IPPB2/415-225/07-4/SR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2007 r. (data wpływu 4 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 4 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownik Wnioskodawcy w oświadczeniu dla celów podatkowych podwyższył sobie o 25% koszty uzyskania przychodu z tytułu zamieszkania poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a w umowie o pracę pracownika wskazano jako miejsce wykonywania pracy województwa: warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, kujawsko-pomorskie, łódzkie, mazowieckie, podlaskie, pomorskie i zachodnio-pomorskie. Pracownik dojeżdża do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym, a Wnioskodawca pokrywa wszystkie poniesione z tego tytułu koszty (koszty utrzymania samochodu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w omawianym stanie faktycznym uzasadnione jest podwyższenie przez pracownika kosztów uzyskania przychodu o 25%.

Zdaniem Wnioskodawcy do zaistniałego stanu faktycznego znajduje zastosowanie przepis art. 22 ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wyłączający zastosowanie m.in. przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 tejże ustawy, w którym mowa o podwyższeniu kosztów uzyskania przychodu z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Wnioskodawca swoje stanowisko argumentuje tym, iż pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem przez pracownika do miejsca świadczenia pracy, a pracownik nie ma z tego tytułu żadnego przychodu, toteż nie ma podstaw do uznania, iż pracownik ma podwyższone koszty uzyskania przychodu związane z dojazdem do miejsca świadczenia pracy.

Pismem z dnia 19 listopada 2007 r. Nr IPPB2/415-225/07-2/SR tut. Organ wezwał Spółkę do uzupełnienia ww. wniosku poprzez wskazanie, którego roku podatkowego dotyczą przedmiotowe koszty uzyskania przychodu.

W dniu 3 grudnia 2007 r. Spółka uzupełniła wniosek wskazując, iż przedmiotowe koszty uzyskania przychodu dotyczą 2007 r.

Ponadto Spółka sprostowała oczywisty błąd, który wkradł się w opisie własnego stanowiska w sprawie w pozycji G formularza ORD-IN w zakresie limitów podwyższonych kosztów uzyskania przychodu z jednego stosunku pracy obowiązujących w 2007 r., które odpowiednio wynoszą:

* za okresy miesięczne - 135,63 zł,

* za cały rok - 1627,56 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) do obliczenia dochodów uzyskanych w latach 2007-2008 nie mają zastosowania przepisy art. 22 ust. 2, 9 pkt 5, ust. 11, 12 i 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.)

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy zmieniającej, do obliczenia dochodu uzyskanego w 2007 r. z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej koszty uzyskania przychodów:

Jednakże z uwagi na brzmienie art. 8 ust. 7 ww. ustawy przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 pkt 3 i 4 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z treści powołanych wyżej przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie trzech poniższych warunków:

Z uwagi na powyższe, jako że Wnioskodawca pokrywa wszystkie koszty związane z dojazdem pracownika do miejsc wykonywania pracy samochodem służbowym (koszty utrzymania pojazdu w należytym stanie i koszty benzyny), a pracownik nie ma z tego tytułu przychodu, nie przysługują zwiększone koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.