IPPB1/415-911/12-4/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2012 r. (data wpływu 13 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

* w części dotyczącej określenia centrum interesów życiowych - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej braku obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz obowiązku składania zeznania podatkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna od 1 stycznia 1994 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce na podstawie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Zgodnie z P wśród rodzajów działalności jakie wykonuje Wnioskodawca znajdują się wypożyczanie i dzierżawa sprzętu rekreacyjnego i sportowego (jest to działalność sezonowa w zimie), sprzedaż hurtowa i detaliczna maszyn, urządzeń, materiałów budowlanych, odzieży i sprzętu sportowego, gier, zabawek, innych nowych wyrobów, prowadzenie treningów sportowych w zimie (nauka jazdy na nartach, desce, inne-sezonowa), naprawa sprzętu sportowego (sezonowa). Część działalności ww. to działalność sezonowa, zimowa, natomiast całorocznym rodzajem jest głównie handel materiałami budowlanymi, maszynami i urządzeniami.

W ostatnim okresie, jak też według planowanej działalności na lata następne - większa część sprzedawanych towarów - jest do Francji jako W i/lub jako sprzedaż dla osób prywatnych nie prowadzących działalności gospodarczej. Wszystkie przychody z ww. sprzedaży Wnioskodawca opodatkowuje dotychczas w Polsce. Rozlicza się na podstawie księgi przychodów i rozchodów i jest czynnym podatnikiem VAT.

Działalność sezonowa prowadzona jest we własnym obiekcie poprzez pracowników. Działalność całoroczna również jest prowadzona w Polsce - albo przez Wnioskodawcę osobiście (jak jest w kraju lub mailowo czy telefonicznie z kontrahentami polskimi zamawiam towary lub za pomocą pełnomocnika - swojego syna P G). Jest to działalność całoroczna. W Polsce Wnioskodawca posiada prywatnie nieruchomości i ruchomości, jest zameldowany w Polsce - K ul. J 115, tj. w domu który stanowi nadal własność Wnioskodawcy z byłą żoną. Pod tym adresem zamieszkuje była małżonka Wnioskodawcy wraz i dziećmi z pierwszego małżeństwa.

W ubiegłym roku Wnioskodawca ożenił się ponownie i jak jest w Polsce to zamieszkuje w domu, który w części stanowi jego i drugiej żony własność, tj. w domu teściów w Ko przy ul. Sz 48, który to adres jest również wskazany jako adres do korespondencji/ doręczeń.

Wnioskodawca zamieszkuje we Francji czasowo od jakiegoś okresu. Jednakże w tym roku, od stycznia całkowicie przeniósł się do Francji ze swoim ośrodkiem interesów życiowych. Jak wspominał Wnioskodawca w połowie zeszłego roku ponownie się ożenił i to m.in. spowodowało, że wraz z drugą żoną postanowili, iż przeniosą się do Francji. W tym też celu wynajęli dom we Francji pod adresem, który wskazał Wnioskodawca w części B3 tego pisma. We Francji Wnioskodawca wraz z żoną otworzył działalność w postaci spółki (odpowiednik polskiej spółki z o.o.) pod nazwą S "A-", z której Wnioskodawca planuje osiągać zyski i dochody. W związku z tym, że Wnioskodawca przeniósł się do Francji i większą część roku tam przebywa, mieszka i pracuje (prowadzi działalność) na terenie Francji. Wnioskodawca uważa, że w roku 2012 zmienił swoje centrum interesów życiowych, swój ośrodek interesów życiowych z Polski do Francji.

Wnioskodawca nie rezygnuje z działalności w Polsce, nadal ją prowadzi równoległe do działalności francuskiej, nie pozbywa się majątku w Polsce, nadal go ma i jak będzie mógł finansowo to będzie też nabywał składniki majątkowe, które kiedyś np. może podarować dzieciom. Wnioskodawca przyjeżdża do Polski jak tylko czas mu pozwala, szczególnie w okresach świątecznych i wakacyjnych. W Polsce nadal zamieszkuje jego była żona (w domu który jest ich współwłasnością) wraz z dziećmi z tego małżeństwa.

