IPPB1/4511-842/15-2/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* określenia źródła przychodów ze zbycia nieruchomości mieszkalnej stanowiącej środek trwały oraz możliwości przekwalifikowania tej nieruchomości na towar handlowy (pyt. Nr 1 i 2) - jest nieprawidłowe,

* określenia źródła przychodu ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych stanowiących towar handlowy (pyt. Nr 3, 4, 5) - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodów oraz możliwości wycofania nieruchomości stanowiącej środek trwały i zakwalifikowania jej jako towaru handlowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym 19% (ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów). Przedmiotem działalności gospodarczej jest m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (68.10.Z), wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.Z), pośrednictwo w obrocie nieruchomościami (68.30.Z).

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje obrotu nieruchomościami o charakterze mieszkalnym, jak też wynajmuje nieruchomości o charakterze mieszkalnym.

W 2011 r. podatnik zakupił nieruchomość mieszkalną (występującą dalej jako Nieruchomość nr 1), której wydanie nastąpiło w 2012 r. Nabytą nieruchomość podatnik zaklasyfikował jako środek trwały i rozpoczął dokonywanie jego amortyzacji. W okresie od 2012 r. do momentu sprzedaży nieruchomość była wynajmowana, a przychód z najmu stanowił przychód z działalności gospodarczej. Nieruchomość ta została przez podatnika zbyta w 2014 r.

W 2014 r. podatnik dokonał zakupu kolejnej nieruchomości mieszkalnej (Nieruchomość nr 2) która już w momencie zakupu, przeznaczona były do odprzedaży. Zakup tej nieruchomości został zaklasyfikowany jako towar handlowy. W okresie przed sprzedażą (w oczekiwaniu na znalezienie nabywcy) nieruchomość nie była wynajmowana.

Podatnik rozważa również zakup kolejnych nieruchomości o charakterze mieszkalnym, których przewidywany okres używania nie przekroczy 12 miesięcy, a które będą w okresie przed sprzedażą wynajmowane w tej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym przychód osiągnięty ze zbycia Nieruchomości nr 1, stanowiącej środek trwały, należy zakwalifikować do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

2. Czy przed sprzedażą Nieruchomości nr 1, podatnik powinien przekwalifikować ją na towar handlowy, wpisując do kolumny 10 KPiR wartość księgową (niezamortyzowaną, wynikającą z ewidencji środków trwałych) tej nieruchomości.

3. Czy nabywane nieruchomości mieszkalne, przeznaczone do ich późniejszej odprzedaży, które w okresie posiadania przez podatnika nie będą wynajmowane, należy kwalifikować do zakupu środków trwałych czy do towarów handlowych.

4. Czy przychód osiągnięty ze zbycia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowiących towary handlowe w prowadzonej działalności (Nieruchomość nr 2) należy zakwalifikować do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

5. Do jakiego źródła przychodu należy zakwalifikować przychód osiągnięty ze zbycia nieruchomości mieszkalnej, która w momencie zakupu przeznaczona była do odprzedaży, ale która w okresie posiadania przez podatnika będzie wynajmowana, a przewidywany przez podatnika okres używania tej nieruchomości nie przekroczy 12 miesięcy.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie podatnika przychód ze zbycia nieruchomości będzie kwalifikowany do przychodów z działalności gospodarczej. Wynika to z faktu, iż w momencie zaprzestania użytkowania nieruchomości na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej podatnik przekwalifikuje nieruchomość mieszkalną ze środków trwałych na towar handlowy. Zbycie nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowiącej towar handlowy stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) zwana dalej ustawą o PIT, odrębnymi źródłami przychodów są:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnosi się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o PIT przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Jednak na podstawie ust. 2c powołanego przepisu, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w,spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio. Zgodnie z § 3 pkt 1 lit. a Rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1037) przez towary handlowe należy rozumieć wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Natomiast definicja środka trwałego została zawarta w art. 22a ustawy o PIT, zgodnie z którą środkiem trwałym podlegającym amortyzacji jest składnik majątku nabyty we własnym zakresie, kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, którego przewidywany okres używania przekracza 12 miesięcy, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania m.in. na podstawie umowy najmu. W przypadku, gdy jeden z powyżej wymienionych warunków nie będzie dochowany, składnik majątku nie może być uznawany za środek trwały w rozumieniu powołanego przepisu. Dlatego też w przypadku, gdy na skutek rozwiązania umowy najmu nabytego przez podatnika lokalu mieszkalnego, który w momencie oddania do używania był kompletny, zdatny do użytku, dla którego przewidywany okres używania nieruchomości przekraczał 12 miesięcy, lokal ten przestał spełniać definicję środka trwałego.

