IPPB1/415-79/11-5/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych w przypadku udzielenia najemcy lokalu bonifikaty w zakresie wysokości czynszu - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych w przypadku udzielenia najemcy lokalu bonifikaty w zakresie wysokości czynszu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z zapłatą czynszu za okres 6 października 2010 r. - 30 września 2015 r. z góry ustalona została 30% bonifikata od faktycznej stawki czynszowej. Ustalone stawki czynszu i wysokość kwoty należnej ujęto w aneksie do umowy najmu. Zgodnie z ustaleniami zawartymi w aneksie wystawiona została faktura za cały okres najmu obejmująca ustaloną bonifikatę w stawce czynszowej. Firma"F" Sp. z o.o. wystawiła fakturę czynszową dla firmy Wnioskodawcy P.W. za okres 1 października 2010 r. do 30 września 2015 r. Fakturę tę Wnioskodawca zaliczył w całości do kosztów w dacie jej wystawienia, gdyż prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasową. Wnioskodawca nie określał przychodu podatkowego w wartości udzielonej bonifikaty. Zasady udzielania bonifikat przez firmę "F" obowiązują wszystkie podmioty, z którymi ona współpracuje, jeśli te spełniają określone wymogi, czyli gdyby inna firma zapłaciła czynsz za 5 lat z góry również należałaby się jej 30% bonifikata z tytułu stawki czynszu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Odpowiedź na pytanie Nr 2 jest przedmiotem niniejszej interpretacji. Wniosek Pana w zakresie pytania Nr 1 zostanie rozstrzygnięty odrębną interpretacją.

Ad: 2

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowo nie ustalił on przychodu podatkowego w wysokości udzielonej mu przez firmę "F" bonifikaty, gdyż kosztem uzyskania przychodu po stronie nabywcy jest odpowiednio wartość pomniejszona o udzieloną bonifikatę, czyli cena wyrażona w umowie, gdyż ustalone warunki nie różnią się od warunków stosowanych w odniesieniu do innych podmiotów. Wnioskodawca jest jako firma traktowany na równi z pozostałymi niepowiązanymi podmiotami i brak jest nieodpłatnego świadczenia (art. 14 ust. 2 pkt 8 u.p.d.o.f.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przepis art. 11 ust. 2b ustawy stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie "nieodpłatny". Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Na gruncie języka polskiego "nieodpłatny" znaczy tyle co: "nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w związku z zapłatą czynszu za okres 6 października 2010 r. - 30 września 2015 r. z góry ustalona została 30% bonifikata od faktycznej stawki czynszowej. Ustalone stawki czynszu i wysokość kwoty należnej ujęto w aneksie do umowy najmu. Zgodnie z ustaleniami zawartymi w aneksie wystawiona została faktura za cały okres najmu obejmująca ustaloną bonifikatę w stawce czynszowej.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż zwolnienie z czynszu w przypadku umów zawieranych na dłuższy okres jest formą bonifikaty. Bonifikata ta może skutkować okresowym "bezpłatnym" świadczeniem usług, co nie zmienia faktu, że wynajmujący zawsze kalkuluje jego wysokość z uwzględnieniem całego okresu, na jaki zawarto umowę. Tym samym efektywną wysokość rabatu powinno określać się poprzez porównanie do łącznego czynszu, który zostanie zapłacony w trakcie umowy. W świetle powyższego okres zwolnienia z czynszu/obniżenia wysokości czynszu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powinien być utożsamiany z nieodpłatnym świadczeniem wynajmującego na rzecz najemcy. Patrząc bowiem z perspektywy całego okresu trwania umowy najmu, częściowo "bezpłatne" udostępnienie powierzchni w kontekście odpłatnej umowy zawartej na kilka lat nie spełnia przesłanki nieodpłatności. Z ekonomicznego punktu widzenia nieuzasadnione jest uznanie takiego stanu za nieodpłatne świadczenie, gdyż inwestora (wynajmującego) nie interesuje generalnie bezpłatne użyczenie jego majątku. Co do zasady nie dochodzi zatem do nieodpłatnego świadczenia. Nieodpłatne świadczenie mogłoby ewentualnie wystąpić, gdyby dana umowa w swej konstrukcji miała charakter nieodpłatny, tzn. gdyby w okresie trwania najmu umowa nie przewidywała żadnej płatności z tego tytułu.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż bonifikata udzielona wnioskodawcy przez wynajmującego nie stanowi dla niego przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 Ordynacji, organ nie dokonuje wyliczenia kwot przychodów, kosztów. W związku z tym tut. organ nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę obliczeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.