IPPB2/415-209/08-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Towarzystwa Ubezpieczeń X. w Y, przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2008 r. (data wpływu 1 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze stosunku pracy od różnicy pomiędzy oprocentowaniem pożyczki ustalonym w umowie, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze stosunku pracy od różnicy pomiędzy oprocentowaniem pożyczki ustalonym w umowie, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Towarzystwo Ubezpieczeń z siedzibą w Y, prowadzi działalność ubezpieczeniową na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej. Towarzystwo to udziela swoim pracownikom oprocentowanych pożyczek, na podstawie zawartych umów. Średnie oprocentowanie pożyczek zostało określone w "procedurze dotyczącej udzielania pożyczek". Wysokość oprocentowania pożyczek stanowi pomniejszoną o dwa punkty procentowe trzymiesięczną stopę WIBOR z dnia podpisania umowy. Pożyczki udzielane są ze środków obrotowych Wnioskodawcy, a ich udzielanie nie stanowi działalności statutowej spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota stanowiąca różnicę pomiędzy oprocentowaniem pożyczki ustalonym w umowie, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy różnica w oprocentowaniu pożyczek udzielanych przez Wnioskodawcę swoim pracownikom, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki nie stanowi przychodu ze stosunku pracy o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek oraz gdy stosuje te same zasady ustalania oprocentowania pożyczek dla wszystkich pracowników, to różnica w oprocentowaniu pożyczek nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, że powyższe stanowisko zostało potwierdzone w piśmie Ministerstwa Finansów Departament Podatków Bezpośrednich z dnia 27 sierpnia 2002 r. Nr PB5/RM-033-154-1921/01.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość innych nieodpłatnych świadczeń oraz częściowo odpłatnych ustala się:

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

W świetle powyższego brak jest podstaw do zakwalifikowania różnicy w oprocentowaniu pożyczek udzielonych przez zakład pracy (jeżeli zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek) pracownikowi jako przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile oprocentowanie takich pożyczek jest co do wysokości stosowane wg jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników.

Z analizy stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność ubezpieczeniową na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1151). Wnioskodawca udziela swoim pracownikom pożyczek oprocentowanych w sposób preferencyjny na podstawie zawartych umów. Średnie oprocentowanie tych pożyczek zostało określone w "Procedurze dotyczącej udzielania pożyczek" i stanowi pomniejszoną o dwa punkty procentowe trzymiesięczną stopę WIBOR obowiązującą w dniu podpisania umowy. Pożyczki te są udzielane ze środków obrotowych Wnioskodawcy, a ich udzielanie nie stanowi działalności statutowej.

Oznacza to, iż kwota stanowiąca różnicę pomiędzy oprocentowaniem pożyczek udzielonych przez Wnioskodawcę swoim pracownikom na podstawie zawartych umów, a średnim oprocentowaniem pożyczek udzielanych przez banki, nie stanowi dla podatnika przychodu ze stosunku pracy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.