IPPB2/415-1060/08-4/SP - Wartość dowozu do miejsca pracy i z powrotem ponoszona przez pracodawcę jako przychód pracownika ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2008 r. (data wpływu 17 lipca 2008 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 15 października 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r., data nadania 16 października 2008 r.) na wezwanie Nr IPPB2/415-1060/08-2/SP (data nadania 9 października 2008 r., data doręczenia 13 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowozu pracowników do pracy i z pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dowozu pracowników do pracy i z pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka ma zamiar przenieść siedzibę z Ł do R. W R brak jest dogodnych połączeń komunikacyjnych umożliwiających pracownikom dojazd do nowego miejsca pracy. Spółka postanowiła umożliwić pracownikom dojazd do pracy poprzez zapewnienie transportu zbiorczego. W tym celu chce podpisać umowę z przewoźnikiem o świadczenie usług w zakresie przewozu pracowników. Transport odbywać się będzie pomiędzy punktem zbiorczym w Ł, a nową siedzibą w R. Z przewoźnikiem Spółka będzie rozliczać się w sposób ryczałtowy, niezależny od ilości przewożonych pracowników. Pracownicy nie będą przez Spółkę obciążani kosztami transportu. Bezpłatny dowóz pracowników z punktu zbiorczego w Ł do miejsca wykonywania pracy w R (i z powrotem) zostanie ujęty w regulaminie wynagradzania. Z transportu korzystać będzie mógł każdy pracownik zakładu pracy, który wyrazi taką wolę.

Pismem z dnia 8 października 2008 r. Nr IPPB2/415-1060/08-2/SP wezwano Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez dostarczenie oryginału lub kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem pełnomocnictwa udzielonego Panu M. Wniosek został uzupełniony w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość dowozu pracowników z punktu zbiorczego w Ł do miejsca pracy w R (i z powrotem) stanowi dla pracowników przychód do opodatkowania w sytuacji, gdy pracodawca - ponoszący koszty dowozu - rozlicza się z przewoźnikiem w sposób ryczałtowy, niezależnie od ilości przewożonych osób?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Dowóz pracowników do pracy zorganizowany przez zakład pracy jest - co do zasady - przychodem pracownika podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przychód podlega opodatkowaniu wyłącznie w sytuacjach, w których możliwe jest dokładne ustalenie jego wysokości.

Z uwagi na fakt, że liczba pracowników korzystających z transportu może się zmieniać każdego dnia (choroby, urlopy, spóźnienia, zmiany decyzji pracowników odnośnie korzystania bądź nie korzystania z transportu, rotacja w zatrudnieniu....), a także biorąc pod uwagę, że koszty transportu zostaną wyrażone w stałej kwocie ryczałtu niezależnej od ilości przewożonych pracowników, Spółka stwierdza, że nie jest możliwa identyfikacja ceny konkretnej usługi ponoszonej na konkretnego pracownika. W takiej sytuacji przychód nie podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Spółki, nie jest możliwe dokładne ustalenie wysokości otrzymanego przez pracownika nieodpłatnego świadczenia, a zatem świadczenie to nie będzie podlegać opodatkowaniu, jako przychód ze stosunku pracy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W przypadku, więc, gdy pracodawca wykupuje usługę u przewoźnika dla określonej grupy pracowników wartość uzyskanego nieodpłatnego świadczenia przez danego pracownika stanowić będzie wartość wykupionej przez pracodawcę usługi dla pracownika, w tym wartość ustalona poprzez podzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników, którym zapewniono możliwość dowozu do pracy. W momencie wykupu ww. usługi znana będzie, bowiem kwota przypadająca do zapłaty za jednego pracownika albo też łączna (globalna) kwota do zapłaty.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia (pracodawcy) wartość nieodpłatnego świadczenia u pracownika ustala się według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W pozostałych przypadkach natomiast - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić może, więc np. wysokość ceny biletu, jaki pracownik musiałby zakupić, żeby dojechać do pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zamierza przenieść swoją siedzibę. Ze względu na fakt, iż brak jest dogodnych połączeń komunikacyjnych umożliwiających pracownikom dojazd do nowego miejsca pracy, Spółka postanowiła umożliwić swoim pracownikom dojazd do pracy poprzez zapewnienie transportu zbiorowego.

W tym celu Wnioskodawca chce podpisać umowę z przewoźnikiem o świadczenie usług w zakresie przewozu pracowników. Z przewoźnikiem Spółka będzie rozliczać się w sposób ryczałtowy niezależny od ilości przewożonych pracowników. Z transportu będzie mógł korzystać każdy pracownik zakładu pracy, który wyrazi na to wolę.

W przedmiotowej sprawie, uwzględniając powyższe przepisy i opis zdarzenia przyszłego, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania indywidualnej usługi transportowej konkretnej osobie, która z tej usługi korzysta. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że pracodawca decyduje się na wykupienie usługi u przewoźnika, wyłącznie dla określonej grupy pracowników mieszkających poza nowym miejscem pracy tj. dla osób znanych z imienia i nazwiska.

Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracownika w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy.

W konsekwencji, więc Spółka, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wartość dowozu z punktu zbiorowego do miejsca pracy (i z powrotem) ponoszona przez pracodawcę stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135,90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.