IPPB2/415-220/10-2/AK - Możliwość opodatkowania świadczeń dla pracowników w postaci kart przedpłaconych finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2010 r. (data wpływu 18 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń przyznanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w postaci kart przedpłaconych - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń przyznanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w postaci kart przepłaconych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej "Wnioskodawca") dokonuje zamówień przedpłaconych kart podarunkowych "bonus + V. Electron" w firmie zajmującej się wprowadzaniem i obsługą takich kart na rynku polskim (dalej zwanej "Wydawcą"). Wydawca wprowadza karty we współpracy z jednym z komercyjnych banków oraz organizacją V. Każda karta związaną jest ze specjalnym rachunkiem technicznym prowadzonym przez bank. Przed użyciem karty rachunek wymaga zasilenia przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wykorzystuje opisane karty jako formę nagradzania swoich pracowników. Karty te, po zasileniu przez Wnioskodawcę, są następnie przekazywane określonym pracownikom. Pracownicy ci mogą przy użyciu kart, dokonywać dowolnych zakupów w każdym punkcie usługowo - handlowych, który akceptuje karty V. Mogą oni również dokonywać przy pomocy tych kart płatności w transakcjach internetowych. Pracownicy nie muszą posiadać rachunku związanego z kartą. Wspomniane rachunki techniczne prowadzone są na imię Wnioskodawcy. Karty wydawane będą z określonym terminem ważności, a Wnioskodawca będzie mógł w tym czacie zasilać je dowolną ilość razy. Zasilenia odbywać się będą na podstawie zlecenia wydanego przez Wnioskodawcę w formie określonej przez Wydawcę. Wnioskodawca zamierza traktować przekazanie kart pracownikom jako świadczenie dokonywane w ramach działalności socjalnej, finansowanej zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia te zostaną sfinansowane w całości ze środków Funduszu Świadczeń Socjalnych ("ZFŚS"). W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza je traktować jako świadczenia wolne od podatku dochodowego do kwoty 380 zł., na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - dalej zwanej "u.p.d.o.f.".

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. Odpowiedź w zakresie pytania Nr 2 została rozpatrzona w interpretacji z dnia 14 czerwca 2010 r.

Zdaniem wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno -oświatowej, sportowo - rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Zasady zwolnienia z podatku dochodowego świadczeń związanych z działalnością socjalną pracodawcy określa ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 21 ust. 1 pkt 67. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2009 r. stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Wprowadzone w ww. dacie zwolnienie dla świadczeń pieniężnych ma zastosowanie do przychodów osiągniętych od 1 stycznia 2009 r. Istotne jest zatem ustalenie, czy opisane w stanie faktycznym świadczenia Wnioskodawcy w postaci kart podarunkowych mieszczą się w pojęciu świadczeń pieniężnych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) pieniądzem elektronicznym jest wartość pieniężna stanowiąca elektroniczny odpowiednik znaków pieniężnych, która spełnia łącznie następujące warunki:

Z kolei według art. 2 pkt 4, 6 i 7 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385, z późn. zm.) przez "elektroniczny instrument płatniczy" należy rozumieć każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Punkt 6 wyżej wymienionego artykułu definiuje natomiast instrument pieniądza elektronicznego za który uznaje urządzenie elektroniczne, na którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności kartę elektroniczną zasilaną do określonej wartości.

Pojęcie karty płatniczej zostało określone w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo Bankowe, wedle którego kartą płatniczą jest karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu. Karty przedpłacone nie zostały zdefiniowane wprost w powołanych wyżej ustawach. Niemniej jednak rolą tych kart jest zapewnienie pracownikom środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Nie ulega wątpliwości, że wartości pieniężne, którymi Wnioskodawca zasila rachunki związane z kartami podarunkowymi stanowią - wobec powołanej wyżej definicji - pieniądz elektroniczny. Karta podarunkowa stanowi wobec tego instrument umożliwiający pracownikom dokonywanie operacji bezgotówkowych z wykorzystaniem tego pieniądza elektronicznego. Biorąc pod uwagę, że wydawane przez wnioskodawcę karty podarunkowe nie identyfikują upoważnionego posiadacza (pracownika) - co wynika z przyjętej konstrukcji, przewidującej założenie technicznych rachunków na imię Wnioskodawcy - należy zakwalifikować je jako "instrument pieniądza elektronicznego". W konsekwencji zaś, z uwagi na pełnioną funkcję płatniczą, stanowią one "elektroniczne instrumenty płatnicze" w rozumieniu ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych.

Zakwalifikowanie przedpłaconych kart podarunkowych jako instrumentów płatniczych pozostaje też w zgodzie z definicją takich instrumentów określoną w Dyrektywie 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego (tzw. "Dyrektywa PSD")., zmieniającej dyrektywy 97/7/WE, 2002/65/WE, 2005/60/WE i 2006/48/WE i uchylającej dyrektywę 97/5/WE. Dyrektywa PSD jako instrument płatniczy definiuje każde zindywidualizowane urządzenie lub uzgodniony przez użytkownika usług płatniczych i dostawcę usług płatniczych zbiór procedur, z których korzysta użytkownik usług płatniczych w celu zainicjowania zlecenia płatniczego (art. 4 pkt 23 dyrektywy PSD). Zatem przyjęła ona bardzo szeroko określoną definicję instrumentu płatniczego, obejmującą nie tylko materialne nośniki pełniące funkcję instrumentu płatniczego, ale również zestaw procedur uzgodnionych pomiędzy stronami służących do wydania polecenia rozliczeniowego. Przy tak szerokiej konstrukcji definicji legalnej instrumentu płatniczego należy stwierdzić, że karty podarunkowe spełniają wszelkie warunki, aby uznać je za instrumenty płatnicze również w znaczeniu nadanym przez dyrektywę PSD.