W związku z powyższym stanem faktycznym Wnioskodawca udał się w dniu 21 maja 2012 r. do francuskiego Urzędu Skarbowego celem uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej we Francji. Pani w ww. urzędzie stwierdziła, że certyfikat rezydencji za rok 2012 będzie mógł uzyskać w 2013 przed dokonywaniem rozliczeń za rok 2012 i nie ma żadnych przeszkód aby całość osiąganych dochodów (w Polsce i we Francji za rok 2012 rozliczyć wg przepisów prawa francuskiego we Francji.

Zgodnie z ustaleniami we francuskim Urzędzie Skarbowym Wnioskodawca nie składa tam żadnych dokumentów, wniosków, druków, żadnego zawiadomienia o pobycie, zamieszkaniu. Oznacza to, iż nie ma na chwile składania tego zapytania żadnego dokumentu z francuskiego urzędu podatkowego dokumentującego jego pobyt i rezydencję francuską.

Wnioskodawca informuje, iż w art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f. czytamy: za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W art. 5a pkt 21 czytamy, że certyfikat rezydencji to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Zgodnie z art. 4 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku czytamy pkt 1. W rozumieniu niniejszej umowy określenie osoba mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się państwie oznacza osobę, która według prawa tego państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie wyłączając osób, które podlegają opodatkowaniu w tym państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z majątku jaki posiadają w tym Państwie pkt 2. Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach wówczas stosuje się następujące zasady: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mająca miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym umawiającym się państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania żadnym z umawiających się państw wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie w którym zwykle przebywa c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu umawiających się państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich wówczas będzie ona uważana za mająca miejsce zamieszkania w tym umawiającym się państwie którego jest obywatele.

Ponadto w załączeniu do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca złożył swoje oświadczenie z dnia 21 maja 2012 r. o zmianie ośrodka interesów życiowych, w którym szczegółowo opisuje stan faktyczny i ustalenia we francuskim Urzędzie Skarbowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Niniejsza interpretacji indywidualna dotyczy problematyki w zakresie sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast w zakresie określenia właściwości miejscowej urzędu skarbowego oraz sposobu opodatkowania dochodów na terytorium Republiki Francuskiej wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, że pomimo, że do końca 2012 r. nie otrzyma z francuskiego urzędu skarbowego dokumentu o nazwie certyfikat rezydencji (otrzyma go w 2013 r.) za cały rok 2012 może dokonać jednego rozliczenia podatkowego we Francji, w tym od dochodów osiągniętych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce rozliczanych na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów na zasadach ogólnych. Certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym stan faktyczny dokonany. Czyli czas przeszły. Jest on niczym innym jak potwierdzeniem zamieszkania osoby fizycznej dla celów podatkowych. Przepisy nie określają wprost daty jaka ma być na certyfikacie rezydencji, aby móc rozliczać się za okres miniony. Skoro jednak certyfikat rezydencji jest dokumentem potwierdzającym stan faktyczny miejsca zamieszkania to prawidłowej informacji udzieliła Wnioskodawcy pani z urzędu skarbowego we Francji, że za 2012 może dokonać rozliczenia we Francji od całości dochodów, w tym uzyskanych z działalności w Polsce i w 2013 otrzyma certyfikat zgodnie z przepisami prawa Francuskiego.

Zatem jeżeli początkiem 2013 Wnioskodawca otrzyma certyfikat rezydencji Francji, a ustawowy termin składania zeznań w Polsce to 30 kwietnia 2013 r. za 2012 rok, i 30.04 każdego kolejnego roku po roku podatkowym, to na tenże dzień będzie posiadał (wg ustaleń w ww. US we Francji) tenże dokument.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPB2/415-658/11-5/WS z 13 września 2011 r. w której czytamy "certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową potwierdzającym określony stan faktyczny. Wydając takie zaświadczenie organ potwierdza, że na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony - stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych." dalej w tej interpretacji czytamy: "każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma wymogi formalne związane z jego wydaniem".

