IPPB1/415-88/11/12-7/S/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2206/11 (data wpływu 13 sierpnia 2012 r.) - stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2010 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego będącego przedmiotem aportu - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego będącego przedmiotem aportu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w okresie przed 31 grudnia 2010 r. wniósł aportem środek trwały do spółki osobowej (spółki nie mającej osobowości prawnej). Wnoszony aportem środek trwały nie był całkowicie zamortyzowany, zatem jego wartość podatkowa netto w księgach Wnioskodawcy była wyższa niż zero. Gdzie przez wartość podatkową netto należy rozumieć nadwyżkę wartości początkowej środka trwałego nad dotychczas dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi. Środek trwały był kupiony przez Wnioskodawcę, więc cena nabycia równa się wartości początkowej środka trwałego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wniesienia, jako aport środka trwałego do spółki osobowej Wnioskodawca może zaliczyć w dacie aportu do kosztów uzyskania przychodów wartość podatkową netto tego środka trwałego?

W opinii Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca kupił środek trwały w celu uzyskiwania przychodów i cały czas takie opodatkowane przychody uzyskiwał. Wnioskodawca przez cały okres dotychczasowego używania środka trwałego wykorzystywał go do działalności gospodarczej i osiągał z tego tytułu przychody. Zdaniem Wnioskodawcy wszelkie wydatki na jego nabycie powinny być kosztem uzyskania przychodów, tj. w okresie do dnia aportu kosztem są odpisy amortyzacyjne a w dniu aportu kosztem jest pozostała niezamortyzowana wartość środka trwałego.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, skoro po wniesieniu aportu będzie on zyskiwał przychody ze spółki osobowej (ma, bowiem prawo do udziału w zysku tej spółki), to i z tego względu wartość podatkowa netto środka trwałego zbytego spółce osobowej, jako aport, będzie dla niego stanowiła koszt uzyskania przychodów. Gdyby Wnioskodawca w związku z wniesieniem aportu nie mógł zaliczyć do kosztów wydatków na nabycie środka trwałego (w części odpowiadającej wartości podatkowej netto tego środka) to tych poniesionych faktycznie przez siebie wydatków w żaden inny sposób nie mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego wydatki te, jako wartość podatkowa netto środka trwałego, powinny być kosztem uzyskania przychodów w dacie aportu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB1/415-88/11-3/AM z dnia 14 kwietnia 2011 r. w której uznał, iż kosztem uzyskania przychodów w przypadku wniesienia aportem środków trwałych do spółki osobowej będzie wartość początkowa tego środka trwałego pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, czyli kwota stanowiąca niezamortyzowaną część wartości tego środka trwałego w dniu aportu.

Interpretacja została doręczona pełnomocnikowi reprezentującemu Wnioskodawcę Panu M. K. w dniu 18 kwietnia 2011 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca pismem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (data wpływu 26 kwietnia 2011 r.) wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 24 maja 2011 r. Nr IPPB1/415-88/11-4/AM (doręczenie w dniu 27 maja 2011 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Wnioskodawca w dniu 27 czerwca 2011 r. (data wpływu 29 czerwca 2011 r.) złożył za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB1/415-88/11-3/AM z dnia 14 kwietnia 2011 r. uznającej stanowisko Wnioskodawcy, iż kosztem uzyskania przychodów w przypadku wniesienia aportem środków trwałych do spółki osobowej będzie wartość początkowa tego środka trwałego pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne za prawidłowe.

Wyrokiem z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2206/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pana H. K. na interpretację Ministra Finansów z dnia 14 kwietnia 2011 r. Nr IPPB1/415-88/11-3/AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych wydał wyrok, w którym uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, iż uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, iż w zaskarżonej interpretacji organ stwierdził, że wniesie środka trwałego, jako aportu do spółki osobowej spowoduje powstanie przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.