W ocenie podatnika przysługuje mu prawo do zmiany kwalifikacji dokonanego zakupu, z towarów handlowych do środków trwałych i odwrotnie, ze środków trwałych do towarów handlowych. Jeśli nabyta nieruchomość przeznaczona jest do dalszej odsprzedaży, to stanowi ona towar handlowy, więc jej zbycie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, a przychód z niej osiągnięty jest przychodem w działalności gospodarczej.

Ad. 2

W ocenie podatnika ze względu na zaprzestanie spełniania definicji środka trwałego (Nieruchomość nr 1 przestała być używana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i oczekiwała na sprzedaż) lokal ten powinien zostać przekwalifikowany na towar handlowy, a tym samym wartość księgową tego lokalu podatnik powinien wykazać w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Ze względu na to, że przepisy podatkowe nie zawierają regulacji prawnych w tym zakresie, w ocenie podatnika należałoby przyjąć pozostałą na dzień zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych i na moment zmiany przeznaczenia danego składnika majątku wartość księgową tej nieruchomości.

Ad. 3

W ocenie podatnika nieruchomości nabyte w celu ich późniejszej odprzedaży, ale nie wynajmowane w działalności gospodarczej, tylko oczekujące na znalezienie nabywcy dla tego lokalu, należy zakwalifikować jako zakup towaru handlowego, co wynika z definicji określonej w § 3 pkt 1 lit. a Rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1037).

Ad. 4

W ocenie podatnika przychód ze zbycia Nieruchomości nr 2, zakwalifikowanej jako towar handlowy, u podatnika, którego przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót nieruchomościami, należy zakwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej, ponieważ następuje w wykonaniu działalności gospodarczej, co też wynika z art. 14 ust. 2 ustawy o PIT.

Ad. 5

W ocenie podatnika nieruchomości nabyte w celu ich późniejszej odprzedaży, wynajmowane w okresie pomiędzy zakupem a ich sprzedażą przez podatnika, należy zakwalifikować jako środek trwały - jeśli przewidywany okres ich wykorzystywania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej przekracza 12 miesięcy, biorąc pod uwagę definicję środka trwałego wymienioną w art. 22a ustawy o PIT. Jeśli natomiast w momencie zakupu podatnik uzna, że przewidywany przez niego okres używania danej nieruchomości na potrzeby działalności nie przekroczy 12 miesięcy, zakup tej nieruchomości powinien zostać zakwalifikowany jako towar handlowy i ujęty w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a tym samym przychód ze zbycia tej nieruchomości stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się

* w zakresie określenia źródła przychodów ze zbycia nieruchomości mieszkalnej stanowiącej środek trwały oraz możliwości przekwalifikowania tej nieruchomości na towar handlowy (pyt. Nr 1 i 2) - jest nieprawidłowe,

* w zakresie określenia źródła przychodu ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych stanowiących towar handlowy (pyt. Nr 3, 4, 5) - jest prawidłowe.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037).

