IPPB2/415-139/08-6/AF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2008 r. (data wpływu 21 stycznia 2008 r.) uzupełnionego pismem z dnia 1 kwietnia 2008 r. (data wpływu 7 kwietnia 2008 r.) oraz z dnia 24 kwietnia 2008 r. (data wpływu 25 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest:

* nieprawidłowe - w zakresie samodzielnego rozdysponowania kwoty ustalonej ugody sądowej przez płatnika,

* prawidłowe - w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet i innych należności z tytułu podróży służbowych oraz prawa do złożenia wniosku do organu podatkowego o stwierdzenie nadpłaty i zwrot nadpłaconego podatku z tytułu nienależnie pobranych zaliczek przez płatnika.

W dniu 21 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie samodzielnego rozdysponowania kwoty ustalonej ugody sądowej przez płatnika, zwolnienia z opodatkowania diet i innych należności z tytułu podróży służbowych oraz prawa do złożenia wniosku do organu podatkowego o stwierdzenie nadpłaty i zwrot nadpłaconego podatku z tytułu nienależnie pobranych zaliczek przez płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na rozprawie sądowej w dniu 16 sierpnia 2007 r. Strony zawarły ugodę sądową, na mocy której płatnik, jako strona pozwana zobowiązała się zapłacić powodowi na całkowite zaspokojenie jego roszczeń dochodzonych z tytułu premii prowizyjnej, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz zwrotu kosztów delegacji służbowych, wynagrodzenie w łącznej kwocie 39.000 zł brutto. Jak wynika z protokołu z dnia 16 sierpnia 2007 r. pozwany miał wpłacić na rachunek bankowy powoda kwotę w wysokości 39.000 zł brutto w terminie 7 dni od dnia ogłoszenia postanowienia o umorzeniu postępowania, z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności. Pełnomocnicy stron oświadczyli, iż niniejsza ugoda wyczerpuje całość roszczeń objętych postępowaniem w sprawie oraz że koszty postępowania wzajemnie znoszą. W ugodzie tej sąd nie zaznaczył, w jaki sposób rozdysponować ww. kwotę na poszczególne kategorie roszczeń wskazanych w pozwie. W związku z powyższym pozwany - były pracodawca, samodzielnie rozdysponował kwotę na trzy składniki: premie prowizyjną, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe oraz kwotę z tytułu rozliczenia delegacji służbowych (w tym zwrot kosztów z tytułu używania przez powoda samochodu osobowego nie stanowiącego własności pracodawcy). Z informacji uzyskanej od byłego pracodawcy, wynika, iż co do zasady w jej przekonaniu wszystkie trzy składniki, na które składała się kwota otrzymana w wyniku ugody sądowej, podlegały opodatkowaniu, w związku z czym pozwany jako płatnik pobrał zaliczki na podatek dochodowy. W rezultacie powód jako płatnik pobrał zaliczki w następujący sposób:

W wyjaśnieniu stanu faktycznego należy także wskazać, iż w odpowiedzi na pozew z dnia 8 czerwca 2004 r. pozwany uznał powództwo w części należności delegacji służbowych.

Pismem z dnia 21 marca 2008 r. Nr IPPB2/415-139/08-2/AF wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku w zakresie uiszczenia dodatkowej opłaty oraz sprecyzowania własnego stanowiska w sprawie. Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2008 r. IPPB2/415-139/08-4/AF wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie stanu faktycznego wniosku poprzez wskazanie: na jakim stanowisku był zatrudniony, czy w umowie o pracę było określone miejsce wykonywania pracy (np. siedziba pracodawcy, określony teren wykonywania pracy), w przypadku gdy w umowie o pracę było określone miejsce wykonywania pracy oraz czy wyjazdy służbowe odbywały się poza to miejsce. Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca podał, że zatrudniony był na stanowisku przedstawiciela handlowego. W umowie o pracę było określone miejsce wykonywania pracy (Polska południowo-zachodnia). Natomiast miejscem zatrudnienia, siedzibą firmy i miejscem zamieszkania Wnioskodawcy jest W. Praca Wnioskodawcy polegała na regularnym odwiedzaniu księgarni w miastach takich jak: Ł, W, L, Ś, C, K, G, B-B i szeregu innych miast. Wiązało się to z częstymi wyjazdami własnym samochodem na podstawie delegacji poza miejsce zamieszkania, jak i miejsce siedziby firmy w której mieściło się biuro i magazyny z towarem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny Wnioskodawca uważa, że:

Uzasadniając powyższe Wnioskodawca wskazuje, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika są zwolnione od podatku. Zwolnienie to (w przypadku podróży krajowych) przysługuje do wysokości określonej przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności, przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) stanowi zatem, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Zgodnie z § 5 ust. 4 ww. rozporządzenia, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która to stawka nie może być wyższa niż określona przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zwolnieniem podatkowym objęty jest zatem zwrot kosztów używania przez pracownika samochodu niebędącego własnością pracodawcy w podróży służbowej a zwolnienie to przysługuje do limitu wynikającego z tzw. kilometrówki.