Jak zauważa Sąd stwierdzenie to pozostaje w sprzeczności z treścią w uchwały NSA z dnia 14 marca 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10, w której sentencji stwierdzono " wniesienie przez osobę fizyczną do spółki osobowej (jawnej) wkładu niepieniężnego w postaci udziałów w spółce kapitałowej (aport) nie stanowi odpłatnego zbycia tych udziałów, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.)".

Sąd wskazuje, iż sentencja powołanej uchwały odnosi się do przychodu z kapitałów pieniężnych, jednakże z uzasadnienia tej uchwały wynika, że zdaniem NSA wniesie aportu do spółki osobowej nie powoduje powstanie przychodu z żadnego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1-9 u.p.d.o.f., z których przychody podlegają opodatkowaniu.

Stanowisko wyrażone w uchwale w pełni podziela Sąd i w związku z tym uznał, że zaskarżona interpretacja naruszała art. 14 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. przez stwierdzenie, że wniesienie aportu w postaci środka trwałego spowoduje po stronie wnoszącego powstanie przychodu, o którym mowa w tym przepisie. Skoro przedmiotowa czynność nie spowoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu to wszelkie wydatki związane z tą czynnością nie mogą być rozważane w kategorii kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

Wniosek ten wynika wprost z treści art. 22 ust. 3 u.p.d.o.f., który stanowi, że jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Mając na uwadze tę okoliczność należało stwierdzić, że zaskarżona interpretacja naruszała także art. 23 ust. 1 pkt 1 in fine u.p.d.o.f., gdyż organ uznał przepis ten za podstawę do zaliczenia wartości netto środka trwałego wnoszonego tytułem aportu do spółki osobowej do kosztów uzyskania przychodów. To błędne stwierdzenie wynikało z błędnego uznania przez organ, że wniesienie aportu do spółki osobowej powoduje powstanie przychodu po stronie wnoszącego.

Dodatkowo Sąd wskazuje, że z treści skargi wynika przekonanie Skarżącego o tym, że wartość netto środka trwałego wnoszonego w formie aportu stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w związku z innymi przychodami uzyskiwanymi przez niego w związku z tą czynnością. Z treści skargi wynika, że mogą to być inne czynności niż samo wniesienie aportu do spółki osobowej. Ponadto treści skargi wynika, że Skarżący nie wnosił o rozstrzygnięcie przez organ czy wniesie aportu do spółki osobowej powoduje powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Odnosząc się do tych zarzutów należało stwierdzić, że Skarżący we wniosku o wydanie interpretacji 23 listopada 2010 r. przedstawił w sposób ogólny zagadnienie prawne, które miał rozstrzygnąć organ. Skarżący wskazał, że wniósł, jako aport do spółki niezamortyzowany w pełni środek trwały i wniósł o rozstrzygnięcie czy niezamortyzowana wartość początkowa tego środka trwałego będzie stanowić koszt uzyskania przychodu. Skarżący przy tym nie wskazał o koszty uzyskania, których przychodów mu chodzi tj. nie wskazał nawet w sposób ogólny, do którego ze źródeł przychodów zaliczane miałyby być przychody, których kosztem uzyskania miałaby być wartość netto przedmiotu aportu.

Zdaniem Sądu brak w zawartych we wniosku o wydanie interpretacji: pytaniu skierowanym do organu i w opisie własnego stanowiska Skarżącego, wskazówek pozwalających na ustalenie konkretnego wskazanego w u.p.d.o.f. źródła przychodów, których kosztem według Skarżącego miałaby być wartość netto przedmiotu aportu nie pozwalał na wydanie w niniejszej sprawie interpretacji indywidualnej. Z tego względu brak ten należało uznać za brak formalny wniosku o wydanie interpretacji.