Powyższe znajduje również uzasadnienie w literalnym brzmieniu przepisu art. 4 Umowy między Polską a Francją w zakresie zapobieżenia podwójnego opodatkowania. W pkt 1 jest mowa o miejscu zamieszkania, stałego pobytu - Wnioskodawca większą część roku mieszka i przebywa we Francji, gdzie też prowadzi spółkę zarejestrowaną we Francji. W pkt 2 gdy mowa o ośrodku interesów życiowych wskazuje się na powiązania rodzinne i gospodarcze, a w kolejności na miejsce w którym zwykle się przebywa i w ostateczności na obywatelstwo. Wnioskodawca spełnia wymogi określone w art. 4 tej umowy i uważa, że od stycznia tego roku jego ośrodek interesów życiowych znajduje się we Francji, zatem ma prawo pomimo na chwile obecną nie posiadania dokumentu o nazwie certyfikat rezydencji od całych swych dochodów za rok 2012 w tym z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce rozliczyć się w 2013 r. we Francji i w kolejnych latach podatkowych.

Ad. 2

Wnioskodawca uważa, że w opisanym stanie faktyczno-prawnym pomimo, że nie ma na razie certyfikatu rezydencji spełnia całkowicie warunki definicji określonych w umowie o zapobieżeniu podwójnego opodatkowania jak też w przepisach ustawy p.d.o.f. - w zakresie, iż ośrodek interesów życiowych, centrum interesów życiowych Wnioskodawcy został przeniesiony z Polski do Francji od stycznia 2012, a nie od maja 2012.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowo dokonał zawiadomień o zmianie właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego w zakresie podatku dochodowego osób fizycznych z US X na I US w K, bo jest to zgodne z § 4, § 5 ust. 1 pkt 12, § 11, § 12 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.08.2005 z późn. zm. w sprawie właściwości organów podatkowych. Wnioskodawca nie mógł tego dokonać od stycznia, bowiem dopiero w maju powyższy stan faktyczny potwierdził we francuskim urzędzie skarbowym wizytą celem uzyskania certyfikatu rezydencji potwierdzającej stan faktyczny zaistniały.

Ad. 4

Wnioskodawca uważa, że swój ośrodek interesów życiowych przeniósł do Francji od stycznia 2012 r. zatem za cały 2012 rok ma dokonać jednego rozliczenia w zakresie podatku dochodowego we Francji, w tym z dochodów osiągniętych w Polsce z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca uważa też, że w ciągu roku z działalności wykonywanej w Polsce zaliczki na PIT-5 ma wpłacać w Polsce do I US w K a potem je rozliczyć w zeznaniu francuskim.

Ad. 5

Zdaniem Wnioskodawcy ośrodek interesów życiowych został przeniesiony do Francji od stycznia 2012 r.

Ad. 6

Składając zeznanie podatkowe we Francji z dochodów osiągniętych we Francji, w tym z dywidend czy innych oraz z działalności gospodarczej w Polsce - Wnioskodawca nie ma obowiązku składania żadnego zeznania podatkowego z działalności w Polsce do 30 kwietnia 2013 r. i każdego kolejnego roku podatkowego jeżeli stan faktyczno-prawny nie ulegnie zmianie. Nie ma też obowiązku żadnych innych druków, zeznań czy zawiadomień w zakresie rocznych rozliczeń składać w polskich urzędach skarbowych.

Ad. 7

Zdaniem Wnioskodawcy począwszy od rozliczeń od stycznia 2013 r. z tytułu podatku dochodowego osób fizycznych miesięczne zaliczki powinien wpłacać we Francji wg tamtejszego prawa podatkowego i tam też dokonywać rozliczenia rocznego. Powyższe Wnioskodawca uzasadnia faktem, iż prowadzi działalność, mieszka we Francji i tam przebywa z drugą żoną, a tym samym przeniósł centrum interesów osobistych do Francji od stycznia 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w części dotyczącej:

