IPPB1/415-909/11-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu 10.10 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

W dniu 10 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów oraz przychodów podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu materiałów i usług nabytych od kontrahentów unijnych jak i nabytych w krajach niebędących członami UE.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej produkującej łodzie. Swoje produkty Spółka sprzedaje na terenie całego kraju oraz poza jego granicami. Prowadzona działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Przy zakupach niektórych materiałów/usług od zagranicznych kontrahentów Spółka płaci określoną cenę wraz z podatkiem od wartości dodanej właściwym dla danego kraju, są to np. opłaty za promy, zakup paliwa do samochodów ciężarowych czy materiałów wykorzystywanych do napraw gwarancyjnych w danym kraju (nie są one wysyłane ani nie są transportowane do Polski). Następnie na podstawie składanych wniosków Spółka ubiega się o zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej. Spółka nigdy nie jest w stanie określić, które kwoty zostaną jej zwrócone a które nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym o osób fizycznych nie definiuje pojęć podatku od towarów i usług ani podatku od wartości dodanej. Tym samym w celu zdefiniowania tych pojęć należy odwołać się do ustawy o VAT, z której wynika, że przez podatek od towarów i usług polski ustawodawca rozumie jedynie podatek VAT nakładany w Polsce. Natomiast gdy ma na myśli podatek VAT nakładany w którymś z innych państw członkowskich UE posługuje się terminem podatek od wartości dodanej.

Jak bowiem postanowiono w art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. W powołanym przepisie ustawodawca posługuje się pojęciem podatek od towarów i usług. Gdyby ustawodawca chciał zrobić to samo w stosunku do podatku od wartości dodanej, to stosowne regulacje znalazłby by się w tej ustawie. Takich jednak w niej nie ma.

Z kosztów podatkowych wyłączony jest wyraźnie podatek od towarów i usług (z pewnymi tylko wyjątkami), nie ma natomiast mowy o podatku od wartości dodanej. Oznacza to, że zawarty w cenie zakupywanych materiałów czy usług podatek od wartości dodanej nie jest podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy o VAT i w takim przypadku nie możemy obniżyć podatku należnego o podatek naliczony wynikający z dokumentów potwierdzających dokonanie zakupów za granicą w miesięcznych deklaracjach VAT-7.

Podsumowując można stwierdzić, że podatek od wartości dodanej nakładany w innym niż Polska państwie członkowskim nie powinien być dla celów określenia dochodu traktowany na tych samych zasadach co podatek od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro podatnikowi, który dokonał zakupów w innym kraju, nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. spełnione są przesłanki zaliczenia do kosztów wartości zakupu w kwocie brutto, razem z podatkiem od wartości dodanej. Dotyczy to zarówno podatku od wartości dodanej zapłaconego w państwach unijnych jak i zapłaconego w krajach trzecich.

AD. 2

W opinii Wnioskodawcy, zwrot podatnikom podatku od wartości dodanej przysługujący zgodnie z postanowieniami art. 2 VIII Dyrektywy Rady UE oraz art. 89 ust. 1h-11 ustawy o VAT nie jest tożsamy ze zwrotem różnicy podatku od towarów usług w rozumieniu art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Uprawnienie do zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma miejsce wyłącznie w sytuacji określonej w art. 87 ust. 1 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Potwierdzeniem tego jest wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 grudnia 2007 r. sygn. akt. I SA/Gl 9241/07. Tym samym, naszym zdaniem w przypadku uzyskania zwrotu podatku od wartości dodanej od zagranicznych organów podatkowych, podatek ten będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym. Podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Katowicach w interpretacjach z dnia 16 marca 2009 r. (IBPB1/1415-1007/08/AK) i z 9 kwietnia 2009 r. (IBPBI/1/415-276/09/KB) oraz Izba Skarbowa w Poznaniu z dnia 13 stycznia 2010 r. (ILB3/423-915/09-4/GC).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów oraz do przychodów - podatku od wartości dodanej zawartego w cenie zakupu materiałów i usług nabytych od kontrahentów unijnych oraz nabytych w krajach niebędących członami UE - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

W wyżej cytowanym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych unormowano sytuację podatników podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, chyba że spełnione są warunki szczególne ustalone w art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a), b, c ustawy.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie mowa o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie.

Istota podatku od towarów i usług polega na tym, że powinien on pozostawać neutralny dla przedsiębiorcy, co oznacza, że nie może on ponosić ciężaru tego podatku. Takie pojmowanie tego podatku znajduje wyraz w treści art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z jego treścią w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przenosząc to założenie na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada neutralności oznacza, że VAT nie stanowi z reguły ani przychodu, ani kosztu uzyskania przychodu. Taki stan rzeczy ma miejsce zarówno w przypadku podatku należnego, jak i naliczonego.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl bowiem art. 14 ust. 2 pkt 7d ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej w przypadku obniżenia lub zwrotu podatku od towarów i usług lub zwrotu podatku akcyzowego zgodnie z odrębnymi przepisami - jest również naliczony podatek od towarów i usług lub zwrócony podatek akcyzowy, w tej części, w której podatek uprzednio został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zatem nie przysługiwało Panu prawo do zaliczenia podatku od towarów i usług do kosztów uzyskania przychodu, zwrot tego podatku nie stanowi przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeśli zatem podatek należny nie jest przychodem, to art. 23 ust. 1 pkt 43 u.p.d.o.f. wyłącza z kosztów uzyskania przychodów podatek naliczony. W art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych unormowano wyłącznie sytuację podatników od towarów i usług (art. 5a ust. 17 u.p.d.o.f.). Jeśli podatnik dokonuje nabycia towarów w innym państwie członkowskim oraz w krajach niebędących członami UE - to w związku z tym zakupem nie uzyskuje uprawnienia odliczenia podatku naliczonego na warunkach wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r.

Podatek zapłacony od wartości dodanej, wynikający z faktur zakupu towarów na terenie UE oraz w krajach niebędacych członkami UE - jest dla podatnika kosztem (nie może podlegać wyłączeniu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 updopf). W przypadku zwrotu ww. podatku, stanowić on będzie przychód do opodatkowania zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7d ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.