IPPB2/415-1325/08-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2008 r. (data wpływu 12.09. 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania darowanej spłaty długu (pożyczki) wraz z odsetkami - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania darowanej spłaty długu (pożyczki) wraz z odsetkami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni w listopadzie 2005 r. zawarła z mamą umowę pożyczki na kwotę 270.000 zł

Od umowy pożyczki opłaciła podatek od czynności cywilno prawnych. Do końca 2008 r. mama Wnioskodawczyni zamierza zwolnić ją ze zwrotu tej pożyczki wraz z odsetkami. Wnioskodawczyni pożyczkę otrzymała na konto (w formie przelewów i wpłat) za otrzymane pieniądze kupiła działkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota darowanego długu wraz z odsetkami podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w I grupie podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni uważa, iż z uwagi na art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie z długu wraz z odsetkami jest nieodpłatnym świadczeniem otrzymanym od osoby zaliczanej do I grupy podatkowej i jest wolne od podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłami przychodów są inne źródła.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje co należy rozumieć pod pojęciem "nieodpłatnego świadczenia" ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 3 i 3a sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Z tego względu należały odwołać się do pojęcia "świadczenia" zgodnego z przepisami prawa cywilnego (art. 353 K. c). Z przepisu tego należało wyprowadzić wniosek, że przez świadczenie należy rozumieć zachowanie się zobowiązanego (dłużnika) zgodnie z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu godnego ochrony interesu wierzyciela (por. W. Czachórski, "Zobowiązania" - zarys wykładu, PWN Warszawa 1983 r., str. 33).

Świadczenie otrzymane przez podatnika, gdy spełniający świadczenie uzyska lub ma uzyskać w przyszłości pewną korzyść majątkową, nie jest nieodpłatnym świadczeniem.

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem było nieodpłatne tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Jednakże warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód jest - co wynika z literalnego brzmienia wymienionego przepisu - jego otrzymanie przez podatnika.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 K. c). Umowa pożyczki może być czynnością prawną dokonaną pod tytułem odpłatnym lub nieodpłatnym. W wypadku odpłatności chodzi z reguły o wynagrodzenie otrzymane z racji stosownego oprocentowania przedmiotu pożyczki. Jeżeli zatem w umowie pożyczki jej strony ustaliły oprocentowanie, to umowa tego rodzaju nie mogła zostać zaliczona do czynności nieodpłatnych. Zastrzeżenie w umowie pożyczki oprocentowania nadaje jej charakter umowy odpłatnej.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 125 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczanych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20 wolna jest od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Artykuł 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 z późn. zm.), zalicza matkę do I grupy podatkowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła z matką umowę pożyczki,od umowy pożyczki opłaciła podatek od czynności cywilno prawnych, matka zamierza zwolnić Wnioskodawczynię ze zwrotu tej pożyczki wraz z odsetkami.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż zwolnienie ze spłaty długu (darowanie długu) Wnioskodawczyni przez matkę oraz odsetek nie jest nieodpłatnym świadczeniem - oprocentowanie nadało zawartej umowie charakter odpłatny w związku z powyższym nie może korzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Umorzenie (darowanie długu) Wnioskodawczyni pożyczki (pieniędzy) wraz z odsetkami będzie stanowić przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Momentem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 11 ust. 1 tej ustawy jest moment dokonania umorzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).