IPPB1/415-921/09/13-5/S/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 i Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 1448/10 (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2009 r. (data wpływu 4 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w przypadku wypłat należności za udostępnienie powierzchni reklamowych w sieci Internet - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w przypadku wypłat należności za udostępnienie powierzchni reklamowych w sieci Internet.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mając na celu uatrakcyjnienie i urozmaicenie świadczonych przez siebie usług a tym samym zwiększenie przychodów osiąganych z tytułu sprzedaży usług uruchomił Program Partnerski. W ramach Programu Partnerskiego Wnioskodawca poszukuje w szczególności pełnoletnie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (dalej: "Partnerów"), które posiadają prawo do zarządzania stronami internetowymi (Witrynami Partnera). Z Partnerami Wnioskodawca zawiera umowy, w ramach której Partner oddaje Wnioskodawcy powierzchnię reklamową Witryny Partnera do używania i pobierania pożytków na czas nieokreślony w zamian za wynagrodzenie. Zawarcie umowy będzie następować poprzez zaakceptowanie warunków umowy (regulaminu) w drodze elektronicznej.

Program Partnerski umożliwia Partnerom wydzierżawianie Wnioskodawcy powierzchni reklamowej na Witrynie Partnera w celu umieszczania na tej powierzchni przez Wnioskodawcę Reklam, tj. reklamowych bannerów, paneli, informacji reklamowych, odsyłaczy (tzw. linków) do stron internetowych (dalej: "Reklamy"), dotyczących różnych produktów, usług itp. oferowanych przez kontrahentów Wnioskodawcy.

Obowiązki Partnera wynikające z zawartej umowy polegają, przede wszystkim, na postawieniu do dyspozycji Wnioskodawcy określonej powierzchni na Witrynie Partnera do używania i pobierania pożytków przez Wnioskodawcę oraz na utrzymywaniu Witryny Partnera w stanie odpowiadającym wymaganiom określonym w postanowieniach Regulaminu ustalonego przez Wnioskodawcę przez cały okres obowiązywania umowy.

W zamian za udostępnianie Wnioskodawcy powierzchni reklamowych (prawa do korzystania z powierzchni reklamowych) znajdujących się na Witrynach Partnera Partnerzy będą otrzymywać zapłatę w formie czynszu. Wysokość należnego czynszu dla każdego Partnera uzależniona będzie od efektywności danej powierzchni, tj. ilości użytkowników Internetu, którzy za pośrednictwem Witryny Partnera, np. klikając w odpowiedni odsyłacz (link), obejrzą Reklamę dot. kontrahenta Spółki, dokonają zakupów, wypełnią ankietę, zostaną przekierowani na stronę internetową kontrahenta itp. Partnerzy uzyskają prawo do wypłaty czynszu za dany okres pod warunkiem, że zgromadzą na swoim koncie co najmniej 100 zł. Jeśli kwota zgromadzona na koncie będzie niższa niż 100 zł, należne podmiotowi współpracującemu środki z tytułu czynszu zostaną wypłacone za miesiąc, w którym zgromadzi on w sumie kwotę co najmniej 100 zł.

Partner będzie miał możliwość bądź to żądania wypłaty pieniędzy uzyskanych z wymiany punktów, bądź to zakupu towarów z listy przedstawionej przez Wnioskodawcę za pieniądze uzyskane z wymiany punktów.

Spółka za umieszczanie Reklam na Witrynie Partnera będzie uzyskiwała wynagrodzenie od swoich kontrahentów.

Partnerzy udostępniający powierzchnię reklamową (prawo do korzystania z powierzchni reklamowych) nie będą mieć żadnego wpływu na treść, wizualizację czy zawartość zamieszczanych bannerów, paneli, informacji reklamowych, odsyłaczy itp., gdyż będą one zamieszczane bezpośrednio przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychody uzyskiwane przez Partnerów uczestniczących w Programie Partnerskim należy kwalifikować, jako przychody z dzierżawy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "p.d.o.f."), czy też jako przychody z umowy zlecenia lub umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 10 ust. I pkt 2 p.d.o.f. i czy w związku z powyższym na Spółce ciążą obowiązki podatkowe, jako na płatniku, o których mowa w art. 41 ust. 1, art. 42a i art. 42c p.d.o.f.?