Sąd doszedł do tego wniosku mając na uwadze okoliczność, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 1-9 u.p.d.o.f. wymienił źródła przychodów podlegających opodatkowaniu. Wyodrębnienie przez ustawodawcę w u.p.d.o.f. różnych źródeł przychodów podatkowych skutkuje odwoływaniem się przez ustawodawcę w przepisach art. 22 i art. 23 u.p.d.o.f. regulujących koszty uzyskania przychodów do źródeł przychodów, których koszty te mają dotyczyć. W przepisach tych ustawodawca wprowadza odrębne regulacje kosztowe dotyczące poszczególnych źródeł przychodów np. koszty przychodów ze stosunku pracy. W przepisach tych występują także regulacje ogólne odnoszące się do kosztów uzyskania przychodów ze wszystkich źródeł przychodów np. art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

W ocenie Sądu przedstawiony sposób uregulowania przez ustawodawcę w u.p.d.o.f. źródeł przychodów podatkowych i kosztów uzyskania przychodów sprawia, że udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy konkretny wydatek może być kosztem uzyskania przychodu wymaga wcześniejszego ustalenia, do jakich przychodów ten wydatek miałby się odnosić t.j. kosztem przychodów, z którego źródła wymienionego w u.p.d.o.f. miałby on być. W opinii Sądu bez ustalenia źródła przychodów, do których koszt ten miałby być przypisany udzielenie odpowiedzi na tak ogólnie sformułowane pytanie wymagało by rozważania danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu ze wszystkich źródeł wymienionych w u.p.d.o.f. Rozważania takie musiałyby przybrać charakter ogólny i niezwiązany konkretną sprawą. Efektem tego mogłoby być postawienie przez podatnika, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, zarzutu udzielenia przez organ odpowiedzi na zagadnienia prawne, które nie zostały przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji.

W ocenie Sądu na podstawie pytania sformułowanego, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, w sposób ogólny, nie można wydać interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14b § 1 Op., gdyż interpretacja nie może odnosić się do zagadnień ogólnych. Z art. 14c § 1 i 2 Op. wynika, że z treści interpretacji indywidualnej musi wynikać jednoznaczna ocena skutków podatkowych stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, gdyż tylko taka interpretacja może spełnić funkcje gwarancyjną wobec podatnika.

Zdaniem Sądu, skoro w niniejszej sprawie wystąpił brak formalny wniosku o wydanie interpretacji w postaci braku skonkretyzowania w omówionym powyżej zakresie, zagadnienia prawnego przedstawionego organowi do rozstrzygnięcia, to organ na podstawie art. 169 § 1 Op. w zw. z art. 14o Op. miał obowiązek wyjaśnić z udziałem podatnika zakres zagadnienia prawnego, którego dotyczył złożony w niniejszej sprawie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. W rozpoznanej sprawie organ obowiązku tego zaniechał. W rozpoznanej sprawie zakres zagadnienia prawnego, które organ miał rozstrzygnąć nie został określony w sposób pełny przez Skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji oraz nie został ustalony przez organ w oparciu o art. 169 § 1 Op. W tej sytuacji nie można było jednoznacznie stwierdzić, że organ naruszył art. 14b § 1 i art. 14c § 1 i 2 Op. przez to, że wydał interpretację obejmującą swym zakresem inne zagadnienie prawne niż zagadnienie prawne objęte wnioskiem o wydanie interpretacji.

W opinii Sądu w niniejszej sprawie brak było zagadnienia prawnego o określonym w sposób jednoznaczny zakresie, które miało być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W tym stanie rzeczy za niezasadny należało uznać podnoszony w skardze zarzut naruszenia art. 7 Konstytucji RP, który także został podniesiony w związku z przekroczeniem przez organ zakresu zagadnienia prawnego, które organ miał rozstrzygnąć zaskarżoną interpretacją.