* określenia centrum interesów życiowych - jest prawidłowe,

* braku obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz obowiązku składania zeznania podatkowego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W ww. przepisie wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W świetle powyższego, jeżeli osoba fizyczna nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. podlega opodatkowaniu z tytułu dochodów (przychodów) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a powoływanej wyżej ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy, stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wymienione wyżej kryteria stosuje się bowiem z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku podpisanej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie wyłączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy polsko - francuskiej, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W tym miejscu wskazać należy, iż, certyfikat rezydencji jest zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Zatem, zaświadczenie wydane przez właściwą administrację podatkową potwierdza posiadanie przez dany podmiot rezydencji podatkowej tego państwa. Należy więc uznać, że certyfikat zachowuje ważność tak długo, jak długo stan faktyczny w nim zawarty nie ulega zmianie. Zasada ta jednak nie ma zastosowania w sytuacjach, w których treść certyfikatu określa termin jego ważności, wskazując rok podatkowy, bądź też konkretnie wskazuje okres czasu, na jaki certyfikat został wydany. Certyfikat jest bowiem zaświadczeniem, a więc dokumentem potwierdzającym określony stan faktyczny na dzień jego wydania, a także - o ile wynika to z jego treści - również w przeszłości. Zaświadczenie to nie może jednak dotyczyć stanów przyszłych, które dopiero mogą wystąpić.

Z przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jako osoba fizyczna od 1994 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce, posiada prywatnie nieruchomości i ruchomości, jest zameldowany w Polsce tj. w domu który stanowi nadal własność Wnioskodawcy z byłą żoną. Pod tym adresem zamieszkuje była małżonka Wnioskodawcy wraz z dziećmi z pierwszego małżeństwa W ubiegłym roku Wnioskodawca ożenił się ponownie i jak jest w Polsce to zamieszkuje w domu, który w części stanowi jego i drugiej żony własność. Od stycznia 2012 r. Wnioskodawca całkowicie przeniósł się do Francji ze swoim ośrodkiem interesów życiowych. Wnioskodawca wynajął dom we Francji a wraz z żoną otworzył działalność w postaci spółki (odpowiednik polskiej spółki z o.o.), z której Wnioskodawca planuje osiągać zyski i dochody.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy z uwzględnieniem opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (a więc przyjmując za Wnioskodawcą, iż od stycznia 2012 r. przeniósł się całkowicie do Francji ze swoim ośrodkiem interesów życiowych) stwierdzić należy, iż od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę, tzn.od stycznia 2012 r., o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny, Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, że w Polsce od stycznia 2012 r. podlega opodatkowaniu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. podlega opodatkowaniu z tytułu dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, za które na podstawie przepis art. 3 ust. 2b powoływanej ustawy uważa się m.in. dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem postanowień umowy polsko-francuskiej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia ośrodka interesów życiowych należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do problematyki dotyczącej sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a w szczególności braku obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz obowiązku składania zeznania podatkowego wskazać należy mając na względzie zaprezentowany stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, iż zgodnie art. 3 ust. 1 lit. d umowy polsko-francuskiej, przez "przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" uważa się przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym państwie.

W myśl art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Według art. 5 ust. 1 ww. umowy, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie natomiast z ust. 2 tego artykułu, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Tak więc, aby można było mówić o zakładzie przede wszystkim musi istnieć placówka, która ma stały charakter i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

Z kolei art. 5 ust. 3 umowy polsko-francuskiej nie stanowią zakładu:

Zgodnie z art. 5 ust. 4 ww. umowy jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działa w Umawiającym się Państwie dla przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, uważa się, iż w tym pierwszym Państwie istnieje zakład, jeżeli ta osoba posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa i pełnomocnictwo w tym Państwie zwykle wykonuje chyba, że jej działalność ogranicza się do zakupu dla przedsiębiorstwa dóbr lub towarów.