Zdaniem wnioskodawcy czynsz uzyskiwany przez Partnerów (osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej) z tytułu zawartych umów opisanych wstanie faktycznym należy zaklasyfikować do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 p.d.o.f., tj. przychodów z dzierżawy. Zgodnie z art. 693 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Przedmiotem dzierżawy mogą być również prawa (art. 709 k.c.). Do dzierżawy praw stosuje się odpowiednio przepisy o dzierżawie rzeczy.

W przedstawionym stanie faktycznym osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej mają prawo do wyłącznego korzystania z Witryn Partnera, w tym również prawo do korzystania z powierzchni reklamowych znajdujących się w tych Witrynach. Zgodnie z opisaną umową Partnerzy będą wydzierżawiać Wnioskodawcy prawa do wyłącznego korzystania z części powierzchni Witryn Partnera, gdzie Wnioskodawca będzie umieszczał Reklamy. Za umieszczenie Reklam w Witrynie Partnera, Wnioskodawca uzyskiwać będzie wynagrodzenie od swoich kontrahentów. Wnioskodawca będzie zatem czerpać pożytki z tytułu uzyskanych praw do korzystania z powierzchni reklamowych i z umieszczania Reklam w Witrynie Partnera. Z tytułu powyższej dzierżawy Partnerzy otrzymywać będą od Wnioskodawcy wynagrodzenie w formie miesięcznego czynszu.

W świetle powyższego należy uznać, iż umowy zawierane pomiędzy Wnioskodawcą, a Partnerami należy zaliczyć do umów mających charakter dzierżawy lub umów o podobnych charakterze.

W związku z powyższym przychody osiągane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej z tytułu czynszu za wydzierżawianie (udostępnienie) Wnioskodawcy prawa do wyłącznego korzystania z części powierzchni ich stron internetowych (za udostępnianie Wnioskodawcy powierzchni reklamowej na stronie internetowej) stanowić będą przychody, których źródłem, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 p.d.o.f. jest dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze. W związku z powyższym takie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej będą zobowiązane do rozliczania tego typu przychodów zgodnie z zasadami określonymi w art. 44 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 6 p.d.o.f. lub w art. 21 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tj. samodzielne rozliczenie z urzędem skarbowym).

W konsekwencji Wnioskodawca dokonując, zgodnie z wyżej opisaną umową wypłaty czynszu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, nie będzie jako płatnik zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (art. 41 ust. 1 p.d.o.f.).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w postanowieniach organów podatkowych wydanych w analogicznych sprawach, m.in.: postanowienie Urzędu Skarbowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 11.01.2001 (14121P0/415-38106), postanowienie Urzędu Skarbowego w Katowicach z dnia 07.12.2006 (PDFN/415-99/06).

W opinii Wnioskodawcy nie ciąży na nim obowiązek sporządzania i przekazywania ww. osobom fizycznym oraz urzędom skarbowym imiennych informacji o wysokości przychodów tych osób (o dokonanych im wypłatach czynszu). Spółka nie będzie bowiem, w związku z realizowanymi płatnościami czynszu płatnikiem, o którym mowa np. w art. 39 czy też w art. 42 p.d.o.f., a wypłacane należności (czynsz) nie zawierają się w przychodach, o których mowa w art. 42a i art. 42c p.d.o.f.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB1/415-921/09-2/AM z dnia 23 lutego 2010 r., w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, iż w przedmiotowej sprawie przychody uzyskane przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej z tytułu udostępnienia powierzchni reklamowych w sieci Internet (pod warunkiem, iż czynności te nie będą nosiły znamion działalności gospodarczej) należy zakwalifikować, jako przychody osiągnięte z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją takiej klasyfikacji źródła przychodu jest spoczywający na osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osobie prawnej i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności łub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, obowiązek sporządzenia informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i przekazanie jej podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego (art. 42a ustawy). Podatnik, który osiągnął omawiany przychód będzie zobligowany do wykazania go w zeznaniu podatkowym (PIT-36) składanym za dany rok podatkowy i obliczenia podatku należnego od sumy uzyskanych dochodów, według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy. Niezależnie od powyższego należy mieć na uwadze, iż przychód z tytułu "udostępnienia powierzchni reklamowej na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej" może zostać zakwalifikowany do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jeżeli działalność ta spełnia warunki określone w art. 5a pkt 6 ustawy i jednocześnie nie zachodzą negatywne przesłanki wynikające z art, 5b ust. 1 ustawy.