W dalszej części uzasadnienia Sąd wskazuje, iż prowadzone przez Skarżącego w skardze wywody dotyczące uznania wniesienia aportu do spółki osobowej, którego przedmiotem jest środek trwały, za stratę środka trwałego w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.f. należało uznać za bezzasadne. W ocenie Sądu wniesie środka trwałego do spółki osobowej nie oznacza jego straty przez podatnika. Podatnik nadal korzystać będzie z tego środka, z tą różnicą, że korzystanie to wystąpi w działalności prowadzonej w formie spółki. Działalność ta może przynosić podatnikowi przychody. Okoliczność, że ze środka tego będą korzystać także inni wspólnicy nie może oznaczać, że podatnik środek ten stracił. Należy przy tym zakładać, że podatnik wniesienia środka trwałego do spółki dokonał dobrowolnie kierując się kalkulacją ekonomiczną wskazującą na korzyści wynikające z takiego działania. Zatem skoro czynność ta ma służyć celom gospodarczym podatnika, to nie może być uznana za okoliczność powodującą stratę w środku trwałym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2206/11, Organ pismem z dnia 25 września 2012 r. (data doręczenia 28 września 2011 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, poprzez wskazanie, do jakiego źródła przychodu określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przypisać wydatek przedstawiony przez pana we wniosku ORD-IN (wartość netto) przedmiotu aportu).

Wnioskodawca pismem z dnia 3 października 2012 r. (data nadania 5 października 2012 r., data wpływu 9 października 2012 r.) uzupełnił wniosek w terminie informując, iż wydatek przedstawiony we wniosku ORD-IN (wartość netto przedmiotu aport) należy przypisać do pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2206/119 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, być właściwie udokumentowany.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro, bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go, jako realny. Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 powoływanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednakże czynności wniesienia aportu nie można utożsamiać z czynnością odpłatnego zbycia. jak wskazał NSA w uchwale z dnia 14 marca 2011 r.- sygn. akt II FPS 8/10 - " wniesienie przez osobę fizyczną do spółki osobowej (jawnej) wkładu niepieniężnego w postaci udziałów w spółce kapitałowej (aport) nie stanowi odpłatnego zbycia tych udziałów, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

A zatem wyżej wskazany przepis nie ma w tej sprawie zastosowania. Nie znajduje w tej sprawie również zastosowania regulacja zawarta w art. 23 ust. pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu nie uważa się za koszty uzyskania przychodu:

* strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1,

* strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Powyższe oznacza, iż w momencie likwidacji środka trwałego, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, może być nieumorzona wartość początkowa tego środka, o ile przyczyną likwidacji nie jest zmiana rodzaju działalności podatnika.

Pojęcie "likwidacja" nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odwołując się do słownikowego pojęcia "likwidacja" w języku polskim wskazać należy, że oznacza ono zniesienie, usunięcie czegoś, spowodowanie, że coś przestaje istnieć lub traci ważność. Przyjmuje się, że "likwidacja" środka trwałego oznacza nie tyle fizyczne unicestwienie środka trwałego, ile jego usunięcie z ewidencji środków trwałych w związku z definitywną utratą jego przydatności gospodarczej, ocenianą przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych (np. na skutek wyeksploatowania, braku możliwości naprawy, zużycia technologicznego).

Wniesie środka trwałego do spółki osobowej nie oznacza jego straty przez podatnika. Podatnik nadal korzystać będzie z tego środka, z tą różnicą, że korzystanie to wystąpi w działalności prowadzonej w formie spółki. Działalność ta może przynosić podatnikowi przychody. Okoliczność, że ze środka tego będą korzystać także inni wspólnicy nie może oznaczać, że podatnik środek ten stracił. Należy przy tym zakładać, że podatnik wniesienia środka trwałego do spółki dokonał dobrowolnie kierując się kalkulacją ekonomiczną wskazującą na korzyści wynikające z takiego działania. Zatem skoro czynność ta ma służyć celom gospodarczym podatnika, to nie może być uznana za okoliczność powodującą stratę w środku trwałym.

Reasumując mając na uwadze powyższe nie można potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy, iż wartość nieumorzonego środka trwałego (wartość netto) może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie aportu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2206/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.