IPPB1/415-858/09-6/AM - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu 16 listopada 2009 r.).) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 16 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Począwszy od 1994 r. Wnioskodawca (dalej zwany "Podatnikiem") prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą objętą wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, której przedmiotem jest:

Podatnik zatrudnia obecnie 2 osoby (jedną na podstawie umowy o pracę, drugą na podstawie umowy zlecenia), jak również jest zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług.

W 1995 r. wspólnie z małżonką Podatnik nabył nieruchomości gruntowe do majątku wspólnego (małżeńska - wspólność majątkowa). Na nabytych gruntach zostały wybudowane budynki biurowo-handlowe z zapleczem magazynowym. Powyższa nieruchomość zabudowana budynkami zwana jest dalej "Zabudowana Nieruchomość". Oddanie tych budynków do użytku następowało etapami w zależności od postępu prac tj. budynek handlowy z zapleczem magazynowym Nr 1 został oddany do użytku w 1997 r., a budynek handlowy z zapleczem magazynowym Nr 2 - w 1999 r. W 2005 r. została oddana do użytku nadbudowa części biurowej budynku Nr 2. Podatnik wynajmuje powierzchnie biurowe i magazynowe w budynkach Nr 1 i 2 w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (aktualnie jest zawartych 5 umów najmu). Budynki są ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i amortyzowane. Dla tych budynków stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.

Podatnik prowadzi księgę przychodów i rozchodów. Podatnik nie prowadzi dokumentacji finansowej pozwalającej na identyfikowanie przychodów kosztów oraz należności i zobowiązań dotyczących działalności handlowej oraz działalności w zakresie wynajmu. W przedsiębiorstwie Podatnika nie występuje struktura organizacyjna w postaci działów, wydziałów czy oddziałów. Aktualnie Podatnik rozważa utworzenie wraz z innymi osobami fizycznymi spółki jawnej, której przedmiotem działalności będzie m.in. wynajem pomieszczeń biurowych i magazynowych. W tym celu Podatnik rozważa wniesienie wkładu niepieniężnego do nowo utworzonej spółki jawnej w postaci Zabudowanej Nieruchomości. Wartość wkładu, tj. Zabudowanej Nieruchomości zostanie określona przez rzeczoznawcę przy uwzględnieniu jej wartości rynkowej. Tak ustalona wartość rynkowa zostanie wskazana w umowie spółki jawnej jako wartość wkładu. Opisana powyżej działalność gospodarcza prowadzona przez Podatnika jako osobę fizyczną nie ulegnie zawieszeniu ani likwidacji po wniesieniu Zabudowanej Nieruchomości do nowo utworzonej spółki jawnej. Podatnik będzie nadal wykonywał działalność zarówno w zakresie wynajmu jak i pozostałych przedmiotów określonych we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Odpowiedź na pytanie piąte stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek Pana w zakresie pytania pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego zostanie rozpatrzony odrębnymi interpretacjami.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22 i ust. 27.

Przepis ten stosuje się odpowiednio w razie nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu niepieniężnego, jeżeli składniki majątku wchodzące w skład wkładu niepieniężnego były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu wnoszącego taki wkład (art. 22h ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wniesienie nieruchomości aportem do spółki osobowej nie będzie stanowiło zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, połączenia lub podziału dotychczasowych podmiotów ani zmiany wspólników spółki niebędącej osobą prawną. Przedmiotem aportu nie będzie przedsiębiorstwo ani jego zorganizowana część. W omawianym przypadku po wniesieniu budynków aportem do spółki jawnej, nie będzie więc miała zastosowania zasada kontynuacji, o której mowa w art. 22h ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według wykazu stawek amortyzacyjnych, budynki mające być przedmiotem aportu podlegają stawce 2,5%. W analizowanym przypadku, po wniesieniu budynków aportem, będzie istniała zatem możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla budynków na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższą tezę potwierdza również ugruntowania linia interpretacyjna organów podatkowych (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 marca 2009 r. Nr LPB3/423-846/08-2/ŁM, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lutego 2009 r., Nr IPPB1/415-1277/08-4/MT, interpretacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w Piotrkowie Trybunalskim z 17 maja 2006 r., Nr US l/1-415/7a/2006). Odpisy amortyzacyjne dokonywane od wniesionych aportem budynków przy zastosowaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych będą kosztem uzyskania przychodów Podatnika zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym, od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania.

Na mocy art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Ustawodawca przewidział jednak odstępstwa od tej reguły w art. 22j-22ł ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza wnieść do spółki jawnej wkład niepieniężny w postaci zabudowanych nieruchomości. Środki te będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji spółki jawnej i stanowić będą używane środki trwałe (są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej). Zauważyć przy tym należy, iż dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy tj. budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie ustalono 60-miesięcznego okresu użytkowania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W przypadku tych środków wystarczającym minimum okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawki indywidualnej jest jeden pełny rok. Zatem w przypadku takich używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika (w opisanym przypadku spółki jawnej) możliwym jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ww. ustawy.

Reasumując świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz w oparciu o powołane przepisy prawne stwierdzić należy, iż w przypadku budynków wnoszonych aportem do spółki jawnej możliwe jest zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych, przy spełnieniu warunków, o których mowa w cyt. powyżej art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.