W takim przypadku Wnioskodawca (Spółka) nie ma obowiązku sporządzania i przekazywania Partnerom oraz urzędom skarbowym imiennych informacji o wysokości przychodów tych osób. W związku z realizowanymi płatnościami Spółka nie będzie płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja została doręczona w dniu 26 lutego 2010 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem pismem z dnia 12 marca 2010 r. (data wpływu 15 marca 2010 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 12 kwietnia 2010 r. Nr IPPB1/415-921/09-4/AM (doręczenie zastępcze nastąpiło 30 kwietnia 2010 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Pismem z dnia 10 maja 2010 r. (data wpływu 214 maja 2010 r.) Strona złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB 1/415-921/09-2/AM z dnia 23 lutego 2010 r.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze Sp. z o.o. na interpretację Ministra Finansów z dnia 23 lutego 2010 r. Nr IPPB1/415-921/09-2/AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych wydał wyrok, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1448/10 tutejszy organ wniósł w dniu 16 marca 2011 r. skargę kasacyjną.

W dniu 29 marca 2013 r. do tut. organu wpłynął wyrok z dnia 27 lutego 2013 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego Sygn. akt II FSK 1305/11 oddalający skargę kasacyjną, a następnie w dniu 11 kwietnia 2013 r. wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r. Sygn. akt III SA/Wa 1448/11 uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, że w niniejszej sprawie przedmiotem powstałego sporu jest ocena prawna łączących Spółkę z zarządzającymi stronami internetowymi (osobami fizycznymi) umów na podstawie, których osoby te są zobowiązane do udostępnienia Spółce stron internetowych celem umieszczania na stronach bauerów reklamowych klientów Spółki. Za udostępnienie stron internetowych omawiane osoby, współpracujące ze Spółką, otrzymują wynagrodzenie.

Sąd wskazuje, że w ramach źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. oraz w art. 13 u.p.d.o.f., zgrupowane zostały przychody pochodzące z różnego rodzaju działalności i wypłacane z różnych tytułów. Ich wspólną cechą jest to, że przyczyną ich powstania są osobiste działania otrzymującego przychód. Pojęcie działalności wykonywanej osobiście zostało w ustawie zdefiniowane poprzez wyliczenie poszczególnych rodzajów czynności wchodzących w jej zakres. Niektóre z tych rodzajów czynności mogą być jednakże wykonywane także w ramach stosunków pracy lub działalności gospodarczej, co w połączeniu z brakiem określenia minimalnego zestawu cech takiej działalności sprawia, że w niektórych przypadkach powstawać mogą wątpliwości, co do źródła pochodzenia konkretnego przychodu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Komentarz do art. 10, art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (w:) A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2009). Podobnie jak w przypadku przychodów z pracy, przyczyną powstania przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest szeroko rozumiana praca. W tym przypadku nie ma ona jednakże charakteru pracy najemnej, lecz jest pracą wykonywaną na własny rachunek. Natomiast umowy najmu (podnajmu), dzierżawy (poddzierżawy) oraz inne umowy o podobnym charakterze stanowią odrębne źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Zgodnie z przepisem tego artykułu źródłami przychodu są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze (podkr. Sądu), w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą". Aczkolwiek wcześniej ustawa nie precyzowała tej kwestii jednoznacznie, to jednak na ogół przyjmowano, że przychody z najmu czy też dzierżawy składników majątku związanych z działalnością gospodarczą stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Stanowisku ternu nie sposób było odmówić słuszności, zwłaszcza w przypadku, gdy zasadniczym przedmiotem działalności gospodarczej było świadczenie usług najmu czy dzierżawy. Z dniem 1 stycznia 2001 r. ustawodawca przeciął powyższe spory, wprowadzając - zgodny z linią orzecznictwa sądowego przepis art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f.

