IPPB1/4511-820/15-4/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 20 maja 2015 r. (data nadania 31 sierpnia 2015 r., data wpływu 1 września 2015 r.) oraz pismem z dnia 16 września 2015 r. (data nadania 17 września 2015 r., data wpływu 21 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na czynsz i media - jest prawidłowe.

W dniu 2 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na czynsz i media.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Działalność gospodarcza, którą prowadzi Wnioskodawczyni to świadczenie usług coachingowych - coaching kariery i relacji (PKD 85.59.B Pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane). Jest opodatkowana podatkiem liniowym i rozlicza się w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów, metodą kasową.

Działalność Wnioskodawczyni polega na pomocy klientom w znalezieniu pracy, zmianie życia zawodowego, itp. w tym celu spotyka się z klientami i w trakcie rozmów, pomaga im poradzić sobie z problemami takimi jak: zaniżona samoocena, poczucie utraty kontroli nad własnym życiem, obawa przed nowymi wyzwaniami, nowymi obowiązkami, itp.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w mieszkaniu, które jest jej własnością, na który to cel przeznaczyła 50% powierzchni mieszkania, tj. 31 m² -jeden pokój, który służy jako biuro i gabinet. Nie posiada osobnych liczników w celu pomiaru zużycia mediów na cele działalności. W związku z tym, dla celów rozliczania wydatków na media przyjęła przelicznik stosunkowy: powierzchnia na cele działalności do całej powierzchni mieszkania.

Na tej podstawie połowę wydatków na utrzymanie mieszkania, takich jak opłaty za czynsz oraz media wlicza co miesiąc w koszty uzyskania prowadzonej działalności w wysokości 50% wynikającej z rachunków. Koszty związane z użytkowaniem części mieszkania oraz mediów w prowadzonej działalności ujmuje w kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów ("Pozostałe wydatki").

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prowadząc działalność gospodarczą we własnym mieszkaniu Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki poniesione na opłaty za mieszkanie - czynsz oraz media - w wysokości 50% całości wydatków na utrzymanie mieszkania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prowadząc działalność gospodarczą we własnym mieszkaniu, wydatki poniesione na opłaty za mieszkanie - czynsz oraz media - w wysokości 50% całości wydatków na utrzymanie mieszkania, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Aby określone wydatki mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Każdy wydatek celowo poniesiony, z zamiarem uzyskania przychodów poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. - o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - dalej "u.p.d.o.f., powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu. Kierując się definicją kosztów zawartą w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. należy przyjąć, że gdy ich poniesienie ma na celu uzyskanie przychodów albo zmierza do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, mogą one być zakwalifikowane do tej kategorii.

Stąd, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodów, który należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.,

* zostać właściwie udokumentowany.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich konieczne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w mieszkaniu, które jest jej własnością, przeznaczając 31 m² (50% powierzchni mieszkania) na prowadzenie tej działalności, co podyktowane jest naturą działalności (porady o charakterze osobistym wymagające komfortu psychicznego i swobodnego samopoczucia klienta) oraz wysokim kosztem wynajmu na rynku nieruchomości komercyjnych o akceptowalnym standardzie. Wnioskodawczyni zdecydowała się prowadzić działalność w mieszkaniu, gdyż jest to tańsze niż działalność w lokalu na podstawie umowy najmu, gdzie koszty samego najmu oraz inne opłaty związane z użytkowaniem takiego lokalu byłyby kilkukrotnie wyższe. Stąd uważa, że ponoszone przez nią wydatki są ekonomicznie i racjonalnie uzasadnione. Dodatkowo należy zauważyć, że poczytuje się, że osoba fizyczna wykonuje działalność gospodarczą pod aktualnym adresem zamieszkania.

Reasumując, prowadząc działalność gospodarczą we własnym mieszkaniu, wydatki poniesione na opłaty za mieszkanie - czynsz, media - w wysokości 50% całości wydatków na utrzymanie mieszkania, mogę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalność gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść cytowanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na media oraz czynsz mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w części w jakiej ten lokal jest przeznaczony na tą działalność.

Jak już wskazano obowiązek udowodnienia, że wydatek został faktycznie przez podatnika poniesiony oraz że pozostaje w związku z uzyskanymi przychodami spoczywa na podatniku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.