie pojazdu spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy. Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy będą garażować lub parkować samochód w miejscu zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom i zobowiązaniem ich do określonych świadczeń względem powierzonego samochodu (garażowanie lub parkowanie samochodu w określonych miejscach zamieszkania) z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania lub parkowania samochodu służbowego) do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, o przychodach ze stosunku pracy stanowi art. 12 ustawy o PIT. W przedmiotowym artykule wskazane jest, iż obok innych przychodów także wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, uważana jest za przychód ze stosunku pracy. Dlatego też w sytuacji wykorzystywania przez pracowników spółki samochodów służbowych do celów prywatnych należy powiększyć ich przychody o wartość wynikającą z używania samochodu służbowego dla celów prywatnych, przy czym wartość ta powinna zostać ustalona kwotowo w odniesieniu do wartości rynkowej. Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych spółki, ustała się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 ustawy o PIT, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci otrzymanego do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, ustala się w następujący sposób: jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców, a jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione - według cen zakupu, w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu miejsca udostępnienia.

W świetle powyższych przepisów należy wskazać, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych. Oznacza to, że przejazdy z pracy oraz;do miejsca pracy nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Obowiązki te, ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko, będą wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący u Wnioskodawcy. Zatem użytkowanie przez pracowników wskazanych przez spółkę samochodów służbowych jest związane wyłącznie z potrzebami Spółki.

Zdaniem wnioskodawcy przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej: k p.) wynika bowiem, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wskazano w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, pracownicy zobowiązani będą do wykorzystywania powierzonych im samochodów do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa garażowania lub parkowania w miejscu zamieszkania umożliwi pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach) daje spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej. W świetle powyższego stwierdzić należy, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, miejscem siedziby spółki oraz miejscem wykonywania określonych czynności służbowych służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów art. 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a zatem koszty tych przejazdów nie będą zaliczone do przychodów pracowników.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym, obowiązkiem pracowników spółki, w związku z przyporządkowaniem im samochodów służbowych, będzie właściwe i bezpieczne parkowanie oraz garażowanie. Spółka ustali, iż miejscem garażowania lub parkowania samochodów będzie każdorazowo miejsce zamieszkania pracownika. W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika (garażowania lub parkowania samochodu służbowego), a miejscem wykonywania pracy stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika, wobec czego nie będą stanowić po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Powyższe znajdzie w szczególności uzasadnienie w sytuacji spółki, ponieważ pracownicy nie przemieszczają się każdego dnia z miejsca zamieszkania (garażowania lub parkowania samochodów służbowych) do siedziby Spółki. Spółka pragnie wskazać, iż w niektórych przypadkach pracownicy udawać się będą bezpośrednio z miejsca zamieszkania (garażowania lub parkowania) do miejsca świadczenia pracy (np. spotkanie w sprawie służbowej poza siedzibą spółki, serwis samochodowy). Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania lub parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowić będą realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągnięcia przychodu. Parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 k.p., pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Tym samym wykonywane przez pracowników spółki przejazdy samochodem służbowym trasą pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia.

Stanowisko spółki potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Zdarza się też, że firma w umowie obliguje zatrudnionego do parkowania samochodu we własnym garażu lub na parkingu w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Izba Skarbowa w Warszawie zgodziła się w interpretacji sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS z dnia 19 maja 2010 r., że w takiej sytuacji dojazd do pracy nie jest przychodem. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o sygn. IBPBII/1/415-89/09/HK, z dnia 4 lutego 2009 r. stwierdził, iż: "(...) Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód jest wykorzystywany w celach służbowych przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy, wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartość nie można uważać za przychód".

I tak samo uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 19 maja 2010 r. Sygn. LPPB2/415-168/10-2/AS. Podobnie również uznał dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK, w której podkreślił, iż " (...) Przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscach zamieszkania tych osób gwarantujących jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych". Również w interpretacji indywidualnej przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Wskazać także należy, że rozwiązanie jakie spółka zamierza wprowadzić jest uzasadnione, ponieważ pracownicy spółki, którym powierzone mają być samochody, wykonują część czynności w ramach stosunku pracy poza siedzibą spółki. Oznacza to, iż nie jest regułą dokonywanie przez pracowników bezpośrednich przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, albowiem w trakcie wyjazdów z domu do pracy i z pracy do domu nierzadko wykonują określone czynności związane z pracą. Jednocześnie wskazać można, iż dla pracowników spółki czasochłonnym i problematycznym rozwiązaniem byłoby dojeżdżanie do pracy własnym samochodem, a następnie powrót do miasta samochodem służbowym w celu załatwienia spraw spółki i kolejne przemieszczenie się do jej siedziby. Jednocześnie w tym kontekście podkreślić należy, iż część zadań służbowych jest wykonywana przez pracowników w danym dniu przed przyjazdem do siedziby spółki. Stanowisko spółki zostało potwierdzone również w interpretacji o sygn. IPPB4/415-42/13-2/JK, wydanej w analogicznym stanie faktycznym.

Mając na względzie powyższe, wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykonywane przez pracowników spółki przejazdy samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia dla pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Samochody będą wykorzystywane przez pracowników przede wszystkim do celów służbowych. Spółka rozważa uregulowanie kwestii związanej z używaniem samochodów służbowych przez pracowników poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która miałaby obowiązywać w spółce i określałaby zasady korzystania z samochodów służbowych w celach służbowych. Zasady używania samochodów służbowych w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy będą każdorazowo określane w umowie o używanie samochodu służbowego zawieranej z pracownikiem-użytkownikiem samochodu. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należeć będzie m.in. używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem, wydanie pojazdu spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy. Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy będą garażować lub parkować samochód w miejscu zamieszkania.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca parkowania w pobliżu miejsc zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów lub w przypadku, gdy było to możliwe, wprost w miejscu zamieszkania pracownika gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Z powyższego wynika, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.