Zgodnie z jego brzmieniem, przychodami z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze składników majątku, związanych z działalnością gospodarczą.

Wobec tego z powołanego przepisu ark 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. w wykładni a contario należy uznać, że przepis obejmuje przypadki najmu czy też dzierżawy składników majątku niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W dalszej części swojego uzasadnienia WSA wskazuje, iż kolejnym elementem stanu faktycznego przedstawionego przez stronę we wniosku o udzielenie interpretacji jest prawna relacja łącząca Stronę Skarżącą i podmioty, które posiadają prawo do zarządzania stronami internetowymi (Witrynami Partnera). Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę Skarżącą wynika, że Skarżąca zawiera umowy z Partnerami, w ramach, których Partner oddaje jej powierzchnię reklamową Witryny Partnera do używania i pobierania pożytków na czas nieokreślony, w zamian za wynagrodzenie. Zawarcie umowy następuje poprzez zaakceptowanie warunków umowy (regulaminu) w drodze elektronicznej. Program Partnerski umożliwia Partnerom wydzierżawianie Spółce powierzchni reklamowej na Witrynie Partnera celem umieszczenia na tej powierzchni przez Spółkę reklam, tj. reklamowych bannerów, paneli, informacji reklamowych, odsyłaczy (linków) do stron internetowych, dotyczących różnych produktów i usług oferowanych przez kontrahentów Spółki.

Sąd ustosunkowując się do tego opisu wskazał, że umowa dzierżawy tak jak umowa najmu, które wymienia ustawa podatkowa jest jedną z umów nazwanych prawa cywilnego. Słusznie zarówno Spółka jak i organ zauważyli, że aby rozstrzygnąć, czy mamy do czynienia z umową dzierżawy czy z umową o świadczenie usług sięgnąć należy właśnie do norm prawa cywilnego (Kodeksu cywilnego), a to z uwagi na fakt, że prawo podatkowe (przede wszystkim w tym wypadku ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie zawiera w tym względzie odrębnych, samodzielnych definicji.

Zgodnie z przepisami ark 693 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Przy czym stosownie do art. 709 Kodeksu cywilnego przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Właśnie cywilnoprawną umowę dzierżawy wskazała Spółka we wniosku o udzielenie interpretacji. W przedstawionym we wniosku o udzielenie interpretacji stanie faktycznym istotnie można wyróżnić niektóre elementy tożsame z umową dzierżawy w ujęciu Kodeksu cywilnego, jak choćby zapłatę czynszu. Skarżąca wskazała, że w zamian za udostępnianie Spółce powierzchni reklamowych (prawa do korzystania z powierzchni reklamowych) znajdujących się na Witrynach Partnera Partnerzy będą otrzymywać zapłatę w formie czynszu. Wysokość należnego czynszu dla każdego Partnera uzależniona będzie od efektywności danej powierzchni, tj. ilości użytkowników Internetu, którzy za pośrednictwem Witryny Partnera obejrzą Reklamę kontrahenta Spółki, dokonają zakupów, wypełnią ankietę, zostaną przekierowani na stronę internetową kontrahenta. Partnerzy uzyskają prawo do wypłaty czynszu za dany okres pod warunkiem, że zgromadzą na swoim koncie, co najmniej 100 zł. Z kolei Spółka za umieszczanie Reklam na Witrynie Partnera będzie uzyskiwała wynagrodzenie od swoich kontrahentów.

W opinii Sądu elementem wspólnym z umową dzierżawy sklasyfikowaną w Kodeksie cywilnym jest, zatem w przedstawionym we wniosku stanie udostępnienie przedmiotu umowy dla pobierania pożytków w zamian za wynagrodzenie. Zdaniem Sądu wynagrodzenie otrzymywane przez właścicieli stron internetowych było ceną za używanie strony (korzystanie z niej z prawem pobierania pożytków).

