IPPB2/415-186/13-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Spółkę kosztów noclegu pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej "pracodawca" lub "płatnik") zatrudnia w Oddziale (dalej "Oddział") w Dziale Eksploatacji Sieci m.in. pracowników wykonujących czynności eksploatacyjne tj. czynności związane z zapewnieniem prawidłowej eksploatacji sieci przesyłowej położonej na obszarze działania Oddziału, ich bieżącą konserwacją i naprawami.

W umowach o pracę zawartych z tymi pracownikami jako miejsce świadczenia pracy wskazany jest cały obszar działania tego Oddziału.

Praca wykonywana przez tych pracowników polega na eksploatacji sieci gazociągów i obiektów rozproszonych wzdłuż gazociągów - z czym wiąże się konieczność przemieszczania się przez nich po obszarze działania Oddziału. Wyjazdy te nie są "podróżami służbowymi" w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy.

W przypadku niewielkich odległości wyjazd pracowników do miejsca wykonywania danych zadań i powrót odbywa się w wyznaczonych godzinach pracy. Jednakże w sytuacjach, w których wiąże się to z koniecznością pokonywania dziennie nawet 300 - 400 km, byłoby to rozwiązanie nieefektywne.

W takich wypadkach pracownicy korzystają z noclegu poza miejscem ich zamieszkania, których koszty pokrywa pracodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z pokryciem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników wykonujących czynności eksploatacyjne, którzy wykonują w związku z nimi podróże po obszarze działania Oddziału, stanowiącym miejsce świadczenia przez nich pracy, określone w umowach o pracę, po stronie pracowników powstaje przychód, od którego płatnik obowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z pokryciem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników wykonujących czynności eksploatacyjne, którzy wykonują w związku z nimi podróże po obszarze działania Oddziału, stanowiącym miejsce świadczenia przez nich pracy, określone w umowach o pracę, po stronie pracowników nie powstaje przychód, od którego płatnik obowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., "Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń."

W związku z zapewnieniem przez pracodawcę noclegu pracownicy bez wątpienia nie otrzymują pieniędzy lub wartości pieniężnych, ani świadczeń w naturze. W związku z tym można jedynie rozważać możliwość potraktowania go jako nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy u.p.d.o.f. nie definiują, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenia", niemniej jednak z samej treści art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, że są to wszelkiego rodzaju świadczenia, które dokonywane są bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności - niebędące zarazem świadczeniami w pieniądzu, ani w naturze (w postaci rzeczy).

Nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. oznacza więc otrzymanie przez podatnika określonego świadczenia (korzyści) - innego niż pieniądze, wartości pieniężne i świadczenia w naturze (rzeczy) - bez ponoszenia odpłatności z tego tytułu. Innymi słowy, z nieodpłatnym świadczeniem mamy do czynienia w przypadku uzyskania dowolnej korzyści, za którą w normalnym przypadku podatnik musiałby ponieść odpłatność. Przy czym świadczenie takie powinno co do zasady zmierzać do zaspokojenia osobistych potrzeb jego odbiorcy. W przypadku bowiem, gdy służy interesom innego podmiotu, w szczególności podmiotu dokonującego świadczenia, nie jest możliwe uznanie, że odbiorca świadczenia uzyskuje rzeczywistą korzyść majątkową.

Odnosząc powyższe do przypadków zapewnienia przez pracodawcę noclegów pracownikom, wykonującym czynności związane z eksploatacją sieci (konserwacja i naprawy) i odbywających w związku z tym wielokilometrowe podróże po całym obszarze działania Oddziału, należy stwierdzić że przedmiotowe działanie służy wyłącznie realizacji interesów pracodawcy. Potrzeba zapewnienia pracownikom noclegu jest oczywista, tzn. dla prawidłowego wykonywania obowiązków pracowniczych w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę konieczne jest zapewnienie noclegu.

Nie ulega wątpliwości ze gdyby nie te obowiązki, pracownicy nie korzystaliby z przedmiotowych noclegów, ponieważ nie mieliby takiej potrzeby.

Zapewnienie noclegu pracownikom jest podyktowane interesem ekonomicznym pracodawcy. Rozwiązanie to jest bowiem bardziej efektywne kosztowo, organizacyjnie oraz z punktu widzenia jakości wykonywanej pracy i bezpieczeństwa podróży - niż rozwiązanie alternatywne, polegające na każdorazowym wyjeździe i powrocie do siedziby pracodawcy w tym samym dniu. Zapewnienie pracownikom noclegu pozwala zatem na zaoszczędzenie zarówno czasu potrzebnego do wykonania danego zadania, jak i kosztów przejazdów.