W okresie zatrudnienia Wnioskodawca z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych obowiązywały stawki: 0,7692 zł za 1 km (od 26 stycznia 2004 r. do 29 lutego 2004 r.) i 0,7846 zł za 1 km (od 1 marca 2004 r.) zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym w 2004 r. Jak wynikało z umowy o pracę pracodawca miał wypłacać pracownikowi stawki, które nie mogły być niższe od stawek urzędowych, a więc tych wynikających z ww. rozporządzenia. Pracodawca wypłacał jednak w okresie zatrudnienia stawki niższe niż ustalone tym rozporządzeniem, co było m.in. przedmiotem roszczeń wskazanych w pozwie. Nie bez znaczenia jest też fakt, iż w odpowiedzi na pozew z dnia 8 czerwca 2007 r. pozwany (pracodawca) uznał powództwo w części ww. należności, uznając je jako należności z tytułu zwrotu kosztów delegacji służbowych, w części nieprzedawnionej. Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że kwota przyznana na podstawie ugody sądowej a wypłacona Wnioskodawcy z tytułu używania w podróży służbowej samochodu prywatnego za okres świadczenia pracy jest zwolniona od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości wynikającej z powyżej wskazanych przepisów.

Jeżeli zatem z umowy o pracę bezsprzecznie wynikało, że pracodawca (powód) będzie zwracał koszty dojazdów wg tzw. kilometrówki, w ramach delegacji służbowych na podstawie rozliczenia przedstawionego przez pracownika, to w przypadku wypłaty tych należności także z mocy ugody sądowej winne być one zwolnione z opodatkowania. W trakcie istnienia stosunku pracy taki system zwrotu kosztów podróży służbowej był stosowany a od tych należności pracodawca nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy. Kwota określona w ugodzie sądowej była jedynie wyrównaniem zaniżonych stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, niebędących własnością pracodawcy. Pracodawca uznając roszczenie Wnioskodawcy co do istnienia ww. należności bezpodstawnie opodatkował te należności. W wyroku NSA z 3 kwietnia 1996 r., SA/Gd 79/95 Sąd wprost wskazał, że diety i inne należności za czas podróży służbowej pracowników w wysokości przekraczającej pułap określony w odrębnych przepisach stanowią przychód ze stosunku pracy podlegający podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

Ponadto, zgodnie z art. 75 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w przypadku jeśli stanowisko Wnioskodawcy wykazane powyżej uznane zostanie za prawidłowe Wnioskodawca ma prawo złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku, jeśli do dnia 30 kwietnia 2008 r. złoży zeznanie podatkowe za 2007 r. uwzględniając pobraną zaliczkę przez płatnika na podatek dochodowy. W przypadku Wnioskodawcy nadpłata powstała z dniem pobrania przez płatnika podatku nienależnego z tytułu należności za czas podróży służbowej pracowników.

Poza tym, zgodnie z treścią art. 77a ustawy - Ordynacja podatkowa, w przypadku uzasadnionym ważnym interesem na wniosek Wnioskodawcy, jeszcze przed terminem złożenia deklaracji rocznej za 2007 r. organ podatkowy może dokonać zwrotu ww. nadwyżki pobranej przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy.

Pojęcie nadpłaty podatku tym różni się od nadwyżki wpłaconej kwoty zaliczki na podatek dochodowy, że nadpłata wynikająca z zeznania rocznego jest różnicą pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego za rok podatkowy, a sumą zaliczek opłaconych za ten rok, natomiast w przypadku Wnioskodawcy nadwyżka wystąpiła już w trakcie roku podatkowego 2007 r. i jest różnicą pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku, a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 przychodami z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z byłym pracodawcą ugodę sądową na mocy której pracodawca zobowiązany został przez sąd do wypłaty kwoty 39.000 zł brutto, z tytułu premii prowizyjnej, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz zwrotu kosztów delegacji służbowych. Pracodawca samodzielnie rozdysponował powyższą kwotę na trzy składniki i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy. Wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku przedstawiciela handlowego. W umowie o pracę zostało określone miejsce wykonywania pracy - Polska południowo-zachodnia. Praca Wnioskodawcy polegała na regularnym odwiedzaniu księgarni w takich miastach jak: Ł..., W..., L..., Ś..., C..., K..., G..., R..., B...i szeregu innych miast.