Zauważyć jednak należy na przedmiot umowy w postaci strony internetowej (w przedstawionym stanie faktycznym następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część "powierzchni" strony internetowej) w kontekście art. 709 Kodeksu cywilnego zgodnie, z którym przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Niezależnie, bowiem od tego jednak, czy stronę internetową zakwalifikujemy, jako publikowany na serwerze dokument (aplikację) utworzony w którejś z odmian zestandaryzowanego języka znaczników (np. HTML), czy też, jako utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo autorskie (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), a zatem przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze (wówczas ochronie podlegać mogą zarówno całość jak i poszczególne elementy budujące stronę tj. czcionka, animacje, kolorystyka czy też konstrukcja graficzna por. D. Flisak Utwór multimedialny w prawie autorskim" Oficyna 2008, J. Barta, R. Markiewicz Internet a prawo" Kraków 1998, 5. 120), to strona internetowa nie będzie rzeczą, ani prawem. Nawet, bowiem, gdyby uznać, że mamy o czynienia z elementem ochrony prawno autorskiej, to należy zwrócić uwagę na wyrażony w judykaturze pogląd, że taki element nie może powodować automatycznego zakwalifikowania uzyskiwanych przychodów do źródła wymienionego w art. 18 u.p.d.o.fi, który to przepis zalicza do przychodu z praw majątkowych w szczególności przychody z praw autorskich (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 marca 2010 r., sygn. akt I SĄ/Kr 60/10). Ponadto z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, czy przedmiotowe strony internetowe znamionują wymienione w art. 1 Prawa autorskiego cechy warunkujące zakwalifikowanie do pojęcia utworu.

Jak wskazuje WSA w związku z tym opisany typ wzajemnych zobowiązań stron opisanej umowy nie posiada podstawowej cechy umowy dzierżawy, jaką jest wydanie rzeczy do używania i pobierania pożytków. Mechanizm "wydania" Spółce za wynagrodzeniem przez właściciela strony internetowej do korzystania części tejże strony poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów czyni zakres obowiązków stron porównywalnym z umową dzierżawy.

W ocenie Sądu, zgodnie z zasadą swobody umów, dopuszczalnym jest zawarcie umowy nienazwanej, podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniałby część swojej strony Spółce w celu umieszczania w tym miejscu, za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków) bauerów reklamowych swoich klientów. Zasadne jest uznanie, że opisana we wniosku o udzielenie interpretacji umowa na podstawie, której jeden podmiot oddaje innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej, administrowanej przez ten pierwszy podmiot (w określonym miejscu tej strony), określonych treści (najczęściej reklamowych) stanowi umowę nienazwaną, podobną do najmu i dzierżawy, mieszcząca się, tak jak dzierżawa w hipotezie art. 10 ust.l pkt 6 u.p.d.o.f.

W konsekwencji, zdaniem Sądu Minister Finansów naruszył przepis art. 13 u.p.d.o.f. przez niewłaściwą jego interpretację i art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. przez odmowę jego zastosowania.

W świetle powyższych uwag Sąd stwierdza, iż organ błędnie zinterpretował stan faktyczny podany we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji naruszając tym samym art. 14c § 1, wzw. z art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej, a także dokonał błędnej oceny prawnej, ponieważ wiążące stronę sporne umowy należy zakwalifikować, jako umowy podobne do umów dzierżawy. W konsekwencji organ podatkowy w sposób niewłaściwy uznał, że przychody uzyskiwane przez osoby współpracujące ze Spółką należało zaliczyć do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f Podobnie, organ błędnie przyjął, że Spółka zobowiązana jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na zasadzie art. 41 ust.l u.p.d.o.f Wynagrodzenia wypłacane przez Spółkę, zajmującą się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym - właścicielom stron internetowych (nie prowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należało zakwalifikować, jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Wypłacająca wynagrodzenia Spółka nie była przy tym płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia (czynszu). Brak jest, bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, któryby taki obowiązek przewidywał.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1448/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się łub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.