Opisane rozwiązanie jest więc podyktowane wyłącznie wymogami organizacji pracy. W tym miejscu należy zauważyć, że zapewnienie prawidłowej organizacji pracy nie tylko służy potrzebom pracodawcy ale jest wręcz jego obowiązkiem. Zgodnie z art. 94 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, "pracodawca jest obowiązany w szczególności (...) organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. Zapewnienie noclegów pracownikom służy właśnie realizacji tego obowiązku przez pracodawcę.

Reasumując, w analizowanym przypadku pobyt pracowników w danym miejscu jak i konieczność noclegu jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz, a przy tym służy przede wszystkim realizacji interesów pracodawcy a nie pracowników.

Powyższe okoliczności przemawiają za wnioskiem, że w związku z zapewnieniem przez pracodawcę noclegów poza miejscem zamieszkania pracowników, ale na obszarze stanowiącym miejsce wykonywania przez nich pracy określone w umowach nie uzyskują oni żadnej korzyści majątkowej, a co za tym idzie, nie otrzymują nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód podatkowy.

Stanowisko takie zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2629/11, wydanym na tle stanu faktycznego w którym Spółka rozważa zatrudnienie niektórych kategorii pracowników na podstawie umowy o pracę, w której jako miejsce świadczenia pracy będzie wskazany określony region lub tez obszar całej Polski. Osoby te będą w sposób stały świadczyły pracę poza siedzibą Spółki (kontakty handlowe z klientami). W przypadku pracowników, dla których siedziba Spółki nie będzie ich miejscem świadczenia pracy, ich wyjazdów związanych z wykonywaniem pracy do różnych miejsc na terenie kraju - nie można w świetle przepisów prawa pracy traktować jako podróży służbowej (delegacji). Jak w przypadku typowych delegacji mogą zdarzyć się takie sytuacje, że osoby te będą musiały nocować w miejscu wykonywania swoich czynności służbowych, ze względu na brak możliwości powrotu w tym samym dniu do miejsca zamieszkania. Spółka, jako pracodawca tych osób będzie pokrywała koszty związane z tymi noclegami. Spółka będzie dokonywała zwrotu poniesionych przez pracowników wydatków na noclegi, dokumenty (faktury, rachunki) potwierdzające poniesione przez pracownika wydatki na noclegi wystawione będą na Spółkę.

Na tle tego stanu faktycznego Sąd stwierdził, że wydatki poniesione przez pracodawcę zatem są ściśle związane z realizacją przepisów kodeksu pracy, z których wynika, iż pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Z tych tez powodów wskazać należy, iż wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę nie mogły być uznane za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za powyższym stanowiskiem mogą być interpretacje dotyczące szkoleń organizowanych przez pracodawcę dla pracowników, z którymi wiąże się zapewnienie przez niego zakwaterowania oraz wyżywienia - zgodnie z którymi nie wiąże się to z powstaniem przychodu po stronie pracowników. Tak m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/415/1159/08-4/AK z dnia 7 listopada 2008 r. "z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż pracownicy Wnioskodawcy uczestniczą w szkoleniach, których celem jest podniesienie ich kwalifikacji i poszerzenie umiejętności zawodowych związanych z wykonywaną przez nich pracą. Wobec tego uznać należy, że jeżeli prowadzone szkolenia (w tym koszty zakwaterowania i wyżywienia) są niezbędne dla wykonywania obowiązków pracowników, wówczas koszty ich poniesienia przez Wnioskodawcę nie będą stanowić dla pracownika przychodu" oraz wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1388/10 "wartość szkoleń nie stanowi natomiast przysporzenia dla osób uczestniczących w tych szkoleniach. Osoby te nie uzyskują bowiem w związku z udziałem w tych szkoleniach wymiernych finansowo korzyści w postaci nowych uprawnień czy kwalifikacji, które musiałyby uzyskać we własnym zakresie, ponosząc wydatki na szkolenie. Także zapewnienie im noclegu czy wyżywienia gdy szkolenie zorganizowane jest poza miejscem zamieszkania tych członków, trudno uznać za nieodpłatne świadczenie skoro gdyby nie udział w szkoleniu służącym zapewnieniu prawidłowego działania organów samorządu nie musiałyby płacić za nocleg czy ponosić dodatkowych kosztów związanych z wyżywieniem".

Argumentację przedstawioną w przywołanym wyroku i interpretacji można zdaniem Wnioskodawcy w równym stopniu odnieść do przypadków zapewnienia przez pracodawcę noclegu pracownikom w związku z wykonywaniem zadań służbowych ze względu na to, że tak jak w przypadku ww. szkoleń poniesienie kosztów zakwaterowania jest spowodowane w tym przypadku wyłącznie wykonania tych zadań - które służą interesom pracodawcy a nie pracownika - brak jest podstaw do przypisywania w związku z tym pracownikom przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Na powyższy wniosek nie ma przy tym wpływu fakt, iż odbywane przez pracowników Działu Eksploatacji Sieci wyjazdy, w związku z którymi zapewniany jest im nocleg, nie są podróżami służbowymi w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy. W szczególności z treści art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., zgodnie z którym wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju - nie można wywodzić a contrario, że przychód podatkowy powstaje w związku z nieodpłatnym zapewnieniem pracownikom noclegu w trakcie wyjazdów niemających charakteru podróży służbowej sensu stricte.