W przedmiotowej sprawie na pracodawcy, jako płatniku ciążył więc obowiązek wynikający z art. 31 ww. ustawy, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż pracodawca, jako płatnik postąpił prawidłowo rozdysponując przyznaną kwotę na poszczególne składniki. Należy jednak nadmienić, że podział przyznanej kwoty powinien być dokonany zgodnie z posiadaną dokumentacją.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy jest to, aby pracownik praktycznie przebywał w podróży służbowej. W takim przypadku zwolnienie dotyczy diet i innych należności za cały czas podróży służbowej pracownika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "podróży służbowej". Dlatego też - w przypadku pracowników - należy posługiwać się definicją zawartą w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Wynika z niego, iż podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika.

Dlatego też jeśli pracownik na polecenie pracodawcy świadczy pracę poza stałym miejscem pracy określonym w umowie o pracę, to mamy wówczas co do zasady, do czynienia z podróżą służbową - a pracownikowi odbywającemu podróż służbową przysługuje zwrot kosztów z nią związanych.

Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame.

Sam fakt wykonywania pracy w innym miejscu niż przewidziane w umowie o pracę musi wynikać z polecenia wyjazdu służbowego. Pracownicy odbywają więc "podróż służbową" wówczas, gdy otrzymali od pracodawcy polecenie wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem wykonywania pracy określonym w umowie o pracę. W przypadku świadczenia przez pracownika pracy poza określonym terenem może być ono uznane za wykonywanie zadań w ramach "podróży służbowej" jedynie wówczas, gdy wykonywanie tego zadania odbywa się w miejscu, które nie jest według umowy o pracę miejscem stałego jej wykonywania.

Jeżeli pracownik udaje się do miejsca ustalonego w umowie o pracę jako miejsca jej wykonywania, to nie odbywa podróży służbowej, a w rezultacie nie może mieć zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy prawa należy stwierdzić, iż jeżeli zostaną spełnione warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) świadczenia te korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 do wysokości wynikającej z ww. rozporządzenia.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca otrzymał w wyniku zawartej ugody sądowej należności z tytułu podróży służbowych, w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, tj. wykonywał na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem wykonywania pracy, wówczas wypłacone z tego tytułu diety i inne należności korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak wskazać, iż pojęcie "podróż służbowa" nie jest unormowane w przepisach prawa podatkowego, dlatego też rozstrzygnięcie kwestii czy wyjazdy Wnioskodawcy były "podróżami służbowymi" nie leży w kompetencji organu wydającego interpretację indywidualną.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przypadku gdy wypłacone diety i inne należności zostały przyznane z tytułu podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy wówczas Wnioskodawcy przysługuje zwrot nadpłaty podatku.

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

Artykuł 73 § 2 stanowi, że nadpłata dla podatników podatku dochodowego powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego.

Stosownie do art. 75 § 1 ustawy, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty spowodowanej przez płatnika wystarczy sam fakt poboru nienależnej kwoty, bez względu na to, czy kwota ta została wpłacona na konto urzędu. Organ podatkowy po przeprowadzonym postępowaniu wszczętym wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty wydaje stosowną decyzję.

Podatnik może wystąpić o stwierdzenie nadpłaty również w sytuacji, gdy nadpłata powstała na skutek działań płatnika. Do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty spowodowanej działaniem płatnika wystarczy sam fakt poboru nienależnej kwoty, bez względu na to, czy została ona wpłacona na konto urzędu. Wniosek o stwierdzenie nadpłaty może dotyczyć także pobranej przez płatnika zaliczki.

Zgodnie z art. 77a organ podatkowy może, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych jego ważnym interesem, dokonać zwrotu nadwyżki wpłaconych kwot zaliczek na podatek dochodowy. Złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty zaliczki na podstawie art. 75 § 1 pozwala uzyskać jej zwrot w terminie 30 dni od dnia wydania decyzji, co może nastąpić przed końcem okresu rozliczeniowego.

Również, w trybie art. 75 § 2 pkt 1 lit. a) ustawy - Ordynacja podatkowa, podatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz ze skorygowanym zeznaniem, po upływie terminu przewidzianego do złożenia zeznania.

W przedstawionym stanie faktycznym przedmiotem sporu i zawartej ugody sądowej była wypłata premii prowizyjnej, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe oraz zwrotu kosztów delegacji służbowych. Od powyższych należności pracodawca pobrał zaliczkę na podatek dochodowy. Wnioskodawca kwestionuje zasadność poboru zaliczki na podatek dochodowy z tytułu zwrotu kosztów delegacji służbowych.

Wobec powyższego Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty z tytułu zwrotu kosztów delegacji służbowych, jeśli zostały one przyznane zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, we właściwym urzędzie skarbowym. Zwrot nadpłaconego podatku następuje w terminie 30 dni od dnia wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę.

Końcowo należy dodać, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.