IPPB1/4511-35/15-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest między innymi wspólnikiem spółki osobowej z siedzibą w Polsce, która zajmuje się realizacją projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (deweloper). W jednym z zadań inwestycyjnych (osiedle) doszło do następującej sytuacji. Budowa budynków mieszkalnych ma miejsce głównie na terenie przemysłowym i poprzemysłowym. Z nieruchomością będącą w użytkowaniu wieczystym spółki osobowej graniczy inna nieruchomość należąca do jednostki samorządu terytorialnego. Spółka osobowa i jednostka podpisały porozumienie w myśl, którego spółka osobowa we własnym zakresie i na własny koszt dokona zagospodarowania terenu nieruchomości w zamian za co uzyska prawo do wliczenia utworzonych tam miejsc postojowych (parkingowych) dla samochodów osobowych do zbilansowania miejsc postojowych (parkingowych) realizowanej inwestycji budowlanej. Innymi słowy na terenie będącym we władaniu spółki osobowej, na którym powstają budynki z lokalami na sprzedaż (działalność deweloperska) może się znajdować mniej miejsc postojowych, gdyż potrzeby mieszkańców w tym zakresie zaspokoją w części miejsca postojowe na terenie nieruchomości należącej do jednostki samorządu terytorialnego.

Spółka osobowa wystąpiła także o pozwolenie na wycinkę drzew. Przez organ działający w imieniu jednostki samorządu terytorialnego została wydana decyzja, która między innymi przewiduje dokonanie nasadzeń zastępczych. Również w tym wypadku jednostka samorządu terytorialnego w podpisanym porozumieniu zgodziła się, aby nasadzenia dokonane na terenie jej nieruchomości zakwalifikować jako nasadzenia zastępcze z decyzji pozwolenia na wycinkę drzew.

Na terenie nieruchomości należącej do jednostki samorządu terytorialnego będą przez Spółkę oprócz miejsc postojowych zorganizowane tereny zielone, dodatkowa droga dojazdowa i przejście dla pieszych między drogą publiczną a terenem osiedla (także bezpośredni dostęp do przystanku komunikacji miejskiej).

Tereny przemysłowe nie są ulubionym miejscem wybieranym przez ludzi do zamieszkania, więc spółka osobowa musiała się liczyć z tym, że wielu nabywców zrezygnuje z zakupu od niej lokalu z uwagi na otoczenie. W związku z tym zagospodarowany teren zielony (rekreacyjny) zwiększa zainteresowanie osiedlem, podnosi atrakcyjność lokalizacji. Ma pośredni, choć trudno uchwytny, wpływ na wysokość i tempo uzyskiwania przychodów przez spółkę osobową, a więc pośrednio także przez Wnioskodawcę.

Wydatki potrzebne na wykonanie zadań przez Spółkę obejmujące głównie prace projektowe, uzyskanie zgód, prace budowlane, ogrodnicze, odbiory techniczne zamykają się sześciocyfrową kwotą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zagospodarowania nieruchomości należącej do jednostki samorządu terytorialnego, które wpływają na atrakcyjność lokalizacji osiedla realizowanego przez dewelopera, mniejszą liczbę miejsc postojowych i nasadzeń zastępczych na terenie osiedla są kosztem uzyskania przychodów w dacie poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie budzi wątpliwości, iż opisane we wniosku wydatki na zagospodarowanie terenu należącego do jednostki samorządu terytorialnego nie są poniesione na wytworzenie ani nabycie środków trwałych spółki osobowej. Poniesione przez nią nakłady nie stanowią również inwestycji w obcym środku trwałym, ponieważ porozumienie podpisane z jednostką samorządu terytorialnego nie daje spółce osobowej prawa do przejęcia do używania wytworzonych obiektów.

Nie można również wyłączyć wydatków z kosztów uzyskania przychodów opierając się na przepisach dotyczących darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju. Czynności spółki osobowej nie mają cech charakterystycznych dla darowizny, którymi są dobrowolność spełnienia świadczenia oraz brak jakiejkolwiek ekwiwalentności.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą "superficies solo credit", to co znajduje się na powierzchni gruntu przypada gruntowi, a to co jest trwale połączone z gruntem, staje się jego częścią składową i własnością właściciela gruntu. Tak więc opisywanym przypadku zagospodarowania terenu należącego do jednostki samorządu terytorialnego nie może być mowy o darowiźnie, gdyż spółka osobowa nigdy nie była właścicielem.

Ponadto nie może być mowy o braku jakiejkolwiek ekwiwalentności, gdyż spółka osobowa uzyskała prawo do wliczenia utworzonych tam miejsc postojowych do zbilansowania miejsc postojowych realizowanej inwestycji deweloperskiej, a także do zakwalifikowania dokonanych tam nasadzeń jako nasadzeń zastępczych z decyzji pozwolenia na wycinkę drzew.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawczyni wspierają interpretacje indywidualne Nr IPPB1/415-1089/14-2/AM, Nr IPPB1/415-1091/14-2/AM oraz z 30 grudnia 2014 r. Nr IPPB1/415-1090/14-3/AM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Powołany wyżej przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że przy ocenie danego wydatku przede wszystkim musi istnieć źródło przychodów. Z zasadą tą, skorelowane są przepisy ustanawiające reguły potrącania wydatków w określonym czasie. Stwierdzenie, bowiem że określone wydatki poniesione przez podatnika spełniają wszystkie wskazane przez ustawodawcę warunki podatkowego uznania ich za koszt uzyskania przychodów stanowi niezbędną przesłankę odliczenia ich przez podatnika od osiągniętego przychodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem zajmuje się realizacją projektów budowlanych. Jeden z takich projektów realizowany jest na terenie przemysłowym i poprzemysłowym. Nieruchomość na której realizowany jest projekt graniczy z nieruchomością należącą do jednostki samorządu terytorialnego. W związku z udostępnieniem terenu należącego do jednostki samorządu terytorialnego Spółka zobowiązała się, że we własnym zakresie i na własny koszt dokona zagospodarowania tego terenu, zorganizuje tereny zielone, dodatkową drogę dojazdową i przejście dla pieszych między drogą publiczną a terenem osiedla. Zagospodarowany w ten sposób teren wokół inwestycji realizowanej przez Spółkę wpłynie na zwiększenie zainteresowania osiedlem, podniesie atrakcyjność lokalizacji, co również wpłynie na wysokość i tempo uzyskiwania przychodów przez Spółkę.

Mając na uwadze powołane przepisy prawne oraz przedstawiony stan sprawy uznać należy, że wydatki poniesione przez Spółkę na zagospodarowanie nieruchomości należącej do jednostki samorządu terytorialnego - stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.