Z powyższych przepisów wynika zatem w sposób jednoznaczny, iż dochód osoby mającej miejsce zamieszkania we Francji z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi może być opodatkowany w Polsce.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika jednoznacznie, iż Wnioskodawca jako osoba fizyczna od 1994 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce. Część działalności to działalność sezonowa, zimowa, natomiast całorocznym rodzajem jest głównie handel materiałami budowlanymi, maszynami i urządzeniami. Działalność sezonowa prowadzona jest we własnym obiekcie poprzez pracowników. Działalność całoroczna również jest prowadzona w Polsce - albo przez Wnioskodawcę osobiście (jak jest w kraju lub mailowo czy telefonicznie z kontrahentami polskimi zamawia towary lub za pomocą pełnomocnika - swojego syna).

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż Wnioskodawca mając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce prowadzi ww. działalność gospodarczą za pośrednictwem zakładu w rozumieniu art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 umowy polsko-francuskiej. Skoro Wnioskodawca prowadzi pozarolnicza działalność gospodarczą za pomocą położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu, to uzyskane dochody z tego tytułu winien opodatkować w Polsce.

W świetle powyższego nie można podzielić stanowiska Wnioskodawcy, iż za cały rok 2012 i kolejne lata podatkowe może dokonać jednego rozliczenia podatkowego tylko we Francji, w tym od dochodów osiągniętych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce. Zauważyć bowiem należy, iż Wnioskodawca od stycznia 2012 r. czyli od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę (przy założeniu, że zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca mając ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce prowadzi ww. działalność gospodarczą w Polsce. Oznacz to, że posiada w Polsce zagraniczny zakład w rozumieniu art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 umowy polsko-francuskiej.

Z postanowień art. 7 ust. 1 umowy polsko-francuskiej przyszłego wyraźnie bowiem wynika, iż dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie - w rozpatrywanym przypadku we Francji z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi może być opodatkowany w Polsce.

Skoro Wnioskodawca prowadzi pozarolnicza działalność gospodarczą za pomocą położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 umowy polsko-francuskiej, to uzyskane dochody z tego tytułu winien opodatkować w Polsce wpłacając zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w przepisach art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli wystąpi obowiązek ich zapłaty.

Nadto wskazać należy, iż z tytułu osiągniętego dochodu z prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca będąc podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien dokonać rocznego rozliczenia podatku składają zeznanie podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym.

W art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został określony obowiązek składania zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej) straty w roku podatkowym, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 i 1a jest urząd skarbowy właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W myśl art. 45 ust. 4 pkt 3 powoływanej wyżej ustawy, w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, a sumą należnych za dany rok zaliczek.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca będzie zobowiązany składać w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, zeznanie podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, (na formularzu PIT-36 lub PIT-36L w zależności od wybranej formy opodatkowania uzyskiwanych dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej) wraz z informacją o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym na formularzu PIT/B, w którym należy wykazać dochody uzyskane z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując mając na uwadze powołane przepisy oraz zaprezentowany stan faktyczny i zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę, tzn. od stycznia 2012 r., o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny, również za kolejne lata podatkowe Wnioskodawca będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, że w Polsce od stycznia 2012 r. podlega opodatkowaniu z tytułu dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej za pomocą położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 umowy polsko-francuskiej.

W konsekwencji uzyskane dochody z tego tytułu winien opodatkować w Polsce wpłacając w trakcie roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w przepisach art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli wystąpi obowiązek ich zapłaty. Natomiast po zakończeniu roku podatkowego (ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca będzie obowiązany złożyć w obowiązującym terminie do urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych zeznanie podatkowe o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, (na formularzu PIT-36 lub PIT-36L w zależności od wybranej formy opodatkowania uzyskiwanych dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej) wraz z informacją o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w roku podatkowym na formularzu PIT/B, w którym należy wykazać dochody uzyskane z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie będzie zobowiązany (jeśli. wystąpi taki obowiązek) wpłacić należny podatek dochodowy wynikający ze złożonego zeznania, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, a sumą należnych za dany rok zaliczek.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu opodatkowania dochodów uzyskiwanych z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w części dotyczącej braku obowiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz obowiązku składania zeznania podatkowego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.