W przekonaniu Wnioskodawcy przedpłaconych kart podarunkowych nie można też utożsamiać z bonami, talonami i innymi znakami uprawniającymi do ich wymiany na towary lub usługi, które to kategorie zostały wyłączone z zakresu zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. Wobec braku definicji legalnej bonów i talonów, należy odwołać się do znaczenia jakie mają w jęz. powszechnym. Według internetowego słownika języka polskiego PWN "bonem - jest "dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sum pieniędzy lub usług" z kolei "talon" to kupon upoważniający do otrzymania lub zakupu "czegoś". Dodatkowo sformułowanie omawianego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, "inne znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi" służy według Wnioskodawcy objęciu analizowanym przepisem instrumentów podobnych w swojej konstrukcji do bonów i talonów, lecz różniących się od nich swoją nazwą handlową. Charakterystyczną cechą konstrukcji bonów i talonów jest to, że mogą być one wymienione na towary lub usługi jedynie u ich emitenta (w praktyce najczęściej w określonych sieciach handlowych). Na ogół też, w odniesieniu bonów i talonów, istnieje obowiązek kupienia towaru za określoną kwotę wynikającą z nominału tych ostatnich.

Cech powyższych nie posiadają natomiast przedpłacone karty podarunkowe, przekazywane pracownikom przez Wnioskodawcę. Przy pomocy tych kart można bowiem dokonać dowolnej transakcji bezgotówkowej, jak również brak jest obowiązku kupienia towaru lub usługi za określoną kwotę. Z technicznego punktu widzenia przedpłacone karty podarunkowe są więc bardzo zbliżone do debetowych kart płatniczych. Skoro zatem przedpłacone karty podarunkowe są elektronicznymi instrumentami płatniczymi - nośnikami wartości pieniężnych w postaci pieniądza elektronicznego - to przekazanie takich kart pracownikowi stanowi w istocie przekazanie pieniądza elektronicznego w określonej kwocie. Ponadto pod względem prawnym i ekonomicznym przekazanie pieniądza elektronicznego jest tożsame ze świadczeniem pieniężnym przekazanym w gotówce o tej samej wartości. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, powinno być traktowane w identyczny sposób dla celów podatkowych.

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy, przekazanie pracownikom przedpłaconych kart podarunkowych stanowi świadczenia pieniężne w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f., a tym samym, gdy zostanie sfinansowane ze środków pochodzących z ZFŚS, świadczenia te będą mogły korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego, do wysokości określonej w tym przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy - w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 125, poz. 1037) - wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Przepis ten ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2009 r. Jak wynika z przytoczonego przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

W związku z powyższym od dnia 1 stycznia 2009 r. zwolnieniem zawartym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są również otrzymane przez pracownika z związku z finansowaniem działalności socjalnej, świadczenia pieniężne z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) karta płatnicza - to karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu. Stosownie do art. 63 ust. 1 ww. ustawy rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych. Zgodnie z treścią art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje zamówień przedpłaconych kart podarunkowych "bonus + V. Electron" w firmie zajmującej się wprowadzaniem i obsługą takich kart na rynku polskim (dalej zwanej "Wydawcą"). Wydawca wprowadza karty we współpracy z jednym z komercyjnych banków oraz organizacją V. Każda karta związaną jest ze specjalnym rachunkiem technicznym prowadzonym przez bank. Przed użyciem karty rachunek wymaga zasilenia przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wykorzystuje opisane karty jako formę nagradzania swoich pracowników. Karty te, po zasileniu przez Wnioskodawcę, są następnie przekazywane określonym pracownikom. Pracownicy ci mogą przy użyciu kart, dokonywać dowolnych zakupów w każdym punkcie usługowo - handlowych, który akceptuje karty V. Mogą oni również dokonywać przy pomocy tych kart płatności w transakcjach internetowych. Pracownicy nie muszą posiadać rachunku związanego z kartą. Wspomniane rachunki techniczne prowadzone są na imię Wnioskodawcy. Karty wydawane będą z określonym terminem ważności a Wnioskodawca będzie mógł w tym czacie zasilać je dowolną ilość razy. Zasilenia odbywać się będą na podstawie zlecenia wydanego przez Wnioskodawcę w formie określonej przez Wydawcę. Wnioskodawca zamierza traktować przekazanie kart pracownikom jako świadczenie dokonywane w ramach działalności socjalnej, finansowanej zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia te zostaną sfinansowane w całości ze środków Funduszu Świadczeń Socjalnych ("ZFŚS"). W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza je traktować jako świadczenia wolne od podatku dochodowego do kwoty 380 zł., na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej zwanej "u.p.d.o.f.".

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż ww. świadczenia pieniężne, a więc otrzymane przez pracowników karty przedpłacone finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych korzystają ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. do wysokości limitu określonego w tym artykule, pod warunkiem, że istotnie świadczenie to jest realizowane w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zwolnienie obejmuje świadczenia wypłacone od początku 2009 r. Limit w wysokości 380 zł określony w wyżej powołanym przepisie ma zastosowanie do wszystkich świadczeń pieniężnych i rzeczowych sfinansowanych w danym roku podatkowym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wnioskodawca powinien zsumować wszystkie świadczenia rzeczowe i pieniężne wypłacone pracownikowi od początku roku, które zostały sfinansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i jeśli suma ta przekroczyła kwotę 380 zł, to od kolejnych wypłaconych świadczeń należy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.