Stosownie do treści § 3 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Z definicji towarów handlowych zawartej w cyt. wyżej przepisie wynika, że towary handlowe, nabywane są z zamiarem ich sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Stanowią one składnik majątku obrotowego prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Środkami trwałymi natomiast, są środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym (§ 3 pkt 8 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* ostał nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Należy przy tym podkreślić, że o klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych (wyrobów gotowych) winien zdecydować sam podatnik. Decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Decydujące znaczenie dla ww. klasyfikacji ma przeznaczenie określonego składnika majątku. Jeżeli podatnik zamierza w przyszłości sprzedać nabytą lub wytworzoną uprzednio nieruchomość budynkową, to winna być ona uznana za towar handlowy lub wyrób gotowy. Jeżeli natomiast, nieruchomość ma być wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, winna zostać uznana za środek trwały. Klasyfikowanie składnika zależy wyłącznie od zamierzonego przez podatnika sposobu wykorzystania tego składnika.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy lokal (Nieruchomość Nr 1) został przez Wnioskodawcę uznany za środek trwały w tej działalności, to w istocie został nabyty w celu powiększenia majątku trwałego prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Należy przy tym zwrócić szczególną uwagę na element zależny tylko od woli właściciela, czyli przewidywany okres używania nabytego składnika majątku (lokalu mieszkalnego). Wnioskodawca nie potraktował nabytego lokalu mieszkalnego jako towaru handlowego przeznaczonego do dalszej odsprzedaży. Przewidywał natomiast, że będzie on wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Z tej też przyczyny wprowadził go do ewidencji środków trwałych. W 2014 r. Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży ww. składnika majątkowego.

Wnioskodawca podjął decyzję, że Nieruchomość Nr 1 będzie stanowić środek trwały, natomiast Nieruchomość Nr 2 towar handlowy. Wnioskodawca planuje nabyć również kolejne nieruchomości o charakterze mieszkalnym, których przewidywany okres używania nie przekroczy 12 miesięcy, a które będą w okresie przed sprzedażą wynajmowane w tej działalności.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że przewidywany okres użytkowania to okres, w jakim podatnik zamierza użytkować składnik majątku. W związku z powyższym, kwalifikacja danego składnika majątku jako środka trwałego, bądź brak takiej kwalifikacji, zależeć będzie m.in. od zamierzeń podatnika, co do wykorzystania tego składnika. W szczególności, jeżeli Wnioskodawca zamierza wykorzystywać te składniki przez okres dłuższy niż rok, powinien zakwalifikować je do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych i wprowadzić do ewidencji. Jeżeli natomiast zamierza używać składnik krócej niż rok, to nie powinien uznawać ich za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne ani wpisywać do ewidencji.

Decyzja o trwałym zaprzestaniu najmu nieruchomości mieszkalnych i jego sprzedaży nie oznacza, że nieruchomość może zostać przekwalifikowana i uznana za towar handlowy.

Brak możliwości uznania środka trwałego za towar handlowy, nie oznacza że nie może on być przedmiotem sprzedaży. Dla celów podatkowych przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych, które stanowiły środek trwały, stanowi przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie nieruchomości może stanowić źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lub w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 tej ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy - przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, przychodem z działalności gospodarczej, są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio;

Zgodnie z wyżej powołanym art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów z działalności gospodarczej, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku wykorzystywania w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej lokalu, stanowiącego środek trwały w tej działalności, przychód z jego sprzedaży, co do zasady, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jako przychód ze sprzedaży środka trwałego. Wyjątek stanowi będący środkiem trwałym lokal mieszkalny oraz związany z nim udział w gruncie. W świetle bowiem cyt. wyżej przepisów, przychód z jego sprzedaży stanowi zawsze przychód ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy. Przy czym, przychód ten powstanie jedynie w przypadku, gdy odpłatne zbycie takiego lokalu mieszkalnego nastąpi przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie lub wybudowanie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że przychód ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych, które stanowiły środki trwałe stanowią dla Wnioskodawcy przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychód z działalności gospodarczej.

W przypadku podjęcia decyzji o sprzedaży nieruchomości mieszkalnej stanowiącej środek trwały Wnioskodawca nie może przekwalifikować tej nieruchomości i uznać jej za towar handlowy.

Nabywane nieruchomości mieszkalne, przeznaczone do późniejszej odsprzedaży należy zakwalifikować do towarów handlowych.

Skoro prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza polega na kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek to sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości stanowiących towary handlowe uznać należy zgodnie z art. 14 ust. 1 za przychód z działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.