Należy bowiem zwrócić uwagę na to, że art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. dotyczy wypłacanych pracownikowi diet oraz zwrotu kosztów:

- jako że te właśnie należności (diety i zwrot kosztów) zostały przewidziane, jako przysługujące pracownikowi w związku z podróżą służbową, w przepisach, do których odwołuje się art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., tj. przepisów rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej łub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (na obszarze kraju i poza granicami kraju).

Natomiast przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. nie odnosi się do świadczeń o charakterze niepieniężnym (o czym świadczy również fakt, że mowa jest w nim o "należnościach" z tytułu podróży służbowej) - a z takimi właśnie świadczeniami mamy do czynienia w opisanym stanie faktycznym; jak wspomniano, pracodawca samodzielnie zapewnia pracownikom nocleg (bezpośrednio pokrywa jego koszty), a nie dokonuje refundacji kosztów noclegu poniesionych przez pracowników. Reasumując, nawet gdyby przedmiotowe świadczenia były związane z podróżami służbowymi sensu stricte, to nie byłyby objęte zakresem zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., który dotyczy wyłącznie świadczeń ("należności") o charakterze pieniężnym. Nie oznacza to oczywiście, że zapewnienie pracownikowi noclegu związanego z podróżą służbowa stanowiłoby dla niego przychód podatkowy.

Przeciwnie, ze względów wskazanych powyżej, tzn. z uwagi na to, że służą one realizacji interesów pracodawcy, a nie pracownika, w ogóle nie stanowiły dla pracownika przychodu (z nieodpłatnych świadczeń) - i w taki sam sposób należy traktować zapewnienie pracownikom noclegu w przedstawionym stanie faktycznym.

Całokształt przedstawionych okoliczności przemawia więc za uznaniem, że w związku z pokryciem przez pracodawcę kosztów noclegu pracowników wykonujących czynności eksploatacyjne, którzy wykonują w związku z nimi podróże po obszarze działania Oddziału, stanowiących miejsce świadczenia przez nich pracy, określone w umowach o pracę, po stronie pracowników nie powstaje przychód, od którego płatnik obowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 19, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności", co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia w Oddziale w R. w Dziale Eksploatacji Sieci m.in. pracowników wykonujących czynności eksploatacyjne tj. czynności związane z zapewnieniem prawidłowej eksploatacji sieci przesyłowej położonej na obszarze działania Oddziału, ich bieżącą konserwacją i naprawami.

W umowach o pracę zawartych z tymi pracownikami jako miejsce świadczenia pracy wskazany jest cały obszar działania tego Oddziału. Praca wykonywana przez tych pracowników polega na eksploatacji sieci gazociągów i obiektów rozproszonych wzdłuż gazociągów - z czym wiąże się konieczność przemieszczania się przez nich po obszarze działania Oddziału. Wyjazdy te nie są "podróżami służbowymi" w rozumieniu art. 77 (5) Kodeksu pracy. W takich wypadkach pracownicy korzystają z noclegu poza miejscem ich zamieszkania, których koszty pokrywa pracodawca.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów z nią związanych. W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej - tak jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty tychże należności.

To jednakże nie stoi na przeszkodzie, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, iż zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że pobyt pracowników w danym miejscu jak i konieczność noclegu jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz, a przy tym służy przede wszystkim realizacji interesów pracodawcy a nie pracowników, co stanowi okoliczność przemawiającą za wnioskiem, że w związku z zapewnieniem przez pracodawcę noclegów poza miejscem zamieszkania pracowników, ale na obszarze stanowiącym miejsce wykonywania przez nich pracy określone w umowach nie uzyskują oni żadnej korzyści majątkowej, a co za tym idzie, nie otrzymują nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód podatkowy.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika - opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach (i np. nie zawierał w katalogu zwolnień zwrotu wydatków z tytułu podróży służbowych, bo takie zwolnienie byłoby bezcelowe). Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, iż w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku oraz powołany wyżej stan prawny, stwierdzić zatem należy, iż świadczenie z tytułu zwróconych kosztów za nocleg stanowi dla pracownika - niebędącego w podróży służbowej - przychód, który nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a i lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 tejże ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia od podatku - przy zachowaniu warunków w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wartość świadczenia (noclegu) zwrócona pracownikowi, stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej - ewentualnie nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej - Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji organów podatkowych oraz wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, iż orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych oraz wydane orzeczenia sądów dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami - nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.